My Iron Suit ตอนที่ 30: โจมตีสำนักงานใหญ่ของมาเฟีย

“คุณเป็นผู้บัญชาการของทีมพิเศษ โล่ ของเราซึ่งเป็นยอดนักรบที่อยู่ยงคงกระพันไฮดราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณองค์กรมาเฟียเพียงไม่กี่แห่งในเขตนั้นไม่มีประโยชน์สำหรับคุณ!”

โฮเวิร์ดโน้มน้าวเฉินโม่และในที่สุดก็พูดถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์เพียงแค่เดิมพันที่ด้านหลัง”

โฮเวิร์ดระวังชีวิตของตัวเองมากมีเฉินโม่เป็นนักรบที่ทรงพลังตามมาด้วยการเล่นลมเขาเต็มใจที่จะสนุกมากปล่อยให้เขาวิ่งไปข้างหน้าเพื่อต่อสู้เขายังมีความรู้ในตนเอง

เฉินโม่พยักหน้าและเพิ่มประโยคในใจอีกว่า “ผู้แข็งข้อที่กลัวความตาย”

ไม่ได้ดูแลโฮเวิร์ดอีกเลยเฉินโม่มองไปที่หวังคุนอย่างสบายใจและพูดกับเขาว่า: “หวังคุนก่อนอื่นคุณส่งภรรยาและลูก ๆ ของคุณกลับไปที่ศิลปะการต่อสู้ก่อนแล้วจึงปล่อยให้พวกเขาย้ายไปใช้ชีวิตต่อไป”

“ใช่ขอบคุณเจ้าของ!” หวังคุนดีใจมากที่ได้ยิน หลังจากเหตุการณ์นี้เขาไม่กล้าปล่อยให้ภรรยาและลูกอยู่ตามลำพัง ฉันกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี คำพูดของเฉินโม่ช่วยแก้ปัญหาของเขาได้อย่างสมบูรณ์.

“ก่อนที่ฉันจะสายเกินไปที่จะคิดถึงเรื่องนี้ปล่อยให้พวกเขาย้ายเข้ามาและจะไม่มีสิ่งที่เป็นเช่นวันนี้” เฉินโม่ กล่าว

“เจ้าของอย่าพูดแบบนี้! คุณดีพอสำหรับเรา!” หวังคุนกล่าวอย่างรวดเร็ว

เฉินโม่โบกมือของเขา “อืมคุณควรกลับไปที่ศิลปะการต่อสู้ก่อน”

“ เจ้าจะไปใหนต่อ” วังคุนสงสัย

“ไปที่ กรีนสตรีท กันเถอะ!”

กรีนสตรีท เป็นหนึ่งในสองตระกูลมาเฟียซึ่งเป็นที่ตั้งของตระกูล รูเชียน

“คืนนี้ฉันต้องการกำจัดภัยคุกคามเหล่านี้ให้หมด!”

หวังคุนได้ยินคำพูดและเข้าใจว่าเฉินโม่กำลังจะทำลายล้างทั้งสองตระกูลอย่างสมบูรณ์

บางคนลังเลที่จะมองไปที่ภรรยาและลูกของเขาหวังคุนตัดสินใจทันทีหันศีรษะและพูดกับเฉินม่ออย่างหนักแน่น: “เจ้าของฉันจะไป!”

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่แน่วแน่ของ วังคุน เฉินโม่ พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ดี! จากนั้นคุณจะส่งพวกเขากลับไปก่อนแล้วเราจะพบกันที่ กรีนสตรีทในภายหลัง”

“มั่นใจได้ห้องศิลปะการต่อสู้ปลอดภัยมากไม่มีใครทำร้ายพวกเขาได้!” เฉินโม่ตบไหล่หวังคุนและเงียบเสียงของเขา

รอบ ๆ ห้องโถงศิลปะการต่อสู้เฉินโมได้จัดให้เจ้าหน้าที่ไฮดราชั้นยอดเฝ้าอย่างลับๆ กองกำลังนักเลงทั่วไปไม่สามารถฝ่าแนวป้องกันของพวกเขาได้ซึ่งเพียงพอที่จะรับประกันความปลอดภัยของผู้คนในศิลปะการต่อสู้

หวังคุนมีความเข้าใจในหอของตัวเองในระยะยาวและเขาก็เชื่อใจเฉินโม่อย่างตาบอดเมื่อเห็นว่าเขาพูดเช่นนั้นเขาก็รู้ว่าเฉินโม่ต้องมีการจัดการใด ๆ และเขาก็ยอมทิ้ง หัวใจของเขาและพยักหน้าด้วยความหนักใจ ครอบครัวกลับไปที่หอศิลปะการต่อสู้ก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมากลุ่มพบกันที่สี่แยกกรีนสตรีท

ครั้งนี้ไม่มีการคุกคามตัวประกัน ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อจัดการกับตระกูลมาเฟียเล็ก ๆ เฉินโม่ จึงตัดสินใจโจมตีโดยตรง

เมื่อเห็นว่าทุกคนพร้อมแล้วเฉินโม่ก็พยักหน้าและนำไปที่ประตูสำนักงานใหญ่ของตระกูลลูเชี่ยน

ฝูงชนตามมาอย่างกระชั้นชิดและก้าวไปข้างหน้ากำอาวุธปืนไว้ในมือทีละคนและแววตาสังหาร

สำนักงานใหญ่ของตระกูล ลูเชี่ยน เป็นบ้านหรูหลังใหญ่ ภายในประตูรั้วเหล็กผู้คุมทั้งสองได้ค้นพบเฉินโม่ที่ก้าวเดินผ่านโคมไฟถนนที่มีแสงสลัว

ทั้งสองพร้อมที่จะกรีดร้องและพวกเขาก็เห็นร่างสูงเดินอยู่ตรงหน้า พวกเขาหยิบปืนพกสองกระบอกด้วยความเร็วมากและชี้ไปที่พวกเขา พวกเขาไม่รอให้พวกเขาตอบสนองมากขึ้นเพียง แต่เห็นปากกระบอกปืนฝั่งตรงข้ามสว่างขึ้นทันทีสองครั้งถนนก็ลุกเป็นไฟและผู้คุมทั้งสองรู้สึกเพียงว่าพวกเขาเป็นสีดำต่อหน้าพวกเขาและพวกเขาก็หมดสติไป

เฉินโม่ยิงทหารยามสองคนไปที่ประตูอย่างไม่เป็นทางการจากนั้นเดินไปที่ประตูหน้ายกขาขวาขึ้นแล้วกระแทกเท้าเข้ากับประตูเหล็ก

“ ดังแด๊ง !!!”

เสียงดังสนั่นอย่างรุนแรงดังขึ้น

เงาขาที่เปล่งเสียงหวีดหวิวนำพากองกำลังอันทรงพลังนับพันและประตูเหล็กที่แข็งแรงก็บินตรงเข้าไปในสนาม

เฉินโม่มองเข้าไปในสำนักงานใหญ่ของตระกูลลูเชี่ยนอย่างเย็นชาและหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาชื่นชมความน่ากลัวและพลังของเฉินโม่และตามไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ผู้คนในสำนักงานใหญ่ต่างตื่นตระหนกกับเสียงปืนของ เฉินโม่ ผู้คุมหลายคนที่เพิ่งวิ่งเข้ามาในสนามมองไปที่ประตูเหล็กสองอันที่ตกลงบนพื้นหญ้าอย่างงี่เง่าและไม่สามารถช่วยได้ แต่กลืนลงไป

เมื่อพวกเขามองขึ้นไปอีกครั้งพวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยปืนที่ชี้ตรงมาที่พวกเขา

“ปังๆๆ!…”

เสียงปืนดังขึ้นและเจ้าหน้าที่หลายคนในสนามก็ถูกกวาดล้างทันที

หลังจากกวาดลานที่ว่างเปล่าเฉินโม่ก็พาคนสองสามคนเดินตรงไปที่ประตูที่เปิดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง

สำนักงานใหญ่ของตระกูล ลูเชี่ยนนั้นหรูหรามากภาพวาดสีน้ำมันที่เคร่งขรึมโบราณเฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อแข็งสไตล์ยุโรปที่งดงามพื้นห้องโถงปูด้วยหินอ่อนเรียบเสาหินโรมันสูงตระหง่านแปดต้นโคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ที่สวยงามจะเป็นล็อบบี้ชั้นหนึ่งที่ส่องแสง เป็นเหมือนสีขาวที่งดงาม

บันไดโค้งสวยงามสองชั้นที่ลาดลงมาจากทั้งสองด้านของชั้นสองเป็นบันไดหรูหราขนาดใหญ่ตรงข้ามกับทางเข้าหลักยื่นไปที่พื้นห้องโถงและหินอ่อนที่สว่างไสวด้วยโคมไฟระย้าคริสตัล

ในเวลานี้สมาชิกมาเฟียหลายคนในห้องโถงได้ยินว่าเสียงปืนด้านนอกกำลังจะออกไปดูและคนที่บุกเข้าไปในเฉินโม่ก็ยิงทันทีและต้องการยิง แต่พวกเขาไม่รอให้พวกเขาเหนี่ยวไก ตอบสนองต่อพวกเขา มีเพียงไม่กี่คนที่เร็วกว่า เฉินโม่ ได้ก้าวไปสู่การยิงครั้งแรกแล้ว จู่ๆมีหลายคนถูกยิงเข้าที่ลำตัวและล้มลง

การล้างศัตรูในห้องโถงด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก เฉินโม่ ไม่ได้รีบไปชั้นบน แต่ปล่อยให้ ฮาวเวิร์ด หาที่กำบังในจุดนั้นและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

เฉินโม่สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นเหนือบันได เห็นได้ชัดว่ามีผู้คนจำนวนมากตื่นตระหนกกับเสียงปืนและกำลังมาที่ล็อบบี้

ตามข่าวกรองของ เฉินโม่ มีมากกว่า 50 คนในสำนักงานใหญ่ของตระกูล ลูเชี่ยน นอกเหนือจากปืนพกจำนวนมากและปืนลูกซองจำนวนมากและปืนกลมือทอมป์สันแล้วยังไม่มีภัยคุกคามใด ๆ ต่อเฉินโม เกราะกันกระสุนของหลาย ๆ คนของ ฮาวเวิร์ด สามารถต้านทานการโจมตีของอาวุธเหล่านี้ได้อย่างง่ายดายตราบใดที่พวกเขา ไม่โดนกระสุนตรงๆพวกเขาจะไม่บาดเจ็บ

หลายคนพบที่กำบังอย่างดียกปากกระบอกปืนขึ้นและชี้ไปที่บันไดโฮเวิร์ดเดินตามหลังเฉินโม่อย่างใกล้ชิดเขารู้ว่ามีเพียงเฉินโม่เท่านั้นที่ปลอดภัยที่สุด

เมื่อนึกถึงการดูแลของโฮเวิร์ดการทำอะไรไม่ถูกของเฉินม่อทำให้เขามองแวบหนึ่งและเขาก็เพิกเฉยต่อความกลัวตาย

ไม่นานกลุ่มมาเฟียที่ถือปืนก็วิ่งลงบันได

“ยิง!” เฉินโม่ตะคอก

หลายคนที่ชี้ไปที่ปืนแล้วเหนี่ยวไกด้วยกัน

“ปังปังปัง! … “

มาเฟียที่เพิ่งวิ่งลงมาถูกยิง หลายคนถูกศีรษะโดยตรงและร่างที่ยังคงวิ่งอยู่ก็กลิ้งลงบันได