EP 13

By loop

ภารกิจเก็บค่าเช่าสำเร็จแล้ว เฉินจินเริ่มคำนวณเงินทางโทรศัพท์เช่นเคย “อพาร์ทเมนท์สี่ห้องแต่ละห้อง $ 1,000 นั่นคือ $ 4,000 ด้วยค่าเช่าล่าช้าของซองจี่เจี๋ยนั่นคือ $ 8,000 รวมบริการทำความสะอาดสำหรับหน่วย 801 ราคา $ 30 ส่วนลด $ 50 สำหรับกัวหยานค่าธรรมเนียมการจัดการ $ 50 สำหรับแต่ละหน่วยดังนั้น $ 200 สำหรับทั้งสี่หน่วย นั่นคือ $ 4,100 ทั้งหมดดังนั้นรายได้สุทธิของฉันในเดือนนี้คือ … $ 4,100 ลบค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่นี่ $ 3,800 … หารด้วย 2 คือ $ 1,900 “

เฉินจินส่ายหัว สำหรับเมืองที่มีราคาแพงเช่นนี้ทำให้ต่ำกว่า $ 2,000 ต่อเดือนทำให้เขาอยู่ในชนชั้นกลางค่อนไปทางล่าง เขาอาจทำน้อยกว่าคนที่ได้รับเงินเดือนจำนวนมาก ด้วยจำนวนเงินทั้งหมดที่เขามีอยู่เขาจะไม่ถือว่าร่ำรวย เฉินจินเป็นหนึ่งในคนที่ยังมีรายได้น้อยอยู่ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพ่อแม่ของเขาไม่ต้องกังวลเรื่องค่าอหารและที่พักเพราะมีพ่อกับแม่ของเขาอยู่ เขามีเวลาที่หยุดทำงานมากกว่าคนอื่นนั่นคือทั้งหมด กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนขี้เกียจที่มีเงินสดอยู่ในมือ

เพื่อให้มีวิถีชีวิตที่ดีขึ้นและมีเงินมากขึ้นกับชื่อของเขาเขาต้องทำงานหนักขึ้น อันที่จริงเฉินจินไม่ใช่คนที่ทะเยอทะยานจริงๆ ไม่ใช่เลย. แต่ใครจะไม่ต้องการเงินอีก มี $ 2,000 ในกระเป๋าของเขาเป็นอะไร – เขาสามารถใช้จ่ายทั้งหมดในพริบตา เขาจะต้องฝันกลางวันเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ที่เขาต้องการซื้อ

เมื่อมีเงินเพียงพอเขาจะต้องเลือกระหว่างสิ่งที่ดีที่สุดและส่วนที่เหลือโดยมองหาคุณค่าที่ดีที่สุด เพราะไม่สามารถซื้อทุกสิ่งที่ดี ในทางตรงกันข้ามถ้ามีคนจ่ายเงินค่าห้องเขาไม่จำเป็นต้องเลือกหรือเปรียบเทียบราคา เขาสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่เขาต้องการและเพลิดเพลินกับอิสรภาพทางการเงินของเขา

และด้วยเหตุผลนี้เฉินจินเชื่อว่าคนรวยจะมีชีวิตที่มีความสุข นั่นคือสิ่งที่เขาชอบที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้นเขาจึงตั้งเป้าหมายเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับตัวเขาเอง “ฉันเชื่อว่า คุณวังชายที่รวยที่สุดในประเทศอันดับหนึ่ง มีเงินพันล้านและเป็นอิสระ และฉันจะทำได้เหมือนเขา ทางการเงินดังนั้นฉันจึงไม่ต้องขอเงินแม่”

หนึ่งพันล้าน?

เฉินจินไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงมั่นใจว่าเขาสามารถทำเงินได้แบบนั้น “ ฉันหมายความว่าขนาดฉันยังพบดาวเคราะห์ได้เลย เงินแค่สร้างพันล้านเหรียญมันยากขนาดไหน?” เขาบ่นกับตัวเองอย่างมั่นใจ

…

ในเวลากลางคืนในอีกโลกหนึ่งที่ค่ายปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่

มันยังเต็มไปด้วยฝุ่นและหมอกจนสร้างชั้นทรายหนาที่ด้านล่างของปล่องภูเขาไฟ ปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่นี้จะเต็มไปด้วยทรายหากสภาพอากาศที่มีฝุ่นยังคงดำเนินต่อไป แต่เฉินจินไม่ได้คิดอย่างนั้น ในความเป็นจริงเขาหวังว่ามันจะสานต่อและก่อตัวเป็นเนินทรายยาว 3 เมตรซึ่งจะสูงพอ ๆ กับประตูเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องใช้บันไดของเขาไต่ลงมา – เขาจะใช้มันง่ายขึ้น เข้าถึงทั้งสองโลกเพียงแค่ก้าวผ่านประตูมิติเท่านั้น

อย่างไรก็ตามถ้าทรายกองมากขึ้นและสูงกว่าประตูมิติเขาจะมีปัญหาใหญ่เนื่องจากประตูมิติจะถูกบล็อกและเขาจะต้องขุดทรายส่วนเกินทั้งหมดที่บังประตู เฉินจินไม่ต้องการให้เขาได้รับผลกระทบจากทั้งสองโลก

ในระหว่างนี้ชิ้นส่วนหุ่นยนต์จำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ทุกที่บนพื้นดินใกล้กับแคมป์ มีสมองโลหะแขนหุ่นยนต์และขาบางส่วนและชิ้นส่วนที่ประกอบลำตัวของพวกมันไม่กี่ชิ้นสำหรับเข็มขัดกลับกลอกชิ้นส่วนเครื่องจักรกลหลายชิ้นรวมทั้งชิ้นส่วนสำหรับควบคุมและพลังงาน…. และอุปกรณ์อาวุธบางส่วน ทั้งหมดนี้ยังคงใช้งานได้หลังจากการทดสอบวงจร มีมากกว่า 100 ชิ้น ด้วยสิ่งเหล่านี้หุ่นยนต์อย่างน้อย 10 ต้ว เหมือนเช่น “ดาหลิน” สามารถประกอบขึ้นมาได้

ในเวลาน้อยกว่าสองวันดาหลินได้ย้ายชิ้นส่วนหุ่นยนต์เหล่านี้ทั้งหมดจากสนามรบ 30 กม. ในทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือหลังจากเฉินจินสั่งดาหลิน เนื่องจากดาหลินไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ทำงานไหวมาก แต่มันสามารถรับน้ำหนักได้ครั้งละ 200-300 กิโลกรัมโดยไม่หยุดพัก มันมีประสิทธิภาพมากกว่าตัวเขาเองมาก และนั่นคือวิธีการทำภารกิจให้สำเร็จภายในสองวัน

เมื่อมองไปที่ส่วนเหล่านี้เฉินจินก็หยิบกล่องเครื่องมือขึ้นมาและขอให้ดาหลินพาพวกมันไปทีละอันโดยเริ่มทำงานในโครงการประกอบของเขา ใช่ เฉินจินตัดสินใจสร้างหุ่นยนต์สองสามตัวขึ้นใหม่เพื่อที่พวกเขาจะสามารถช่วยเขาทำงานให้เสร็จได้ทุกประเภท

โลกนี้มันใหญ่เกินไปดาหลินบอกเขาว่าดาวเคราะห์นั้นชื่อ “ไฮเออร์เอาฟา” ซึ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 12,758 กิโลเมตร พื้นผิวของดาวเคราะห์ซึ่งประกอบด้วยมหาสมุทรหกแห่งและสี่ทวีปมีขนาดใหญ่ถึง 5.1 พันล้านตารางเมตร ที่ดินสร้างขึ้น 29% ของพื้นที่ผิวทั้งหมดในขณะที่มหาสมุทรใช้เวลา 71% … ในทุกด้านดาวเคราะห์ดวงนี้ก็เหมือนกับโลก

ในอวกาศยังมี “ดวงจันทร์” – ดาวเทียมจากธรรมชาติที่ใกล้เคียงที่สุดกับไฮเออร์ ลืมเรื่องจักรวาลที่ไร้ขอบเขตไปได้เลย – มันจะไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ เฉินจินจะไม่สามารถทำการสำรวจบนไฮเออร์เอาฟาได้ด้วยตัวคนเดียว เพื่อเพิ่มความเร็วในการสำรวจเขาต้องการ “ผู้ช่วย” บางคน และเป็นประเภทของผู้ช่วยที่เขาไว้ใจได้

อย่างไรก็ตามเนื่องจาก “การรีสตาร์ทไวรัส” อย่างไรก็ตามวาวา และ ดาหลินจึงไม่น่าเชื่อถืออย่างเต็มที่ ยังคงมีความเป็นไปได้ที่พวกเขามันอาจหักหลังมนุษยชาติ เขาสามารถกลับไปยังโลกและขอให้เพื่อนและครอบครัวของเขาเป็น “ผู้ช่วย” ของเขาได้ แต่ประโยชน์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้จริง ๆ แล้วจะทำให้พวกเขาเชื่อถือน้อยกว่าหุ่นยนต์และจะสร้างปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน การทรยศของหุ่นยนต์จะไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อเทียบกับความโลภของมนุษย์

เฉินจินไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อมั่นในหุ่นยนต์ต่อหน้าเขาเพิ่มจำนวนของพวกเขาและให้พวกเขาทำงานเพื่อเขา “รีสตาร์ทไวรัส 2.0 ได้รับการปรับปรุงมาเกือบ 30 ปีแล้วและหุ่นยนต์เหล่านี้ไม่เคยหันหลังให้กับมนุษย์อีกครั้งซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกมันนมีความเสถียรและจะไม่พัฒนาอีกต่อไป … ” หลังจากนั้นไวรัสเริ่มต้นใหม่ได้รับการออกแบบ ยุติสงครามและนำสันติสุขมาสู่โลก

เฉินจินเชื่อมั่นว่าเขาควรจะสามารถพึ่งพาบอทเหล่านี้เมื่อเขาพยายามที่จะรู้สึกดีขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ นอกจากนี้เขายังมีมาตรการป้องกันไว้ล่วงหน้าเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคล เขาตัดสินใจว่าเขาจะอยู่ใกล้แคมป์ปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่เท่านั้นและปล่อยให้หุ่นยนต์ทำงานวิจัยทั้งหมดเพื่อที่เขาจะได้กลับไปยังโลกทันทีเมื่อเกิดสถานการณ์ใด ๆ ขึ้นและให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องจัดการกับมัน เขาจะไม่โต้ตอบกับหุ่นยนต์ทุกวัน – เขาจะออกไปทันทีที่เขาได้รับเงินอย่างที่เขาวางแผนไว้

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าดาวเคราะห์ดวงนี้สามารถให้ประโยชน์แก่เขาได้ไม่ จำกัด แต่ระหว่างชีวิตที่มีค่าของเขากับผลประโยชน์ทั้งหมดนั้นเขาเลือกชีวิตของเขาอย่างแน่นอน เขาไม่ต้องการตายและฝังไว้กับเงินที่ไม่ได้ใช้ ใจของเฉินจินกำลังเต้นแรง เขามีความคิดทุกอย่างผ่านหัวของเขา แต่มันก็ไม่ทำให้เขาช้าลง ในไม่ช้าเขาได้ประกอบหุ่นยนต์ต่อสู้เหมือนกับดาหลิน (ไม่มีแขนและขา) เขาติดตั้งแบตเตอรี่ประสิทธิภาพสูง 5 ก้อนไว้ที่ด้านหลังแล้วกดปุ่มเปิดปิด

ในเวลาไม่นานแสงสีแดงสดใสพร้อมสีส้มเริ่มปรากฏขึ้นในดวงตาของหุ่นยนต์ เมื่อได้เห็น “มนุษย์” คนนี้มันเริ่มสั่นคลอนอย่างหนักพยายามที่จะหลุดพ้นจากเชือกที่ผูกมันไว้ มันบอกว่า “ฆ่ามนุษย์!” ด้วยเสียงที่เลือดเย็น

ยืนอยู่ข้างเขาดาหลินส่งข้อความบันทึกเวลาให้เขากะพริบสัญญาณไฟที่หน้าอก หลังจากอัปเดตฐานข้อมูลแล้วรีสตาร์ทไวรัส 1.0 นั้นได้รับการอัปเกรดเป็น 2.0 แสงสีฟ้าที่ชัดเจนนุ่มนวลเริ่มปรากฏขึ้นเมื่อสีแดงจางหายไปอย่างช้าๆ

ด้วยคำทักทายของหุ่นยนต์ “สวัสดีโปนเฟสเซอร์ของฉัน!” เฉินจินรู้ว่ามันไม่เป็นภัยคุกคามอีกต่อไปและจะกลายเป็นผู้ช่วยหุ่นยนต์ผู้ภักดี เขาตั้งชื่อเขาว่า “ดาเจียน“

“สวัสดี ดาเจียน” เขาทักทายเขา

“สวัสดีเจ้านาย” หุ่นยนต์ตอบ

“ต่อจากนี้ไปดาหลินจะเป็นกัปตันของ นายเมื่อฉันไม่อยู่ใกล้ นายต้องทำตามคำสั่งของเขา”

“รับทราบ!”

เฉินจินพยักหน้า ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเขาทำตามขั้นตอนก่อนหน้าและซ่อมแซมหุ่นยนต์อีกสามตัว หนึ่งในนั้นคือหุ่นยนต์ต่อสู้อย่างดาหลิน และดาเจียน เขาตั้งชื่อมันว่า “ดาลุย“

ตัวที่สี่ค่อนข้างแปลก หัวรูปทรงกลมซึ่งติดตั้งเรดาร์คลื่นมิลลิเมตรและเซ็นเซอร์จำนวนมากมีขนาดใหญ่มาก ดวงตาของมันถูกสร้างขึ้นจากกล้องเทเลโฟโต้ SLR สองตัว; แขนของมันเป็นปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ 20 มม. นี่คือ “หุ่นยนต์ซุ่มยิง T85-S” หน้าที่ของมันคือการสืบสวนและซุ่มยิง สำหรับหุ่นยนต์ที่มีคุณสมบัติพิเศษเช่นนี้เฉินจินตั้งชื่อมันว่า “ดาโท“

ตัวที่ห้าเป็นหุ่นยนต์ทางการแพทย์ มันมีสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่เอวของมันแขวนกล่องเครื่องมือสีขาวขนาดใหญ่ที่มีกากบาทสีแดงติดไว้ มีปืนเชื่อมที่แขนซ้ายและปืนเลเซอร์ทางขวา ทั้งสองข้างเพื่อการซ่อมแซม เฉินจินตั้งชื่อหุ่นยนต์ทางการแพทย์นี้ว่า “ดาเบ่า“

การสร้างใหม่เสร็จสมบูรณ์

ตอนนี้เฉินจินมีหุ่นยนต์ห้าตัวคือ ดาหลิน, ดาเจียน, ดาลุย, ดาโท และ ดาเบ่า มันก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างทีมสำรวจที่มีประโยชน์อย่างเต็มที่ เฉินจินเริ่มมอบหมายภารกิจทันทีที่เขาติดตั้งแบตเตอรี่ประสิทธิภาพสูงลงในแต่ละอันเสร็จสิ้น “ดาหลิน ค้นหาพื้นที่ในแคมป์ระยะทาง 100 กิโลเมตรรายงานกลับมาหาฉันทันทีหากนายพบสมรภูมิเมืองหรือเป้าหมายที่มีค่าสูง!”

“รับทราบหัวหน้า.” ดาหลินทำท่าทางตะเปะเฉินจิน และดาหลินก็พาทีมออกไปและเริ่มสำรวจ

บูม บูม บูม!