CF:บทที่ 6 หนทางการทำเงิน
อู๋ ฮ่าวเหรินโทรหาครอบครัวเขาด้วยมือถือเครื่องใหม่
“ว่าไงฮ่าวเหริน แม่โทรหาลูกเมื่อคืน ทำไมสัญญาณถูกตัดขาดล่ะ?”
ฟังเสียงที่เป็นห่วงของแม่เขาอู๋ ฮ่าวเหรินตื้นตันใจทันทีและน้ำตาเริ่มเอ่อล้น
“ผมสบายดีครับแม่ เมื่อคืนที่บริษัทมีงานเลี้ยงน่ะ คนเยอะแล้วเสียงดังมากผมเลยไม่ได้ยินเสียงมือถือ พอกลับมาก็ดึกเกินแล้วเลยไม่ได้โทรกลับ พ่อเป็นไงมั่ง แล้วน้องสาวอยู่บ้านไหม?”
อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้กลับบ้าน เหตุผลที่เขาบอกกับที่บ้านไว้คือที่บริษัทต้องทำงานล่วงเวลาในช่วงปีใหม่
“สบายดี พ่อจะไปเยี่ยมบ้านปู่น่ะ แม่ได้ยินมาว่า ลุงจะกลับบ้านปีนี้ และเสี่ยว ฉานจะไปตามเขา”
อู๋ ฮ่าวเหรินอารมณ์ไม่ดีเมื่อได้ยินว่าลุงจะกลับมา เพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างลุงกับครอบครัวเขานั้นแย่มากๆ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เพราะอะไรไม่รู้ ปู่ถึงได้โหโมถึงขั้นเอาไม้ไปไล่ตีเขา เพราะแบบนั้นลุงก็เลยไปอยู่ที่อื่นตลอดมา ทำไมจู่ๆเขาถึงกลับมาบ้านเกิดกันล่ะ
“แม่กำลังคุยกับใครน่ะ พ่อไปถึงบ้านปู่แล้วก็กำลังจะทะเลาะกับลุงอยู่แล้ว”
เสียงใสๆดังมาจากมือถือเขาทันทีรู้ว่าน้องสาวเขากลับบ้านมาแล้ว แต่ว่าเขาได้ยินว่าพ่อกำลังจะทะเลาะกับลุงเขาก็หงุดหงิดทันที
“ไม่ต้องบอกก็รู้ นี่ฮ่าวเหรินไง”
“อ้าว พี่นี่เอง”
หลังจากนั้นสักพักเขาก็ได้ยินเสียงดังจากฝั่งบ้าน แต่เป็นเสียงที่เหนื่อยหอบ มันเป็นเสียงของพ่อเขา เสียงของพ่อดังมากๆทุกครั้งที่เขาพูด ผู้คนในระยะ 200 เมตรต้องได้ยิน
“ฮ่าวเหริน แล้วงานฉลองปีใหม่ที่บ้านล่ะ? ลูกมีเวลากลับบ้านในปีนี้ไหม”
“พ่อ มีชีวิตชีวาจังนะ ผมต้องดูช่วงหลังปีใหม่น่ะ บางทีผมอาจจะกลับบ้านในอีกไม่กี่วัน แล้วพ่อจะทะเลาะกับลุงเรื่องอะไรล่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องห่วงที่บ้านหรอก พยายามทำงานหนักเข้า อีกไม่กี่ปีจะได้ซื้อบ้านในเมือง แต่งงาน แล้วจะได้พาครอบครัวไปอยู่ในเมือง…”
“พ่อ!”
“เอาเป็นว่า อย่าพูดถึงมันเลย คุยกับน้องนะ”
“พี่ ฉันรู้นะว่าทำไมไม่กลับมาในวันปีใหม่น่ะ ไม่ต้องห่วงฉันไม่บอกพ่อแม่หรอก”
ได้ยินแบบนี้อู๋ ฮ่าวเหรินก็ยิ้มแล้วตอบไป ”ฉลาดจริงๆนะ แล้วได้จัดการเรื่องที่ขอไปรึยัง ลุงมีเรื่องอะไรอีกล่ะ”
“ทำไปแล้วเมื่อวันก่อน ทุกอย่างถูกส่งไปที่บ้านปู่แล้ว ลุงกลับมาเมื่อวานยังขับรถมากับผู้หญิงสวยๆอีก ป้าได้แค่ไปร้องไห้กับปู่ เหมือนว่าลุงกลับมาเพื่อมาขอหย่าน่ะ”
อู๋ ฮ่าวเหรินเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะต้องจัดการยังไงกับเรื่องแบบนี้ ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะต้องมาอยู่ในจุดๆนี้
“เข้าใจล่ะ อย่าไปยุ่งกับเรื่องนี้ล่ะ อีกไม่กี่วันพี่จะกลับไปแล้วจะซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ แล้วก็ซื้อมือถือใหม่ให้ด้วย”
“โอ้! จริงหรอพี่? แต่ช่างมันเถอะ ไม่ต้องซื้อเสื้อผ้ากับมือถือใหม่ให้เลย ฉันไม่อยากได้ พี่เก็บเงินไว้เถอะ แม่บอกว่าจะแนะนำสะใภ้ให้เมื่อพี่กลับมา”
อู๋ ฮ่าวเหรินปวดใจ แน่นอนว่าเขาได้ยินน้ำเสียงของน้อง เขามองไปที่มือถือที่อยู่ที่ข้อมือเขา รู้สึกถึงระบบซองแดงในหัวสมองเขาเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว
“น้องสาวพี่ ไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งนี้พี่จะซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุด มือถือที่ดีที่สุด แล้วก็รถดีๆด้วย รอก่อนเถอะ”
พูดจบเชาก็ไม่รอให้น้องเขาได้ตอบ เขาวางสายแล้วยืนขึ้น
สายลมเย็นพัดผ่านหน้าเขา มันหนาวนิดหน่อย อู๋ ฮ่าวเหรินกระชับเสื้อผ้าเขาแล้วเดินไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ข้างๆ
ที่นี่เป็นหมู่บ้านในเมือง ที่มีแต่บ้านพักระดับต่ำ ความจริงแล้วที่ๆเขาอยู่ก็เป็นลานที่ค่อนข้างใหญ่เฉยๆ
ในเวลานี้เขาไม่ค่อยเห็นคนอยู่ข้างนอก ในวันแรกของปี มันใกล้เที่ยงแล้ว ใครจะมาวิ่งไปทั่วแบบเขากัน
ณ ป้ายรถเมล์อันหนาวเย็น รถเมล์ก็มาแล้วก็คนถือกระเป๋าใบใหญ่จำนวนหนึ่งลงมาจากรถ
เห็นชัดว่าเพิ่งกลับมาจากการซื้อของ
อู๋ ฮ่าวเหรินขึ้นไปบนรถเมล์แล้วพบว่าไม่มีใครอื่นเลยนอกจากเขาและคนขับรถ
”ไม่คิดเลยว่าออกมาข้างในวันแรกของปีกลับกลายเป็นได้ขบวนพิเศษซะงั้น”
คนขับรถตรงหน้าเขาพูดพร้อมรอยยิ้มว่า ”ฮ่า ฮ่า ที่พ่อหนุ่มพูดก็ถูก ฉันเกรงว่าคงมีคนไม่มากที่จะไปในเมืองเพื่อไปรับแฟนในเวลานี้นะ”
“ไม่หรอก ผมไม่ได้กลับบ้านช่วงปีใหม่น่ะ มันน่าเบื่อถ้าจะอยู่แต่ในบ้านเลยว่าจะเข้าเมืองไปฆ่าเวลาสักหน่อย”
เมื่อสตาร์ทรถแล้ว คนขับรถก็ไม่พูดอีก อู๋ ฮ่าวเหรินมองวิวนอกหน้าต่างและคิดถึงปัญหาต่างในหัวเขา
ตอนนี้เขามีระบบซองแดงที่สามารถฉกสิ่งของคนคนในโลกอนาคต จากนั้นเขาตอนคิดหาไอเดียจากระบบซองแดง
ก่อนที่รถจะเข้าถึงเมือง เขาเห็นร้านค้าในย่านการค้าโดยบังเอิญ เขาชะงักไปแล้วก็ตะโกนว่า ”ใช่เลย”
เสียงดังทำให้ผู้หญิง 2 คนที่เพิ่งขึ้นรถมาและคนขับรถตกใจจนเกือบจะเกิดอบุติเหตุ
คนขับรถจอดแล้วรีบหันมาดู อู๋ ฮ่าวเหรินมองไปที่สายตาแปลกๆของคนขับรถและหญิงสองคน แล้วรู้ว่าพวกเขาต้องเข้าใจผิดแน่นอน
“ผมแค่พยายามแก้ปัญหาอยู่น่ะ แล้วจู่ๆก็คิดวิธีได้พอดีจนลืมนั่งเลย ลุงคนขับผมของลงตรงนี้เลยได้ไหม ผลอยากจะนั่งรถกลับไป”
คนขับรถมองท่าทีแปลกๆของอู๋ ฮ่าวเหรินเมื่อครู่แล้วพูดว่า ”ได้สิ ฉันก็กำลังคิดถึงงานของฉันอยู่ ฉันเลยดูเหมือนเครียดมากไปหน่อย”
อู๋ ฮ่าวเหรินรีบเดินลงมาจากรถเมล์ดูรถปิดประตูแล้วตรงไปยังเมือง
เขาไปทาทิศตรงข้ามของย่านธุรกิจจากทางม้าลายถัดจากเขามีที่สวยงามขึ้นชื่ออยู่ มันเลยกลายเป็นย่านการค้าที่คึกคัก สิ่งของทั้งหมดที่ขายที่นี่ล้วนเป็นสิ้นค้าพิเศษทั้งนั้น
อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้มาทีนี่เป็นครั้งแรก ตั้งแต่เขามาที่เมืองนี้ ทุกครั้งที่เขาอารมณ์ไม่ดีเขาจะมาที่นี่เพื่อผ่อนคลาย
เขาไม่ได้สนใจสิ้นค้าพิเศษพวกนั้น เพราะเขารู้ว่าส่วนมากมันก็ปนมากับของแบบเดียวกันจากที่อื่น
จุดหมายของเขาในการมาย่านการค้านี้คือร้านเพชรที่เขาเห็นตอนอยู่บนรถเมื่อครู่
โลกอนาคตในระบบซองแดงนั้นเข้าสู่ยุคการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ มนุษย์ติดต่อกับเอเลี่ยน และกลายเป็นเผ่าขนาดใหญ่ในจักรวาล
ในกรณีนี้ ทองและหยกสุดล้ำค่าบนโลก และวัตถุอื่นๆอย่างเหล็กกล้าบนโลกนี้ มันไม่มีค่าอะไร
ตราบเท่าที่เราสามารถเอามณีล้ำค่ามาจากพวกเขาก็สามารถเอาไปแลกเป็นเงินได้ แต่มันไม่ง่าย
อู๋ ฮ่าวเหรินยืนอยู่บนถนนมองไปที่ร้านเพชร คิดกับตัวเองว่าครั้งนี้ขอให้มันเป็นไปได้อย่างราบรื่นเถอะไม่งั้นเงินในมือเขาจะถูกใช้ไปโดยไม่ได้อะไรกลับมาเขาต้องแย่แน่
———————————