จิวโมไป๋นิ่งเงียบเลือกที่ตะ ไม่พูดแก้ตัวอีก

ลู่หว่านยกยิ้มมุมปากและกล่าวด้วยความมั่นใจ

“คำตอบมีอย่างเดียวคือ นายเป็นศิษย์ของฉัน!”

จิวโมไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอ้าปากปฏิเสธ

ลู่หว่านก็ขัดขึ้นก่อน ด้วยท่าทางภูมิใจเล็กน้อย

“แม้ว่าฉันจะไม่เคยคิดที่จะรับศิษย์ แต่การที่ฉันในอนาคตถ่ายทอดวิชาให้กับนาย แสดงว่าฉันในอนาคตได้เปลี่ยนความคิดไป และรับศิษย์สืบทอดวิชา”ลู่หว่านมองจิวโมไป๋ด้วยตาฉายแววอ่อนโยน

เห็นดวงตาอันอบอุ่นอ่อนโยนของอาจารย์สาว จิวโมไป๋ก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาทันที

“เอาล่ะ! ในเมื่อนายได้เป็นศิษย์ของตัวฉันในอนาคต แสดงว่าฉันได้เข้าใจ ศึกษาลักษณะนิสัยใจคอของนายเป็นอย่างดีแล้ว ดังนั้นฉันจะรับนายเป็นศิษย์ก็แล้วกัน”ลู่หว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จิวโมไป๋ขยับถอยไปเล็กน้อย

ลู่หว่านโน้มตัวมาใกล้ขึ้นอีกคืบและยกมือมาหงายตรงหน้าของจิวโมไป๋

“ดังนั้นนายต้องทำตามกฎ ของที่ขโมยมาจะต้องแบ่งให้กับฉันครึ่งหนึ่ง!”

จิวโมไป๋อึ้งเล็กน้อย ก่อนจะดึงตัวกลับและปัดมือของอาจารย์สาวออก ด้วยความเคยชิน

“ไม่!”

ลู่หว่านม้วนปาก จ้องจิวโมไป๋เขม่ง

“อะไรกัน! นายเป็นศิษย์ของฉัน นายต้องทำตามกฎ!”

จิวโมไป๋เบ้ปากอย่างไม่พอใจ ในอดีตเขาถูกอาจารย์สาวลากไปขโมยของ เขาทำงานหนักเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เสี่ยงอันตรายมากมาย สุดท้ายก็ต้องแบ่งให้กับอาจารย์สาวครึ่งหนึ่งทุกครั้ง

เขาโต้เถียงกับอาจารย์สาว ในการแบ่งไม่เป็นธรรมหลายครั้ง ก็ต้องถูกตีตกเพราะอาจารย์สาวมักจะหาข้ออ้างมากมาย

อาจารย์สาวของเขาดีหมดเกือบทุกอย่าง ยกเว้นความโลภในสมบัติ ที่ไม่ว่าจะแก้ยังไงก็ไม่สามารถแก้ไขได้

“ฉันไม่ได้เป็นศิษย์ของคุณ”จิวโมไป๋ตอบเสียงแข็ง

“เป็นไปไม่ได้ นายจะต้องเป็นศิษย์ของฉันแน่ๆ ฉันมั่นใจ ไม่ว่าฉันในสมัยไหน ก็ไม่มีทางถ่ายทอดวิชาให้กับคนนอก”

“คุณถ่ายทอดวิชาให้ผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้เป็นศิษย์ของคุณ”จิวโมไป๋ถอนหายใจ

“นายจะไม่แบ่งสมบัติกับฉันใช้ไหม เจ้าศิษย์อกตัญญู!”ลู่หว่านหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาหนึ่งกำมือ ทำท่าจะโยนใส่จิวโมไป๋

“ไม่!”จิวโมไป๋บอกปัดไม่ยอมรับ

ทั้งสองจ้องกันเขม่งไม่มีใครยอมใคร

สุดท้ายลู่หว่านก็เอาคุ๊กกี้เข้าปากและเคี้ยวเสียงดังด้วยความโกรธ

จิวโมไป๋เห็นดังนั้นก็ใจอ่อนลง เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูด

“คุณแค่ถ่ายทอดวิชาในการขโมยให้ผม แต่ไม่ยอมรับผมเป็นศิษย์”

ลู่หว่านได้ยินก็นิ่งไปเล็กน้อย คิ้วคู่งามขมวดแน่น เธอรู้สึกได้ว่าจิวโมไป๋พูดความจริง แต่เธอสงสัยตัวเองในอนาคต ในเมื่อเธอถ่ายทอดวิชาให้จิวโมไป๋แล้ว ทำไมไม่รับเขาเป็นศิษย์ ถ้าเธอไม่คิดที่จะรับจิวโมไป๋เป็นศิษย์ เธอไม่มีทางที่จะถ่ายทอดวิชาให้กับเขาอย่างแน่นอน

“ไม่ นายได้รับการถ่ายทอดวิชาจากฉัน ดังนั้นนายเป็นศิษย์ของฉัน นายต้องทำตามกฎแบ่งสมบัติท่ได้มาครึ่งหนึ่ง!”ลู่หว่านตื้ออย่างดื้อดึง

จิวโมไป๋นิ่งนิ่งเป็นก้อนหิน ไม่ตอบรับใดๆทั้งสิ้น

ลู่หว่านถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เธอเอนตัวหลังพิงโซฟา เธอขยับตัวดิ้นไปมาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

จิวโมไป๋เห็นท่าทางของอาจารย์สาว เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน ในอดีตอาจารย์สาวมักจะทำท่าทางอย่างนี้ เมื่อเขาไม่ยอมแบ่งสมบัติให้ และบางครั้งถึงกลับทำตัวน่าสงสาร ยังดีที่ตอนนี้ แม้ว่าอาจารย์สาวจะยืนยันแล้วว่า เขาได้รับการสืบทอดวิชาจากเธอ แต่พวกเขายังไม่ได้รู้จักกันจริงๆมากนัก ทำให้เธอยังคงสงวนตัว ไม่ปล่อยตัวนัก

“นี้ก็ดึกแล้ว คุณควรกลับไปที่ห้องของคุณได้แล้ว”จิวโมไป๋ไล่อาจารย์สาวอย่างสุภาพ

ลู่หว่านรู้ว่าทำตัวอ่อนแอน่าสงสารไม่ได้ผล เธอก็พ้นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะยันตัวขึ้นจ้องจิวโมไป๋เขม่ง

“ไม่ต้องแบ่งก็ได้ แต่ฉันอย่างรู้ว่านายได้อะไรมา ฉันสัมผัสได้ว่าในเมืองมีพลังธรรมชาติหนาแน่นแต่ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่”

จิวโมไป๋ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“ด้านในเหมืองหยก มีเหมืองหินกำเนิดปราณระดับต่ำ”

ลู่หว่านตาลุกวาว ก่อนจะรู้สึกตัวว่า เธอไม่มีส่วนแบ่ง ก็ทิ้งตัวและดิ้นไปมาด้วยความเสียใจ เธอไม่ถามจำนวนหินกำเนิดปราณที่จิวโมไป๋ได้ เพราะมันจะทำให้จิตใจอันบอบบางของเธอบาดเจ็บ

เธอเสียใจที่ให้จิวโมไป๋ร่วมพนันหยก ถ้าเขาไม่มา เธอจะเป็นคนไปค้นว่าในเหมืองหยกมีอะไร และเธอจะเป็นคนได้พบเหมืองหินกำเนิดปราณ

ในตอนนั้นเอง ระหว่างที่ทั้งสองกำลังพูดกัน กำไลข้อมือของลู่หว่านก็สั่นเบาๆ ลู่หว่านก้มลงดู ใบหน้าก็เปลี่ยนไป

“เด็กโง่!”

จิวโมไป๋เลิกคิ้วกำลังจะถาม จิตสัมผัสก็สั่นไหว มันตอบรับกับบางอย่าง

และในเวลาติดๆกัน กำไลข้อมือของทั้งสองก็ส่งเสียงออกมาพร้อมกัน

“ประกาศด่วน มีเหตุการก่อการร้ายขึ้นที่พื้นที่ทางใต้ ทุกคนที่อยู่ในเมืองเทียนจิงโปรดอพยพจากอาคารตึกสูงและออกจากบริเวณพื้นที่อันตราย…”

ลู่หว่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินไปทางหน้าต่างห้องบานใหญ่ ในระหว่างนั้นร่างกายของเธอก็เปลี่ยนไป สวนสูงลดลง 5 ซ.ม. ร่างท้วมขึ้นสองขนาด ใบหน้าเริ่มเหี่ยวย่น ผมยาวสลวยสั่นลงถึงไหล่ ผมแห้งแตกปราย หญิงสาวกลายเป็นหญิงวัยกลางคนในพริบตา

ลู่หว่านโบกมือ เสื้อผ้าของเธอเปลี่ยนไปในพริบตา เป็นเสื้อโบราณสีน้ำตาลตุ่น

อุปกรณ์มิติ!

จิวโมไป๋ประหลาดใจเล็กน้อย

ลู่หว่านเดินมาถึงกระจก ร่างของเธอก็ผ่านกระจกออกไปราวภูตผี โดยที่กระจกไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

ลู่หว่านใช้ท่าร่าง ทะยานร่างออกไปทางทิศใต้ของเมืองเทียนจิง ด้วยความเร็วสูง พริบตาร่างของเธอก็หายลับไปจากสายตา

จิวโมไป๋พึ่งรู้สึกตัว เขารีบลุกขึ้น แต่เสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนก็ดังขึ้นเสียก่อน