ริกะค่อยๆ ยืนขึ้น เธอมองออกไปก็พบกับอิโทซะที่มองมาพอดี หญิงสาวยิ้มอย่างเชื้องช้า เสน่ห์บางอย่างแผ่กระจายออกมา ทำให้อิโทซะที่มองเธออยู่รู้สึกใจเต้นรุนแรง จิตใจไม่สงบ

ริกะหันไปเห็นทาเคยูชิพอดี เธอก็ส่งรอยยิ้มอันน่าลุ่มหลงให้กับเขา ทำให้ใบหน้าที่แดงก่ำของทาเคยูชิยิ่งแดงกว่าเดิม

โดยไม่รู้ตัวพวกเขายืนคนละด้านของสุสานวีรชน เป็นสามมุมพอดี

อิโทซะถอนสายตากลับเหลือบมองน้องสาว เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ แม้ว่าม่านพลังจะสามารถป้องกันได้อย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าม่านพลังหายไป ถ้าเกิดการลอบโจมตีในจังหวะนั้น เธอจะตกเป็นเป้า ไม่สามารถหลบหนีได้เลย เขาหันกลับมามองทาเคยูชิ ด้วยความระมัดระวัง

ทาเคยูชิขมวดคิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงความไม่ลงรอยจากอิโทซะ เขาทั้งสองแม้จะมีตำแหน่งพิเศษเป็น’ศิษย์พี่’ของศิษย์รุ่นปัจจุบัน เพราะพวกเขามีอายุมากกว่าศิษย์คนอื่น แต่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก อาจเพราะปัญหาจากตระกูลของพวกเขาที่ไม่เป็นมิตรกัน แต่พวกเขาก็แค่ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน พวกเขาเป็นคนรุ่นใหม่ไม่สนใจความบาดหมางของคนรุ่นก่อน

แต่น่าแปลกที่ตอนนี้อิโทซะมองเขาด้วยแววตาแบบนั้น เขามองลงไปเล็กน้อย เห็นดาบสองเล่มบนเอวของอิโทซะ เขากำลังจับด้ามดาบของดาบด้านบนแน่น พร้อมจะลงมือโจมตีได้ทุกเมื่อ

“นาย…”ทาเคยูชิอ้าปากกำลังจะพูด เพื่อถามอิโทซะ เสียงของเขาทำให้ทุกคนหันมามองเขาพร้อมกัน

ในจังหวะนั้นเอง

ฉัวะ! เสียงเหมือนของแหลมคมตัดผ่าบางสิ่งดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบสงบ

ขนทั่วร่างของอิโทซะลุกขึ้นอย่างฉับพลัน กลิ่นอายแห่งความตายทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อ

ดวงตาของทาเคยูชิที่ยืนอยู่อีกด้านเบิกกว้าง รูม่านตาหดลง ปากที่กล่าวไปหนึ่งคำพลันเลี่ยนเป็นร้องตะโกน

“ระวังด้านหลัง! “

อิโทซะได้ยินดังนั้น ในชั่วเวลาเสี้ยววินาที เขาเกิดความลังเลขึ้นมา เพราะทาเคยูชิเป็นน้องชายของทาคาฮิโระ เขาจึงไม่เชื่อใจอีกฝ่าย

ในขณะที่เขาลังเลเพียงเสี้ยววินาที มันตัดสินความเป็นและความตายของเขา คมดาบสีเงินพุ่งทะลุจากสุสานด้านหลังของเขาไปเพียงสองหลุม ระยะการโจมตีกระชันชิดยากที่จะหลบได้ คมดาบพุ่งไปที่ตำแหน่งหัวใจของเขาอย่างเด็ดขาด

เพียงความลังเลเล็กน้อย ทำให้เขาเสียโอกาสหลบการโจมตี

ทาเคยูชิที่อยู่ไกลออกมา สังเกตเห็นความลังเลของอิโทซะได้อย่างชัดเจน เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และการโจมตีนั้นมันปรากฏขึ้นได้ยังไง มีคำถามมากมายขึ้นในหัวของเขา

อิโทซะตัดสินใจในเวลาต่อมา เขาชักดาบด้วยความเร็วสูงสุด พลังกดดันอันทรงพลังพลันระเบิดออกมาอย่างรุนแรง เขาเหวี่ยงดาบกลับไปด้านหลัง

เปรี้ยง! คลื่นพลังทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง คลื่นพลังกวาดทำลายทุกสิ่งโดยรอบ หลุมสุสานหลายสิบแห่งแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ยกเว้นสุสานที่คิยูมิกำลังสืบทอดพลัง ระยะ 30 เมตรถูกทำลายจนหมด

ฟุบ! ร่างของอิโทวะลอยขึ้นไปกลางอากาศ เลือดสีแดงสาดกระจายเป็นทาง ร่างของเขามีบาดแผลนับไม่ถ้วน

เขาดึงพลังช้าไป ทำให้ใช้พลังได้ไม่เต็มที่ เขาใช้ได้เพียง 1 ใน3 เท่านั้น ทำให้ไม่สามารถต้านการโจมตีได้

คึก ปัง! หลุมสุสานที่พังพินาศถูกผลักออก ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว ทาคาฮิโระลุกออกจากหลุมในสภาพสกปรกเล็กน้อย แต่ดวงตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความยินดี เขามาถึงสุสานในตอนที่ทุกคนกำลังสืบทอดความทรงจำพอดี ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้มาถึงที่นี่แล้ว แม้เขาจะแปลกใจที่จิวโมไป๋สามารถได้รับการสืบทอด แต่เขาก็ไม่ประหลาดใจนัก วีรชนของสำนักไม่ได้มีเพียงแค่คนของสำนักเท่านั้น ยังมีผู้ที่ช่วยเหลือสำนักในยามวิกฤติ พวกเขาได้รับความเคารพอย่างสูงจากสำนัก และได้ถูกเก็บไว้ในสุสานวีรชน เหมือนกับคนของสำนัก

ในอดีตมีคนนอกโชคดีได้รับการสืบทอดความสามารถจากพวกเขาเป็นครั้งคราว

เขาคำนวณที่ซ่อนตัว รอโอกาสลอบโจมตี เขาเลือกสุสานที่อยู่ห่างจาก คิยูมิไม่มาก เขารู้ถึงความรักที่อิโทซะมีต่อน้องสาว เขามั่นใจว่าอิโทซะจะต้องมาป้องกันเธออย่างแน่นอน

และก็เป็นอย่างที่เขาคิด และโชคยังดีอย่างมากที่พี่ชายงี่เง่าของเขา เรียกความสนใจของอิโทวะพอดี ทำให้เขาได้โอกาสลอบโจมตีอย่างสมบูรณ์!

ทาเคยูชิที่ตั้งสติได้ เขามองน้องชายหัวเองด้วยความตกใจ

“ทาคาฮิโระ! นายกำลังทำอะไร”เขาร้องตะโกนเสียงดังพลังกดดันพลันแผ่กระจายออกจากร่างอย่างรุนแรง

“ฮิ! ขยะที่งี่เง่า”ทาคาฮิโระไม่แม้แต่เหลือบตามอง ทาเคยูชิกฎแห่งธาตุสายฟ้าปะทุออกจากร่างของเขาอย่างรุนแรง เขาใช้ท่าร่างจะพุ่งเข้าไปจบชีวิตของอิโทซะ

แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับ ทาเคยูชิก็เคลื่อนไหวก่อน พริบตาเดียวเขาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของทาคาฮิโระ ดาบคาตานะชักออกจากฝักชี้ไปที่ใบหน้าของทาคาฮิโระ สะกดการเคลื่อนไหวของเขาอย่างสมบูรณ์

ดวงตาของทาคาฮิโระหดลง ด้วยความประหลาดใจ

เร็วมาก!

โครม! ร่างของอิโทวะร่วงลงกระแทกป้ายสุสานแห่งหนึ่ง ก่อนจะกลิ้งไปสามตลบทำลายสุสานไปหลายหลัง ก่อนจะหยุดลง

“อัก! “อิโทซะกระอักเลือดออกมากองใหญ่ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลน่ากลัว และที่น่าตกใจคือ ดาบประจำตัวของเขาเกิดรอยร้าวขึ้น มันทำให้เขาหนาวสั่น ถ้าเขาในจังหวะสุดท้ายเขาไม่ตัดสินใจสลายการโจมตี และเลือกที่จะขยับดาบมาป้องกันตรงที่หัวใจ และยังฝืนโจมตีต่อไป

เขาอาจตายไปแล้ว!

“ถุย” เขาพ้นเลือดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ก็ต้องประหลาดใจที่สองพี่น้องกำลังเผชิญหน้ากัน ใบหน้าของเขางุนงงอย่างมาก

“อิโทวะ! นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”ริกะทะยานร่างเข้าหาเขา สีหน้าของเธอฉายความเป็นห่วง กังวล ดวงตาคู่งามมีร่องรอยตื่นตะหนกผสมกับงุนงงอย่างพอดี ราวกับว่าเธอเป็นผู้เห็นเหตุการณ์น่าตกใจและเธอเลือกที่จะช่วยเหลืออิโทซะ

ริกะทะยานร่างมาพร้อมกับ หยิบขวดหยก ที่มีไว้สำหรับเป็นยาทารักษาบาดแผล

ท่าทางของริกะทำให้อิโทซะเบาใจลง เขาไอออกมาเป็นละอองเลือด

แต่ในตอนนั้นเอง เงาแสงสีเขียวก็พุ่งมาด้วยความเร็วสูง ริกะสัมผัสได้ถึงอันตรายเธอหยุดเท้าลง แต่เหมือนเงาสีเขียวจะมีตา มันเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศสั้นๆ พุ่งไปที่มือของริกะอย่างแม่นยำ หญิงสาวถือขวดยาด้วยมือขวา ทำให้หยิบดาบมาป้องกันไม่ได้!