CF:บทที่ 97 หุ่นยนต์ประสิทธิภาพสูง

 

ชิ้นส่วนของหุ่นยนต์ที่กระจัดกระจายมานั้น พวกเขาต้องประกอบเองตามคู่มือที่แนบมาด้วย ตามความคาดการณ์ของจี้ เมื่อไหร่ที่หุ่นยนต์ 1 ตัวถูกประกอบเสร็จ หุ่นยนต์ตัวอื่นก็ไม่ต้องพึ่งเขาแล้ว

 

นั่นเพราะหุ่นยนต์เหล่านี้ไม่ได้ถูกติดตั้งผิวเทียมไว้ เพราะงั้นแล้วพวกมันจึงดูเหมือนหุ่นเหล็กเงาวับเสียมากกว่า

 

โรงงานสำหรับการทดลองของพวกเรานั้นยังไม่ได้สร้าง และนี่คือปัญหาเพราะว่าหุ่นยนต์พวกนี้จะเอากลับไปที่บ้านไม่ได้

 

การที่จะให้สร้างเครื่องมืออะไรซักอย่างมาช่วยก็ต้องเอาไปใส่ไว้ในโรงงาน และยิ่งไปกว่านั้น หุ่นยนต์พวกนี้จะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะไม่ได้ เอาเข้าจริงจะเรียกว่าไม่รู้จะอธิบายวิธีการสร้างยังไงดีกว่า

 

อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้เรียกอู๋เชิงให้มารับ คราวนี้เขาขับรถไปยังโรงงานชั่วคราวด้วยตัวเขาเองเพื่อนำหุ่นยนต์อย่างละตัวออกมาสร้างอุปกรณ์ของพวกมัน

 

อย่างไรก็ตามที่นี่มีอุตสาหกรรมหุ่นยนต์อยู่แล้วในตัวมันเอง หากจะมีใครซักคนมาเจออุปกรณ์การผลิตเหล่านี้ขณะที่หุ่นยนต์ยังถูกซ่อนไว้มันคงไม่ใช่เรื่องหน้าประหลาดใจอะไร

 

และเมื่อเขาทักทายกับคนที่คอยเฝ้าประตูเสร็จ เขาจึงเข้าไปข้างใน

 

เครื่องจักรใหม่ๆภายในนั้นถูกสร้างไว้หมดแล้ว และชิ้นส่วนทั้งหมดก็ถูกกองไว้กับพื้น เขาครุ่นคิดกับสิ่งนี้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโทรหาเสี่ยวเชิงผู้ที่ซึ่งทำงานอยู่ในเมืองเพื่อขอความช่วยเหลือให้เขาหาคนมาช่วยลากอุปกรณ์เหล่านี้

 

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะทำให้อีกฝ่ายตื่นเต้นมากๆเอาเสียเลย นั่นจึงทำให้ไม่นานหลังจากติดต่อไปก็มีรถเข้ามาเทียบจอดตรงประตูแล้ว

 

อู๋ ฮ่าวเหรินไม่ได้คิดเลยว่ารถจะมาใน 10 นาทีและคนที่อยู่ในนั้นคือคนที่ต้องมายังเทศบาลเขตวันนี้และเขาทำงานอยู่ในห้องทดลองวัสดุมายาอยู่แล้วด้วย

 

“อุปกรณ์ทั้งหมดอยู่ในโรงงานนี่แล้ว นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าถ้าจะเอาพวกมันขึ้นรถและเอาไปประกอบ?”

 

“ไม่มี ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ” เจี่ย เหลียง ช่างเทคนิคพูด

 

จะมีปัญหาได้ยังไง ทุกๆวันนี้ภายใต้การดูแลและตรวจตราของเสี่ยวเชิง พวกเขาได้จดจำวัสดุเหล่านี้พร้อมทั้งเรียนรู้พวกมันอยู่หลายต่อหลายครั้ง

 

ตอนนี้ เขาชื่นชมอู๋ ฮ่าวเหรินมากกว่าเดิมเสียอีกนั่นเพราะอุปกรณ์เหล่านี้ที่ประดิษฐ์โดยเขา มันช่างทรงพลังยิ่งนัก

 

“ยังไงก็ตาม เมื่อคุณกลับไป ลองถามพวกคนที่มีทักษะด้านคอมพิวเตอร์สูงๆเพื่อเตรียมการเครื่องมือพวกนี้ วันพรุ่งนี้ฉันจะส่งวัสดุบางอย่างไปให้วิจัย”

 

“ได้ครับ ผมจะบอกให้พวกเขารู้ไว้”

 

ในความเป็นจริง สิ่งที่จะให้พวกเขาเตรียมนั้นเป็นเครื่องอะไรที่ง่ายมาก เพราะมันคือเครื่องคอมพิวเตอร์ประสิทธิภาพสูงบวกกับเซิร์ฟเวอร์เล็กๆที่ติดมา

 

พวกเขาไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เลย เพราะพวกเขาสามารถจัดการมันด้วยคอมพิวเตอร์ทั่วๆไปตามข้อมูลที่จี้ส่งผ่านทุกๆวันก็เพียงพอ

 

หลังจากที่ชิ้นส่วนอุปกรณ์ถูกนำออกไปหมดแล้ว ปัญหาเรื่องไฟฟ้าชีวภาพบำบัดก็ถือว่าถูกแก้โดยสมบูรณ์ ต่อไปก็เป็นปัญหาด้านการผลิต แต่นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขาแล้วล่ะ

 

มองไปยังโรงงานที่ว่างเปล่านี้ อู๋ ฮ่าวเหรินคิดว่ามันถึงเวลาที่สมควรแล้ว เขาหายเข้าไปในห้องด้านหลังและนำเอาชิ้นส่วนหุ่นยนต์ออกมาจากระบบซองแดง

 

ณ ตอนนี้ในมือเขามีกล่อง 2 ขนาดอยู่ อู๋ ฮ่าวเหรินตื่นเต้นมากๆ เขาไม่คาดคิดเลยว่าเทคโนโลยีนิวเคลียร์ในยุคสมัยนั้นจะทรงพลังได้ขนาดนี้

 

มันเหมอนกับกล่องเหล็กเล็กๆที่สามารถเก็บพลังงานนิวเคลียร์ได้มากพอสำหรับใช้ในประเทศได้ถึง 1 ปีเลย

 

ยิ่งไปกว่านั้น กล่องเหล็กนี่ไม่มีอะไรทำความเสียหายได้เลย และยิ่งด้วยเทคโนโลยีของโลกปัจจุบัน ต่อให้พลังงานข้างในเกิดระเบิดตู้มกลายเป็นระเบิดนิวเคลียร์แบบที่ทิ้งกันสมัยก่อนขึ้นมา มันก็ไม่มีแม้กระทั่งรอยขีดข่วน

 

โรงงานนรกเปิดแล้ว ภายใต้คำสั่งของจี้ อู๋ ฮ่าวเหรินเริ่มประกอบชิ้นส่วนทีละชิ้นๆ

 

“ถ้ากำหนดจำนวนไม่ได้คงได้มีปัญหาแน่ๆล่ะงานนี้ เพราะงั้นเอามาแค่อย่างละตัวพอ”

 

หุ่นยนต์ทั้งหมดนั้นไม่ได้ตัวใหญ่มากนัก รุ่นหนึ่ง 2 เมตรและอีกรุ่นหนึ่ง 3 เมตร นอกจากผิวเหล็กที่ปรากฏให้เห็น มันดูคล้ายกับมนุษย์มากๆ

 

หลังจากใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมงกับการประกอบหุ่นยนต์ เขารู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นมากๆ หุ่นยนต์ตรงหน้าเขานี้ในโลกปัจจุบัน มันคืออาวุธที่ทรงพลังมากๆ

 

พวกมันไม่ต้องการยุทโธปกรณ์ใดๆ

 

เมื่อเข้าสู่การต่อสู้ใดๆ มันไม่มีปัญหาหากจะมุ่งตรงไปยังเป้าหมายด้วยตัวคนเดียว หากมันเจอพระพุทธเจ้า จะไม่มีใครได้เห็นพระสงฆ์ในปัจจุบันนี้ เพราะมันจะชิงฆ่าพระพุทธเจ้าก่อนและถ้าเจอพระเจ้า พระเยซูก็แค่คนเพ้อฝันเพราะพระเจ้าถูกกำจัดไปแล้วเช่นกัน ไม่ว่าฐานทัพจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะถล่ม

 

ยิ่งกว่านั้นหุ่นยนต์เหล่านี้มีความสามารถในการบินด้วย พวกมันสามารถไปได้ทุกๆที่อย่างอิสระไม่ว่าจะลงน้ำหรือปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแย่ๆ

 

เขาใส่เตาพลังงานนิวเคลียร์ลงไปด้านหลังเป็นส่วนสุดท้ายก่อนจะเปิดระบบ และทันใดนั้นหุ่นยนต์ก็เริ่มทำงาน

 

จี้เชื่อมต่อเข้าไปยังหุ่นยนต์และป้อนคำสั่งเข้าไปด้านใน

 

ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่มีระบบนึกคิดเป็นของตัวเอง แต่ภายนอกก็ไม่ได้ต่างจากหุ่นยนต์ที่มี AI ซักเท่าไหร่ ตราบใดที่แผงควบคุมด้วยคำสั่งยังถูกสับเปลี่ยนกับสมองกล มันก็จะไม่ต่างอะไรกับหุ่นที่มี AI อยู่เลย

 

หลังจากนำชิ้นส่วนของหุ่นยนต์ที่เหลือตัวอื่นมาหมดแล้ว จะเห็นได้ว่าหุ่นที่ประกอบเสร็จเคลื่อนไหวได้ค่อนข้างรวดเร็ว

 

ในเวลานี้ อู๋ ฮ่าวเหรินเห็นแล้วว่าหลายๆชิ้นของหุ่นยนต์เหล่านั้นดูบิดๆเบี้ยวๆอยู่ สมกับที่เป็นหุ่นยนต์อุตสาหกรรมจริงๆ เพราะภายใต้ชิ้นส่วนเหล่านั้นก็ซ่อนพวกเครื่องมือหน้าตาแปลกๆไว้ด้วย

 

เมื่อมันจะต้องใช้งาน มันก็จะออกมาจากในตัวหุ่นและเมื่อใช้เสร็จก็จะถูกเก็บกลับไป  พวกมันช่วยๆกันประกอบตัวพวกมันเอง จากการที่อู๋ ฮ่าวเหรินใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมง พวกมันกลับใช้เพียง 2 นาที ความห่างนี้ทำให้เขารู้สึกพูดไม่ออกเลย

 

“มันแปลกจริงๆนั่นแหละ ฉันกลัวว่าเราจะบรรทุกของได้ไม่เกิน 10 ตันนะ…”

 

หุ่นยนต์ของพ่อค้าอาวุธนั้นใหญ่กว่าและเพรียบพร้อบกว่าในหลายๆความหมาย เราจะเห็นได้ว่ามันมีร่องสำหรับติดตั้งอาวุธอยู่บนนั้นด้วย

 

เขาคิดว่านี่ต้องเป็นหุ่นยนตจ์อุตสาหกรรมสำหรับลงสนามรบแน่ๆ เพราะงั้นถ้าจะทำอุปกรณ์ให้เจ้าพวกนี้คงจะเกินกำลังไม่น้อยเลย

 

ลืมๆมันไปซะ พวกเราไม่สามารถใช้หุ่นยนต์ในการต่อสู้ได้ตอนนี้ ถ้าปล่อยให้พวกมันสร้างอาวุธกันเองได้ เขาต่างหากที่จะกลายเป็นคนเดือดร้อน

 

หุ่นยนต์ทั้งสองแบบดูหนักมากๆ แต่พวกมันกลับเดินเบาๆเพราะพวกมันติดตั้งเครื่องมือกันแรงสั่นสะเทือนไว้

 

หุ่นยนต์ที่ตอบสนองต่อการขนส่งวัสดุทุกรูปแบบ หุ่นยนต์ที่ตอบสนองต่อการผลิตอุปกรณ์ทุกๆอย่าง หุ่นยนต์เหล่านี้พอเทียบกับของเขาแล้วมันคนละชั้นกันเลย…แน่นอนว่าหุ่นทั้งสองนี้ชั้นสูงกว่า…

 

อย่างไรก็ตามอู๋ ฮ่าวเหรินก็พยายามจะปรับแต่งหุ่นพวกนี้ไปเรื่อยๆก่อน ถ้าหากมันเสร็จแล้วเขาก็จะนำไปเปิดเผยต่อสาธารณะและถ้าพวกเครื่องรักษาด้วยไฟฟ้าทั้งหลายเสร็จอีกเขาก็จะส่งมันไปยังบ้านเกิดเลย ถึงแม้มันจะเป็นการเสียประโยชน์และดูท่าจะเป็นการขายความรู้สึกของพวกคนที่อยู่ ณ บ้านเกิดเขา แต่แล้วทำไมล่ะ

 

ในตอนนั้นพวกคนที่นั่นคงจะรู้แล้วว่าข้อมูลคอมพิวเตอร์กำลังถูกพัฒนาและสร้างขึ้น และเมื่อพวกเขาเห็นหุ่นยนต์ พวกเขาควรจะต้องมีความสุข

 

อู๋ ฮ่าวเหรินไม่สนใจหุ่นรุ่นเก่าหมดยุคอีกต่อไปแล้ว เขาจะนำมันไปมอบให้กับหมู่บ้านและให้มันทำงานอยู่ที่นั่น

 

เมื่อหุ่นยนต์ทั้งสองทำงานเต็มกำลังและประสิทธิภาพ ชิ้นส่วนหลายๆชิ้นที่แตกต่างกันก็ถูกสร้างและประกอบอย่างรวดเร็วไปพร้อมๆกัน

 

ยิ่งไปกว่านั้นพวกอุปกรณ์ที่หุ่นพวกนี้ถือยังสามารถปรับแต่งชิ้นส่วนได้อีกด้วย

 

เมื่อความมืดเข้ามา เครื่องมือชิ้นใหม่ที่อยู่ในความดูแลของหุ่นยนต์ทั้งทรงประสิทธิภาพทั้งสองก็ถูกสร้างออกมา ตามกำหนดการคือมันจะเสร็จใน 3 วัน

ทั้งประสิทธิภาพและความเร็ว อู๋ ฮ่าวเหรินชักจะสงสัยแล้วว่าในอนาคตของมนุษย์ พวกเขายังมีงานอะไรให้ทำอีกไหม?

 

ยกเว้นช่างที่ดูแลหุ่นยนต์ไว้อาชีพนึงนอกจากนั้นก็ดูท่าจะไม่มีที่ยืนให้มนุษย์ในโรงงานอีกต่อไปแล้ว

 

แต่ดูจากข้อมูลที่คนพวกนั้นส่งกันในแชท ดูเหมือนว่างานของมนุษย์เองก็เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน

 

อู๋ ฮ่าวเหรินส่ายหน้า สิ่งพวกนี้ยังอยู่ไกลจากเขามากนัก ตอนนี้หุ่นยนต์พวกนี้อยุ่บนโลก มันจะมีช่องว่างระหว่างคนและหุ่นยนต์อยู่อีกเยอะ หุ่นยนต์น่ะไม่สามารถแทนที่ความเป็นมนุษย์ได้ทั้งหมดหรอก

 

มองไปยังหุ่นยนต์ที่ทำงานไม่รู้จักเหนื่อย เขาล็อคประตูโรงงานและเดินออกไป  ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องการผลิตแล้ว ต่อไปก็แค่รอปล่อยข่าวเท่านั้น

———————