My Iron Suit ตอนที่ 132: ที่พักพิง

 
อ่านนิยาย
ด้านบนของหอกของ เฉินโม่ มีปลาทะเลขนาดใหญ่ที่มีความยาวเกือบหนึ่งเมตรกำลังสอดเข้าไป

ก่อนหน้านี้มันถูกปิดกั้นโดยร่างกายของ เฉินโม่ อย่างสมบูรณ์ จนกระทั่งตอนนั้นเฉินโม่วางมันไว้ตรงหน้าเขาและทุกคนก็เห็นมัน

เนื่องจากเขาไม่ต้องการซ่อนตัวต่อไปเฉินโม่จึงไม่จำเป็นต้องปกปิด นอกจากนี้ยังสามารถประกาศ “แอร์ดรอป” ได้อีกด้วย เมื่อพิจารณาว่าทุกคนไม่ได้กินอาหารดีมาเป็นเวลานานเฉินโม่ก็ไปทะเลและจับปลาตัวใหญ่ พวกเขาปรับปรุงชีวิตของพวกเขาและสิ่งที่ถูกต้องคือการพบกัน

ด้วยสมรรถภาพทางกายเขาอยู่ใต้น้ำได้ 10 นาทีโดยไม่มีแรงกดดันและเขาไม่ได้ว่ายน้ำในทะเลเร็วกว่าปลาทั่วไป

เฉินโม่ท่องไปที่ก้นทะเลชื่นชมทิวทัศน์ของทะเลในขณะที่มองหาเหยื่อที่มีขนาดใหญ่พอส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการออกไปเที่ยว

ปลาทะเลตัวนี้มีความยาวมากกว่าหนึ่งเมตรและมีน้ำหนักมากกว่า 20 กิโลกรัมเพียงพอสำหรับทุกคนที่จะกิน

ครึ่งชั่วโมงต่อมาปลาถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ และแทงด้วยไม้และวางบนกองไฟ

ภายใต้เปลวไฟที่ร้อนระอุพื้นผิวของเนื้อปลาบางครั้งส่งเสียงดังฉ่าเล็กน้อย ด้วยการพลิกอย่างต่อเนื่องมันจะค่อยๆกลายเป็นสีทองและน่าดึงดูด ช่องว่างระหว่างปลากับเนื้อจะอบอวลไปด้วยอากาศร้อนอย่างต่อเนื่องและมีกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย มา.

สาวน้อยสองคนนอนอยู่ข้างกองไฟดวงตาของพวกเขาจ้องมองไปที่ปลาที่อยู่เหนือเปลวไฟได้กลิ่นและกลืนน้ำลายเป็นครั้งคราว

ตอนเที่ยงของวันนั้นหลังจากเครื่องบินตกฉันไม่เคยกินอาหารที่รอดตายมาก่อน ในที่สุดฉันก็รู้สึกถึงความอิ่มที่หายไปนานและความสุขและความพึงพอใจที่ตามมา
อ่านนิยาย
ในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากเช่นนี้หากคุณสามารถรับประทานอาหารได้เต็มอิ่มคุณจะรู้สึกมีความสุขมาก สำหรับ เฉินโม่ ที่นำพวกเขาทั้งหมดความขอบคุณของทุกคนไม่จำเป็นต้องพูด

เฉินโม่ไม่ได้กินข้าวกับพวกเขา แม้ว่าชุดรบหุ้มเกราะโลหะผสมของเขาได้รับการออกแบบมาอย่างดีและสวมใส่สบาย แต่เขาก็ไม่สามารถสวมใส่ได้โดยตรง เขาไม่สามารถแสดงสีหน้าต่อหน้าทุกคนได้ เขาทำได้แค่รอที่จะกลับไปเป็นของตัวเอง ฉันกินอีกครั้งในค่าย

อย่างไรก็ตามเมื่อทุกคนยุ่งอยู่กับการกินปลาเขาก็ไม่ได้ว่าง หลังจากโยนปลาให้พวกเขาแล้ว เฉินโม่ ก็เข้าไปในป่าคนเดียว

จากสายตาของทุกคนก่อนที่จะมาถึงต้นไม้ที่หนาแน่นเฉินโม่ก็หยิบดาบแห่งราชาออกมาจากอวกาศและเตรียมที่จะตัดต้นไม้

เพียงแค่หยิบดาบออกมาและรับมันไว้ในมือของเขา หลังจากที่เฉินโม่ถูกหยุดเขาก็เอาดาบคืน ดาบของราชาถูกตัดเป็นเหล็กและต้นไม้ก็ถูกตัด แต่ เฉินโม่ ไม่คิดว่ามันจะใช้ตัดต้นไม้ได้ .

ท้ายที่สุดฉันไม่รู้ว่ากู้ภัยจะมาหรือเปล่า ควรทิ้งข้อบกพร่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้บนเกาะนี้ให้มากที่สุด การตัดด้วยดาบของกษัตริย์นั้นเรียบเนียนและแยกไม่ออกจากดาบทั่วไปอื่น ๆ เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้เกิดความสงสัย และมีปัญหา.

และแม้จะไม่มีดาบแห่งราชาการทำลายต้นไม้เล็ก ๆ เหล่านี้ก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับเฉินโม่

เก็บดาบของราชา เฉินโม่ เลือกต้นไม้ที่มีแขนหนาและลำต้นตรง เขาเดินไปด้านหน้าและมือซ้ายยื่นไปข้างหน้าเพื่อจับลำต้น มือขวาเฉือนมีดแล้วเหวี่ยงตรงไปที่ตำแหน่งใต้ลำต้น .

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกแรงมาก แต่ลำต้นก็ถูกตัดออกอย่างง่ายดายด้วยมือขวาที่ปกคลุมไปด้วยเกราะ จากนั้นเฉินโม่ก็วางต้นไม้ลงและตัดกิ่งส่วนที่เกินออกให้เหลือเพียงลำต้นตรง

สิ่งเหล่านี้อาจต้องใช้ความพยายามอย่างมากสำหรับคนอื่น แต่ เฉินโม่ ทำได้ง่ายและต้นไม้ก็ถูก เฉินโม่ โค่นจากนั้นสองมือก็เริ่มทำงานและในไม่ช้ากิ่งก้านก็ถูกตัดออกทั้งหมดดังนั้น เฉินโม่ จึงรู้สึกเกือบ เมื่อฉันหยุดมือฉันก็วางท่อนลำยาวตรงข้างๆมัน

หลังจากตัดไม้แล้วเฉินโม่ก็ไม่รีบกลับค่ายผู้รอดชีวิต แต่กลับไปที่ค่ายของตัวเอง

นำบาร์บีคิวและผลไม้จากโลกในตำนานออกมาจากอวกาศและเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันแสนอร่อยอย่างสบาย ๆ เฉินโม่ลุกขึ้นและพักผ่อนบนเตียงขนาดใหญ่ที่สะดวกสบายก่อนที่จะกลับไปที่ค่ายผู้รอดชีวิต

ผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งเพิ่งกินปลามื้อใหญ่เสร็จ ในเวลานี้พวกเขากำลังยืนหรือนั่งอยู่บนขอบไฟเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เมื่อ เฉินโม่ กลับมาทุกคนก็รีบลุกขึ้นและมองไปที่ เฉินโม่ ด้วยความกระตือรือร้น

เมื่อเห็นว่าทุกคนเต็มอิ่มแล้วเฉินโม่พยักหน้าเล็กน้อยไม่มีเรื่องไร้สาระ

“ปฏิบัติตามฉัน.”

เมื่อนำคนทั้งหมดยกเว้นชายชราเฉินโม่กลับไปยังสถานที่ที่เขา “ตัด” ต้นไม้อีกครั้ง

เมื่อมองไปที่กองแขนหนาที่อยู่ตรงหน้าลำตัวที่เรียงตรงและเรียวอย่างเรียบร้อยทุกคนมองไปที่กันฉันไม่รู้ว่าเฉินโม่หมายถึงอะไร

“เอาท่อนไม้ทั้งหมดกลับค่าย”

ในสายตาของทุกคนที่งงงวยเฉินโม่กล่าวช้าๆ

“ตอนบ่ายเราสร้างบ้าน”

……

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคาดหวังทุกคนจึงเริ่มจัดการไม้

ลำต้นยาวสามหรือสี่เมตรและความหนาของแขนไม่หนักมาก จางเหว่ย และ ซูซิน มีจอบขนาดเล็กสองอันที่สามารถยกได้ครั้งละสองจุด จ้าวเจี้ยงหมิน กัปตันที่ฟื้นตัวโดยพื้นฐานสามารถเข้ามาได้ด้วยตัวเอง สองหรือสาม

ทุกคนไม่ได้ขี้เกียจเลยและพวกเขาก็เคลื่อนไหวไปมา แต่มันเป็นฉากที่วุ่นวาย

สองสาวน้อยอดใจไม่ไหวหนักมาก พวกเขาไม่ต้องการเป็นปรสิต พี่สาวและน้าของฉันไม่รู้จักกัน แต่พวกเขาช่วยพวกเขาได้มาก พวกเขาต้องช่วยให้มากที่สุด

ดังนั้นแม้ว่าคนที่เหนื่อยล้าบางคนจะไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป แต่ทั้งสองก็ยังคงแบกไม้สองตัวไปที่ค่ายด้วยความยากลำบากแทนที่จะปล่อยมันไปและมันก็ง่ายกว่า

คนอื่น ๆ รวมทั้งคนอื่น ๆ ไม่เหนื่อยเกินไป แต่ไม่มีใครบ่นขี้เกียจแม้อยู่นอกสายตาของเขา

ตั้งแต่เกาะร้างการแสดงของผู้คนทั้งหมดก็“ เห็น” ในสายตา เขารู้ว่าเขาไม่ได้ช่วยคนผิดและเขาดีใจที่เขาไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆเพราะกังวลมากเกินไป

อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นคนที่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากเขา แม้ว่าพวกเขาจะมีความสามารถที่ จำกัด แต่ทุกคนก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นแจกจ่ายอาหารของตนเองให้กับผู้ที่ต้องการมากขึ้นและทำงานหนัก ทำสิ่งที่คุณรับผิดชอบให้ดีที่สุด

นอกจากนี้ยังอยู่ภายใต้การแทรกแซงของ เฉินโม่ ด้วยกฎของเขา “คัดกรอง” และ “คัดออก” พวกเขาสามารถใช้ชีวิตจนถึงจุดจบได้อย่างปลอดภัย หากไม่มีเขาตอนนี้ “คนแก่” ไม่ดีมากถูกต้องมันจะเป็นเรื่องที่น่าสังเวชมาก

หลังจากเหตุการณ์นี้ เฉินโม่ รู้สึกว่าความยุติธรรมต้องการคนที่จะรักษา

ขอให้รอดจากธรรมชาติที่เหมาะสมที่สุดคนดีกี่คนก็ไม่จบคนชั่วกี่คนก็หายนะ

เขาเต็มใจที่จะเห็นคนอย่างพวกเขาอยู่อย่างสงบสุขมากขึ้นโดยหวังว่าคนที่ชั่วร้ายจะได้รับการลงโทษตามสมควร

ความยุติธรรมต้องการการบำรุงรักษาจากมนุษย์ความชั่วร้ายต้องการการลงโทษและเฉินโม่เชื่อว่าเขาสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น ทุกอย่างเริ่มต้นจากเกาะนี้!

ที่ผ่านมาไม่กี่สิบร้อยลำด้วยความพยายามร่วมกันของทุกคนจำนวนการเดินทางไปกลับค่ายทั้งหมดก็ถูกย้ายกลับไปที่ค่าย

เฉินโม่ที่กลับมาทีละก้าวได้เลือกสถานที่และทำเครื่องหมายไว้แล้ว แม้ว่าจะสร้างเป็นบ้าน แต่เงื่อนไขก็มีข้อ จำกัด อันที่จริงมันเป็นที่พักพิงที่สามารถหลบลมและฝนได้ แต่ถ้าเทียบกับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาแล้ว เฉินโม่ กำลังจะสร้างคฤหาสน์

เฉินโม่เลือกพื้นที่โล่งที่สูงขึ้นเล็กน้อยทางด้านตะวันออกของค่ายซึ่งพื้นราบและแห้งและไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก

การเลือกสถานที่ที่ดี เฉินโม่ ไม่ได้เริ่มงานในทันที แต่ไม่ได้สนใจใครหยิบมีดบินโลหะผสม จากอวกาศยาว 25 ซม. กว้าง 3 ซม. หนา 5 มม. ไว้ในมือโดยตรงเมื่อมีดสั้น ยังใช้งานง่ายมาก

หลังจากจับลำต้นแล้วเฉินโม่ก็ใช้มีดบินเพื่อลับปลายด้านหนึ่งของลำต้นแล้ววางลงบนกองไฟเพื่อทำให้เป็นสีดำเพื่อให้เป็นถ่านอย่างง่าย

เมื่อสาวตัวน้อยสองตัวเหงื่อออกและขยับไม้สองท่อนสุดท้ายกลับเฉินโม่ได้ประมวลผลลำตัวในจำนวนที่เพียงพอแล้วและเริ่มก่อสร้างที่พักพิงอย่างเป็นทางการ

เฉินโม่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ได้รับการปรับเทียบล่วงหน้าแล้วเฉินโม่ถือลำต้นของต้นไม้ที่มีขอบแหลมไว้ใต้มือของเขาและยกมันขึ้นสูงจากนั้นบังคับให้ลงสู่พื้น

“ปึ๊ก!”

ภายใต้พลังของ เฉินโม่ ลำต้นถูกฝังลึกลงไปในพื้นเกือบครึ่งเมตร

คนข้างๆฉากนี้อึ้งไปหน่อย แรงเยอะขนาดนี้ แม้ว่าพื้นจะไม่แข็งมาก แต่ก็แย่อยู่แล้วที่จะแทรกเข้าไปเกือบครึ่งเมตร

ในความเป็นจริงนี้ยังคง เฉินโม่ มีการจำกัดพลัง หลังจากนั้นก็ไม่น่าตกใจเกินไป ผลงานในปัจจุบันของเขายังอยู่ในระดับของคนแข็งแรงอันดับต้น ๆ แม้ว่าทุกคนจะประหลาดใจ แต่ก็เป็นที่ยอมรับและเฉินโม่ไม่ใช่มนุษย์

จากนั้น เฉินโม่ ก็เหมือนคนตอกเสาเข็มแบบมนุษย์เสียบลำต้นที่แหลมคมที่ปลายด้านล่างของรากลงไปในดิน

ในไม่ช้าเสาหลักของที่พักพิงก็ถูกสร้างขึ้น

ต่อมาเฉินโม่สั่งคนที่กลับมาและมัดลำต้นอีกอันเข้ากับเถาวัลย์ในตำแหน่งที่เหมาะสมและยึดเข้าด้วยกัน

ภายใต้การแนะนำของ เฉินโม่ ผู้คนทำงานร่วมกันและร่วมมือกัน ใช้เวลานานเกินไปในการสร้างกรอบของที่พักพิง

เฉินโม่ไม่ได้เลือกที่จะสร้างที่กำบังรูปสามเหลี่ยมขนาดเล็กและเรียบง่ายดังนั้นพื้นที่ภายในจึงเล็กเกินไป อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับ เฉินโม่ ฉันไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการสร้างเกาะใหญ่บนเกาะนี้

จากโครงที่สร้างเสร็จแล้วจะเห็นได้ว่านี่คือบ้านไม้หลังใหญ่ที่มีความยาวห้าเมตรคูณห้าเมตรสันกลางสองเมตรห้าและต่ำสองเมตรทั้งสองด้าน ก็เพียงพอที่จะพักได้สิบคนโดยไม่แออัดเกินไป .

หลังจากติดตั้งโครงแล้วบ้านไม้มีความมั่นคงมาก แต่ก็ยังอยู่ในสภาพที่มีการระบายอากาศ แต่โครงการใหญ่เสร็จสมบูรณ์แล้วส่วนที่เหลือนั้นเรียบง่ายกว่ามาก

ภายใต้คำสั่งของ เฉินโม่ ฝูงชนได้รวบรวมกิ่งไม้ที่มีใบไม้จำนวนมากปกคลุมอย่างเรียบร้อยในกรอบและพยายามปิดกั้นทุกช่องว่างโดยเฉพาะบนหลังคาที่ปกคลุมด้วยใบไม้หนาเป็นชั้น ๆ ,

เจ็ดคนใช้เวลาช่วงบ่ายและในที่สุดก็สร้างที่พักพิงเสร็จก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน

เมื่อมองไปที่บ้านไม้สีเขียวเรียบง่ายหลังนี้ทุกคนก็มีความสุขเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็ปรบมือกันอย่างมีความสุขและสุดท้ายก็ไม่ต้องเบียดเสียดเข้าไปในเต็นท์แคบ ๆ

แม้ว่ากระท่อมจะดูเรียบง่าย แต่ก็มีขนาดกว้างขวางมากและใบหนาช่วยกันลมจึงไม่ต้องกังวลว่าจะหนาวจัดในตอนกลางคืน

ยืนอยู่หน้าบ้านไม้ที่สวยงามและกว้างขวางทุกคนมองไม่เห็นว่าพวกเขาอยู่บนเกาะร้าง แต่ดูเหมือนจะตั้งแคมป์กัน

ในวันแรกของการเข้าร่วมอย่างเป็นทางการของ เฉินโม่ มาตรฐานการดำรงชีวิตของพวกเขาได้รับการปรับปรุงอย่างมาก

วันเวลาต่อจากนั้นทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

ทุกวันมีอาหารมากมายและทุกคนไม่เคยหิว

บ้านไม้ที่สร้างขึ้นใหม่มีความอบอุ่นในเวลากลางคืนและแต่ละหลังมีเตียงที่เรียบง่ายและในที่สุดมันก็หลับสบาย

อาหารของพวกเขาไม่ได้จัดเตรียมโดย เฉินโม่ ทั้งหมดและเขาไม่น่าจะออกไปหาปลาทุกวัน โชคดีที่เขาเตรียมพร้อม

เมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชนพร้อมคันเบ็ดหลายอันดวงตาของทุกคนก็เหมือนตกนรก

พวกเขาไม่ใช่เครื่องบินตก? ซากปรักหักพังถูกไฟไหม้หมดแล้วหรือ? จะมีเบ็ตตกปลาได้อย่างไรและยังมีคัน!

นอกจากนี้ยังมีกริชที่ เฉินโม่ ใช้มาก่อนและเป็นไปไม่ได้ที่จะนำขึ้นเครื่องบิน มันมาจากไหน?

โชคดีที่ซูเซียงไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับเต็นท์ทหารขนาดใหญ่ที่เฉินโม่อาศัยอยู่เตียงนอนแสนสบายและผลไม้นานาชนิดที่วางไว้อย่างไม่เป็นทางการ มิฉะนั้นพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร ซูเซียงยังงงงวย วิธีแก้ปัญหา แต่มันไม่ดีที่จะถาม เฉินโม่ โดยตรงหัวใจของฉันยุ่งเหยิงมาก

ในท้ายที่สุดคำพูดของเฉินโม่ก็ขจัดความสงสัยทั้งหมดของพวกเขา

“เรือของฉันจมอยู่ใกล้ ๆ “

เฉินโม่ไม่ได้อธิบายอะไรมากเกินไป แต่ทุกคนช่วยคิดด้วยสมองของพวกเขา

เขาเป็นนักฆ่าที่ทรงพลัง หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจบางอย่างเขาต้องการพักผ่อนและขับเรือยอทช์ไปที่ทะเล เรือมีอุปกรณ์การดำรงชีวิตและอาหารหลากหลายชนิด

ก่อนที่พวกเขาจะโล่งใจกับบิสกิตบีบอัดกระป๋องเต็นท์มีดสั้นผลไม้ทุกชนิด

หลังจากเรือจมลงในบริเวณใกล้เคียงเขาได้นำเสบียงบางส่วนไปที่เกาะและบังเอิญไปพบกับพวกเขา

สำหรับความน่าจะเป็นของความบังเอิญดังกล่าวไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้ที่รอดชีวิตจากการชนและรอดชีวิต

ด้วยเบ็ดตกปลาที่ เฉินโม่ จัดหาให้ในที่สุดผู้รอดชีวิตก็ได้รับอาหารเพียงพอจากนั้นด้วยการปรับปรุงเทคโนโลยีการจับปลาของผู้คนพวกเขาไม่จำเป็นต้องถูกส่งไปทั้งหมด ตราบใดที่คนครึ่งหนึ่งถูกส่งไปทุกวันโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาก็สามารถได้รับอาหารเพียงพอที่จะอิ่ม

ไม่มีใครคิดว่า เฉินโม่ สามารถจับปลาตัวใหญ่ได้อย่างง่ายดาย แต่มันผิดที่จะปล่อยให้พวกมันตกปลากลางแดดทุกวัน

หลังจากประสบความยากลำบากก่อนหน้านี้พวกเขารู้ว่าคนอื่นมีค่าเพียงใดไม่มีใครจะรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นธรรมไม่มีใครถูกเฉินโม่กำลังช่วยเหลือพวกเขาพวกเขารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง .

ชีวิตทุกวันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าอยู่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ได้คิดมาก่อน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอยู่รอด

อย่างไรก็ตามยังคงมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ในความเป็นจริงทุกคนคาดหวังไว้แล้ว

โรคหัวใจของชายชรานั้นร้ายแรงมาก เขาต้องกินยาทุกวัน โชคดีที่ซูเซียงพกติดตัวไปด้วย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะกินมันเข้าไปเขาก็จะทำมันให้เสร็จภายในเวลาไม่ถึงเดือน หลังจากนั้นเขาก็จะลำบากเท่านั้น

แม้ว่าฉันจะระมัดระวังมากแค่ไหนฉันก็จะมีตอนเจ็บเป็นครั้งคราวและหัวใจของฉันจะบีบคั้น หลังจากนั้นฉันก็ยังไม่สามารถทนมันจนจบได้

เมื่อครบกำหนดหนึ่งเดือนเฉินโม่สามารถเดินทางผ่านโลกหน้าได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์และชายชราก็เดินเงียบ ๆ ในห้วงนิทรา