เมืองเทียนจิงเวลาตี 5 ในเวลานี้บนท้องถนนเงียบเชียบราวเมืองร้าง มีเพียงรถยนต์ตำรวจและทหารขับขี่ไปมา ปกติแล้วเวลานี้ประชาชนจะเริ่มออกมาทำกิจกรรมยามเช้า แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าออกมานอกที่พัก

บริษัทโอสถแห่งหนึ่ง ซึ่งเดิมเป็นหนึ่งในฐานลับขององค์กรลับ ตอนนี้อาคารสำนักงานว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ

จิวโมไป๋หลบเลี่ยงกล้องวงจรติดตามถนน ลอบเข้าไปในอาคาร จิตสัมผัสแผ่ขยายตรวจสอบบริษัทสูง 20 ชั้น ไม่พบของมีค่าใดๆหลงเหลืออยู่เลย สมุนไพรและสิ่งของราคาแพงถูกขนย้ายไปจนหมด เหลือเพียงอุปกรณ์สำนักงานและคอมพิวเตอร์ที่ไม่ถูกขนออกไป แต่โปรแกรมและข้อมูลในเครื่องถูกล้างออกจนหมด ไม่มีข้อมูลใดๆหลงเหลืออยู่เลย

จิวโมไป๋เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่อยู่ชั้นที่ 1 เขาเชื่อมต่อเข้าไปยังฟอรั่มพูดคุยชื่อดังของประเทศมังกร จากนั้นเขาก็โหลดข้อมูลที่เขาได้จากอาคารเก็บข้อมูลที่ 2 โพสลงไป

แม้ว่าคนขององค์กรจะย้ายออกจากฐานลับไปจนไม่เหลือหลักฐาน แต่ข้อมูลกิจกรรมผิดกฎหมาย ที่หลบซ่อนอาชญากร และสายลับขององค์กรที่แฝงตัวในรัฐบาล พวกมันจะไม่ถูกจัดการออกไปได้ง่ายๆ

น่าเสียดายที่ข้อมูลที่ได้มีแค่ในพื้นที่เมืองเทียนจิง และในข้อมูลทั้งหมดที่ได้ไม่มีเชื่อมโยงเกี่ยวกับตระกูลจิงเลย

จิวโมไป๋กดส่งข้อมูลลงไปทันที ใช้เวลาไม่นานข้อมูลก็ถูกโพสลงไป จากนั้นเขาก็ออกจากอาคาร โดยไม่ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์

ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสลัว จิวโมไป๋หลบกล้องวงกรติดไปที่สถานีตำรวจส่วนกลางของเมือง ด้านหน้าสถานีตำรวจ กลุ่มนักข่าวกำลังถ่ายทอดสดเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องปิดทางเข้าสถานี เพื่อไม่ให้นักข่าวเข้าไป

พื้นที่โล่งด้านข้าง ทหารก็ตั้งเต็นท์ขนาดใหญ่เรียงกัน 3 หลัง เพื่อเป็นสำนักงานและเป็นสถานที่พักผ่อน

จิวโมไป๋เปลี่ยนเป็นชุดทหารและปลอมใบหน้าและทำให้สีผิวคล้ำแดด เขาก็เดินเข้าเข้าทางด้านหน้าของสถานีตำรวจด้วยท่าทางมั่นใจ

เขาสามารถผ่านไปได้โดยไม่มีใครห้าม

แต่เมื่อไปถึงประตูกระจกด้านหน้าทางเข้า มันต้องสแกนตัวตนถึงจะเข้าไปได้ จิวโมไป๋ใช้พลังวิญญาณรบกวนการทำงานของระบบ ทำให้ประตูกระจกเปิดออก เขาเดินเข้าไปอย่างไม่ยากเย็น จิตสัมผัสก็แผ่กระจายออกโดยรอบ เขาก็พบเฉินหูและคนอีก 10 คนอยู่ในห้องรอสอบปากคำ

น่าแปลกที่ไม่มีการรักษาความปลอดภัยอะไรให้กับเหยื่อเลย พวกเขาไม่สนใจว่าจะมีคนลอบเข้ามากำจัดพยาน

จิวโมไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จิตสัมผัสจะตรวจพบบุคคลน่าสงสัยที่กำลังเดินผ่านท่อระบายน้ำด้านล่าง ท่อระบายน้ำมีขนาดเพียง 1.5 เมตร บุคคลน่าสงสัยจึงต้องก้มตัวเดินฝ่าน้ำเน่ามาตามท่อระบายน้ำ

การออกแบบอาคารสถานีตำรวจแบบนี้ มันน่าสงสัยสุดๆ ทำไมห้องรอสอบปากคำถึงอยู่ตรงกลับทางเดินท่อระบายน้ำพอดี?

โดยไม่ต้องรอให้จิวโมไป๋ได้คิด บุคคลน่าสงสัยก็หยิบกระเป๋าสะพายลงจากไหล่ ก่อนที่จะเปิดกระเป๋าหยิบวัตถุสีเหลี่ยมพื้นผ้าออกมา

จิวโมไป๋เห็นแววเดียวก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือระเบิด!

“สารเลว”จิวโมไป๋เข้าใจเหตุผลในการออกแบบอาคารแบบนี้ทันที

เขาคิดอยู่แล้วว่าจะมีการส่งคนมากำจัดพยาน เขาจึงมาตรวจสอบดู แต่เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีนี้

ไม่รอช้า จิวโมไป๋ระเบิดพลังกดดันออกมา จนอาคารทั้งหลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

“เกิดอะไรขึ้น!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารบริเวณนั้นถูกพลังกดดันพุ่งเข้าใส่ พวกเขากรีดร้องด้วยความตกใจ ผู้ที่มีระดับการบ่มเพาะพลังอ่อนแอถูกพลังกดดันกระแทกจนล้มลง

อ๊ออออด! เสียงสัญญาณฉุกเฉินดังลั่นทั่วสถานีตำรวจ

จิวโมไป๋ไม่สนใจความที่วุ่นวาย เขาชกหมัดออก พนังอาคารทั้งด้านพังทลายอย่างง่ายดาย

วัตถุคุณภาพต่ำ

เห็นคุณภาพของวัตถุสร้างอาคารแล้ว เขาก็ยิ่งมั่นใจว่า สถานีตำรวจแห่งนี้ มีไว้เพื่อกำจัดพยานโดยเฉพาะ

จิวโมไป๋กระโดดผ่านกำแพงที่พังลง เขาไม่สนใจคนที่อยู่ในห้อง เขาเข้าไปทำลายพนังอาคารอีกด้าน พนังพังอาคารลงอย่างง่ายดายไม่ต่างกับพนังอาคารก่อนหน้า

เจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารที่อยู่ใกล้ๆ ชักปืนออกมายิง จิวโมไป๋ไม่แม้แต่เหลือบมองเขาพุ่งทำลายพนังอาคารเหมือนฉีกกระดาษ และพุ่งผ่านเข้าไปด้วยความรวดเร็ว เขาทำลายพนังอาคารไปอีกสี่ครั้ง เขาก็ไปถึงห้องรอสอบปากคำ

จิวโมไป๋ก็แผ่พลังกดดันอันหนักหน่วง ทำร้ายผู้คนในห้อง

“ตายซะ!”จิวโมไป๋ดัดเสียงให้โหดเหี้ยม ตะโกนเสียงดังจนแม้แต่นักข่าวที่อยู่หน้าสถานีตำรวจก็ได้ยิน เขาชกมือขึ้นทำท่าจะฆ่าคนที่อยู่ใกล้ๆ

เจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารที่ตามมาไม่สามารถยิงปืนได้ เพราะมีคนธรรมดาอยู่ใกล้ๆจิวโมไป๋

“หยุด!”ในตอนนั้นเอง เฉินหูร้องตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้ามาจากอีกด้าน พลังธาตุทองห่อหุ่มร่างของเขาจนเกิดประกายสีทองเจิดจ้า เข้าใช้ร่างกายเข้าชนจิวโมไป๋จากด้านข้าง อย่างกล้าหาญ

จิวโมไป๋สังเกตเห็นอยู่แล้ว เขาหันกลับไปและชกหมัดใส่เฉินหู พลังกดดันที่แผ่ออกมาราวกับภูเขาที่จะบดขยี้ทุกสิ่ง แต่เมื่อหมัดใกล้จะถึงร่างของเธอหู เขาลอบดึงพลังกลับให้เหลือพลังเพียง 1 ใน 4

โครม!!! เสียงปะทะดังสนั่นคลื่นพลังกวาดออกไปโดยรอบ พื้นอาคารแตกร้าวเป็นวงกว้าง ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างช่วยไม่ได้

“อัก!”ร่างของเฉินหูเซเล็กน้อยก่อนที่จะกระอักเลือดออกมา

จิวโมไป๋ทำเป็นกระเด็นไปสามก้าว ก่อนที่ทำเป็นล้มมาด้านหน้า หมัดของเขาชกลงที่พื้น จนพื้นอาคารแตกออกแยกเป็นสองส่วน ทำให้เห็นทางระบายน้ำด้านล่าง

จิวโมไป๋ลอบส่งคลื่นพลังลงไป ทำลายบุคคลน่าสงสัยจนบาดเจ็บสาหัส ในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้พลังวิญญาณหยุดการทำงานของระเบิด ทำให้มันกลายเป็นระเบิดด้านไม่สามารถใช้งานได้อีก บุคคลน่าสงสัยนอนหมดสติไม่สามารถหลบหนีได้

จิวโมไป๋ลุกขึ้นมองไปยังเฉินหูด้วยท่าทางโกรธแค้น

“ระวังตัวไว้! ฉันจะกลับมาล้างแค้น!”จิวโมไป๋ตะโกนเสียงดัง จนแม้แต่คนที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยิน พูดจบเขาก็วิ่งออกไป เขาไม่วิ่งไปทางเดิมแต่พุ่งทำลายพนังอาคารไปอีกด้าน

พนังอาคารอ่อนแอเกินไปแค่ใช้กำลังเล็กน้อยก็ทำลายลงได้

จิวโมไป๋ไปโพล่อีกด้าน เป็นลานจอดรถยนต์ตำรวจ เขาวิ่งผ่านลานจอดรถ ด้านหลังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารถือปืนออกมาและยิงตามหลังติดๆ

จิวโมไป๋ไม่สนใจลูกกระสุนปืนที่ยิงมา เขาวิ่งจนมาถึงกำแพงสูง 6 เมตร เขากระโดดข้ามไปได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะหายไปในมุมมืดของอาคารและตึกสูงบริเวณนั้น

หลังจากนั้น นักข่าวก็เข้าสัมภาษณ์เจ้าหน้าตำรวจและทหารเกี่ยวกับการโจมตีสถานีตำรวจ มีนักข่าวบางคนแอบเข้าไปและถ่ายรูปพนังอาคารที่พังทลาย และได้ถ่ายรูปบุคคลน่าสงสัยที่นอนอยู่ด้านล่างรอยแยก ที่เชื่อมต่อกับท่อระบายน้ำ

นักข่าวที่ฉลาดพวกเขาค้นพบการสมคบคิดบางอย่าง พวกเขาเร่งลงมือโพสข่าวออกไปอย่างรวดเร็ว

สถานีตำรวจเกิดเหตุการณ์วุ่นวายทันที

เฉินหูและคนอื่นๆถูกพาออกจากสถานีตำรวจและพาไปรักษาที่โรงพยาบาลชั้นนำ ในระหว่างการเดินทาง มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา

จิวโมไป๋ลอบกลับเข้าโรงแรมIL โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

เสี่ยวหงตื่นขึ้นทันทีและพุ่งเข้าหาจิวโมไป๋ด้วยความดีใจ จิวโมไป๋ลูบหลังมันเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า

เช้าวันต่อมา กำไลข้อมือของจิวโมไป๋ส่งเสียงร้องว่ามีคนติดต่อมา

ก้มดูกำไลข้อมือเห็นชื่อของเนี่ยฟูหาน เขาก็มองเวลา 10.20 น. เขาลุกขึ้นและกดรับสาย

“น้องชายตื่นหรือยัง ถ้าตื่นแล้วลงมากินข้าวด้วยกัน…”เสียงร่าเริงของเนี่ยฟูหานดังขึ้น ก่อนที่เขาจะพูดพล่ามยาวเหยียด

จิวโมไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถอยหายใจ

“เดียวฉันจะลงไป”พูดจบจิวโมไป๋ก็กดตัดสายทันที

เสี่ยวหงขยับตัวเล็กน้อยและลืมตาขึ้น มันเห็นว่าจิวโมไป๋ตื่นแล้วมันก็เลื่อยไปพันร่างของจิวโมไป๋อย่างรักใคร่

จิวโมไป๋ยิ้มแผ่วเบา เขาลูบตามสันหลังของมันและลุกขึ้นไปอาบน้ำ เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ลงไปห้องอาหาร เขาก็เห็นเนี่ยฟูหานและลู่หว่านกำลังทานอาหารด้วยกัน ทั้งสองกำลังทานอาหารตามปกติ ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้หลงเหลืออยู่เลย

—-