ตอนที่ 1 :  The Mysterious Portal

“เลนด้านบนต้องการความช่วยเหลือ. รีบมาที่เลนด้านบนและช่วยฉันที!”

“ฉันอยู่ในเลนบนสุดกำลังป้องกันศัตรูสี่คน! พวกนายทำอะไรกันอยู่?”

“เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว! มาที่เลนบนและช่วยฉันที!”

“ศัตรูดันฐานแม่ของเราเข้ามาแล้ว พวกนายยังไม่กลับมาเหรอ?”

ตู้ม! เนตัสคริสตัลในฐานของเขาระเบิด “พ้ายแพ้” ตัวอักษรขนาดใหญ่ลอยขึ้นหน้าจอคอมพิวเตอร์

“บ้าชิบ! ฉันไม่น่าเล่นกับพวกโง่พวกนี้เลย!” เฉินจินกดแป้นพิมพ์ด้วยความตื่นเต้น เขาเล่นเกมแอลโอแอลมาห้าครั้งติดต่อกันแล้วในวันนี้และทุกครั้งที่เขาจบเกม คำว่าไม่ได้เรื่องร่วมกับทีมโง่ ก็จะดั้งขึ้นมาหลังจากเขาแพ้ทั้งห้าครั้งและตอนนี้เขาขึ้นแบล็คลิสต์มากกว่า 10 คน มันช่างโชคร้ายเสียจริง

“ลืมไปเถอะ ฉันจะไม่เล่นอีกต่อไปแล้ว ฉันมักจะเจอกับพวกนักเรียนประถมในช่วงปิดเทอม เด็กพวกนั้นช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!”

เฉินจินปิดคอมพิวเตอร์ของเขา เขาตระหนักว่าการเล่นเกมกับเด็กกลุ่มนั้นเป็นเรื่องที่แย่มาก เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือ ฮัวเหว่ยพี 40 ที่เพิ่งซื้อมาใหม่มาวางบนเก้าอี้และเล่นเกมมือถือที่ชื่อว่า “แคส 3 ”  ที่มี“ยายิ”อนิเมะตัวโปรดของเขาได้รับภารกิจให้กำจัดสัตว์ประหลาดนั่นเอง

เฉินจินตอนนี้เขาอายุ 24 ปีและหน้าตาหล่อเหลา เป็นคนติดบ้านที่รักการเล่นเกมและอนิเมะมากที่สุด เขาชอบที่จะเรียกตัวเองว่า นักสะสมอะนิเมะ

เขาซื้ออนิเมะหลายแบบมาก อย่างเช่น รูปแกะสลักที่ประกอบเองของ มาโดกะ อาสุนะ และ เรม, โปสเตอร์ของ ฟูรูกาวา ฮารุกะ, กาโตะ มีกูมิ และ โกคู รูกิ, รูปพื้นหลัง PC ของ เมนม่ะ, หมอนข้างผ้าไหมสีดำในเรื่อง คาสุมิ คาโอกะ และเสื้อยืดที่เพ้นท์คำว่า “กระบี่ของราชา.”

ทั้งหมดนี้อยู่เต็มไปทุกมุมในห้องนอนของเขา ซึ่งในฐานะคนที่ชื่นชอบเรื่องพวกนี้มากๆ เขาเรียกทั้งหมดนี้ว่า “ของรักของหวงเลยทีเดียว“

เฉินจินเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ใดๆเลย อีกทั้งไม่เคยทำงานมาก่อนในชีวิต ถ้าเป็นงานง่ายๆก็ได้รับค่าแรงน้อยจนซึ่งมันไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตของเขา ในขณะที่งานที่จ่ายหนักนั้นก็ไม่ง่ายเลย ทำให้เครียดเกินกว่าที่จะรับได้ เขาคิดว่าจะอยู่บ้านและกินเงินพ่อเงินแม่ของเขาแบบนี้แหละดีที่สุด

เนื่องจากฐานะครอบครัวของเขาก็ดี พ่อของเขาเป็นวิศวกรระดับสูงกลุ่มรัฐวิสาหกิจและแม่ของเขาก็เป็นข้าราชการ บ้านหลังเก่าของพวกเขาพังยับเยินเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาและคนก่อสร้างก็เสนอมอบเงินชดเชยให้กับบ้านที่ได้รับผลกระทบถึงหกหลัง

ในฐานะลูกชายคนเดียว แม่ของเขาจึงตามใจมาตั้งแต่เด็ก เขาจึงติดนิสัยขอแม่ซื้อของเล่นโมเดลหุ่นยนต์ที่ประกอบเอง ส่วนใหญ่เขาจะซื้อตามการ์ตูนที่เขาชื่นชอบ ที่ซึ่งอัดแน่นอยู่เต็มลิ้นชักข้างเตียงของเขา

แต่น่าเสียดายที่ในปัจจุบันตอนนี้เขายังโสด ซึ่งเขาพึงจบปริญญาตรีมาหมาดๆและมีคุณสมบัติเพียบพร้อมกับการมีครอบครัว

เขาเล่นเกมส์มือถือมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง เฉินจินวางโทรศัพท์มือถือลง

เขารู้สึกปวดตาและปวดฉี่มาก เขาจึงรีบวางมือถือแล้วเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ในห้องเลย

คลิก ~

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำเฉินจินก็ตะลึงทันที

โถชักโครกซึ่งวางอยู่ตรงหน้าเขาและตามหลักจะใช้งานได้ทันทีหลังจากถอดกางเกง แต่ตอนนี้ไม่สามารถใช้งานได้ มีวงกลมเรืองแสงลอยอยู่เหนือโถชักโครกเปล่งแสงเจิดจ้าเสียยิ่งนัก

“นี่คืออะไรกัน? หรืออาจเป็นภาพหลอนจากการเล่นเกมนานเกินไป?”

เขาถูดวงตาของเขาถึงสองสามครั้ง เฉินจินจ้องมองวงกลมของเรืองแสงยังลอยอยู่ที่นั้น

“ประตูจากอีกมิติหนึ่งหรือ … วงกลมเรืองแสงนั่นทำให้ฉันหยุดชะงัก?”

วันเอพริลฟูลเดย์ก็ผ่านมานานแล้วถ้าเป็นเช่นนั้น … เฉินจินชูกำปั้นขึ้นแล้วขมวดคิ้ว

“ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น! ต้องใช้กำปั้นทำลายมัน!”

เขาเหวี่ยงกำปั้นไปทางวงกลมเรืองแสง ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความฉงน ไม่มีความเจ็บปวดใดๆเกิดขึ้นเลย ในทางตรงกันข้ามแขนขวาของเขาจมลึกลงไปในวงกลมเรืองแสงโดยทั้งมีระลอกคลื่นจางๆปรากฏขึ้นโดยรอบ

ดวงตาของเฉินจินเบิกกว้างทันที จากนั้นเขาก็ลองเหวี่ยงมือของเขากลับเข้าไปแล้วทำซ้ำไปซ้ำมามากกว่า 10 ครั้ง มันเกือบจะเหมือนกับว่าเขากำลังสำเร็จความใคร่ด้วยแขนตัวเอง เขาขยับมือออกมาเป็นครั้งสุดท้ายเขาพูดด้วยแววตาเปล่งประกาย

“มันเป็นประตูสู่อีกมิติหนึ่งจริงๆ!”

แม้ว่าเขาจะจัดอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่ต้องกังวลอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้า แต่นี่ก็เปรียบเหมือนกับ “ระบบ” หรือเป็นความโชคดีสุดๆ ที่หล่นลงบนตักของเขาเองโดยที่ไม่ต้องทำอะไร แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ดีเกินไปสำหรับเขา! เพราะคนที่ยากจนอาจต้องการสิ่งนี้มากที่สุด

เฉินจินมีความสุขสุดๆ เขาเหมือนได้รับโชคก้อนใหญ่ หลังจากแพ้มาห้าเกมติดต่อกันในวันนี้ เมื่อจะพูดถึงสิ่งที่จะอยู่นอกเหนือจากประตูมิติ ก็อาจเป็นโลกแฟนตาซีแห่งเวทมนตร์ มิติของเหล่าทวยเทพทั้งหลายหรืออาจจะเป็นดาวเคราะห์ที่เต็มไปด้วยซอมบี้ แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็มั่นใจ100%ว่าคราวนี้เขาแจ๊คพอตแตกอย่างแน่นอน!

แต่…

เขาพยายามข่มความตื่นเต้นภายในตัวเขาลง เฉินจินวางแผนที่จะสำรวจโลกที่อยู่นอกประตูมิตินั้นอย่างระมัดระวัง ก่อนอื่นเขาเอาเชือกมาผูกไว้กับมือถือ และทำการบันทึกวิดีโอไปด้วย เขาค่อย ๆ นำมือถือทะลุผ่านประตูมิติ ซึ่งเหมือนกับพื้นผิวเรียบของกระจกแต่มีความเรืองแสงออกมา

“โลกที่รกร้างว่างเปล่าเหรอ?”

เขาเอามือของเขาเข้าไปในประตูมิติอีกครั้ง เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิของสภาพแวดล้อมที่นั่นเขาก็ตระหนักว่ามันอยู่ในช่วง 20 องศา

“ลองสูดอากาศที่นั่นดูดีไหมนะ?”

เฉินจินหยิบน้ำแร่หนึ่งขวดออกจากตู้เย็น บิดฝาออกเขาเทน้ำที่อยู่ข้างในออกไป จากนั้นเขาก็ผูกเชือกเข้ากับมันแล้วนำไปใส่ในประตู 10 นาทีต่อมาเขายกขวดออกมาแล้วสูดอากาศจากปากขวดเพื่อให้ได้กลิ่นอากาศจากโลกอื่น

“ไม่มีกลิ่นแปลกๆ มีฝุ่นละอองอ่อนๆปนกับออกซิเจนอยู่ด้วย นี่มันคืออากาศที่ใช้หายใจได้”

เขาไม่จำเป็นต้องทำการทดลองอีก เขากลั้นหายใจแล้วก็ก้มหัวเข้าไปดู ตราบใดที่ใบหน้าของเขาไม่ได้ถูกฉีกออกทันทีเขาสามารถดูทิวทัศน์ในโลกอื่นได้

เฉินจินคุกเข่าลงบนพื้นและพยุงตัวเองด้วยสองมือบนฝาโถสุขภัณฑ์ ศีรษะของเขาค่อยๆโน้มลงไปทางวงกลมเรืองแสงนั้น หัวด้านบนของเขาเข้าไปในครึ่งแรกตามด้วยหน้าผากครึ่งหลังจากนั้นตามด้วยตาจมูกปาก…จนกระทั่งหัวทั้งหมดของเขาจมอยู่ในวงกลมเรืองแสงนั่น

เขาเบิกตาและใช้เวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเห็นปล่องภูเขาไฟขนาดรูปทรงของมันมีความสม่ำเสมอมากพื้นผิวของปล่องมีสีทึบและหนาซึ่งเป็นผลมาจากทรายที่หลอมละลาย เฉินจินจึงคิดถึงการระเบิดที่เกิดจากอาวุธนิวเคลียร์ทันที

ท้องฟ้าถูกบดบัง ดวงตาเขามองเห็นแสงสลัวๆ ทำให้เป็นการยากที่จะแน่ใจว่าตำแหน่งของดวงอาทิตย์อยู่ตรงไหน อากาศที่นั่นค่อนข้างแห้งมาก เขาสามารถได้ยินเสียงลมโกรกผ่านหูของเขาและรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวผ่านใบหน้าของเขา

เฉินจินเบิกตากว้างและกวาดสายตาของเขาไปรอบๆ เขาบอกตัวเองอย่างเงียบๆว่า

“โลกนี้เป็นของฉัน!”

ในวันเดียวกันนั้น เฉินจินรีบกลับไปซื้อของเป็นจำนวนมาก เขาซื้อผ้าคลุมศีรษะ, หน้ากากกันฝุ่น, รองเท้าเดินป่า, ไม้ค้ำที่เป็นโลหะ, กระเป๋าเป้สะพายหลังขนาดใหญ่, กระเป๋าเป้สะพายหลังขนาดเล็ก, เต็นท์สนาม, แว่นตากันลม, กล้องส่องทางไกล, ถุงมือหนา, ไฟฉาย, เข็มทิศ, อาหารพกพา , มีดทหาร และอุปกรณ์อื่นๆที่จำเป็นสำหรับการเดินทางกลางแจ้ง ยิ่งไปกว่านั้นเขาซื้อเครื่องวัดปริมาณรังสีกรามิเตอร์และอุปกรณ์ตรวจวัดสภาพอากาศแบบพกพาอีกด้วย

เขาซื้อทุกอย่างเป็นเงินทั้งหมดมากกว่า 50,000 หยวน เฉินจินเป็นคนที่มีรายได้เพียงเล็กน้อยเขาจึงใช้เงินออมทั้งหมดที่เขามีลงทุนซื้อมัน ด้วยความหวังที่สร้างโลกใหม่ที่เป็นของเขาเอง!