จิวโมไป๋ก้มลงไปจับคอเสื้อถงเหวยแล้วยกขึ้น ราวกับยกไก่ แววตาของจิวโมไป๋เต็มไปด้วยจิตสังหาร จนถงเหวยที่กรีดร้อง หยุดชะงักด้วยความหวาดกลัว

“จำไว้ อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันอีก ไม่อย่างนั้นละก็…”จิวโมไป๋ยิ้มเย็นออกมา ก่อนจะปล่อยมือและถีบเข้าไปที่ไปที่อกของถงเหวย ทำให้ร่างกระเด็นไปสองเมตร

“อ๊ากก”ถงเหวยล่มลงบนพื้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาเป็นแค่คนธรรมดายังไม่ได้บ่มเพาะพลัง และตลอดชีวิตเอาแต่เล่น เที่ยว กิน ดื่ม นอนกับผู้หญิง และถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย และเขาไม่ได้ออกกำลังกาย เพื่อสร้างพื้นฐานก่อนบ่มเพาะพลัง เพราะเขาขี้เกียจ ทำให้ถงเหวยอ่อนแอกว่าคนปกติเสียด้วยซ้ำ การโจมตีทั้งสองครั้งของจิวโมไป๋ เขาไม่ได้ใช้กำลังถึงหนึ่งส่วนเสียด้วยซ้ำ แต่ถงเหวยยังกรีดร้องเหมือนถูกฆ่า

ทิ้งให้ถงเหวยนอนกรีดร้องอยู่บนพื้น จิวโมไป๋เดินกลับไปที่กลุ่มเด็กสาว

“พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

เด็กสาวพยักหน้ารับ แต่สีหน้าของพวกเธอในตอนนี้ ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จิวโมไป๋ถอนหายใจ ถ้าเขาไม่ได้ช่วยพวกเธอ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง เมื่อคิดถึงตรงนี้จิตสังหารของเขาก็จะปะทุขึ้นมาอีก จิวโมไป๋สูดลมหายใจ ระงับอารมณ์ลง

จิวเสวี่ยเหม่ยเกาะแขนเขาไม่ยอมปล่อย จิวโมไป๋พาเด็กๆจะลงไปทางด้านล่าง แต่จิตสัมผัสของเขาพบว่าประตูด้านล่างทางเขา มันถูกหลอกอย่างแน่นหนา ไม่สามารถเปิดจากด้านในได้ จิวโมไป๋เดินกลับไปที่ถงเหวยและหยิบกูญแจออกมา มันเป็นกูญแจไขเข้าออกห้องนี้เท่านั้น จิวโมไป๋ตัดสินใจไปที่ทางออกด้านบน

เมื่อเดินไปถึงประตู มีวัยรุ่นสองคนที่เป็นเพื่อนของถงเหวยกำลังยืนตัวสั่นอยู่ จิวโมไป๋ไม่พูดอะไรเขาโบกมือปัดร่างของทั้งสองกลิ้งออกไปไกล และใช้กุญแจไขประตูออก เขาพากลุ่มเด็กสาวไปที่ชั้นดาลฟ้า ไม่มีทีมงานของบ้านผีสิงรออยู่เลยแม้แต่คนเดียว จิวโมไป๋เดินไปเปิดตู้อุปกรณ์ เขาก็พบอุปกรณ์ไต่เชือกครบชุด เขาก็ใส่ให้เด็กสาวทั้งสี่ พาพวกเธอไต่เชือกลงมาด้านล่าง

เมื่อลงมา มีทีมงานของบ้านผีสิงนั่งเล่นกันอยู่ อย่างสบายใจ เมื่อทีมงานบ้านผีสิงมองจิวโมไป๋และกลุ่มเด็กสาว ใบหน้าของพวกเขาก็แสดงความตกใจ หน้าขาวซีด จิวโมไป๋ยิ้มเยาะในใจ เขาไม่ลืมบันทึกใบหน้าของคนพวกนี้ทั้งหมด

เขาถอดอุกรณ์ออกมาวางบนโต๊ะ และพาเด็กสาวออกจากบ้านผีสิงไปรับเตี๋ยเสวี่ยเจียว และพากลุ่มเด็กสาวกลับทันที

จิวโมไป๋ขับรถยนต์พากลุ่มเด็กสาวไปส่งที่บ้านของพวกเธอ เขาไม่ลืมที่จะกำชับไม่ให้พวกเธอพูดถึงเรื่องนี้ออกไป เพราะอาจมีปัญหาตามมา และรถกลับบ้าน

เมื่อมาถึงก็ช่วงเย็นพอดี

เข้าไปในบ้านแม่ของเขาฮันหวูเหยาและคุณหยินลั่วปิงก็จัดงานวันเกิด อายุ 12 ปี ของเตี๋ยเสวี่ยเจียว

จิวโมไป๋และจิวเสวี่ยเหม่ยไม่พูดถึง เรื่องที่ถูกกลุ่มของถงเหวยทำร้าย พวกเขาสนุกกันจนถึงดึก พ่อจิวโมเทียนก็ถือถุงขนมมาร่วมด้วย

จนถึงช่วงค่ำทั้งหมดแยกย้ายกันเข้านอน

“พี่โมไป๋”เตี๋ยเสวี่ยเจียวร้องเรียกจิวโมไป๋

“เรียกพี่ มีอะไรจะพูดเหรอ?”จิวโมไป๋ยิ้มให้เด็กสาว มือของเขาลูบหัวของเธอเบาๆ

เตี๋ยเสวี่ยเจียวหน้าแดงด้วยความอาย แต่ก็ยอมให้เขาลูบหัว เธอลังเลเล็กน้อยก่อนพูด

“พวกพี่เข้าไปบ้านผีสิง แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?”

จิวโมไป๋ชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมา ไม่แปลกเลยที่เด็กสาวจะส่งสัย เพราะพวกเขารีบร้อนพากันออกจากสวนสนุก และออกมากันแค่กลุ่มของเขาเท่านั้น

“ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง”

เตี๋ยเสวี่ยเจียวเหมือนจะพูดอะไรอีก แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไม่พูดต่อ จิวโมไป๋รู้ดีว่าเธออยากจะช่วย แต่เขาไม่อยากให้เด็กสาวและแม่ของเธอ มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากนัก การที่คุณหยินลั่วปิงมาอยู่ที่บ้าน ก็เหมือนมีผู้คุ้มกันที่แข็งแกล่ง ปกป้องครอบครัวของเขา พวกเธอแม่ลูกช่วยครอบครัวของเขามากเกินพอแล้ว

ส่งเด็กสาวกลับห้อง เขาก็ขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ตรวจสอบการใช้งานกำไรข้อมือของถงเหวย ในข้อมูลการติดต่อ ไม่มีการติดต่อไปยังครอบครัว จิวโมไป๋ยิ้มเยาะในใจ นิสัยของถงเหวย เป็นอย่างที่เขาคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิด

เพราะจิวโมไป๋ไม่ได้ ทำร้ายถงเหวยจนบาดเจ็บอะไรมากนัก การที่จิวโมไป๋ไม่กล้าทำอะไรเขามากนัก ถงเหวยคิดว่าจิวโมไป๋รู้ถึงครอบครัวของตัวเขา ทำให้ถงเหวยดูถูกจิวโมไป๋ โดยไม่รู้เลยว่าระบบสืบพันธุ์ของเขา ถูกจิวโมไป๋ทำลายไปแล้ว

แต่การกระทำของจิวโมไป๋ ทำให้ถงเหวยรู้สึกเสียหน้า ที่ถูกคนธรรมดาสามัญทำร้าย เขาไม่มีทางไปบอกครอบครัวแน่ แต่จะหาวิธีใช้อิทธิพลใต้ดินของครอบครัวมาจัดการจิวโมไป๋

เพราะนิสัยอวดดีกลัวเสียหน้าของถงเหวย ทำให้จิวโมไป๋มีเวลาจัดการอะไรบางอย่าง

จิวโมไป๋เปิดกำไลข้อมมือก๊อปปี้ บันทึกวีดีโอจากกล้องวงจรปิดในห้องนั้น และวิดีโออีกหลายร้อยวีดีโอที่ถงเหวยก่อเรื่องมาทั้งหมด

และทำการตรวจสอบที่อยู่ของถงเหวย เขาพบว่าตอนนี้ถงเหวย กำลังไปที่บาร์เหล้าแห่งหนึ่ง เมื่อเห็นจุดที่ถงเหวยอยู่ จิวโมไป๋ก็หัวเราะออกมา

ใครจะคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกอย่างนี้…

จิวโมไป๋ถอดกำไลข้อมือของตัวเอง และเอากำไลข้อมือไร้ตัวตนมาใส่แทน กำไลไร้ตัวตน มีข้อมูลและระบบการทำงาน เหมือนกับกำไลข้อมมือประจำตัวของเขาทุกอย่าง ยกเว้นสัญญาณติดตามตัวที่ไม่มี ทำให้ข้อมูลสถานที่ ที่เขาอยู่ไม่ถูกบันทึก

จิวโมไป๋แผ่จิตสัมผัสขยายออกไปรอบๆ เขาก็พบหลิวยี่อิงและคนของหน่วยลับหนึ่งคน กำลังนั่งอยู่ในเครื่องบินล่องหน จอดอยู่บนหลังคาบ้านของเขา จิวโมไป๋ยิ้มเล็กน้อย มีคนของหน่วยลับ คอยคุ้มครองบ้าน ทำให้เขาหมดห่วง

—-

มีอีก