เธอมีท่าทีหวาดหวั่นแล้วก็พยายามผลักอกเขาออกไปด้วยความกลัว ร่างเธอถูกล็อคเอาไว้ในอ้อมกอดเขา ขาทั้งสองข้างพาดป่ายเปะปะอยู่ด้านล่าง 

 

 

เธอไม่ต้องการแบบนี้ ไม่ต้องการเลยจริงๆ 

 

 

เธอไม่อยากให้เขาทำให้เธอต้องเจ็บอีก 

 

 

แล้วเธอก็ไม่อยากเห็นกู้จิ้งเจ๋อที่บ้าคลั่งอีก 

 

 

ชายหนุ่มเองก็คิดแบบเดียวกัน 

 

 

เมื่อเขาได้เห็นร่องรอยบนเนื้อตัวของเธอ และอาการหวาดกลัวจนหัวหดเมื่อถูกเขาสัมผัส ชายหนุ่มก็ปรับการเคลื่อนไหวของตัวเองให้ช้าลงโดยสัญชาตญาณ เขาจับมือเธอไว้ จุมพิตเธออย่างแช่มช้า และนุ่มนวลขึ้นทุกขณะ 

 

 

เขาค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่โอบรัดเธอไว้ทีละน้อย ในขณะที่ค่อยๆ แตะจูบลงแผ่วเบา พึมพำชื่อของเธอพลางพร่ำบอกว่า “หลินเช่อ หลินเช่อ อย่ากลัว อย่ากลัวไปเลยนะ…” 

 

 

ถึงกระนั้น จะไม่ให้เธอกลัวได้อย่างไร ยิ่งจูบของเขากดหนักลงมาเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพรั่นพรึงมากเท่านั้น 

 

 

ในขณะที่เธอรู้สึกได้ว่าเขาละจากริมฝีปากของเธอไป และลากลิ้นไล่ลงมาตามลำคอ หลินเช่อก็ยิ่งรู้สึกว่ามันยากสำหรับเธอที่จะระงับความกลัวที่แล่นอยู่ข้างใน และมันทำให้เธออยากผลักเขาออกไปให้ห่างตัวทันที 

 

 

ชายหนุ่มพยายามทำทุกอย่างให้อ่อนโยนอย่างสุดความสามารถ แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่าหญิงสาวในอ้อมแขนยังคงสั่นตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า 

 

 

เขาชะงักทันที 

 

 

หลินเช่อตัวสั่นราวกับใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นยามต้องลมหนาว 

 

 

หัวใจของเขาดิ่งฮวบ 

 

 

นี่เธอกลัวเขาจริงๆ เหรอนี่ 

 

 

เขาคลายอ้อมกอดจากเธอทันที ก้มหน้าลง และได้เห็นเธอกำลังหอบหายใจถี่ แม้ว่าดูภายนอกจะดูปกติดี แต่เขาก็รู้สึกได้เมื่อลองแตะตัวเธอดู เพราะแม้ปลายนิ้วของหลินเช่อก็ยังสั่นเทา 

 

 

หญิงสาวมองตรงไปข้างหน้าด้วยศีรษะที่หลุบต่ำ ความกลัวในดวงตาสีดำและขาวของเธอปรากฏให้เห็นอย่างชัดแจ้ง 

 

 

หัวใจของชายหนุ่มบีบแน่นอย่างปวดร้าวกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าลึกขณะมองดูหลินเช่อ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อไม่รู้ว่าเขามองเธออยู่นานแค่ไหน ก่อนที่จะปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน หมุนตัวและเดินออกจากห้องไป 

 

 

หลินเช่อรู้สึกแต่เพียงว่ามือของเธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระโดยไม่รู้ตัว 

 

 

แล้วร่างของอีกฝ่ายก็หายลับไปจากห้องอย่างรวดเร็ว 

 

 

บรรดาสาวใช้ต่างพากันตกใจที่อยู่ๆ กู้จิ้งเจ๋อก็ออกจากบ้านไปอีกครั้งในกลางดึก 

 

 

เขาเปิดประตูและเดินออกจากบ้านไป จนเมื่อได้ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วนั่นแหละ เขาจึงหลับตาลง 

 

 

เธอกลัวเขามากจริงๆ… 

 

 

“บอกพวกสาวใช้ด้วยว่าให้ดูแลคุณผู้หญิงให้ดี เตือนเธอให้ใส่ยา แล้วก็งดกินอาหารรสจัดซักพัก” เขาบอกกับพ่อบ้านเมื่อลืมตาขึ้น 

 

 

พ่อบ้านชะงักก่อนจะรีบพยักหน้าโดยไว และถามว่า “ท่านครับ แล้วระหว่างนี้ท่านจะไม่กลับมาบ้านหรือครับ” 

 

 

“ใช่” ชายหนุ่มตอบ เขาไม่อยากพูดอะไรอีก จึงโบกมือและส่งสัญญาณให้คนขับสตาร์ทรถ 

 

 

เขายกมือขึ้นนวดขมับ 

 

 

งานนี้เขาลดตัวลงมามากทีเดียว เธอชังน้ำหน้าเขาแล้วก็รังเกียจเขาออกอย่างนั้น แต่เขาก็ยังสั่งให้สาวใช้คอยดูแลเธอก่อนที่ตัวเองจะออกจากบ้านอยู่นั่นเอง 

 

 

ทำไมเขาถึงต้องยอมทำตัวต่ำต้อยด้อยค่าแบบนี้ด้วยนะ 

 

 

ในห้อง หลินเช่อนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ รู้สึกหดหู่ อยู่ๆ เขาก็ออกจากบ้านไปแบบนั้น… 

 

 

เธอคิดว่าเขาคงจะโกรธมาก จึงผลุนผลันออกไป 

 

 

แล้วเธอก็ยังคิดอีกว่า ก็ไม่น่าแปลกใจอะไรที่อยู่ๆ เขาจะโกรธจัดขนาดนั้น ก็ในเมื่อรอบตัวเขายังมีผู้หญิงที่มีเหตุผลและรู้จักเชื่อฟังเขาอยู่รออยู่มากมาย ไม่มีใครที่เป็นตัวปัญหาแบบเธอหรอก 

 

 

หลินเช่อมองดูรอบห้องด้วยความรู้สึกผิดหวัง เธอสงสัยว่ากู้จิ้งเจ๋อคงจะต้องไล่เธอออกจากบ้านหลังนี้ซักวันแน่ๆ 

 

 

แล้วอยู่ๆ เฉินโยวหรานก็โทรมา 

 

 

อยู่ดีๆ ทำไมเฉินโยวหรานโทรมาหาเธอดึกดื่นป่านนี้นะ 

 

 

หลินเช่อรีบรับโทรศัพท์ 

 

 

“โยวหราน เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” 

 

 

“ฉันควรจะเป็นคนโทรหาเธอมากกว่านะว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ อยู่ๆ กู้จิ้งเจ๋อก็โทรมาหาฉันกลางดึกแบบนี้” 

 

 

“อะไรนะ กู้จิ้งเจ๋อโทรหาเธองั้นเหรอ” 

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันกลัวจนสติแทบหลุดตอนที่รับสายน่ะ ฉันคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นซะอีกแน่ะ” 

 

 

หลินเช่อเองก็กลัวไม่น้อยไปกว่ากัน ทำไมเขาถึงได้โทรหาเฉินโยวหรานนะ 

 

 

เฉินโยวหรานว่า “กู้จิ้งเจ๋อโทรมาบอกว่า…เฮ้ ว่าแต่ช่วยฉันเช็คหน่อยนะว่านี่เบอร์โทรส่วนตัวของเขารึเปล่าน่ะ ฉันอยากเซฟเก็บไว้ฮิๆ” 

 

 

“…” หลินเช่อรีบถาม “พอทีเถอะ เธอยังไม่บอกฉันเลยว่าเขาโทรหาเธอทำไม” 

 

 

“โอ้ ฉันตัวแต่ตื่นเต้นไปหน่อยจนลืมบอกน่ะ เขาบอกฉันให้ไปหาแล้วก็ไปเยี่ยมเธอ เขาบอกว่าเธอได้รับบาดเจ็บ แล้วก็ขอให้ฉันช่วยดูแลเธอหน่อย ว่าแต่เธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนเหรอ” 

 

 

“…” 

 

 

นี่เขาเป็นห่วงเรื่องที่เธอบาดเจ็บ แถมยังขอให้คนอื่นมาคอยช่วยดูแลเธอด้วยงั้นเหรอ 

 

 

หรือว่าที่เขาขอให้คนอื่นมาช่วยดูแลเธอก็เพราะ…เขาจะไม่กลับมาอีกแล้วกันแน่นะ 

 

 

หญิงสาวจับโทรศัพท์แน่น เธอพูดจากับเฉินโยวหรานอีกสองสามคำก่อนจะวางสายทันที เธอรีบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป แล้วก็ได้เห็นพ่อบ้านที่กำลังเดินตรงมาทางเธอ เมื่อพ่อบ้านเห็นหลินเช่อ เขาก็รีบถามว่า “คุณผู้หญิง ยังโกรธนายท่านอยู่หรือครับ ท่านออกไปเพราะมีเหตุผลบางอย่างน่ะครับ ท่านบอกว่าจะพักอยู่ที่วิลล่าในฝูซาน ท่านรักคุณผู้หญิงมากนะครับ ถ้าคุณผู้หญิงพูดจาโน้มน้าวซักหน่อย เดี๋ยวท่านก็ใจอ่อนเองนั่นแหละครับ” 

 

 

หลินเช่อว่า “ฉัน…ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรไม่ดีใส่เขานี่” 

 

 

“ถึงยังไง นายท่านก็จะย้ายไปพักอยู่ที่ฝูซานซักระยะ ตอนนี้ท่านยังอยู่ที่ประตูทางเข้านี่เองนะครับ คุณผู้หญิงจะไม่ไปดูหน่อยเหรอครับ” 

 

 

หลินเช่อไม่เสียเวลาพูดกับพ่อบ้านอีกต่อไป เธอเดินอ้อมเขาแล้วเดินตรงออกไปด้านนอกทันที เธออยากจะถามเขาว่า ทำไมเขาถึงได้โทรหาเฉินโยวหรานอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ และการที่เขาจะไปอยู่ที่อื่น นั่นหมายความว่าเขาต้องการ…หมายความว่าเขาต้องการจะหย่าหรือเปล่า 

 

 

ถ้าเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ถ้างั้นเธอกับเขาก็น่าจะเซ็นใบหย่ากันซะให้มันจบๆ ไป เขาจะทำตัวเองให้วุ่นวายและขอร้องให้คนอื่นมาคอยดูแลเธออยู่อีกทำไม 

 

 

ที่ด้านนอก ลมยังพัดเย็นยะเยือก หลินเช่อขยับเสื้อที่สวมให้แนบตัวก่อนจะวิ่งออกไป 

 

 

แล้วเธอก็เห็นรถของกู้จิ้งเจ๋อที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ 

 

 

หญิงสาวรีบร้องตะโกนออกไปว่า “กู้จิ้งเจ๋อ กู้จิ้งเจ๋อ กลับมาก่อน นั่นคุณจะไปไหนน่ะ” 

 

 

แต่รถยนต์ของชายหนุ่มก็ยังคงแล่นต่อไปจนกระทั่งลับตาเธอ 

 

 

ในรถ กู้จิ้งเจ๋อเห็นหลินเช่อวิ่งออกมาจากบ้าน เขาขมวดคิ้ว 

 

 

คนขับรถหันมองเจ้านาย “ท่านครับ คุณผู้หญิง…” 

 

 

“ไม่ต้องไปสนใจ” เขาบอก 

 

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่หลินเช่อจะวิ่งตามได้ แต่เธอก็เห็นร่างของเขาขยับอยู่ในรถ เธอจึงคิดว่าเขาน่าจะเห็นเธอ และน่าจะลงมาจากรถ แต่เธอก็ได้เห็นเพียงแต่รถที่แล่นฉิวออกไป ไม่มีแม้แต่จะชะลอความเร็วลง และขับหายไปต่อหน้าต่อตาอย่างนั้น 

 

 

หลินเช่อหยุดยืนด้วยความโกรธจัด เธอยืนตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวขณะมองรถที่แล่นจากไป “กู้จิ้งเจ๋อ คุณนี่มัน…” 

 

 

เธอคิดกับตัวเองอย่างขมขื่น ที่เขาจากไปแบบนี้ เขาไม่คิดจะกลับมาแล้วใช่มั้ย 

 

 

หลินเช่อเริ่มหัวเสีย นี่หมายความว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะจบลงแบบนี้งั้นเหรอ เธอคิด 

 

 

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้มาตั้งแต่ต้นแล้วว่ามันจะต้องจบ แต่เธอก็เพิ่งรู้ตัวในชั่วขณะที่มันจบลงแล้วนี้เองว่า อันที่จริง เธอไม่ได้อยากให้มันจบลงซักนิด 

 

 

เธอไม่อยากให้มันจบเลย 

 

 

อย่างไรก็ตาม… 

 

 

เมื่อเวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง ก็มีข่าวการระเบิดที่ทำให้ทั้งประเทศซีต้องพากันตื่นตระหนกอย่างบ้าคลั่ง… 

 

 

เกิดเหตุระเบิดขึ้นที่วิลล่าในฝูซาน มีการสงสัยว่ามีใครบางคนปาระเบิดเข้าไป จำนวนผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตยังไม่ปรากฏแน่ชัดในตอนนี้ แต่จากรายงานข่าว สถานที่ที่ถูกวางระเบิดนั้นเป็นทรัพย์สินของตระกูลกู้ ในคืนนั้น กู้จิ้งเจ๋อได้นัดพบคนใกล้ชิดของนายกรัฐมนตรีของประเทศเอ็ม และคาดเดากันว่ามีสายลับที่รู้เห็นเหตุการณ์นี้เข้า จนกระทั่งทำการวางระเบิดขึ้น ในสถานที่เกิดเหตุ คนใกล้ชิดของท่านนายกรัฐมนตรีเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนตัวกู้จิ้งเจ๋อนั้นยังไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน…