เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 126 ฉันอยากให้เธอใส่ชุดนี้เพื่อฉัน
ชายหนุ่มสั่งคนให้ตระเตรียมข้าวของสำหรับภรรยาและจัดการเรื่องทริปเดินทางไปยังเกาะภูเก็ต
หลินเช่อเล่าให้อวี๋หมินหมิ่นเรื่องที่เธอกำลังจะเดินทางไปท่องเที่ยวกับครอบครัวของกู้จิ้งเจ๋อ ซึ่งผู้จัดการของหญิงสาวก็รับรู้และถามว่าจะไปเที่ยวกันที่ไหน
หลินเช่อตอบ “กู้จิ้งเจ๋อบอกว่ามันเป็นการรวมญาติกันในเทศกาลฤดูใบไม้ร่วงน่ะค่ะ เราจะไปเที่ยวเกาะภูเก็ตกัน”
อวี๋หมินหมิ่นได้ยินก็ตอบว่า “เห็นครอบครัวอื่นก็ไปจัดงานรวมญาติกันที่ภูเก็ตเหมือนกันนะ”
หลินเช่อร้องบอก “นี่เป็นครั้งแรกของฉันเลยค่ะ ฉันไม่เคยไปภูเก็ตมาก่อนเลย”
อวี๋หมินหมิ่นตอบ “โอเค ไปสนุกเถอะ ช่วงนี้เธอทำงานหนักมาตลอด ไปพักผ่อนซะบ้าง”
หลินเช่อลองหาข้อมูลออนไลน์เกี่ยวกับเกาะภูเก็ตดู เมื่อเห็นภาพทิวทัศน์อันงดงาม เจ้าตัวก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ไปเยือนสถานที่สวยๆ เช่นนี้ จากนั้นเธอก็ไปเตรียมตัว
ภายในห้อง หลินเช่อวุ่นวายกับการเลือกเสื้อผ้าสารพัดชุดรวมถึงชุดว่ายน้ำ หญิงสาวหยิบเสื้อผ้าเหล่านั้นมาวางเรียงรายไว้บนเตียงนอน
กู้จิ้งเจ๋อเดินเข้ามาพอดี เขาเห็นเธอเลยเดินเข้ามาดูด้วยความสงสัย “นี่เธอจะย้ายบ้านหรือไงน่ะ ทำไมถึงได้รื้อของออกมาเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ”
หลินเช่อเงยหน้า “ฉันกำลังเลือกชุดอยู่ค่ะ คุณว่าชุดไหนดี”
กู้จิ้งเจ๋อถาม “สำหรับไปเที่ยวน่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ ใช่”
“เอาไปแค่สองสามชุดก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดเยอะหรอกน่า”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้ไปภูเก็ตเลยนะคะ ครั้งแรก! ฉันไม่เคยไปเที่ยวต่างประเทศมาก่อนเลย ตอนนี้ฉันตื่นเต้นไปหมดแล้ว”
กู้จิ้งเจ๋อพูดเบาๆ ว่า “อันที่จริงเกาะภูเก็ตน่ะอยู่ใกล้มาก แล้วก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมายหรอก ยังมีเกาะอื่นที่สวยกว่านี้เยอะ”
แต่เมื่อได้เห็นท่าทีดีใจจนเนื้อเต้นของหญิงสาว เขาก็เริ่มนึกเสียใจที่ตัดสินใจเลือกสถานที่ด้วยความใจเร็วด่วนได้ไปหน่อย ถ้ารู้อย่างนี้ เขาน่าจะวางแผนพาเธอไปเที่ยวที่อื่นที่สวยกว่านี้
หลินเช่อตอบว่า “ที่ว่าไม่มีอะไรพิเศษน่ะแค่กับคุณน่ะสิคะ แต่กับฉันน่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”
หลินเช่อกวาดตามองเสื้อผ้าที่วางแผ่เต็มเตียง “เมื่อก่อนตอนที่โรงเรียนพาไปทัศนศึกษาฤดูใบไม้ผลิที่ประเทศไทย ฉันไม่กล้าบอกพ่อเพราะรู้ว่ายังไงพ่อก็คงไม่สน กับแม่เลี้ยงฉันก็ไม่กล้าบอกอีกเหมือนกัน เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าเมืองที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันมีโอกาสได้ไปมาก็น่าจะเป็นเมือง S ละมั้งคะ…”
ชายหนุ่มมองหน้าเธออยู่เป็นครู่ก่อนพูดว่า “ถ้าคราวหน้ามีโอกาส ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเอง”
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมอง “คุณเองคงไปมาทั่วโลกแล้วสินะคะ”
เขาหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ก็ไปมาหลายที่ แต่ก็ไม่เคยได้เที่ยวจริงๆ จังๆ หรอก”
“อ้อ มีแต่ไปทำงานเหรอคะ”
“ใช่”
หลินเช่อร้อง “น่าเสียดายเป็นบ้า คุณน่ะรวยมากเสียจนสามารถเดินทางไปได้ทั่วโลก แต่ดูเหมือนว่าคุณก็ต้องทำงานหนักมากเหมือนกันสินะคะเนี่ย”
ชายหนุ่มตอบ “เรื่องธรรมดาน่ะ” เขาเสมองไปนอกหน้าต่างแล้วอมยิ้ม แล้วกู้จิ้งเจ๋อก็หันกลับมาพูดเรียบๆ ว่า “รางวัลกับความพยายามมันเป็นของคู่กันน่ะ ฉันสนุกกับชีวิตมาก แต่ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า ฉันมีพนักงานนับพันๆ คนที่ต้องดูแล พวกเขาต้องพึ่งพาฉันในการดำรงชีวิต ฉันต้องรับผิดชอบชีวิตของพวกเขา ครอบครัวของพวกเขา แล้วฉันก็ยังต้องรับผิดชอบตระกูลกู้ทั้งหมดด้วย”
การต้องแบกรับทุกอย่างในครอบครัวเอาไว้แบบนี้… หลินเช่อคิด คงจะเหนื่อยมากเลยสินะ
นอกจากนี้กู้จิ้งเจ๋อยังโดดเดี่ยวอีกต่างหาก เขาไม่มีใครเลย แต่กลับต้องแบกรับภาระมากมายเอาไว้เต็มสองบ่า
แต่แล้วชายหนุ่มก็หันกลับมาสนใจโลกแห่งความเป็นจริงตรงหน้า เขากวาดตามองชุดว่ายน้ำที่วางเรียงรายอยู่บนเตียง
มีชุดว่ายน้ำสารพัดแบบ สีสันสดใสสะดุดตา
เขาสนใจชุดว่ายน้ำที่มีสายเล็กๆ ไขว้ไปมา จึงหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ
เมื่อหลินเช่อเห็นเขากำลังพิจารณาชุดว่ายน้ำตัวจิ๋ว ก็พลอยหน้าแดง เธอรีบคว้ากลับมาและบอกว่า “นี่เอาไว้ว่ายน้ำในสระค่ะ”
คนตัวใหญ่ยิ้มแล้วแย่งชุดกลับไป “สวยดีออก เอาชุดนี้ไปสิ”
หลินเช่อว่า “ไม่ละค่ะ ฉันไม่ใส่หรอก”
ชายหนุ่มสงสัย “ทำไมล่ะ ดูดีออก”
หลินเช่อบอก “อา ฉันกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่นะ นี่คุณจะเข้ามายุ่งทำไมเนี่ย ไปๆๆ ออกไปค่ะ”
เธอผลักไสเขาออกไป
แต่กู้จิ้งเจ๋อคว้าข้อมือเธอไว้แล้วหันไปมองบิกินี่ตัวน้อยอีกครั้ง “ก็ฉันอยากช่วยเลือกนี่” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูเธอแล้วกระซิบว่า “ถึงยังไงเธอก็จะใส่ให้ฉันดูไม่ใช่เหรอ ฉันก็อยากจะเลือกตัวที่ฉันคิดว่าใส่แล้วดูดีน่ะสิ”
หน้าของหลินเช่อยิ่งแดงก่ำหนักขึ้นไปอีก
แม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่กันเพียงลำพังในห้อง และไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องกระซิบ แต่กู้จิ้งเจ๋อก็จงใจเข้ามาจนใกล้และกระซิบใส่หูเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้
นี่เหมือนการได้ฟังเสียงดนตรีอันแสนละมุน ทั้งรื่นรมย์และแฝงด้วยความอบอุ่นไปพร้อมกัน
เธอรีบผลักเขาออกห่าง “คุณนี่น่ารำคาญจริงเชียว ใครเขาอยากใส่ให้คุณดูกันคะ”
ชายหนุ่มทำหน้าตาย “งั้นเธอจะใส่ให้ใครดูไม่ทราบ”
“ฉะ…ฉันก็ใส่ให้ตัวเองดูน่ะสิ ไม่ได้หรือไงกัน”
เขาหัวเราะลั่น แล้วสุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “ตัวนั้นก็สวยนะ เหมาะกับเธอมากทีเดียว เอาไปด้วยล่ะ ได้ยินมั้ย”
“ฉันไม่เอาไปหรอก! ไม่เอาไป!” แล้วก็รีบผลักไสชายหนุ่มให้ออกจากห้อง เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยอมล่าถอยไปอย่างไม่มีทางเลือก
ในห้อง หลินเช่อค่อยๆ ตัดสินใจเลือกเสื้อผ้าที่เธอจะนำติดไปด้วย และแล้วสายตาของเธอก็เลื่อนไปจับอยู่ที่ชุดบิกินี่ชุดนั้น
เสียงของกู้จิ้งเจ๋อยังคงก้องอยู่ในหู
เหมาะกับเธอมากทีเดียว…
ราวกับต้องมนต์ หลินเช่อคว้าชุดนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และเอาแต่จ้องมันอยู่อย่างนั้น
นี่เขาคิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะใส่แล้วสวยน่ะ
แค่คิดหน้าก็ร้อนไปหมดแล้ว แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจโยนมันใส่ไว้ในกองสัมภาระที่จะจัดลงกระเป๋าด้วยอยู่ดี
วันต่อมา ครอบครัวกู้มาพร้อมหน้ากันที่สนามบิน ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องรับรองส่วนตัวระดับวีไอพี
กู้จิ้งเจ๋อมาถึงพร้อมหลินเช่อ ส่วนมู่หว่านฉิงนั้นมาถึงพร้อมญาติๆ คนอื่นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเห็นทั้งสองก้าวเข้ามา เธอก็รีบเดินมาต้อนรับอย่างยินดี
หลังกระเป๋าสัมภาระของทั้งคู่ถูกรับไปจัดการเรียบร้อย มู่หว่านฉิงจึงเดินเข้ามาดึงแขนหลินเช่อ “อา นี่ยังผอมแห้งอยู่เลยนะจ๊ะ นี่ใจคอจะไม่ยอมมีเนื้อมีหนังขึ้นบ้างเลยหรือไง”
หลินเช่อรีบตอบ “รูปร่างฉันคงเป็นแบบนี้เองน่ะค่ะ ฉันกินเยอะแล้วนะคะเนี่ย”
กู้จิ้งเจ๋อยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “จริงครับแม่ เธอกินมากกว่าผมเสียอีก น่าเสียดายที่กินเข้าไปเท่าไหร่ก็เปล่าประโยชน์”
หลินเช่อรีบย้อน “ไอ้ที่ฉันกินไปน่ะถูกเอาไปใช้งานหมดต่างหากล่ะ ไม่เหมือนคุณหรอกที่กินอะไรเข้าไปก็กลายเป็นไขมันหมดน่ะ เฮอะ”
กู้จิ้งเจ๋อประท้วง “หา นี่เธอคิดว่าฉันอ้วนงั้นเรอะ”
“ก็คุณพูดก่อนนี่”
เมื่อมู่หว่านฉิงได้เห็นท่าทีสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นของทั้งสองคน เธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
ไม่ช้าก็ได้เวลาขึ้นเครื่อง สมาชิกในครอบครัวพากันเดินเรียงแถวขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลกู้ และอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงถัดมา พวกเขาก็เดินทางมาถึงเกาะภูเก็ต
เกาะภูเก็ตเตรียมการต้อนรับตระกูลกู้ไว้เป็นอย่างดี เช่นเดียวกับแขกวีไอพีคนอื่นๆ
เมื่อหลินเช่อก้าวขาลงจากเครื่อง เธอก็เห็นทีมพนักงานต้อนรับที่ด้านนอก ที่ทำให้หญิงสาวต้องตกใจเป็นอย่างยิ่ง
แต่ก็อีกนั่นแหละ ตระกูลกู้เป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของประเทศซีนี่นะ การจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ก็เป็นเรื่องที่พอจะคาดเดาได้อยู่
หลินเช่อที่ยืนอยู่ข้างกู้จิ้งเจ๋อถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “นี่เราไม่ได้มาเจริญสัมพันธ์ทางการทูตหรืออะไรใช่มั้ยคะ ทำไมเขาจะต้องต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่อลังการขนาดนี้ด้วยล่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ฉันไม่ได้แจ้งเขาด้วยซ้ำ บางทีพวกเขาอาจจะบังเอิญรู้มาก็ได้ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพอไปถึงรีสอร์ตก็ไม่มีใครคอยตามเรามาแล้วล่ะ”
คอมเม้นต์