ก่อนหน้านี้เฉินจินไม่ได้ลงมาที่ฐานบัญชาการเลย แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ฐานบัญชาการดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เพราะเฉินจินได้เขียนแผนการพัฒนาไว้ให้กับ AI อลิซช่วยจัดการจัดแจ้งพื้นที่ให้เป็นไปตามอย่างที่เขาคิดไว้ตอนแรก ซึ่งดูเหมือนว่า อลิซจะทำได้ดีกว่าที่เฉินจินคาดหวังไว้เสียอีก!

ตัวอย่างเช่น มีบ้านที่สร้างมาจากอะลูมิเนียมเพิ่มขึ้นเป็น 150 หลัง โรงงานแคปซูลในที่อยู่ในเขตอุตสาหกรรมมีมากถึง 105 แห่ง ทีมสำรวจ 12 ทีมโดยสามารถทำการสำรวจเป็นระยะทางไกลที่สุดหนึ่งพันกิโลเมตร มีทีมขนส่งสี่ทีมที่ประกอบด้วยยานสำรวจยานพาหนะขนส่งและรถพ่วง แต่ละทีมมียานพาหนะหลากหลายประเภทรวมๆแล้วเกือบ 100 คันและสามารถค้นหาวัสดุและทรัพยากรได้มากกว่า 500 ตันในแต่ละครั้ง หลังจากขยายโรงไฟฟ้าพลังงานลมไปเรื่อย ๆ อัตราการผลิตกระแสไฟฟ้าณ ปัจจุบันสามารถผลิตได้สูงถึง 2000KW จำนวนของหุ่นยนต์มีมากขึ้นเป็น 2,000 ตัว

จากสายตาของเฉินจินในตอนนี้ เขาเองกล้าที่จะเรียกที่แห่งนี้ว่า “ฐานบัญชาการ”ได้อย่างเต็มภาคภูมิ เพราะขนาดพื้นที่พอเหมาะและความพร้อมเรื่องของกำลังแรงงาน ตอนนี้เฉินจินไม่ใช้มือใหม่ในการเป็นนักบริหารเมืองอีกต่อไปแล้วประสบการณ์ของเขานั้นค่อนข้างสูงมาก รวมไปถึงอาณาจักรที่เขาพยายามจะสร้างนั้นใกล้ถึงความสำเร็จที่เขาต้องไว้เต็มแก่แล้ว

แต่แล้วเขาก็กับติดที่ภาวะคอขวด(ข้อจำกัดที่ทำให้การพัฒนาล่าช้า)ใหม่อีกครั้ง ทรัพยาก่อนที่มีอย่างไม่เพียงพอยากต่อการขยายขนาดของฐาน ก่อนการขาดวัตถุดิบจะเกิดขึ้นมาซ้ำซ้อนอีก ตัวอย่างเช่นเปลือกหอยและเสาหลักของกังหันลมจำเป็นต้องใช้เม็ดพลาสติกที่มีความแข็งแรงสูง อย่างไรก็ตามวัสดุในการผลิตที่พบในเมืองเทอรรี่มีสัดส่วนเพียง 500 ตันซึ่งเพียงพอสำหรับการผลิตกังหัน 30 แห่งเท่านั้น สำหรับกังหันอีก 30 แห่งจะเป็นกังหันผงนาโนซึ่งกลายเป็นทางเลือกเดียวที่เฉินจินสามารถสร้างได้และใช้ผงของเปลือกหอยจำนวนมาก ถึงกระนั้นไฟฟ้าก็ยังไม่เพียงพอ มันทำให้เกิดปัญหาตามมาเพราะเมื่อไม่มีไฟฟ้าการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานก็กลับมามีปัญหาอีกครั้ง

เฉินจินต้องจัดการกับปัญหาทั้งสองนี้ อย่างไร? ในเมืองที่อยู่ใกล้เช่นเมืองเทอรรี่ เมืองฟอร์ตเวิรธ์ และเมืองอื่น ๆ ภายในระยะห้าร้อยกิโลเมตรที่ทีมขนส่งหุ่นยนต์ได้ยึดทรัพยากรทั้งหมดไปแล้ว ในขณะเดียวกันซีกโลกทางเหนือของดาวเคราะห์ไฮเออร์แอลฟา ก็อยู่ในช่วงฤดูหนาว มีอุณหภูมิติดลบ -20 ถึง -30 องศาเซลเซียสมันเป็นเรื่องยากมากที่จะขยายการสำรวจไปทางทิศเหนือ ทิศทางการสำรวจหลักสามารถอยู่ได้เพียงทิศทางใต้ได้เท่านั้นดังนั้นทีมจึงมุ่งหน้าไปทางทิศใต้

ในไม่ช้าทีมสำรวจหุ่นยนต์ก็มาถึงฝั่งและเห็นมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต ด้วยความชื้นที่สูงของชายทะเลและลมทะเลที่พัดเข้ามาในทะเลท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวด้านบนจะดูใสและลึกมาก อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่างกล้องความละเอียดสูงของหุ่นยนต์ได้บันทึกประกายสีเงินบางส่วนที่กระพริบในท้องฟ้าสีฟ้าใส

“นั่นคืออะไร?” เฉินจินได้ถามไปที่อลิซ

“ ขยะอวกาศเศษ นี้คือขยะอวกาศนับล้านชิ้นครอบคลุมทั่วทั้งบริเวณนี้” อลิซอธิบาย

ตาของเฉินจินเบิกกว้างขึ้นและเขาถามว่า“ ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรดี? ขยะอวกาศจำนวนมากขนาดนี้มันบ้ามากๆเลยนะนี้มันเป็นอันตรายมากๆ แล้วอย่างงี้ฉันจะพัฒนาขึ้นไปอาศัยอยู่บนอวกาศในอนาคตได้ยังไงกัน?” สำหรับเฉินจินเขาใฝ่ฝันมักมีความฝันที่ยิ่งใหญ่เสมอ การอยู่บนโลกใบนี้อย่างเดียวไม่ใช่ความทะเยอทะยานของเขา เมื่อพิจารณาถึงระดับของความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในดาวเคราะห์ไฮเออร์แอลฟา การพัฒนาอาณานิคมขึ้นไปบนดวงจันทร์นั้นมีความเป็นไปได้อย่างแน่นอน ถ้าไม่ยังงั้นก็น่าจะต้องเป็นอาณานิคมของดาวอังคาร ก่อนการล่มสลายครั้งใหญ่ของสงครามพวกล่าอาณานิคมของประเทศต่าง ๆ ที่อาศัยอยู่บนดวงจันทร์มีจำนวนมากกว่าแสนคน

ทีมสำรวจหุ่นยนต์ได้นำกล้องโทรทรรศน์ดาราศาสตร์ขนาดเล็กมาสังเกตพื้นผิวดวงจันทร์ แต่น่าแปลกที่ไม่มีร่องรอยของกิจกรรมของมนุษย์อีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงฐานการทำงานที่ดูเงียบเหงาเพียงไม่กี่ฐาน เป็นไปไม่ได้หรอกที่มนุษย์บนดวงจันทร์จะตาย? เฉินจินส่ายหัว มันเป็นเรื่องลึกลับสำหรับเขามาก

อลิซอธิบายว่า“ ไม่เป็นไรเจ้านาย ขยะอวกาศไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น หากฐานบังชาการสามารถจัดยานอวกาศให้ไปทำความสะอาดพื้นที่ขยะหรือ เราจะมีอาวุธและเทคโนโลยีเพื่อหลีกเลี่ยงการชนกับขยะพวกนั้นได้ ”

“อา!” เฉินจินรู้สึกโล่งใจ นอกจากนี้ความฝันที่จะออกไปยังอวกาศตอนนี้คือความฝันท้ายๆที่เขาจะทำเลยกว่าว่าได้

ต่อมาทีมสำรวจหุ่นยนต์สำรวจพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ตามแนวชายฝั่งรูปตัว C ที่เรียกว่า “อ่าวโมเลริดู” หลังจากเข้าสู่สาธารณรัฐ โมแลโดก็มีการค้นพบที่น่าตื่นเต้นมากมาย พบกังหันลมขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งรวมทั้งโรงกลั่นน้ำทะเล

กังหันลมที่พบโดยทีมสำรวจหุ่นยนต์ตั้งอยู่บนกลางทะเลอย่างสมบูรณ์แบบ มันเป็นฟาร์มกังหันลมขนาดใหญ่ ฟาร์มกังหันลมนอกชายฝั่งแห่งนี้มีกังหันลมรวมๆแล้ว 40 แห่งสามารถให้กำลังการผลิตไฟฟ้า 5MW ต่อแห่งและรวมแล้วผลิตกระแสไฟฟ้าได้สูงถึง 200MW สำหรับกังหันลมเหล่านี้พวกมันมีเส้นผ่าศูนย์กลาง 126 เมตรและความสูงของศูนย์กลางฮับใจกลางของกังหันอาจสูงถึง 90 เมตร ใช้แบบจำลองการกระตุ้นของเครื่องกำเนิดไฟฟ้าแบบซิงโครนัส กังหันไม่จำเป็นต้องใช้แม่เหล็กถาวรดังนั้นสงครามนิวเคลียร์จึงไม่ส่งผลกระทบต่ออัตราความจุมากนัก

หุ่นยนต์ยังพบว่าฟาร์มกังหันลมสามารถจ่ายกระแสไฟฟ้าได้ตามปกติตราบใดที่พวกมันเชื่อมต่อสายเคเบิลที่ถูกตัดออกไปก่อนหน้านี้และเรียกคืนอุปกรณ์ส่งไฟฟ้าได้ นั่นไม่ใช่เรื่องยากมาก นั่นหมายความว่าพวกเขาพบสิ่งอำนวยความสะดวกในการผลิตไฟฟ้าพร้อมใช้!แล้ว หลังจากการซ่อมแซมง่าย ๆ พวกเขาสามารถทำให้กังหันลมกลับมาใช้ได้ พลังงานงานที่ได้จากฟาร์มกังหันลมนั้นมีมากกว่าหนึ่งเท่าของกำลังการผลิตในฐานบัญชาการ อัตราความจุไฟฟ้าถูกคูณด้วย 100 เท่า ทันที! ปัญหาการขาดแคลนไฟฟ้าก็ถูกแก้ไขได้ในทันที!

เฉินจินสั่งการทันที“ ดึงสายไฟแรงสูงมายังฐานบัญชาการในตอนนี้เลย!” ฟาร์มกังหันลมอยู่ห่างจากฐานปฏิบัติการไปประมาณหนึ่งพันกิโลเมตร มันค่อนข้างไกลและการส่งสัญญาณไฟฟ้าทางไกลอาจทำให้เกิดการสูญเสียพลังงานบางส่วน แต่ก็ยังพอรับได้

นอกจากนี้โรงกลั่นน้ำทะเลที่อยู่ติดกับฟาร์มกังหันลมก็สามารถช่วยได้เช่นกัน การตกตะกอนของน้ำทะเลไม่ได้เกิดขึ้นทุกปี น้ำถูกนำมาใช้ในหลาย ๆ ด้านเช่นอุปกรณ์ทำความสะอาดและยานพาหนะ, การระบายความร้อนด้วยมอเตอร์, การประมวลผลสำหรับโรงงานแคปซูล, ปฏิกิริยาทางกายภาพและทางเคมี ฯลฯ ฐานใช้น้ำอย่างน้อยหนึ่งพันตันทุกเดือน สำหรับน้ำนับพันตัน 70% ถูกสูบจากบ่อน้ำใกล้กับใต้ดินของฐานปฏิบัติการในขณะที่อีก 30% เฉินจินเพิ่งเชื่อมต่อท่อน้ำเข้ากับฐานจากห้องน้ำของเขา ปริมาณการใช้น้ำสามแสนตันทุกเดือน นี่ค่อนข้างอันตรายที่ซ่อนอยู่ พนักงานของ บริษัท ผู้จัดหาน้ำได้มาเยี่ยมเฉินจินสองครั้งเพื่อตรวจสอบมิเตอร์น้ำและถามเขาเกี่ยวกับ การใช้น้ำจำนวนมหาศาลของเขา

เนื่องจากทีมสำรวจหุ่นยนต์ได้พบโรงกลั่นน้ำทะเลซึ่งอยู่ติดกับฟาร์มกังหันลมนอกชายฝั่งพวกมันสามารถซ่อมแซมได้พร้อมกันโดยฟื้นฟูกำลังการผลิตน้ำประปากลับมาได้ หากท่อที่ยืดออกมาจากโรงงานสามารถจ่ายน้ำให้แก่ฐานปฏิบัญชาการได้ ด้วยวิธีนี้ปัญหาการขาดแคลนไฟฟ้าและน้ำจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ และไม่ต้องกังวลว่าความลับของการมีอยู่ของดาวดวงนี้จะแพร่ออกไปยังโลกภายนอก

ตอนนี้เหลือเพียงคอขวดสุดท้ายในการทำให้พัฒนาดำเนินหน้าต่อไป คือการขาดแคลนวัตถุดิบ ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขตามธรรมชาติหลังจากค้นพบสาธารณรัฐโมแลนโด

“ เจ้านานยก่อนการทำลายล้างครั้งยิ่งใหญ่สาธารณรัฐโมแลนโดเป็นผู้จัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมรายใหญ่ไปยังสาธารณรัฐยูมิล (ย่อมาจาก USM) อุตสาหกรรมโลหะวิทยาจำนวนมากอุตสาหกรรมพลาสติกโรงกลั่นน้ำมันและอุตสาหกรรมวัสดุนาโนขั้นสูงจำนวนนิดๆหน่อยๆล้วนอยู่ในประเทศนี้” AI อลิซกล่าวต่อว่า“ ถ้าเราส่งหุ่นยนต์จำนวนมากไปยังสาธารณรัฐโมแลนโด ไม่เพียง แต่เราจะสามารถหาวัตถุดิบจำนวนมากได้ แต่เราอาจได้รับเทคโนโลยีการผลิตที่เกี่ยวข้องและเพิ่มปริมาณสำรองทางเทคนิคของฐาน สิ่งนี้จะช่วยได้มาก!”

“เยี่ยม!” เฉินจินพยักหน้าและพูดว่า“ อลิซปัญหาไฟฟ้าได้รับการแก้ไขแล้วให้ส่งทีมขนส่งและหุ่นยนต์ 50,000 ตัวไปยังสาธารณรัฐโมเลโด เราจำเป็นต้องนำทุกสิ่งที่เราต้องการมากจากจุดนั้นเพื่อนำมายังฐานบัญชาการของเรา”

เรากำลังจะปล้นประเทศ!