My Iron Suit ตอนที่ 9: พ่อบ้าน

“กังฟูของคุณไม่เลวคุณสามารถอยู่ในหอศิลปะการต่อสู้ได้” เฉินโม่จัดการเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงและพูดกับคนสองสามคนที่นอนอยู่บนพื้น

ผู้ฟังสามารถอยู่ได้และบางคนก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข

“ฉันไม่สนใจว่าคุณเคยเป็นอย่างไรในประเทศจีนจากนี้ไปคุณเป็นผู้สอนศิลปะการต่อสู้นี้แทนฉันฉันต้องรักษากฎของฉัน” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฉินโมมองไปที่พวกเขาอย่างจริงจัง เซิงเช็ง“ฉันไม่ต้องการวันหนึ่งฉันจะต้องไล่ใครออกไป!”

คนเหล่านี้ล้วนเป็นนักมวยที่แอบเข้ามาในสหรัฐอเมริกาเพื่อหนีภัยสงคราม พวกเขาไม่พูดภาษาอังกฤษ พวกเขาไม่มีทักษะใด ๆ เลยนอกจากกังฟู พวกเขาสามารถพึ่งพาท่าเรือเพื่อทำงานหนักได้เท่านั้น

เพื่อพัฒนาทักษะการต่อสู้ของเขา เฉินโม ได้คัดเลือกกลุ่มนักมวยที่เพิ่งเดินทางมาถึงสหรัฐอเมริกาเพื่อหาเลี้ยงชีพและคัดเลือกนักมวยที่ดีที่สุดสี่คน

หลังจากนั้นเขาก็เป็นคนลงมือเอง เฉินโม่ยังคงออกจากตำแหน่ง ในไม่ช้าหลายคนก็ลุกขึ้นและโค้งคำนับให้เฉินม่อและเขาก็แสดงความเคารพและขอบคุณต่อสายตาของพวกเขา

“ ขอบคุณสำหรับเจ้าของ! เจ้าของโล่งใจฉันจะไม่ทำให้เจ้าของผิดหวัง!”

หลายคนได้ยินคำตอบ

นักมวยเหล่านี้ถือเป็นบุคคลสำคัญของประเทศด้วยและพวกเขาก็ค่อนข้างภาคภูมิใจ อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่มาถึงสหรัฐอเมริกาทำให้พวกเขาลดความหยิ่งและความภาคภูมิใจลงไปแล้ว ในโลกที่เต็มไปด้วยสงครามนี้พวกเขาสามารถมีชีวิตและเติมเต็มตัวเองและครอบครัวได้ กระเพาะอาหารพวกเขามีเนื้อหาอยู่แล้ว

เฉินโม่สามารถพาพวกเขาไปในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดและทำอะไรไม่ถูกนั่นคือผู้มีพระคุณของพวกเขาเรื่องศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ความสง่างามของหยดน้ำจะถูกรายงานโดยฤดูใบไม้ผลิหลายคนรู้สึกขอบคุณ เฉินโม รายงาน

ยิ่งไปกว่านั้นชาวอู๋ยังได้รับความเคารพนับถือจากอู๋ เฉินโม่ยังเด็กและความแข็งแกร่งของเขาเหนือกว่าพวกเขามาก แม้ว่าทักษะจะหยาบเล็กน้อย แต่ก็จะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยในเวลาอันสั้นเท่าที่พวกเขาสามารถมองขึ้นไปได้เท่านั้น พวกเขาจะไม่พอใจกับการคารวะได้อย่างไร?

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ของนักมวยหลายคนเฉินโม่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ชายที่มีอารมณ์ดี แต่มันก็ไร้ประโยชน์

ห้องโถงศิลปะการต่อสู้มีสามชั้น

ชั้นสามเป็นพื้นที่ส่วนตัวของ เฉินโม ส่วนคนอื่น ๆ ไม่สามารถขึ้นไปได้

ชั้นแรกทำหน้าที่เป็นพื้นที่เปิดโล่ง ได้แก่ ห้องโถงห้องซ้อมระเบียงห้องแต่งตัวและส่วนพักผ่อน นักมวยหลายคนถูกจัดไว้ในห้องหลายห้องบนชั้นสอง

มันดีกว่าที่สกปรกและสลัมที่พวกเขาอาศัยอยู่มาก นักมวยบางคนมองไปที่ห้องที่กว้างขวางและสะดวกสบายตรงหน้าพวกเขาก็มีความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้ในใจ พวกเขารู้สึกร้อนรุ่มในใจและดวงตาที่รมควันก็สบเข้ากับดวงตา รอยแดง.

เฉินโม่ไม่ได้เป็น “คนบ้านดำ” อีกต่อไปในการเปิดหอศิลปะการต่อสู้ในนิวยอร์ก ปัญหาของตัวตนได้รับการแก้ไขเป็นอย่างดี

ไฮดรามีสายลับมากมายในโลกหลายคนอยู่ในตำแหน่งสูง ก่อนออกจากนอร์เวย์ เฉินโม ได้ส่งรูปถ่ายที่แท้จริงของเขาและตัวตนที่ประดิษฐ์ขึ้น เขาได้จัดตัวตนใหม่ให้แล้วและรัฐบาลสหรัฐก็ไม่พบปัญหาใด ๆ

ในเวลาเดียวกันภายใน ไฮดรา เฉินโม ยังจัดเรียงตัวตนใหม่ให้กับตัวเอง ผู้ช่วยคนใหม่ของ ฮุงฮอม ซึ่งเป็นปรมาจารย์กังฟูจากประเทศจีนจะร่วมมือกับ ฮุงฮอม เพื่อทำภารกิจลับในสหรัฐอเมริกาให้สำเร็จ แน่นอนว่าตัวตนของเขาเป็นความลับอย่างเคร่งครัด ของ.

หลังจากมานิวยอร์ค เฉินโมกลายเป็นเศรษฐีชาวจีนที่มาสหรัฐอเมริกาเพื่อหนีภัยสงคราม เขาซื้ออาคารทั้งหลังที่บรู๊คลินและเปิดห้องโถงศิลปะการป้องกันตัว

แมลงปอสีแดงหายไปชั่วคราวในการมองเห็นของไฮดร้า กิจการของ ไฮดรา ถูกควบคุมโดยผู้ช่วยของเขา เฉินโมเพื่อควบคุมระยะไกล ฐานทัพอยู่ในความรับผิดชอบของดร. โซล่าและจอห์นผู้พิทักษ์คนใหม่

ความเคารพบูชาและความเกรงขามของ ฮุงฮอม นั้นฝังลึกเข้าไปในกระดูกของ ไฮดรา มานานแล้วและไม่มีใครคัดค้านคำสั่งของเขา ภารกิจของพวกเขาคือทำตามเจตจำนงของผู้นำฮุงฮอมและทำภารกิจของฮังฮอมให้สำเร็จ หลังจากทำความสะอาดแล้วไม่มีเสียงอื่น ๆ

การหายตัวไปในระยะสั้นของฮุงฮอม ไม่ได้ทำให้เกิดความสับสนในไฮดรา การสร้างฐานและการศึกษาต่างๆดำเนินไปทีละขั้นตอน การวิจัยของ ดร.โซลา เกี่ยวกับ ลูกบาศจักวาล ก็ก้าวหน้าเช่นกัน

เฉินโม่ออกจากห้องซ้อมไปที่โซฟาริมหน้าต่างแล้วนั่งลงหยิบผ้าขนหนูที่พ่อบ้านชรายืนอยู่ข้างๆ

“ เอ็ดดี้อาศัยอยู่ที่นี่ดีหรือเปล่า?” เฉินโม่เช็ดมือและส่งผ้าขนหนูให้พ่อบ้านขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินโม่สวมสูทสีเทาเข้มหวีผมสีขาวอย่างเรียบร้อยชายชราที่มีใบหน้าอ่อนโยนและใจดีบนใบหน้าของเขาคือศาสตราจารย์แห่ง ภาษาเยอรมันของ เฉินโม และวาดภาพ อัลเบิร์ต ในลิเวอร์พูล

“ดีที่นี่เตียงในห้องสบายมาก” อัลเบิร์ต กล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน

ก่อนที่ เฉินโมจะมาที่สหรัฐอเมริกาเขาจำอัลเบิร์ตคนเก่าที่อยู่ในลิเวอร์พูลได้ ในฐานะคนเดียวในโลกที่สามารถไว้วางใจ เฉินโมได้ เฉินโมยังคงมีความกังวลอยู่ ก่อนไปที่นั่นเขาไปลิเวอร์พูลและพบว่ายังอยู่ในจัตุรัส ชายชราวาดภาพอัลเบิร์ต

แม้จะมีเงิน 10,000 เหรียญที่ เฉินโมให้ แต่ชีวิตของ อัลเบิร์ตก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก นอกจากการเช่าบ้านราคาถูกและมีที่ปลอดภัยแล้วเขายังช่วยเพื่อนร่วมชาติที่ทำงานหนักอีกด้วย

ทุกวันฉันยังคงไปที่จัตุรัสเพื่อช่วยคนวาดรูป แต่รับรองชีวิตแล้วหุ่นดีขึ้นมาก ฉันมักจะนึกถึงชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเขาและให้ความหวังกับเขา

เมื่อเฉินโม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้งอัลเบิร์ตชราก็จับมือเขาและแทบจะไม่สามารถเขย่า เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่ยิ้มและมองตัวเองตรงหน้าอัลเบิร์ตชราที่ไม่เคยยิ้มก็อดยิ้มไม่ได้

“ท่านครับท่านอยากเป็นได้ภาพบุคคลไหมครับ?” อัลเบิร์ต ถามด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมจะไม่ล่ะ?” เมื่ออยู่กับอัลเบิร์ตผู้เฒ่าเฉินโม่รู้สึกว่าทั้งคนได้ผ่อนคลายไม่ต้องคำนึงถึงการป้องกันการพรางตัวใด ๆ การคำนวณแผนสามารถผ่อนคลายชั่วคราวมีความสุขกับชีวิตรู้สึกถึงประเพณีวัฒนธรรมยุโรปสมัยก่อน

นี่คือความรู้สึกไว้วางใจ แม้ว่าเวลาที่ใช้ร่วมกันจะไม่นาน แต่ เฉินโมก็รู้ว่าอัลเบิร์ตเป็นผู้ชาย เขาเป็นคนจริงจังและเข้มงวดมองโลกในแง่ดีและเปิดเผยใจดีและซื่อสัตย์ เขาเป็นชายชราที่สมควรได้รับประสบการณ์มากเกินไป ความทุกข์ยากทำให้เขาดูถูกชีวิตและความตายความสงบและความสงบ เฉินโม เห็นเขากำลังจะตายหรือ เฉินโมปลอมตัวเป็นของเขาเอง เมื่อเขาจำการแสดงออกที่ล้าสมัยของอัลเบิร์ตผู้เฒ่าเฉินโม่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว .

เมื่ออัลเบิร์ตชราทำงานเสร็จเขาก็เริ่มวาดภาพเฉินโม

“เอ็ดดี้ ฉันจะไปนิวยอร์กคุณอยากไปกับฉันไหม” เฉินโม่นั่งบนเก้าอี้ไม้และรักษาตำแหน่งของเขา

โอลด์อัลเบิร์ตถือพู่กันบนกระดานวาดภาพและเขาก็หยุดไม่ได้ เขากล่าวหลังจากจม

“คุณกินและอยู่หรือไม่”

เฉินโม่มักจะล้อเลียนด้วยอารมณ์ขันเล็กน้อยของเอ็ดดี้เป็นครั้งคราว ในวันธรรมดาเขาเป็นคนตลกและเขาทำเป็นเรื่องตลกเป็นครั้งคราว ไม่ว่าดีหรือไม่ดี เฉินโม ไม่สามารถช่วยได้ เมื่ออัลเบิร์ตชราอยู่ที่นี่ เฉินโมได้รับเงินเดือนทุกวัน แพคเกจสิบเหรีญเพื่อกินและรักษาชีวิตของการจ้างงาน

“ แน่นอนว่าเงินเดือนแต่ละวันคือสิบเหรียญรวมค่าอาหารและที่อยู่อาศัยแล้ว” เฉินโม่ตอบด้วยรอยยิ้ม

“ขอแสดงความยินดีตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณมีแม่บ้านที่ดี” โอลด์อัลเบิร์ตวางพู่กันลงแล้วยืนขึ้นก้มลงอธิษฐานอย่างสง่างาม

ปรากฎว่าโอลด์อัลเบิร์ตเกิดในครอบครัวชนชั้นสูงในภูมิภาคปรัสเซียตะวันออกของเยอรมนี เขาได้รับการศึกษาของชนชั้นสูงตั้งแต่อายุยังน้อยและมีพรสวรรค์ในการวาดภาพมาก หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 อัลเบิร์ตซึ่งเป็นคนในครอบครัวต้องหาทางทำด้วยตัวเองจากขุนนางชั้นสูงมาเป็นเสนาบดีของขุนนางใหญ่

จนกระทั่งขุนนางเสียชีวิตอัลเบิร์ตซึ่งมีอายุเกือบสี่สิบปีจึงตัดสินใจออกจากปราสาทและไล่ตามความฝันในฐานะศิลปินอย่างกล้าหาญ

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่คาดคิดเช่นนั้นหลังจากวนเวียนในที่สุดเขาก็กลับไปทำธุรกิจเก่าและกลายเป็นแม่บ้าน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถคิดถึงสิ่งอื่นใดที่จะช่วย เฉินโมได้เขาเรียนรู้ทักษะของตัวเองโดยพื้นฐานแล้ว ตอนนี้เป็นจุดแข็ง เขาสามารถช่วย เฉินโม ดูแลการขนส่งและดูแลชีวิตประจำวันของเขาได้

อย่างไรก็ตามชีวิตของฉันก็ยอดเยี่ยมเช่นกันฉันมีความสุขกับชีวิตหรูหราของคนชั้นสูงสัมผัสกับความผันผวนของโลกไล่ตามความฝันของฉันอย่างกล้าหาญและประสบกับความยากลำบากของสายลมและอาหาร

บางทีเฉินโม่จะทำให้เขามีชีวิตในช่วงครึ่งหลังที่น่าตื่นเต้นมากขึ้น