ห้องตรวจสอบ

“บ้าไปแล้ว! เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมผู้ทดสอบคนนั้น ถึงกล้าดึงพลังธรรมชาติโดยตรงมากมายขนาดนั้น ทั้งๆที่เขาอยู่แค่ระดับตระหนักกลาง เขาคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะปีศาจหรือไง!”เสียงร้องตกใจดังขึ้น

“เร็ว! รีบส่งคนไปเตรียมพร้อม อย่าปล่อยให้ใครเสียชีวิต!”มีเสียงพูดส่งลงไปที่กำไรข้อมือ

คนในห้องทดสอบวุ่นวาย ถ้าพายุทะเลทรายหลุดจากการควบคุม ความเสียหายอาจมีมาก แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะทะเลทรายไม่มีสิ่งก่อสร้าง หรือทรัพยากรอะไรมากมายนัก แต่ที่พวกเขากังวลก็คือ อาจจะมีคนเสียชีวิต

ถ้าเกิดมีผู้ทดสอบเสียชีิวิต พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรง แม้ไม่ถูกไล่ออก แต่การลงโทษก็ไม่เบา

เขตเพาะพันธุ์ ส่วนที่ 1 เขตทะเลทราย

คลืนนนน! พายุทะเลทรายขยายใหญ่ขึ้นเกิดเป็นริ้วถึงท้องฟ้า สะเก็ดทรายที่ตกลงมาเหมือนลูกกระสุน ตกลงมาอย่างรุนแรง ไม่สามารถควบคุมได้อีกแล้ว

ฮันคงฉานในตอนนี้ใบหน้าซีดเผือกมือสองข้างกำแน่น พลังกฎแห่งธาตุลมที่หลอมรวมพายุทะเลทรายค่อยๆสูญเสียพลังการควบคุมอย่างช้าๆ เขาสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง

เขาเสียใจ ที่ตัวเองตัดสินใจใช้กฎแห่งธาตุดึงดูดพลังธรรมชาติที่นี่ เขาไม่คิดเลยว่าลมของทะเลทรายจะรุนแรงขนาดนี้ แตกต่างจากที่เขาเคยฝึกมาอย่างเทียบไม่ติด

เขาขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ

สมองของฮันคงฉานแล่นเร็วจี๋ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเด็ดขาด

“รีบออกไปเร็ว! ฉันไม่สามารถควบคุมพลังได้อีกแล้ว!”ฮันคงฉานตระโกนออกมาจากใจกลางพายุ ในตอนนี้ร่างกายของเขาปวดร้าวไปหมด จนแทบไม่สามารถประคองพลังได้อีกแล้ว

หลิวยี้เอินและหยางจูหลงมองสบตากันเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันไปคนละทาง

หยางจูหลงมองไปยังฮันคงฉานเพียงแวบเดียวก่อนจะมุ่งหน้าไปยังส่วนที่ 2 ของสถานเพาะพันธุ์

หลิวยี้เอินทะยานร่างไปยืนข้างจิวโมไป๋และกล่าวด้วยความกังวล

“พวกเรารีบออกไปจากตรงนี้เถอะ”

จิวโมไป๋ยังคงมองไปยังฮันคงฉาน ที่เริ่มจะควบคุมพลังไม่ได้แล้วก่อนจะกล่าว

“ถ้าพายุทะเลทรายหลุดจากการควบคุม อาจเกิดความเสียหายรุนแรงมาก และกินพื้นที่ขนาดใหญ่ ไปหลบที่โอเอซิส ไปที่นั้น มันจะไม่ส่งผลมากนัก”

ฮันคงฉานหันหลังให้โอเอซิส เมื่อเขาหลุดจากการควบคุม โอกาสที่จะโจมตีไปด้านหน้ามากกว่า

ทางด้านโอเอซิสจึงน่าจะปลอดภัยที่สุด

“เราไปด้วยกันเถอะ อีกไม่นานผู้ตรวจสอบจะเดินทางมาควบคุมสถานการณ์ นายไม่ต้องกังวลหรอก”หลิวยี้เอินไม่หนีไปคนเดียวแน่ จิวโมไป๋เคยช่วยชีวิตเธอไว้จากผีน้ำ เธอจะหนีไปคนเดียวได้ยังไง

จิวโมไป๋เหลือบมองหลิวยี้เอิน ก่อนจะถอนสายตาออกไป เขามองไปยังพายุทะเลทรายที่เริ่มหมุนเป็นเกลียวอย่างบ้าคลั่งราวจะหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ

ฮันคงฉานตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ ปากกัดแน่นจนเลือดสีแดงไหลออกมา เขามองไปยังจิวโมไป๋และหลิวยี้เอินที่ยืนอยู่ด้านนอก ไม่ขยับไปไหน ความรู้สึกโกรธก็ประทุขึ้นอีกครั้ง

สารเลว! ทำไมยังอยู่อีก รีบหนีไป!

ถ้าเขาควบคุมพลังไม่ได้แล้วทำให้คนเสียชีวิตละก็ เขาจะถูกตัดสิทธิ์เข้าหน่วยลับตลอดชีวิตและถูกจับทันที เขาไม่สามารถปล่อยการโจมตีออกไปได้

เขาได้แต่ฝืนควบคุมพลังอยู่แบบนี้เท่านั้น ภาระทางร่างกายก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน

จิวโมไป๋เห็นว่าฮันคงฉานใกล้จะควบคุมไม่ได้แล้ว เขาก็พอใจกับความอดทนที่อีกฝ่ายแสดงออกมา จิวโมไป๋สูดลมหายใตลึกๆ ก่อนจะตบฝ่ามือลงพื้นกฎแห่งธาตุไม้แผ่กระจายลงไปยังพื้นดินก่อนจะไปถึงต้นไม้และพืชที่อยู่ในโอเอซิส จากนั้นจิวโมไป๋ก็โบกมือเบาๆ

เถาวัลย์เสมือนก็พุ่งทะลุจากใต้ทะเลทรายพันเข้าที่ขาของฮันคงฉาน โดยไม่ปล่อยให้เขาได้ตั้งตัว จากนั้นก็ดึงร่างของฮันคงฉานลงไปใต้ทะเลทราย ไร้ทางขัดขืนใดๆ

ในเวลานั้นเองพายุทะเลทรายก็ขาดการควบคุม พายุทะเลทรายก็บ้าคลั่งรุนแรงขึ้น

พายุทะเลทรายอันบ้าคลั่งเริ่มคลื่นไหว แต่ในชั่วเวลานั้นเอง จิวโมไป๋ก็ตบมืออีกครั้งเถาวัลย์นับไม่ถ้วก็ทักทอเป็นผ้าเถาวัลย์ผืนใหญ่กว่า 10 เมตร และจิวโมไป๋ก็โยนมันลงไปในใจกลางพายุทะเลทราย

ผ้าเถาวัลย์ตกลงไปฏ็บิดเบี้ยวไปตามสายลม ก่อนจะลอยขึ้นไปอย่างรวดเร็วในเวลาที่ลอยไปได้ครึ่งทางจิวโมไป๋ก็ตบฝ่ามือ ผ้าเถาวัลย์ก็กระจายออกเป็นร่างแหนับไม่ถ้วนหมุนวนใจกลางพายุทะเลทราย ก่อนจะคอยๆร้อยเรียงกันเป็นถูกกลมหมุนไปตามพายุ

จิวโมไป๋ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันมายังหลิวยี้เอินที่ยืนงุนงงไม่รู้เรื่อง

“ก้มตังลงและปิดหัวเอาไว้”จิวโมไป๋บอก

หลิวยี้เอินทำตามอย่างว่าง่าย

เห็นดังนั้นจิวโมไป๋ก็ยกนิ้วขึ้นและขยับเบาๆ เหมือนกำลังควบคุมอะไรอยู่

ภายในผ้าเถาวัลย์ที่ร้อยเรียงเป็นวงกลม ยันต์ระเบิดเพลิง 4 แผ่น ที่เขาแอบติดอยู่ก็ระเบิดพร้อมกัน เมื่อแรงระเบิดในลูกกลมขึ้นขีดสุดก็เกิดเป็นคลื่นระเบิดอันรุนแรง

ตูมมมม! ระเบิดใจกลางพายุทะเลทรายพัดสายลมที่ก่อตัวกันกระจัดกระจายไปโดยรอบ

ก่อนที่พายุละเลทรายเหลือเพียงเล็กน้อย

จิวโมไป๋ไม่ปกปิดการใช้แผ่นยันต์อาคม เพราะแผ่นยันต์อาคมมีขายอยู่บ้าง ไม่มีใครส่งสัยว่าเขาเป็นคนสร้างแน่

จิวโมไป๋มองพายุทะเลทรายเล็กๆ เขาก็ยกพลองเหล็กและทุบทำลายพายุทะเลทรายขนาดเล็กอย่างง่ายดาย

เมื่อทุกอย่างสงบ จิวโมไป๋ก็โบกมือเถาวัลย์ก็ดึงร่างของฮันคงฉานที่หมดสติขึ้นมา กำไลข้อมือส่งสัญญาณสั่นสะเทือนแบบพิเศษ เพื่อห้ามไม่ให้สิ่งมีชีวิตเข้าใกล้

ไม่นานคนของหน่วยลับก็มาถึง พวกเขามองความเสียหายโดยรอบด้วยความสนใจ ก่อนที่จะพาตัวฮันคงฉานไปทันที โดยไม่โต้ตอบพูดคุยอะไรกับกลุ่มของจิวโมไป๋เลย

ก่อนจะไป พวกเขาได้ทิ้งตลับเข็มทิศไว้

จิวโมไป๋เดินไปหยิบตลับเข็มทิศทั้งหมด 22 อันขึ้นมา

ดวงตาของหลิวยี้เอินเป็นประกาย แต่ไม่นานเธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

จิวโมไป๋เห็นดังนั้นก็แบ่งตลับเข็มทิศครึ่งหนึ่ง 11 อันไปให้หญิงสาว

หลิวยี้เอินจะปฏิเสธ แต่เห็นท่าทางจริงใจของจิวโมไป๋ เธอก็รับมาอย่างมีความสุข

จิวโมไป๋และหลิวยี้เอินพากันไปที่โอเอซิส

พวกเขาก็เห็นข้าวของกระจัดกระจาย เพราะโดยพายุทะเลทราย

“พวกเขาเอาอุปกรณ์มาจากที่ไหน?”หลิงยี้เอินถานขึ้น เธอเห็นหม้อต้มน้ำล้มอยู่

จิวโมไป๋ไม่ตอบ เขาเดินไปหยิบหม้อต้มน้ำขึ้นมาตรวจสอบ ก่อนจะเริ่มก่อกองไฟ และล้างหม้อต้มน้ำ และต้มน้ำสำหรับพวกเขา

ในระหว่างนี้จิวโมไป๋ก็เรียกเสี่ยวหงที่ซ่อนอยู่ ไม่นานมันก็พุ่งมาพันรอบร่างของจิวโมไป๋ด้วยความตื่นเต้น ในปากของมันมีถุงผ้า 4 ถุง

“นี้คือสหายของนายเหรอ น่ารักจังเลย!”หลิวยี้เอินเดินมาใกล้เสี่ยงหงด้วยดวงตาเป็นประกาย

จิวโมไป๋มองไปยังหลิวยี้เอินด้วยความประหลาด เขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนชอบงูจริงๆ โดยเฉพาะผู้หญิงที่น่าจะกลัวงูที่สุด

“มันชื่อเสี่ยวหง”จิวโมไป๋แนะนำ

“ฉันชื่อหลิวยี้เอิน ยินดีที่ได้รู้จักงูน้อย”พูดจบเธอก็ยกมือลูบไปตามเกล็ดงูอย่างอ่อนโยน

เสี่ยวหงพยักหน้าเบาๆ พอใจกับหลิวยี้เอินที่กำลังนวดตัวเองอยู่

จิวโมไป๋ยิ้มก่อนจะหยิบถุงผ้า 4 ถุงออกมาเปิดดู ภายในตลับเข็มทิศ 50 อัน รวมกับที่เขาและหลิวยี้เอินมีอยู่รวมเป็น 77 อันรวมตลับเข็มทิศของฮันคงฉาน

พวกเชาแบ่งกันคนละครึ่ง อันที่เกิน เขาจะเก็บเอาไว้ก่อน

เมื่อแบ่งตลับเข็มทิศกันแล้ว พวกเขาก็พัก จิวโมไป๋เดินไปที่น้ำโอเอซิส แล้วก็ใช้กระบี่แทงปลามาได้ 5 ตัว ก่อนจะกลับไปทำอาหาร

เสียวหงถูกนอนพิงขาหลิวยี้เอินอย่างมีความสุข ลืมจิวโมไป๋ไปชั่วขณะ

อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครมาอีกแล้ว คงเพราะกลัวพายุทะเลทราย

จิวโมไป๋และหลิวยี้เอิินทานอาหารเสร็จ พวกเขาตั้งใจจะนอนพัก

 แต่ในตอนนั้นเอง เสียงกรีดร้องดังลั้น จิวโมไป๋ใช้จิตสัมผัสตรวจสอบก็พบกลุ่มคนกำลังวิ่งสุดฝีเท้า ด้านหลังมีกลุ่มไอหมอกสีขาวตามหลัง เมื่อมองตัวที่กำลังตามมาจิวโมไป๋ก็อ้าปากเล้กน้อยด้วยความประหมาดใจ

แมงป่องผิวศิลา!