หญิงสาวชะงักค้าง มองชายหนุ่มอีกครั้ง ลังเลขึ้นมา 

 

 

และกู้จิ้งเจ๋อเอง ได้ยินหลินเช่อพูดแบบนั้น คิ้วเขาก็เลิกสูงขึ้น 

 

 

ผู้หญิงคนนี้ ให้ตายเถอะ 

 

 

ยังคิดให้คนอื่นไล่เขาออกไปอีก 

 

 

ตอนนั้นเอง ด้านหลังไม่รู้ใครตะโกนขึ้นมา 

 

 

“เฮ้ย…นั่นกู้จิ้งเจ๋อนี่…” 

 

 

หญิงสาวตรงหน้าปวกเปียกขึ้นมาทันที เธอไม่กล้าไล่กู้จิ้งเจ๋อหรอก 

 

 

แต่ว่ากู้จิ้งเจ๋อมาทำอะไรที่นี่ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเม้มปากแน่นมองหลินเช่อ 

 

 

“หลินเช่อ เธอมานี่” 

 

 

หลินเช่อไม่ยอมไป บ้าหรือเปล่า เขาเรียกเธอ เธอก็ต้องไปเหรอ 

 

 

“ฉันไม่ไป คุณจะทำไม คุณมาที่นี่ทำไม” หลินเช่อรีบบอก 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ “เธอกำลังเข้าใจผิดเรื่องฉันกับลู่ชูเซี่ย ฉันบอกไปแล้ว เราไม่มีอะไรทั้งนั้น” 

 

 

หลินเช่อบอก “คุณกับลู่ชูเซี่ยมีอะไรมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน ดังนั้น ก็แล้วแต่คุณจะมีอะไรกับใคร คุณไม่ต้องมาอธิบายกับฉัน” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อรู้ เธอคงโกรธจริงๆ 

 

 

ตอนนั้นกู้จิ้งเจ๋อก็ไม่ได้อยากโกหก แค่พลั้งปากพูดโกหกออกไป 

 

 

เขารู้ถึงความโกรธในใจของเธอ เมื่ออยู่ในจุดของเธอ ถ้าหากเขาเห็นว่าเธออยู่กับฉินชิง แล้วเธอบอกว่าเธออยู่กับคนอื่น เขาคงคิดไปไกล อีกทั้งคงโกรธมากกว่าเธอด้วยซ้ำ 

 

 

บางทีคงไม่เพียงแค่โกรธ 

 

 

อาจจะฆ่าฉินชิงไปเลยก็ไม่แน่ 

 

 

“ฉันโกหก ฉันทำไม่ถูก” กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ “เพราะไม่อยากให้เธอคิดมากก็เลยพูดออกไปแบบนั้น” 

 

 

หลินเช่อตะลึง มองไปยังกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

เมื่อคิดว่าเขากำลังขอโทษและอธิบายกับเธอ 

 

 

หลินเช่อบอก “ไม่ ฉันไม่มีสิทธิคิดมาก” 

 

 

“ไม่ เธอมีสิทธิ” เขาคว้ามือของเธอเอาไว้ “เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอมีสิทธิ์เหนือคนอื่นทุกอย่าง” 

 

 

หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา สมองคล้ายมีเลือดพุ่งปรี๊ด จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเธอ 

 

 

เธอไม่มีสิทธิ เธอไม่ใช่คนใหญ่คนโตในประเทศซี ไม่ใช่สตรีหมายเลขหนึ่ง เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา เพียงแค่มีสัญญาหนึ่งแผ่นกับกู้จิ้งเจ๋อ จึงได้โชคดีไปยืนอยู่ข้างกายกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

ดวงตาเปล่งประกายของกู้จิ้งเจ๋อจับจ้องอยู่ที่เธอ ตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ไม่อยากปล่อยเธอไปเลยแม้เพียงชั่วขณะ 

 

 

หลินเช่อกัดริมฝีปาก อยากผลักกู้จิ้งเจ๋อออก ต่อมามือข้างหนึ่งของกู้จิ้งเจ๋อจับท้ายทอยเธอเอาไว้แล้ว โน้มเข้าหาริมฝีปากของเธอ 

 

 

หลินเช่อมึนงง ไร้สติไปทั่วทั้งร่าง 

 

 

สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของกู้จิ้งเจ๋อปิดทับลงมา มือข้างหนึ่งอ้อมมาทางด้านหลังของเธอ มืออีกข้างคว้าเอวเธอเอาไว้ กดเธอให้แนบชิดไปกับร่างของเขา 

 

 

นานทีเดียวกว่าหลินเช่อจะมีสติกลับคืนมา ที่นี่อยู่ในห้างนะ 

 

 

พวกเขากำลังอยู่ในร้านอาหารร้านหนึ่ง และรอบๆ ข้าง มีคนมากมาย 

 

 

และกู้จิ้งเจ๋อยังจะกล้ากอดจูบเธอแบบนี้อีก 

 

 

ใบหน้าของเธอพลันแดงก่ำ เบิกตากว้าง มองใบหน้าหล่อเหลาของกู้จิ้งเจ๋อที่อยู่ใกล้ๆ นอกจากเขาแล้ว ไม่กล้ามองใครอีกเลย 

 

 

ลิ้นที่ถูกกัดชายิบ เธอรีบผลักหน้าอกเขาออก เว้นระยะห่าง มองเขาอยู่แบบนั้น “คุณทำอะไร กู้จิ้งเจ๋อ…” 

 

 

เสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ “ที่นี่เป็นร้านอาหารนะ คนตั้งเยอะตั้งแยะ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อตวัดสายตาเย็นเยียบไปด้านข้าง “ผมก็อยากรู้ ว่าใครจะกล้ามอง” 

 

 

คนรอบข้างนั้นรีบหันหนีไปตั้งนานแล้ว แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวใจเต้นกระหน่ำขนาดไหนก็ไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็น 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อถอนสายตากลับมา จ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อของหลินเช่อต่อ ก้มหน้าลง โฉบริมฝีปากเธอไปอีกครั้ง 

 

 

พัวพันอยู่แบบนั้น ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน 

 

 

คนที่อยู่รอบๆ ไหนเลยจะเคยเห็นฉากหอมหวานแบบนี้ 

 

 

มาจูบอยู่ตรงหน้า อีกทั้ง ทั้งสองนั้น คนหนึ่งคือมือหนึ่งของประเทศซี อีกคนคือหลินเช่อดาราสาวแสนสวย 

 

 

ภาพนั้นสวยงามน่ามองเป็นที่สุด เห็นเพียงกู้จิ้งเจ๋อโน้มลงคว้าเอวหลินเช่อเอาไว้แน่น กดลงไปเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้พอดี หลินเช่อคล้ายกับถูกยกขึ้นมา เอวอ่อนโน้มเอียงลงมา ทำให้คนมองรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่งดงาม 

 

 

ที่สำคัญคือชายหล่อหญิงสวย ใครมองก็ชื่นชม 

 

 

ด้านหลังยังมีบอดี้การ์ดนิ่งขรึมประกอบ ยิ่งทำให้เป็นภาพที่น่าตกใจ 

 

 

พวกเขาเคยเห็นฉากแบบนี้ที่ไหนกัน 

 

 

คนธรรมดาอย่างพวกเขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าการมาทานข้าวมื้อนี้จะได้เจอกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

และหยางหลิงซินนั้นยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ แล้ว ดูว่ากู้จิ้งเจ๋อกอดหลินเช่ออย่างไร จูบกันอย่างไรต่อหน้าเธอ เธอรู้สึกว่าว่าริมฝีปากแห้งผาก หัวใจเต้นแรง ดวงตาจ้องไปที่สองคนตรงหน้า 

 

 

หลินเช่อหาโอกาสผลักเขาออกอีกครั้ง 

 

 

สูดหายใจเข้าลึก มองใบหน้าของกู้จิ้งเจ๋อ ไม่รู้จะพูดอะไร 

 

 

“ฉันรับปากเธอ จะไม่ไปเจอลู่ชูเซี่ยเป็นการส่วนตัวอีก” เขาบอก 

 

 

หลินเช่อรู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจ เพียงแต่ เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม อารมณ์ก็ปะทุรุนแรง แล้วหนีออกจากบ้านราวกับเด็ก 

 

 

ความจริง เธอไม่มีสิทธิด้วยซ้ำ 

 

 

เพียงแต่การเป็นภรรยาของเขามันช่างเป็นเรื่องที่เหนื่อยจริงๆ เพราะว่าเขาเพอร์เฟค ผู้หญิงมากมายที่เห็นเขาต่างก็หลงใหล จนปิดไม่มิด จากนั้น… ก็พยายามเข้าใกล้เขา 

 

 

หลินเช่อรู้ว่า กู้จิ้งเจ๋อไม่ใช่ผู้ชายไม่ดี เขาคงไม่ได้โกหกเธอง่ายๆ มันต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว จึงต้องโกหก เพียงแต่ในใจนั้นอดที่จะโกรธไม่ได้ 

 

 

และการหนีออกจากบ้านครั้งนี้ มันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น 

 

 

ตอนนี้ได้ระบายไปไม่น้อยแล้ว อารมณ์ก็กลับมาสงบแล้ว แต่ในใจก็ยังสงสัย คิดว่าการที่เขาไปพบลู่ชูเซี่ยเป็นการส่วนตัวนั้นไม่รู้ว่าไปคุยอะไรกัน 

 

 

แม้ไม่ได้มีอะไร แต่ว่ายามที่ลู่ชูเซี่ยมองเขา ก็เหมือนอยากจะกลืนกินเขาลงไปทั้งตัว นั่นทำให้เธอรู้สึกเกลียดจริงๆ 

 

 

หลินเช่อไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอคิดว่าเธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ 

 

 

เธอมองกู้จิ้งเจ๋อ “ใครจะสนใจว่าคุณจะไปเจอหรือไม่…แต่ว่า คุณรีบไปเถอะ” 

 

 

“…” กู้จิ้งเจ๋อจ้องมองเธอ “เธอไม่กลับบ้านเหรอ” 

 

 

“ฉันไม่อยากกลับไป ฉันอยากอยู่กับเฉินโยวหรานอีกหน่อย” เธอบอก 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อบอก “ทำไมยังไม่อยากกลับไปอีก” 

 

 

“เฉินโยวหรานย้ายออกมาอยู่คนเดียว นานแล้วที่ฉันไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเธอ ดังนั้นเลยอยากอยู่ต่ออีกหน่อย” 

 

 

เหตุผลนี้ แม้ในฐานะสามีก็ไม่มีทางโต้แย้ง 

 

 

เขารู้ว่าในใจของเธอนั้นยังโกรธอยู่ ดังนั้นจึงยังบังคับเธอไม่ได้ ทำได้เพียงบอก “เธอนี่จริงๆเลย…” 

 

 

ผู้หญิงคนนี้ ทำให้คนโกรธได้ง่ายซะจริง 

 

 

หลายวันมานี้ กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองโกรธแทบตาย แต่ว่ากลับทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรกับเธอก็ไม่ได้ 

 

 

ตีไม่ลง ดุด่าไม่ได้ อยากเอากลับบ้านไปจัดการยังทำไม่ได้ 

 

 

“ช่างเถอะ” กู้จิ้งเจ๋อจ้องลึกเข้าไปในตาเธอ ถอนหายใจอยู่ในใจ จะทำอะไรกับเธอได้ล่ะ 

 

 

ทำให้คนติดจังเลยนะ ไม่ช้าก็เร็ว เขาต้องหาโอกาสจัดการเธอสักครั้ง 

 

 

คนรอบข้างแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ 

 

 

แต่เห็นหลินเช่อที่สักพักก็ขมวดคิ้วตีหน้านิ่งใส่กู้จิ้งเจ๋อ สักพักก็ทุบตีกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

ผู้หญิงคนนี้กล้าไปหรือเปล่า กล้าแม้กระทั่งทำแบบนี้กับกู้จิ้งเจ๋อ ไม่กลัวว่าจะโดนบอดี้การ์ดเย็นชาของตระกูลกู้โยนออกไปเหรอ