My Iron Suit ตอนที่ 128: ปล่อยหญิงสาวไป!

 

ในตอนเช้าของเช้าวันนี้หลังจากที่ หวัง เจียนควน เปิดตัวเขาก็ไม่ได้ว่ายน้ำไปที่บริเวณน้ำลึกเพื่อดำน้ำเหมือนอย่างเคย แต่เขาเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเลขาคนเก่าซูเซียงอย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากชาวต่างชาติทั้งสามคนแอบเข้ามาในค่ายตอนดึกหลังจากการสังหารของ เฉินโม่ ผู้รอดชีวิตโดยไม่มีภัยคุกคามเพื่อให้ได้รับอาหารมากขึ้นจึงแยกกันไปตามชายหาดแต่ละคนมีหน้าที่รับผิดชอบส่วนหนึ่งและไม่กี่คนอีกต่อไป คนทำงานร่วมกันประสิทธิภาพนั้นต่ำเกินไป

ปัจจุบันการแบ่งงานประเภทนี้ทุกคนพบอาหารมากขึ้นกว่า แต่ก่อน แต่ในขณะเดียวกันการกระทำของ เฉินโม่ ก็สะดวกมากเช่นกัน

เขาว่ายน้ำในทะเลตามซูเซียงอย่างเงียบ ๆ และมาถึงสันดอนที่มีกรวดจำนวนมากกระจัดกระจาย เมื่อเธอพบว่าตำแหน่งของเธอไม่อยู่ในสายตาของคนอื่นใบหน้าของ หวัง เจียนควน ไม่สามารถช่วยเปิดเผยเหยื่อได้ ท่าทางตื่นเต้นที่ใกล้จะถึงแล้วกระตือรือร้นที่จะว่ายเข้าหาฝั่ง

เมื่อเขายืนขึ้นในน้ำตื้นซูเชี่ยงซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ยังไม่พบการมาถึงของเขา เขายังคงจดจ่ออยู่กับน้ำทะเลที่พาดเข่ามองไปที่ใต้โขดหินเพื่อจับอาหารที่มีประโยชน์

หลังจากใช้ชีวิตอยู่บนเกาะร้างมานานกว่าหนึ่งเดือนภาพลักษณ์ของซูเชียงในเวลานี้ก็หายไปนาน

ภาพลักษณ์ของผู้หญิงในที่ทำงานที่สง่างามและทันสมัยก็หายไปเช่นกัน

กระโปรงสเต็ปยาวถึงเข่าขยับไม่สะดวกมาก ตอนนี้ซูเชียงไม่มีจิตใจห่วงใยภาพลักษณ์ เพื่ออำนวยความสะดวกในกิจกรรมชายเสื้อถูกฉีกออกและกิจวัตรประจำวันในการหาอาหารจะขาดและกระโปรงจะเปิดออก มาถึงโคนขาแล้ว

ในเวลานี้เธอนั่งยองๆอยู่ในทะเลครึ่งท่อนและขาเรียวยาวทั้งกลมและเรียวยาวเผยให้เห็นเกือบทั้งหมด กระโปรงที่ขาดแล้วตกลงไปในทะเลและเมื่อคลื่นไหวไปมาทิวทัศน์ใต้กระโปรงก็ถูกเปิดเผยเป็นครั้งคราว

แม้ว่าหลังจากใช้ชีวิตในป่ามานานกว่าหนึ่งเดือนสีผิวของซูเซียงก็ไม่ได้ขาวใสเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับกลายเป็นสีข้าวสาลีที่ดีต่อสุขภาพภายใต้แสงแดดเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่สามารถช่วยจินตนาการได้

เมื่อเสื้อเชิ้ตสีขาวของซูเซียงกำลังยุ่งอยู่กับเธอเธอก็เปียกปอนด้วยคลื่นที่สาดเข้ามา

สถานที่เปียกนั้นแนบสนิทกับซูชิและร่างที่สวยงามของเธอได้รับการอธิบายอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าที่สวยงามมีเสน่ห์มากขึ้นภายใต้พื้นหลังของใบหน้าและผมยาวเรียวที่ห้อยลงมาจากลำคอ ภายใต้ลมทะเลที่พัดมาพร้อมกับเกลียวคลื่นที่ลอยละล่องราวกับธิดาแห่งท้องทะเลที่ออกมาจากทะเลช่างโรแมนติกและสง่างาม แต่ก็สวยงามและมีเสน่ห์จนผู้คนไม่สามารถทนมองได้

ซูเซียงผู้อุทิศตัวเองในการสะสมอาหารไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร เธอไม่รู้ว่า หวัง เจียงควน ซึ่งควรจะออกล่าสัตว์ในทะเลมาเงียบ ๆ ไม่ไกลจากเธอ

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่สวยงามและสง่างามของซูเซียงตรงหน้าความปรารถนาในหัวใจของหวังเจี้ยนควนก็ลุกโชนเหมือนเปลวไฟดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงและเขาไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไป เขาเดินบนทะเลและพุ่งเข้าหาซูเซียง .

ซูเซียงที่อยู่ไม่ไกลได้ยินเสียงน้ำดังขึ้นด้านหลังเขา เขาหันหน้าไปด้วยความสับสนและในที่สุดก็พบ หวัง เจียนควน ซึ่งกำลังเดินเข้ามาข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว

แววตาสงสัยฉายชัดบนใบหน้าของซูเซียงและในไม่ช้าเธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

อย่าบอกว่า หวัง เจียนควน ควรจะตกปลาในทะเลในเวลานี้ มันไม่ควรอยู่ที่นี่ แม้ว่าคุณจะจับเหยื่อได้คุณควรกลับไปที่แคมป์ คุณไม่ควรวิ่งไปด้านข้าง

ทำให้นึกถึงรูปลักษณ์แปลก ๆ ที่ หวัง เจียนควน มักจะแสดงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเขามองไปที่เธอและสีโลภที่เปิดเผยบนใบหน้าของเขาในเวลานี้ทำให้หัวใจของ ซูเซียง รู้สึกแย่

เมื่อเห็นว่า หวัง เจียนควน ยังคงเดินเข้าหาเธอ ซูเซียง ไม่สามารถดูแลปูที่จับอยู่ในมือของเธอได้และลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วในขณะที่หยิบหินในทะเลอย่างเงียบ ๆ และซ่อนตัวอยู่หลังใบหน้าของเธอ มองไปที่ หวัง เจียนควน ในการแจ้งเตือน

“ คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

ซูเซียนแกล้งถามว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หวัง เจียนควน ดูเหมือนจะไม่พบการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของ ซูเซียง เขายังคงเหยียบทะเลและเดินไปหาเธอหัวเราะและยิ้มเยาะโดยไม่ปิดบังจุดประสงค์ของเขา น้ำเสียงของเขาไม่สำคัญ

“มาหาคุณ!”

คำตอบของ หวัง เจียนควน ทำให้หัวใจของ ซูเซียง จม ดูท่าทางของเขามันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเธอเพื่อพูดคุย มันเป็นเพียงสองของพวกเขา ถ้าเขามีเจตนาร้ายก็ไม่มีใครหยุดเขาได้

แต่เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาทำสำเร็จ!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซูเซียง จึงกระชับหินที่ซ่อนอยู่ในหลังมือของเขาและมองไปที่ดวงตาของ หวัง เจียนควน ที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“อย่าเข้ามา!”

ซูเซียงกรีดร้อง

หวัง เจียนควน ได้ยินรอยยิ้มที่เย็นชา แต่ไม่มีการหยุดที่เท้าของเขา

“ไม่ต้องดิ้นรนซื่อสัตย์กับฉันและจะได้ทุกข์น้อยลง”

“ ตอนนี้คุณไม่ใช่เลขาประธานแล้วนี่คนแก่ปกป้องคุณไม่ได้!”

“ ฉันไม่อยากทรมานท้องหิวทุกวันก็แค่เชื่อฟัง!”

หวังเจี้ยนควนกล่าวเสียงที่ดูเข้มงวดขึ้นและรูปลักษณ์บนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆดีขึ้น

เมื่อเขาอยู่ใน บริษัท เขาถูกล่อลวงด้วยอารมณ์สีฟ้าอบอุ่นและน่าสัมผัสของซูเซียงและพยายามที่จะปิด แต่ซูเซียงไม่ได้เป็นเกมง่ายๆสำหรับเขา อย่างไรก็ตามการสื่อสารไม่ค่อยน่าสงสาร ดูเหมือนว่าซูเซียงจะไม่เคยใส่ผู้คุ้มกันไว้ในสายตาของเขาซึ่งทำให้หวังเจี้ยนควนกังวลอยู่เสมอ

เพียงแค่ว่า ซูเซียง ได้รับการยกย่องจากประธานเสมอ แม้ว่าลูกชายญาติของเขาจะแกล้งซูเซียง แต่เขาก็ได้รับการสั่งสอนจากชายชราว่าไม่ต้องพูดถึงผู้คุ้มกันของเขาดังนั้นเขาจึงทำได้แค่อยากมาก่อน มองไปที่หลังสูงของซูเซียงไม่มีโอกาสที่จะจูบ

ปัจจุบันบนเกาะร้างแห่งนี้ที่ไม่มีกฎหมายและอำนาจกำหนดทุกอย่างเมื่อก่อนคุณจะภูมิใจและมีเสน่ห์ได้อย่างไรและตอนนี้ฉันต้องเล่นกับมัน!

เมื่อเห็นว่า หวัง เจียนควน ฉีกสิ่งปลอมตัวออกไปใบหน้าของเขาก็พุ่งเข้าหาเธออย่างกระตือรือร้นและ ซูเซียง ก็กัดฟัน

แต่เดิมเป็นเพียงการเก็งกำไร ฉันยังคงหวังว่า หวัง เจียนควน ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด น่าเสียดายที่คำพูดของ หวังเจียนควน ทำลายโชคครั้งสุดท้ายของเธออย่างสิ้นเชิง

เธอชัดเจนมากแม้ว่าตอนนี้เธอจะหันหลังกลับและวิ่งหนีเธอก็จะหนีจากหวังเจี้ยนเฉียงซึ่งมีร่างกายที่เหนือกว่าอย่างแน่นอน เธอจะจับจากด้านหลังและล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดาย สู้เพื่อมันจะดีกว่าแม้ว่ามันจะตายไปแล้วก็ตาม เธอไม่ยอมแพ้!

แม้ว่าการเดินในทะเลจะยากสักหน่อย แต่หวังเจี้ยนควนก็เข้าหาซูเซียงอย่างรวดเร็วและเมื่อเขาเอื้อมมือไปคว้าซูเซียงด้วยรอยยิ้มบึ้งตึงมือขวาของซูเซียงที่อยู่ข้างหลังเขาก็ขยับทันที

ซูเวียงฟาดฟันของเธอและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทุบก้อนหินในมือของเธอไปที่หวังเจี้ยนควน เธอชัดเจนมากเกี่ยวกับสถานการณ์และจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของ หวังเจี้ยนควน

เห็นได้ชัดว่าภายใต้ความหวังที่จะได้รับการช่วยเหลือเขาได้ละทิ้งศีลธรรมและกฎหมายทั้งหมดและลงมือปฏิบัติโดยไม่ลังเล

หวังเจี้ยนควน ได้ค้นพบเขาเร็วมาก แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจ ตอนนี้หากปราศจากข้อ จำกัด ของกฎหมายและข้อบังคับเธอสามารถพึ่งพาวิธีดั้งเดิมและตรงไปตรงมาที่สุดในการจัดการกับการละเมิดจาก หวังเจี้ยนควน

ร่างกายที่อ่อนแอแตกออกภายใต้การคุกคามของความแข็งแกร่งที่มากที่สุด หินขนาดเท่าฝ่ามือกวาดไปทางศีรษะของหวังเจี้ยนควนภายใต้แรงเต็มที่ของซูเซียงเมื่อเห็นหินนั้นเข้ามาใกล้ศีรษะของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นมือที่แข็งแกร่งและทรงพลังก็คว้าข้อมือเรียวของซูชิไว้ ก้อนหินในมือของเธออยู่ห่างจากศีรษะของ หวังเจี้ยนควน ไม่ถึงฟุต แต่เธอไม่สามารถเข้าใกล้ได้

หวังเจี้ยนควน คว้าข้อมือของ ซูเซียง และยิ้มอย่างพอใจ เขาหันศีรษะเบา ๆ และเหลือบมองไปที่ก้อนหินที่เธอถืออยู่ในมือ จากนั้นเขาก็ใช้สายตาที่ดุดันมองตรงไปที่ดวงตาและปากที่สวยงามของซูเวียงอย่างตื่นตระหนก กล่าวช้าๆด้วยเสียงหัวเราะที่ชั่วร้าย

“ คุณต้องการใช้สิ่งนี้จัดการฉันหรือ?”

ซูเซียงหายจากอาการตื่นตระหนกในตอนแรกอย่างรวดเร็วและมองไปที่หวังเจี้ยนเฉียงโดยไม่หดตัว มีความมุ่งมั่นที่รุนแรงในดวงตา

มือขวาจับโดย หวังเจี้ยนควน และเขาไม่สามารถยอมแพ้ได้ ซูเซียงไม่ยอมแพ้ แต่ทันใดนั้นก็ยกขาขวาขึ้นแล้วเตะไปที่การนั่งยองของหวังเจี้ยนควน มันเป็นจุดที่ใหญ่ที่สุดของมนุษย์ ตราบใดที่เขาถูกเตะมันแรงแค่ไหน ชายคนนั้นยังถอนหายใจด้วยความเศร้าโศกและสูญเสียพลังต่อสู้ไปอย่างสิ้นเชิง

ถ้าฉันเปลี่ยนคนอื่นฉันจะหยุดการโจมตีที่รอคอยมานานของซูเซียงและจับเธอไว้ในมือของเธอ มีโอกาสมากที่เธอจะนอนลงในการโจมตีที่ร้ายแรงโดยไม่คาดคิดของเธอ

เป็นที่น่าเสียดายที่ หวังเจี้ยนควน เป็นผู้คุ้มกันระดับแนวหน้าหลังจากทั้งหมด เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ที่แหวกแนวและมีประสบการณ์การต่อสู้มากมาย ซูเวียงเพิ่งลงมือทำบางอย่างและเขาก็ค้นพบความตั้งใจของเขา

ในเวลานี้เขาจับมือขวาของซูฌซียงด้วยก้อนหินในมือซ้ายของเขาและถือไว้ตรงหน้าเขา มือขวาที่ว่างเหวี่ยงลงอย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปในก้าวแรก ก่อนที่เธอจะเตะเป้าเขาคว้าข้อเท้าที่น่าอึดอัดใจ

ซูเซียงคนนี้สิ้นหวังจริงๆและการโจมตีอย่างกะทันหันที่พยายามอย่างหนักล้วนถูกต่อต้านอย่างง่ายดายโดย หวังเจี้ยนควน ฉันยังอยู่ในการควบคุมของอีกฝ่ายด้วยความแข็งแกร่งของเธอ ต่อต้านความยับยั้งชั่งใจของอีกฝ่ายวันนี้คุณต้องการทำลายเขาด้วยมือของเขาจริงๆหรือ?

“คุณกำลังขอมัน!”

ใบหน้าของ หวังเจี้ยนควน กลายเป็นเรื่องยากที่จะมองและยังมีการถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

ด้วยมือทั้งสองข้างที่จับมือและเท้าของซูเซียงเขาดันไปข้างหลังอย่างแรงและโยนซูชิลงทะเลโดยตรง

คลื่นทำให้เสื้อผ้าใต้ร่างของซูซี่เปียกไปหมดและผมก็แนบไปกับแก้มบอบบาง ทั้งคน

ซูเวียงที่ตกลงไปในทะเลไม่สนใจเรื่องนี้ เขาใช้ประโยชน์จากความยับยั้งชั่งใจชั่วคราวของ หวังเจี้ยนควน และรีบถอยกลับด้วยมือและเท้าและหนีไปกับทะเล

หวังเจี้ยนควน มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขาและมองไปที่ซูเซียงซึ่งอายที่จะหลบหนี เขาลูบขึ้น

ความเร็วของทั้งสองคนในทะเลไม่เร็ว ทุกย่างก้าวต้องเอาชนะการต่อต้านที่มาจากทะเล ซูเซียงกัดฟันวิ่งไปตลอดทาง แต่รู้สึกว่าหวังเจี้ยนเฉียงหลังเท้าของเขาอยู่ในทะเล การไล่ตามใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ไม่ได้วิ่งไปไกลนักซูเซียงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หนังศีรษะการดึงศีรษะไปข้างหลังอย่างแรงหวังเจี้ยนควนคว้าผมของเขากระแทกและไม่เคยลุกขึ้นยืน

ในขณะที่หวังเจี้ยนควนดึงผมของซูเวียงและต้องการดึงมันไปที่ฝั่งทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นที่เต็มไปด้วยเสียงสังหารก็ดังขึ้นข้างหลัง

“ปล่อยเธอ!”

หวังเจี้ยนควน ได้ยินว่าไม่มีสีที่คาดไม่ถึง แต่กลับแสดงรอยยิ้มที่บึ้งตึงเหมือนสมรู้ร่วมคิดแทน

หวังเจี้ยนควนหันไปมองป่าหลังชายฝั่งด้วยมือถือซูเซียง

ในสายตาของการตรวจสอบข้อเท็จจริงของ หวังเจี้ยนควน และความคาดหวังของ ซูเซียง ร่างสูงในชุดดำค่อยๆออกมาจากป่า