CF:บทที่ 96 ความอิจฉา ริษยา และความเกลียดชัง

 

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เขาเห็นข้อมูลต่างๆบนจอเหมือนกับหิมะ ไหลขึ้นมาเรื่อยๆแต่ชัดเจนเลยว่าทุกคนกำลังแตกตื่นราวกับระเบิดลูกใหญ่

 

“ชิบหายแล้ว เวรๆๆ ฉันขอโทษ!”

 

“ฉันจะพังบ้านพวกแกเดี๋ยวนี้เลย มานี่ทั้งสองคน มาคุยเรื่องชีวิตที่เหลืออยู่กันหน่อย”

 

“เศรษฐีหน้าใหม่ ได้โปรด คุกเข่าเลยก็ได้ ช่วยแบ่งหยกโบราณนั่นให้พวกเราด้วยเถอะ”

 

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ฉันไม่อยู่ที่นี่กัน?”

 

มิสเตอร์เรด้าปรากฏตัวอีกครั้งหลังหายไปนาน

 

“มิสเตอร์เรด้า นายพลาดอีเวนท์ใหญ่ไปแล้ว ดูหนังสือรับรองสองเล่มนั่นสิ เป็นโชคดีของทั้งสองคนนี้เลย ฉันพอจะรู้จักหยกนี่อยู่บ้าง อยากจะขายหินสีรุ้งที่บ้านแล้วไปสร้างหุ่นยนต์จังน้า”

 

ในเวลานั้นนักขุดแร่อยากตายเอาเสียมากๆ เขาไม่คิดเลยว่าหยกโบราณที่อู๋ ฮ่าวเหรินนำมา จะเป็นประเภทที่ยิ่งเสียกว่าโบราณซะอีก มันหายากมากๆ

 

“หา ทำไมสองคนนั้นถึงได้มันไปล่ะ? หยกโบราณเช่นนั้น แม้แต่พิพิธภัณฑ์ใหญ่ๆยังยากที่จะได้เห็นเลย”

 

มิสเตอร์เรด้าช็อคกับการที่หยกโบราณกลับมาปรากฏในยุคสมัยนี้ นี่คือเวลาที่เหล่าคนรวยต่างสู้กันเองเพื่อทรัพย์สมบัติที่เลอค่าเช่นนี้

 

ขณะนั้นเอง ชายชุดเกราะกับพ่อค้าอาวุธต่างก็อยู่ในภวังค์แห่งความสุข พวกเขาไม่ได้คิดเลยว่าหยกโบราณที่ได้จากพ่อค้าของเก่าจะเป็นสิ่งที่หายากขนาดนี้

 

มันเป็นหยกที่หายากมากๆ ตั้งแต่ที่สมัยที่คนและหยกเพิ่งจะรู้จักกัน มันก็กลายเป็นของที่ชวนให้เหล่ามหาเศรษฐีควักเงินเพื่อซื้อมันแล้ว หากแต่ไม่มีใครยอมขาย

 

เมื่อเขารู้แล้วว่าหยกชิ้นนั้นมาจากพ่อค้าของเก่า เรด้าก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากรู้สึกกดดัน เขารู้ว่าอู๋เป็นคนขายของโบราณหากแต่ไม่รู้มาก่อนว่าเขาจะครอบครองของมีค่าขนาดนี้ไว้ด้วย แถมยังตั้ง 2 ชิ้นในเวลาเดียวกันอีก

 

เขาค่อนข้างจะเสียใจ ถ้าหากรู้แบบนี้เขาคงจะไม่ไปดาวอาหารเพื่อหาที่อยู่เพิ่ม แต่ถ้าเขาพลาดโอกาสนั้นเขาก็จะไม่มีที่อยู่ เพราะงั้นแล้วถ้าเขามีที่ที่พิเศษอยู่ในมือแล้ว เขาจะทำมันเมื่อไหร่ก็ได้

 

“พี่ชาย หยกโบราณแลกกับยานรบลำเล็กไหม?” หนุ่มหล่อสุดเจ๋งพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

 

นอกจากอู๋ ฮ่าวเหรินจะตกใจกับประโยคดังกล่าวแล้ว คนอื่นก็ดูเหมือนว่าจะไม่รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่างด้วย

 

“นายเป็นเศรษฐีเหมือนกัน แต่ตั้งใจจะเอายานรบลำเล็กมาแลกหยกโบราณเนี่ยนะ? ช่างน่าละอายใจจริงๆ”

 

“นายพูดแบบนั้นกับฉันก็เกินไป เปรียบเทียบกับสองคนนั้นแล้วที่ให้หุ่นไร้ค่าไป คนละ 10 ตัวยังได้หยกมา ฉันก็ควรจะได้ด้วย แบบนี้ยุติธรรมดีแล้วนี่”

 

“อย่าเอาเรื่องของสองคนนั้นมาอ้าง พวกเขาโชคดี ฉันรู้จักหยกนั่น ฉันน่าจะสร้างหุ่นยนต์ตามแบบที่พี่ชายพ่อค้าของเก่าต้องการได้”

 

ชัดเจนว่า ชายผู้ที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้วตั้งแต่ต้นไม่ได้เสียใจอะไรในครั้งนี้ เขาคิดว่าหยกโบราณที่พ่อค้าของเก่านำมานั้นเป็นหยกที่อยู่ในยุคสุดท้ายของโลกเก่า

 

ถึงแม้ว่าหยกจะมีแทบทุกสมัยในโลกเก่า แถมพวกมันยังมีมาก แต่ของที่มีมากก็ไม่ได้เป็นของที่สำคัญไปซะทุกชิ้น ดังนั้นแล้วหยกโบราณ 2 ชิ้นนี้จึงต่างออกไป มันหายากมากๆ โดยปกติแล้วพวกมันก็ดูเหมือนหยกทั่วๆไป หากคุณอยู่ในที่ที่เก็บรวบรวมหยกไว้ และคุณเองก็เป็นนักสะสมหยกตัวยง ถึงแม้ว่าตรงที่แห่งนั้นจะมีหยกเก๊มากมาย แต่สองชิ้นนี้จะเป็นสิ่งที่ดึงดูดให้คุณสนใจด้วยตัวมันเอง

 

“อย่าพูดเรื่องนี้กับฉันเลย ฉันเนี่ยแหละคนที่พลาดที่สุด ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งมีค่า อันที่จริงตัวฉันเองก็ไม่น่าไปดาวอาหารเพื่อหาที่อยู่ใหม่เลย เสียดายจริงๆ มันดันมีการแข่งขันสร้างหุ่นยนต์ที่บ้านเกิดเสียได้ อ๊ะ ไม่สิ เรื่องว่าแข่งปรับปรุงหุ่นยนต์ดีกว่า” มิสเตอร์เรด้าแทบจะร้องไห้

 

“ฉันเอาใบรับรองไปโชว์ให้พ่อของฉันดูแล้ว ท่านถามว่ายังมีโอกาสให้เขาไหม ตอนนี้พ่อกำลังเปลี่ยนหุ่นยนต์รุ่นล่าสุดของตระกูลที่ซึ่งรวมเทคโนโลยีขั้นสูงไว้มากมายให้เป็นไปตามความต้องการของพ่อค้าของเก่า”

 

สมองกล​(ชื่อไอดี)​เอ่ยถาม

 

เขาเป็นคนที่ไม่กระโตกกระตากอะไรมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะอยู่ในความกดดันและตกต่ำมากกว่าเขาในเวลานี้ก็ตาม แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกโดนกดดันทุกครั้งที่ได้เห็นใบรับรองที่สองคนนั้นโชว์ให้ดู

 

“ถ้ามพี่ชายพ่อค้าของเก่าเลย เฮ้ พี่ชาย พูดอะไรหน่อยสิ!”

 

หน้าจอนั้นเงียบลงไปในทันใด เพราะพวกเขากำลังรอให้อู๋ ฮ่าวเหรินพูดอะไรบางอย่างอยู่

 

ซึ่งในขณะนั้นเองเขากำลังศึกษาหุ่นยนต์ที่เพิ่งได้มาอยู่ และเขาก็พบว่าใครซักคนกำลังเรียกเขา เมื่อกลับไปหาต้นตอก็พบว่าผู้คนกำลังพูดถึงหยกโบราณทั้ง 2 ชิ้นนั้นอยู่

 

หลังจากที่รับรู้ถึงสถานการณ์ของหยกโบราณพวกนั้นแล้ว เขาประหลาดใจมากเพราะไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นอย่างการถกเถียงกันเรื่องหยกโบราณและหยกยุคใหม่

 

อย่างไรก็ตาม มันสามารถเข้าใจได้ในยุคนี้ หยกโบราณเป็นสิ่งที่หายากมากๆ แทบจะเหลือชิ้นเดียวในยุคนั้นแล้ว

 

“ฉันยังมีพวกวัตถุโบราณอยู่ในตอนนี้ แต่ฉันไม่ได้ต้องการหุ่นยนต์แล้ว”

 

อู๋ ฮ่าวเหรินวางหยกชิ้นสุดท้ายลงไป ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่าและเก่ากว่า 2 ชิ้นก่อน เพื่อทำให้กลุ่มคนหัวใจเต้นเร็วและตื่นเต้นที่จะครอบครองมัน

 

“ยานรบ 1 ลำ แลกกับเจ้านี่”

 

“สมองกลรุ่นใหม่ทั้งใหญ่และเจ๋ง! อย่าคิดจะมาแข่งกันฉัน”

 

“โรงงานผลิตชุดเกราะขนาดเล็กที่เปี่ยมด้วยเทคโนโลยีสนับสนุน”

 

“ครึ่งหนึ่งของเหมืองแร่หินสีรุ้ง ได้โปรดเถอะ ยกมันให้ฉันนะ คุกเข่าแล้ว!”

 

“นี่มากันหมดเลยเหรอเนี่ย เอาเป็นว่าถึงฉันจะไม่ได้อยากได้มันแต่ก็จะร่วมดีลครั้งนี้ด้วยละกัน เอาเป็น ต้นกล้าของต้นคริสตัลพลังงานสีทองเลย”

 

“เห้ยแก! อย่าทำตัวน่าละอายแถวนี้สีฟะ ชาวไร่! ไหนแกเคยบอกว่าไม่มีเจ้าต้นนี้ไง หุบปากไปเลย! ฉันเสนอ เทคโนโลยีล่าสุดที่สามารถทำลายปืนหลักได้”

 

“ฉันเองก็ไม่ได้มีอะไรหรูหราที่มันคู่ควรนักหรอก แค่อยากเล่นกับนายเฉยๆ ชีวิตน่ะ คือการตกผลึกนะ”

 

“ดาวเคราะห์ดั้งเดิมที่ยังไม่ได้พัฒนา” ผู้บุกเบิกดาวเคราะห์ที่ไม่เคยพูดอะไรเลยโผล่ขึ้นมาและในขณะเดียวกันก็หายไปอีก

 

“คริสตัลพลังงานขั้นสูง สูงแบบสูงมากๆ เรือบรรทุกสินค้า อ่าาาา เราไม่ค่อยมีอะไรมาสู้เลยแต่ถ้าเป็นเหรียญพลังงานก็พอจะมีบ้างนะ”

 

“ไวน์เบิร์นนิ่งบลัด เอ่อ มีไม่มากเท่าไหร่ แต่เอาเป็นว่าเป็นครึ่งหนึ่งที่ผลิตได้บนดาวเบิร์นนิ่งบลัดไวน์ละกัน”

 

“พวกตัวจี๊ดนี่พากันข่มใหญ่เลยแฮะ นี่ ยังไม่มีใครพูดถึงเครื่องมือสื่อสารข้ามกาแล็กซี่ใช่ป่ะ? งั้นฉันพูดนะ”

 

“….”

อู๋ ฮ่าวเหรินมองของแลกเปลี่ยนทั้งหมด และในตอนนี้ใบหน้าของเขามันแสดงสีหน้าเฉกเช่นตัวตลกขึ้นมาซะแล้ว เขาอยากจะตอบตกลงทั้งหมดเลย เอามาให้หมดแล้วเอาหยกไปคนละชิ้นนะ

 

แต่ช่างโชคร้าย ความเป็นจริงมันช่างทรมาณ เขาไม่สามารถเก็บมันได้ทั้งหมด…

 

ฉันทำได้เพียงทิ้งคำพูดสั้นๆไว้บนจอ “ไม่แลกโว้ย” จากนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันชิงออกจากระบบซองแดงก่อนเลย

 

ขืนอยู่ในนั้นนานกว่านี้ เขาต้องไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้แน่ๆ

 

หลังจากที่อู๋ ฮ่าวเหรินออกไปแล้วก็ใช่ว่าสถานการณ์ภายในกลุ่มจะสงบลง ทั้งสองผู้โชคดีกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ของคนที่เหลือ ไม่ว่าจะโดนขู่หรืออะไรก็ตามต่างๆนาๆ

 

ทั้งสองคนนี้ได้รับผลประโยชน์มากมายเพราะงั้นคนอื่นๆจึงอย่างจะปั่นป่วนให้พวกเขาทั้งสองยุ่งเหยิง

 

ชายชุดเกราะสัญญาว่าจะส่งชุดเกราะที่ผลิตเป็นรุ่นพิเศษและมีจำนวนจำกัดให้ แน่นอนว่า มันปลอดอาวุธ

 

ส่วนพ่อค้าอาวุธสัญญาว่าจะส่งอาวุธของกองทัพให้ แน่นอนว่าไม่สามารถให้รัฐบาลเห็นได้

 

พวกเขานั้นยังไม่ลืมที่จะให้เหรียญพลังงานแก่อู๋ ฮ่าวเหรินจำนวน 100000 เหรียญ แถมพวกเขายังส่งจดหมายที่มีข้อความคล้ายๆกันอย่าง “หากอู๋ ฮ่าวเหรินเจอปัญหาอะไรในอนาคต สามารถเข้าไปหาพวกเขาได้”

 

แต่เรื่องมันไม่จบแบบนี้ คนในกรุ๊ปกระจายเรื่องของใบรับรองเรื่องหยกออกไปยังกลุ่มอื่นต่อ

 

และในไม่ช้าก็กระจายไปทั่วทั้งระบบซองแดง ผู้คนมากมายต่างอิจฉาและเกลียดชังผู้โชคดีทั้งสองและในเวลาเดียวกันบัญชีที่ชื่อ อู๋ ฮ่าวเหรินก็กลายเป็นที่โด่งดังขึ้นมา

 

ผู้จัดการของเทียนหยู่กรุ๊ปรับรู้และค้นหาเกี่ยวกับสิ่งนี้ พวกเขาใช้การประชาสัมพันธ์ในระบบซองแดงเพื่อกระจายข่าว

 

ชื่อของ พ่อค้าของเก่า ในตอนนี้ร้อนแรงดุจไฟไหม้ไปทั่วระบบซองแดงก่อนที่มันจะถูกส่งไปยังเครือข่ายไวแสงต่อ

 

ในตอนท้าย ข่าวคราวของเรด้าไม่ได้ถูกลืม หากแต่ตอนนี้เป็นยุคของโบราณวัตถุ มันกลับมารุกโชติช่วงอีกครั้งแล้ว

 

อู๋ ฮ่าวเหรินเป็นที่โด่งดังมากในโลกอนาคตภายใต้ชื่อของ พ่อค้าของเก่า

 

และในเวลานี้ อู๋ ฮ่าวเหรินไม่มีเวลาว่างพอจะจัดการกับสิ่งเหล่านี้ ต่อให้เขารู้ เขาก็ทำได้แค่ยิ้มๆ เพราะเขาไม่สามารถ ไปยังอนาคตได้ ณ ปัจจุบันสิ่งที่เขาทำได้คือหาที่ที่จะประกอบหุ่นยนต์ได้และคลังสำหรับไว้เก็บพวกมัน

 

———————