ทั่วร่างเต็มไปด้วยรังสีร้ายกาจ เขาเคาะประตู “หลินเช่อ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”

 

 

หลินเช่อเองก็ไม่คิดว่าประตูจะปิดลงแบบนั้นเหมือนกัน

 

 

กู้จิ้งเจ๋อถูกเธอปิดประตูกันเอาไว้อยู่ด้านนอก เธอกล้ามากจริงๆ ต่อหน้าผู้คนมากมายเลยนะ

 

 

แต่ว่าใครใช้ให้เขาน่ารังเกียจแบบนั้นกันล่ะ

 

 

เห็นได้ชัดว่าทำผิดแล้วยังมาหาเธอด้วยท่าทางเย่อหยิ่งอีก คำพูดอ่อนหวานสักนิดก็พูดไม่เป็น

 

 

เธอต้องกลับไปกับเขาแบบนี้เหรอ น่าขายหน้าชะมัด

 

 

เป็นผู้หญิงก็จะให้เป็นผู้หญิงอยู่แบบนั้นเหรอ มีหลักการหน่อยไม่ได้เลยหรือไง เรียกเธอแล้วต้องกลับไปง่ายๆ ต่อไปเธอจะยืนอยู่ต่อหน้าเขาได้อย่างไรกัน

 

 

อีกทั้ง เธอยังไม่หายโกรธเลยสักนิด

 

 

เขาไม่เพียงแต่นัดเจอกับลู่ชูเซี่ยเป็นการส่วนตัว แต่เขายังก็โกหกเธอด้วย จะให้เธอยอมรับง่ายๆ ได้ยังไงกันล่ะ กู้จิ้งเจ๋อเคาะประตูเสียงดังอยู่ด้านนอก

 

 

หลินเช่อรู้สึกว่า ประตูนี้ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่ จะถูกเขาเคาะจนพังเข้ามาหรือเปล่านะ

 

 

“ไม่เปิด ฉันไม่เปิด กู้จิ้งเจ๋อ คุณไปซะ ไปได้แล้ว” หลินเช่อตะโกนอยู่ด้านใน จะไม่เปิดประตูแน่นอน

 

 

“เธอจะเปิดไม่เปิด เชื่อไหมว่าฉันพังประตูนี้ให้เปิดได้นะ”

 

 

“คุณกล้าพังประตู…ฉันก็จะอยู่ด้านหลังประตู คุณพังมันพร้อมฉันให้ตายไปพร้อมกันเลยก็ได้ ฉันไม่เปิด” หลินเช่อบอกด้วยความโกรธ

 

 

“เธอ…” ที่ด้านนอก กู้จิ้งเจ๋อหยุดอยู่ตรงนั้น คอยฟังเสียงจากด้านใน กลัดกลุ้มอยู่ในใจ หลินเช่อคนนี้กล้าต่อรองกับเขา

 

 

เดี๋ยวนี้เขาควบคุมเธอไม่อยู่แล้วใช่ไหม

 

 

แต่เมื่อได้ยินที่เธอบอกว่าอยู่หลังประตู เขาก็ยืนคิดอยู่อีกฝั่ง

 

 

แม้เพียงเขาคิดจะพังประตู เขาก็ทำได้

 

 

แต่ว่า สุดท้ายก็ไม่กล้า

 

 

เกิดเธอโง่ยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ โดนเธอเข้าล่ะ…

 

 

กู้จิ้งเจ๋อถาม “เธอจะไม่เปิดประตูจริงๆ ใช่ไหม”

 

 

“ไม่เปิด ไม่เปิด ฉันไม่เปิด” หลินเช่อยังคงเสียงดัง

 

 

“เธอ…” กู้จิ้งเจ๋อยกมือชี้ประตูที่ปิดสนิท

 

 

ดุก็แล้ว ก็ยังจนปัญญา

 

 

ทิ้งมือลง เขาหันไปมองคนด้านหลัง

 

 

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เขาบอกกับประตูแล้วจากไป

 

 

คนอื่นๆ มองกู้จิ้งเจ๋อเดินจากไป มองหน้ากัน แล้วเดินตามไป

 

 

หลินเช่ออยู่ด้านใน ฟังแล้วไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอก

 

 

หูแนบประตู ฟังอยู่สักพัก ค่อยๆ เปิดประตูออก

 

 

อย่างที่คิด ด้านนอกไม่มีใครแล้ว

 

 

พ่นลมหายใจออกมา เธอคิดในใจ กู้จิ้งเจ๋อคนนี้ พาคนมาตั้งเยอะ คิดจะจับเธอกลับไป

 

 

รอจนเฉินโยวหรานกลับมา เห็นว่าเพื่อนบ้านมองเธอแปลกๆ ก็รู้สึกตกใจ

 

 

ขึ้นลิฟต์ไป คนหนึ่งก็ดึงเธอไปถาม “ห้องแปดศูนย์สามเป็นห้องคุณใช่ไหม”

 

 

“เอ่อ…ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ” เฉินโยวหรานหัวใจหนักอึ้ง คิดในใจว่าคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม

 

 

เพื่อนบ้านบอก “โอ๊ย วันนี้มีรถหรูมากมายมาจอด จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ขึ้นมา ฉันตกใจหมด”

 

 

“ห้ะ…”

 

 

“คุณไปขัดขาใครเขาไว้หรือเปล่า”

 

 

เฉินโยวหรานฟังแล้วขนลุก แค่คิดก็รู้แล้ว คงจะเป็นกู้จิ้งเจ๋อ

 

 

หลินเช่อคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม

 

 

เธอเป็นห่วง รีบบอกเพื่อนบ้านยิ้มๆ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่ใช่ไปขัดขาใครหรอก แค่มีแขกมาก็แค่นั้น”

 

 

จากนั้นเธอรีบวิ่งออกจากลิฟต์

 

 

คนในลิฟต์ยังคงแปลกใจ มีแขกมางั้นเหรอ

 

 

คนที่พักห้องแปดศูนย์สาม เป็นใครกันนะ แขกที่มาถึงได้ดูไม่ธรรมดาเลย

 

 

เฉินโยวหรานมาถึงบ้าน มองเห็นหลินเช่อยังสวมชุดนอนของเธอ กำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่ ค่อยพ่นลมหายใจออกมา

 

 

“เป็นไง ฉันคิดว่าเธอเกิดเรื่องแล้วซะอีก”

 

 

“ฉันจะเป็นอะไรได้ล่ะ” หลินเช่อเอ่ย

 

 

“วันนี้กู้จิ้งเจ๋อมาเหรอ”

 

 

“ใช่”

 

 

หลินเช่อยู่ปาก บอกกับเฉินโยวหราน

 

 

เฉินโยวหรานบอก “ไม่ใช่มั้ง เธอกล้าเตะท่านประธานกู้เลยเหรอ”

 

 

หลินเช่อถาม “ทำไม”

 

 

“เหอะๆ ตอนนี้เธอยังอยู่ นั่นก็เป็นเรื่องที่ประหลาดมากแล้ว” เฉินโยวหรานบอก

 

 

หลินเช่อบอก “ก็ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ยังไงซะ เตะเขาไปครั้งหนึ่ง เขาก็ไปแล้ว”

 

 

เฉินโยวหรานเอ่ย “ยังไงเธอก็อย่าไปพูดให้ใครฟังล่ะ ว่าเธอไปเตะประธานกู้ พวกเขาคงคิดว่าเธอขี้โม้”

 

 

เฉินโยวหรานคิด คนที่กล้าทำแบบนี้กับประธานกู้ก็คงมีแค่หลินเช่อคนเดียวนี่แหละ

 

 

แต่ว่ากู้จิ้งเจ๋อนี่ก้าวเท้าผิดนะ เมื่อกลางวันที่อยู่กับเฉินอวี่เฉิง คงจะสอนเสียเปล่าแล้ว

 

 

ไม่เข้าถึงแก่นแท้เลยสักนิด

 

 

——

 

 

วันต่อมา ระเบิดของหลินลี่ก็มาอีกแล้ว

 

 

เธอเข้าร่วมรายการหนึ่ง ร้องไห้ระบายความรู้สึกอยู่ในรายการ แม้ไม่ได้เอ่ยชื่อแซ่ แต่ว่า กล่าวถึงเรื่องราวของตนกับฉินชิงว่ามีมือที่สามเข้ามาถึงได้จบลง

 

 

ทั้งพูดเรื่องของตัวเองกับฉินชิง และพูดถึงว่าที่ช่วงนี้ตัวเองหายไปเพราะรักษาบาดแผล บอกว่าตัวเองโดยทำร้ายเจ็บหนัก สุดท้ายยังบอกอีกว่าตัวเองเลือกที่จะยืนหยัดเข้มแข็ง ไม่สนใจบาดแผลที่เคยเจ็บปวด

 

 

หลินเช่อฟังแล้วแทบอยากตบโต๊ะ อะไรกัน

 

 

ผลสุดท้าย วันนั้น ในเวยปั๋วก็มีคนด่ามากมาย กลุ่มคนบวกกับเพจที่สร้างขึ้นล้วนบอกว่าเธอเป็นมือที่สาม

 

 

หลินเช่อโมโหอย่างหนัก

 

 

บวกกับกำลังทำสงครามกับกู้จิ้งเจ๋ออยู่ เธอพลันรู้สึกหดหู่

 

 

และในตอนนั้นเอง

 

 

ฉินชิงเผยแพร่ประกาศโดยผ่านทางบริษัทของตัวเอง

 

 

ในประกาศบอกว่าการถอนหมั้นระหว่างเขากับหลินลี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใคร เขากับหลินเช่อสนิทสนมรู้จักกันมานานหลายปี ทั้งสองเป็นเพียงเพื่อนกัน เขาชอบหลินเช่อมาก ชอบมาตั้งแต่เด็ก เขารู้สึกผิดต่อหลินลี่เพราะชอบหลินเช่อมาตลอด แต่หลินเช่อกลับไม่สนใจเขา ดังนั้นเขาจึงอยู่กับหลินลี่เพื่อให้เขาได้เข้าใกล้หลินเช่อบ้าง

 

 

ต่อมา การถอนหมั้นกับหลินลี่เป็นเพราะว่ารู้สึกผิดต่อหลินลี่ และตัวเองก็คิดว่าตัวเขาไม่ได้หลงรักหลินลี่เลย ยังไงหลินลี่ก็ไม่ใช่หลินเช่อ ดังนั้นจึงได้ถอนหมั้นกับหลินลี่

 

 

อีกทั้งเขายังมีหลักฐานมาด้วย เป็นหลักฐานว่าหลังจากที่เขาถอนหมั้น ทรัพย์สินทั้งหลายก็ไม่ได้เอากลับคืนมา เพื่อเป็นการชดเชยให้กับหลินลี่ เขายังแอบชี้นำด้วยว่าไม่รู้ทำไมหลินลี่ถึงไม่พูดเรื่องนี้ออกมา และชี้นำว่าการชดเชยนี้หลินลี่เป็นคนต้องการเอง

 

 

สายลมเปลี่ยนทิศ หลินลี่ก็กลายเป็นตัวแทนทันที แม้จะน่าสงสาร แต่ว่า ข้อสงสัยของหลินเช่อพลันถูกล้างจนสะอาด

 

 

หลินเช่อดูข่าวอยู่ที่บริษัท ทันใดนั้นก็เข้าใจ ฉินชิงเอาความผิดทุกอย่างดึงกลับไป เขารู้ว่าไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ พูดออกมาแบบนี้ ความผิดทุกอย่าง เขารับมันไว้เองคนเดียว

 

 

หลินเช่อคาดไม่ถึงว่าฉินชิงจะทำแบบนี้

 

 

ฝั่งหลินลี่ เมื่อเห็นประกาศนี้เธอโกรธจนจะเป็นลม

 

 

ฉินชิงกำลังบอกว่า เธอหลินลี่กำลังเป็นตัวแทนของหลินเช่ออย่างงั้นเหรอ

 

 

แม้ว่าฉินชิงทำแบบนี้จะโดนต่อว่ารุนแรง แต่ว่าผู้หญิงคนไหนจะอยากให้เขาบอกว่าเป็นแค่ตัวแทน

 

 

เธอรู้สึกกำลังถูกดูแคลน คล้ายกับตัวเธอเทียบหลินเช่อไม่ได้เลย

 

 

เปรียบง่ายๆ หลินเช่อกลายเป็นนางเอกโด่งดัง แต่เธอต้องตกไปอยู่ในบทตัวประกอบ

 

 

นี่จะทำให้หลินลี่อารมณ์ดีได้อย่างไร