CF:บทที่ 156 สร้างข่าวใหญ่
เป็นที่ชัดเจนว่าบางคำตอบจากอู๋ ฮ่าวเหรินในงานแถลงข่าวทำให้หลายคนต้องพูด
อย่างเช่นเรื่องราคาของอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวะภาพบำบัด หลายคนจากหลายประเทศรู้สึกว่าอู๋ ฮ่าวเหรินเลือกปฏิบัติกับพวกเขาด้วยราคาที่สูงเกินไป
คำตอบของอู๋ ฮ่าวเหรินก็เรียบง่าย “ถ้าคุณคิดว่ามันแพงไป คุณสามารถไปแลกเปลี่ยนฐานะกับเหล่าประเทศยากไร้แล้วราคาก็จะถูกลง”
แล้วก็ความจริงที่อเมริกาบอกว่ามันเป็นเทคโนโลยีที่ถูกขโมยไปก็ดึงดูดความสนใจของใครหลายคน อย่างเช่นเหล่าประเทศที่ยังไม่ได้เปิดสั่งซื้อเนื่องจากการปิดกั้นวัสดุได้เริ่มถามถึงสถานการณ์เฉพาะกิจของอเมริกา
อู๋ ฮ่าวเหรินได้รับสายจากเบื้องบนเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น
อู๋ ฮ่าวเหรินก็ไม่ได้อธิบายถึงเหตุผลที่แท้จริง ครั้งนี้เขาอยากโหดร้ายให้พวกบางประเทศได้รู้รสความเจ็บปวด เขาไม่อยากให้เป็นข่าวก่อนที่เขาจะจัดการจบ
ณ ขณะนี้ในห้องทดลองของอเมริกา กลุ่มคนกำลังคุยกันอย่างมีความสุข
“แม้ว่าเราจะไม่เข้าใจหลักการ แต่เราก็สามารถผลิตอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวะภาพบำบัดได้โดยทำตามวิธีการนี้”
“ใช่แล้ว ฉันสงสัยจริงๆว่าเทคโนโลยีนี้เขาเป็นคนค้นพบหรือเปล่า ถ้าใช่นี่เขาต้องเป็นอัจฉริยะอย่างไม่ต้องสงสัย!”
“โชคร้ายหน่อยที่เขาได้ขอสิทธิบัตรให้อุปกรณ์ไฟฟ้าชีวะภาพบำบัดและชิปความจำประเภทนี้ไปแล้ว ไม่งั้นเราคงสามารถเอามันมาผลิตอย่างอื่นได้ด้วย”
“เขาไม่ได้หมายความว่าจะไม่รับผิดชอบเลย และวันนี้ผู้อำนวยการก็บอกกับฉันว่าองค์กรที่พูดถึงเมื่อครู่ได้ติดต่อกับองค์การทรัพย์สินทางปัญญาแห่งสหประชาชาติอเมริกาเพื่อกล่าวหาว่าเขาขโมยข้อมูลของพวกเราไป”
“มันเปล่าประโยชน์น่า วิธีการนี้ทำได้แค่ถ่วงเวลาจดสิทธิบัตรของเขาแล้วก็ให้เวลาเราได้ผลิตอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวะภาพบำบัดเท่านั้น”
คนเหล่านี้รู้ว่าพวกเขามีเทคโนโลยีในการผลิตสิ่งนี้ แต่พวกเขาก็รู้แค่วิธีการผลิต พวกเขาไม่เข้าใจถึงหลักการของมัน ประเทศของพวกเขาไม่ได้สิทธิ์ในการจำหน่ายครั้งแรก ตอนนั้นการตรวจสอบสิทธิบัตรของพวกเขาต้องได้รับการอนุมัติแน่นอน
พวกเขาไม่รู้ว่าคนเบื้องบนจะแก้ปัญหาการละเมิดสิทธิบัตรได้ยังไง ตอนนี้พวกเขามีหน้าทีแค่ทำการวิจัยเท่านั้น
ใน ขณะนี้หลายประเทศที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการปิดกั้นวัตถุดิบของอู๋ ฮ่าวเหรินกำลังปรึกษาว่าจะผลิตอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวะภาพบำบัดอย่างไร
“ในความเห็นผม เราสามารถสร้างโรงงานในประเทศที่ไม่ได้เข้าร่วมการจำหน่ายครั้งแรก และผลิตสินค้ารวดเดียวจากนั้นก็ปิดตัวบริษัทไป”
“นี่เป็นทางที่ดีเลย ตราบใดที่พวกเขาไม่ถูกจับได้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“ใช่แล้ว ประเทศเราต้องการสินค้าแปดหมื่นชิ้น”
“เราต้องการหกพัน”
“ร้อยล้าน”
“…”
ได้ยินตัวเลขที่พวกเขาบอกมา เจ้าหน้าที่ของอเมริกาก็หัวเราะ นี่มันเงินทั้งนั้นเลย
อู๋ ฮ่าวเหรินไม่แม้แต่จะคิดว่าประเทศเหล่านี้ผลิตสินค้าได้มากขนาดไหนตามจำนวนประชากรของพวกเขา ถ้าเขารู้เขาอาจจะสติแตกกับจำนวนสินค้ามากมายและค่าใช้จ่ายของมัน
ในตอนนี้เขากำลังดูแผนที่ที่ฉายโดยจี้ กำลังศึกษาว่าตอนไหนถึงจะเหมาะในการปล่อยตัวเครื่องบินสอดแนม
“จี้ มั่นใจนะว่าครั้งนี้ญี่ปุ่นจะเริ่มทำการทดลองกับสินค้าตัวทดสอบน่ะ”
“แน่นอน นี่เป็นการทดลองครั้งที่สามของพวกเขาแล้ว”
“ตกลง งั้นเอาช่วงเวลานี้ล่ะกัน ณ เวลานี้เครื่องบินสอดแนมของอเมริกาจะบินกลับออกจากน่านน้ำของประเทศเราพอดี”
อู๋ ฮ่าวเหรินทำเครื่องหมายสองจุดด้วมือของเขาเพื่อกำหนดตำแหน่งที่เหลือก็แค่รอเวลาโจมตี
ณ ขณะนี้ที่ฐานการทดลองทางทหารของญี่ปุ่น กลุ่มคนกำลังมองเครื่องบินรบที่ถูกย่อส่วนลงไปหลายเท่า ข้อมูลที่อู๋ ฮ่าวเหรินให้พวกเขาไปนั่นก็คือข้อมูลวิจัยของเครื่องบินรบขนาดจิ๋วนั่นเอง
“พี่โยชิ ด้วยของดีแบบนี้เราสามรถใช้มันทำการลอบโจมตีก็ได้”
“โอโนะ จุนตอนนี้เทคโนโลยีนี้ยังไม่สมบูรณ์ เรายังแก้เรื่องประสิทภาพของมันไม่ได้ แม้ว่าเราจะทำให้มันบินในท้องฟ้าได้ แต่ก็ได้แค่ไม่กี่นาทีและทำประโยนช์ได้น้อยเกินไป” เซเต็งจุนกล่าว
เรารู้สึกว่ามีปัญหากับเทคโนโลยีนี้ตลอด และถ้ามันไม่สามารถแก้ไขเรื่องประสิทธิภาพได้มันก็คงเอาไปทำอะไรไม่ได้เลย
โอโนะ จุนมองไปที่เครื่องบินรบขนาดเล็กและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ผมเชื่อว่าคุณสามารถแก้เรื่องประสิทธิภาพได้ วันนี้เราจะทำการทดลองครั้งที่สี่ ไทโกว จุนก็จะมาด้วย คุณจะพลาดไม่ได้ รู้ใช่ไหม?”
“งั้นก็นายก็ไปทำให้แน่ใจว่างานของนายเสร็จแล้ว”
ณ เวลาเกือบห้าโมง อู๋ ฮ่าวเหรินไปที่ระเบียงทางเดินของเทียนไท่และหยิบเครื่องบินรบจิ๋วที่ไม่เคยได้ใช้ออกมา มันคือเครื่องบินรบจิ๋วของจริง
พ่อค้าอาวุธบอกเขาว่าสิ่งนี้ไม่ต่างอะไรจากเครื่องบินรบปกติ แต่มันถูกย่อส่วนลงไปหลายเท่า และจรวจลำแสงขนาดจิ๋วของมันก็ไม่มีปัญหาเรื่องพลังทำลาย ตอนนี้ได้เวลาลองใช้มันดูแล้ว
เห็นเครื่องบินทั้งสามหายไปแล้ว อู๋ ฮ่าวเหรินก็ถาม “จี้ เจ้าพวกนี้คงจะไม่เกิดผิดพลาดกลางทางหรอกนะ อย่างพลังงานหมดแล้วร่วงลงอะไรแบบนี้”
“ไม่หรอก มันใช้ผลึกพลังงานซึ่งเพียงพอให้เครื่องบินรบจิ๋วทั้งสามลำบินรอบโลกได้สองรอบเลยทีเดียว ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาอะไร”
“แล้วเรื่องพลังโจมตีล่ะ?”
“ไม่มีปัญหาในการสังหารหน่วยย่อยเลย”
“งั้นก็ดีแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าท้ายสุดแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
เครื่องบินรบจิ๋วทั้งสามลำบินอยู่ในความมืดของเวลากลางคืนจึงไม่มีทางเห็นได้ ยิ่งกว่านั้นความเร็วของพวกมันก็เร็วกว่าที่อู๋ ฮ่าวเหรินคิดไว้มาก เขาประเมินกำลังทหารในอนาคตต่ำไป
เครื่องบินรบจิ๋วแบบนี้ใช้ไม่ได้ผลในอนาคต เพราะเรือรบทั้งหมดติดตั้งโล่พลังงาน ซึ่งทำให้มันสะกิตเรือรบไม่ได้เลย
แต่ ณ เวลานี้ของโลกปัจจุบัน มันเป็นอาวุธที่น่ากลัวอย่างแน่นอน ต่อให้มันบินเข้าไปในทำเนียบขาวอมเริกาก็อาจจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ความจริงแล้ว อู๋ ฮ่าวเหรินได้ใช้มันสู้กับเครื่องบินสอดแนมมาแล้ว ซึ่งน่าพอใจเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามสำหรับอู๋ ฮ่าวเหรินอุปกรณ์พวกนี้ก็เป็นได้แค่ของเล่นที่พ่อค้าอาวุธเป็นคนส่งมาให้เท่านั้น
ทั้งสามลำเปิดโหมดบินโฉบ รอให้การทดลองเริ่มและการมาถึงของเครื่องบินสอดแนม
ณ เวลา 6.30 น. การทดสอบเครื่องบินรบจิ๋วของญี่ปุ่นก็เริ่มต้นขึ้น และผู้พันหลายคนที่มาดูก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“เริ่มการทดสอบ ออกตัวได้”
ในขณะนี้ เครื่องบินรบทั้งสามก็เริ่มเคลื่อนไหว พวกมันบินไปยังน่านฟ้าเป้าหมายที่เครื่องบินทดสอบของญี่ปุ่นอยู่
ตอนนี้เครื่องบินสอดแนมที่อเมริกาส่งมาในวันนี้กำลังกลับฐานเพื่อไปเติมน้ำมัน
เพียงแค่หลังจากที่เครื่องบินสอดแนมสองลำเข้าน่านฟ้าญี่ปุ่น และเครื่องบินรบจิ๋วก็เริ่มเคลื่อนไหว จรวจลำแสงขนาดจิ๋ว พุ่งเข้าหาเครื่องบินสอดแนมทั้งสองอย่างรวดเร็ว
แยงกี้ที่กำลังเบื่อๆ กำลังคิดอยู่ว่าหลังเลิกงานวันนี้พวกเขาน่าจะเรียกสาวๆมา แต่จู่ๆสัญญาณเตือนก็ดังขึ้น และกลุ่มคนก็หันไปดูสัญญาณเตือนเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นทันที
“บ้าจริง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเครื่องบินสอดแนมสองลำถึงถูกยิงตก?”
ชายที่กำลังดูจอภาพของเหตุการณ์เครื่องบินสอดแนมเกือบจะเป็นบ้า เครื่องบินสอดแนมที่เขาควบคุมถูกยิงโดยอะไรก็ไม่รู้ในเวลาเดียวกัน เขาจึงไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบสนอง
“รวมตัวฉุกเฉิน และมุ่งไปยังเขตน่านน้ำXX นี่ไม่ใช่การฝึกซ้อม ย้ำ นี่ไม่ใช่การฝึกซ้อม ค้นหาซากของเครื่องบินสอดแนมทั้งสองที่เหลืออยู่”
“ตรวจสอบให้ฉันด้วย บ้าจริง เครื่องบินสองลำนั้นสู้กับอะไร?” ผู้บังคับบัญชาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด เครื่องบินสอดแนมสองลำถูกยิงตกหน้าประตูบ้านเขา เขาคิดออกเลยว่าเขาต้องเจอข้อกล่าวหาอะไรบ้าง
—————