โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองเทียนซู

“เจ็บ…”ทันทีที่ได้สติ ความเจ็บปวดก็ทำให้ชายหนุ่มร้องครางออกมาเสียงเบา เขาค่อยๆลืมตามองห้องสีขาวสะอาดที่มืดครึ้มเล็กน้อย มีเพียงแสงสว่างที่เกิดจากหลอดไฟดวงเล็กๆตรงหัวเตียง ชายหนุ่มพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องร้องออกมาอย่างแผ่วเบา เพราะข้อมือของเขามีสายน้ำเกลืออยู่ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก

เขาจึงต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ก่อนที่จะกวาดตามองรอบห้อง แม้จะมีแสงไฟเพียงเล็กน้อย เขาก็สามารถรับรู้ องค์ประกอบของห้องได้อย่างรวดเร็ว เขามั่นใจว่า เขาอยู่ในห้องพักฟื้นผู้ป่วยในโรงพยาบาล

โรงพยาบาล?

ความคิดแรกวาบเข้ามาในสมอง ชายหนุ่มนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเริ่มกระสับกระส่าย เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ดูแล้วห้องนี้ยังเป็นห้องส่วนตัวเสียด้วย

แย่แน่ๆ เขาพึ่งถูกไล่ออกจากงาน เงินติดตัวก็ไม่มี เพราะพึ่งจ่ายค่าห้องพักไปเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาไม่มีปัญญาจ่ายเงินค่ารักษาแน่นอน

ชายหนุ่มลืมความเจ็บปวด เขาเอื้อมมือ ไปกดปุ่มเรียกที่หัวเตียง

ไม่นานนักพยาบาลสาว ใบหน้าสะสวยก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ในมือของเธอถือแผ่นหน้าจอโปร่งใสเข้ามาด้วย

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ คุณหนิงหานเป่ย“

“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ”หนิงหานเป่ยถาม เขาไม่แปลกใจที่พยาบาลสาวรู้ตัวตนของเขา เพราะพวกเขาสามารถตรวจสอบกำไลข้อมือของเขา เพื่อยืนยันตัวตนได้ แต่ถ้าไม่ได้รับอนุญาติจากเขา ข้อมูลที่แสดงจะมีเพียงชื่อและอายุเท่านั้น

“อ่อ…ตอนที่คุณถูกนำตัวมาที่นี่คุณยังคงหมดสติอยู่”พยาบาลสาวพนักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะอธิบายว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“มีพลเมืองดีพบคุณกำลังถูกแก็งอันธพาลทำร้าย จึงพาคุณมารักษาที่นี่ค่ะ”

“เอ่อ ผมขอถามค่ารักษาได้ไหมครับ”ใบหน้าของหนิงหานเป่ยแดงขึ้นเพราะความอาย

“คนที่พาคุณมารักษา เป็นคนออกเงินค่ารักษารวมทั้งค่าห้องพักผู้ป่วยทั้งหมด ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่ารักษา คุณสามารถพักให้ร่างกายฟื้นตัวได้เลยค่ะ”พยาบาลสาวพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะหยิบแผ่นหน้าจอโปร่งใสออกมา เปิดไปที่หน้าประวัติรักษาของชายหนุ่ม

หนิงหานเป่ยอ่านมันครู่หนึ่งก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะถึงบาดแผลบนร่างกายของเขาจะเป็นแค่บาดแผลภายนอก ไม่มีอวัยวะภายในเสียหาย แต่เพราะเขาไม่ได้บ่มเพาะพลังจนแข็งแกร่ง ทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอ บาดแผลของเขาฟื้นตัวได้ช้ามาก ซึ่งมันทำให้ค่ารักษาแพงมากขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นค่ารักษา ใบหน้าของเขาพลันซีดลง

“ผมขอหมายเลขติดต่อ คนที่พาผมมารักษาได้ไหมครับ”

“คนที่พาคุณมารักษา เขาบอกว่าคุณไม่ต้องตอบแทนเขาก็ได้ แต่ถ้าคุณอยากติดต่อไปขอบคุณ ฉันสามารถให้หมายเลขติดต่อได้ค่ะ”พยาบาลสาวตอบรับอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะกดบนหน้าจอโปร่งใส ก่อนที่หมายเลขติดต่อ จะถูกส่งไปที่กำไลข้อมือของชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ”หนิงหานเป่ยกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะเปิดหมายเลขติดต่อขึ้นมาจ้องมองมันครู่หนึ่ง

…

ในเขตชุมชนแออัดของเมืองเทียนซู มีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเล็กๆอยู่แห่งหนึ่ง

“โอ๊ยย เบาๆหน่อย”ชายหัวล้านกรีดร้องเสียงเบาในลำคอ ในตอนนี้เขากำลังนอนคว้ำหน้าลงบนเตียง ด้านหลังมีลูกน้องคนหนึ่ง กำลังนวดแผ่นหลัง ด้วยน้ำมันคลายกล้ามเนื้ออย่างเบามือที่สุด แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย

“ลูกพี่ ผมว่าพี่ไปโรงพยาบาลเถอะ ไม่อย่างนั้นพี่อาจพิการได้นะ”ลูกน้องอีกคนพูดขึ้นด้วยความกังวล

“ฉันไม่ไป”ชายหัวล้านปฏิเสธเสียงแข็ง สองดวงตาของเขาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ลูกน้องรอบข้างพากันถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง พวกเขารู้ดีว่าเหตุผลที่ลูกพี่ของพวกเขาไม่ยอมไปรักษา เพราะเขารู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของเขาดูรุนแรง ค่ารักษาจะต้องแพงมากอย่างแน่นอน

ในตอนนี้รายจ่ายของพวกเขาแทบจะไม่พออยู่แล้ว ถ้าเอาเงินไปรักษาอีกละก็ เด็กๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะไม่มีอาหารกินไปหลายวัน

พวกเขาไม่มีทางยอมให้เด็กๆต้องหิวโหยอย่างแน่นอน

เหล่าลูกน้องจ้องมองชายหัวล้านพร้อมน้ำตาไหลเงียบๆ ด้วยความเจ็บปวด

“พี่ชาย อาการของลุงติงเป็นอย่างไรบ้าง”เสียงเล็กๆของเด็กดังขึ้นนอกประตู

ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ประตูสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปพร้อมส่งยิ้มขึ้นอ่อนโยน ด้านนอกมีเด็กน้อยอายุต่ำกว่า 10 ปี หลายคนในชุดนอนเก่าๆ กำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางสะลึมสะลือเหมือนพึ่งตื่นนอน

“เด็กเหลือขอพวกนี้ รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว”

“พวกเรานอนไม่หลับ พวกเราเป็นห่วงลุงติง”เด็กเล็กคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่กำลังเอียงหัวไปมาด้วยความง่วงงุน

“ไปนอนได้แล้ว ลุงติง ไม่เป็นไรหรอก”เขาพาเด็กเล็กกลับไปนอน วุ่นวายอยู่ครู่ใหญ่เด็กๆก็นอนหลับสนิท

เขาเดินเข้ามาในห้องเล็กๆ หัวหน้าติงกำลังนอนร้องคร่ําครวญด้วยความเจ็บปวด แต่เขาพยายามระงับเสียง ไม่ร้องออกมาเพราะกลัวว่าเด็กๆจะเป็นห่วง

“บัดซบ! พวกเราออกไปตามหาไอ้เจ้าเด็กบัดซบนั้นกันเถอะ ถ้าเจอมัน ฉันจะเป็นคนฆ่ามันเอง!”ชายอ้วยเตี๋ยพูดสบถเสียงเบา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“…”ไม่มีใครตอบรับชายอ้วนเตี้ยซักคนเดียว เพราะพวกเขารู้ดีว่า มันเป็นแค่การพูดเพื่อเรียกกำลังใจเท่านั้น ผลมันก็เห็นๆอยู่ ว่าพวกเขาทั้งหมดถูกจัดการอย่างง่ายดายขนาดไหน

ขนาดพี่ใหญ่ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขายังถูกจัดการนอนเป็นผักอยู่แบบนี้

ด้วยความสามารถอันอ่อนด้อยของพวกเขาในตอนนี้ ไม่มีทางที่พวกเขาจะแก้แค้นได้เลย!

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไร เสียงกำไลข้อมือของชายหัวล้านดังขึ้น พร้อมกับข้อความสั้นๆ จากปีศาจที่ทำให้ลูกพี่ของพวกเขาเป็นแบบนี้ ปรากฏขึ้น

‘ส่งที่อยู่ของพวกนายมา ฉันจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของนายให้ แต่พวกนายต้องจ่ายค่ารักษาด้วยการทำงานตามที่ฉันสั่ง 1 ครั้ง’