EP 87 หญิงแกร่งแห่งร้านมรดกแห่งอัญมณี

By loop

นี้มันมากพอแล้ว ในที่สุ ชิววันติงอดทนมามากพอแล้ว! เธอไม่รู้ว่าเธอสามารถ อดทนกับชายคนนี้มาได้ยังไงจนถึง 20 ปี  อีกทั้งเธอไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย เธอเพียงต้องการที่จะได้คนธรรมดามาเป็นคู่ชีวีต หากเธอมีโอกาสอีกครั้งเธอจะไม่เลือกชายคนนี้อีกแน่นอน! เธอยอมที่จะแต่งงานกับคนที่หน้าตาไม่ดีหรือแม้แต่คนพิการ แต่เธอจะไม่ย้อนกลับมาแต่งงานกับชายคนนี้อีกแน่นอน! ตอนนี้เธอแค่อยากจะหนีจากคนหัวแข็ง หัวโบราณที่ดูเหมือน จะคิดว่าตัวเองอยู่ในยุคสมัยโบราณค่ำคร่ำครึนี้ไปให้พ้นๆส่ะ!

หย่า! เธอต้องการหย่ากับชายคนนี้มาก! ณ ตอนนี้! ทันที! จะเป็นการดีที่สุดถ้าเธอสามารถหย่ากับเขาได้เลยในตอนนี้ ตอนทีเขาบีบคอเธอมันทำให้เธอหายใจไม่ออกในไม่กี่วินาทีนั้นเธอก็คิดว่าเธอต้องตายแน่ ๆ ในตอนนั้นเองเธอก็ตัดสินใจจะเลิกกับเขาทันที แม้ว่าการทำเช่นนั้นมันอาจทำให้ลูกชายของเธอผิดหวังในตัวเธอ แต่เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะหย่ากับเขาอย่างแน่นอน มันอาจส่งผลเสียต่อลูกชายเธอทั้งในด้านการใช้ชีวิตหรือชีวิตคู่ที่จะต้องเจอในอนาคต ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องออกจากชีวิตของชายที่เลวร้ายเช่นนั้นให้เร็วที่สุด!

ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรหาลูกชายของเธอเพื่อขอความเห็นในการเลือกตัดสินใจของเธอ ปลายสายอีกด้านหนึ่ง ฮุงซิมมิ่งลูกชายของเธอกล่าวว่า“ แม่ ผมจะสนับสนุนแม่เอง ผมคิดมานานแล้วว่าแม่ควรหย่ากับพ่อ พ่อนั้นเป็นพวกหัวโบราณ!  พ่อจะมีความสุขเฉพาะตอนที่แม่เป็นที่ลองรับอารมณ์เหมือนสาวใช้ ถึงแม้พ่อจะเป็นครูสอนภาษาระดับประถมศึกษาและยังสอนคนอื่นเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมโบราณของเรา แต่ผมแค่คิดว่าพ่อเป็นพวกขยะ! แม่บอกว่าพ่อเกือบจะบีบคอแม่เกือบตาย แม่ต้องหย่ากับพ่อทันที! แม่ไม่ต้องกังวลกับเรื่องของผม ผมเพิ่งจะมีแฟนถ้าเธอรู้เกี่ยวกับสถานการณ์นี้เธอจะสนับสนุนการตัดสินใจของแม่อย่างแน่นอน! หากแม่รีบหย่ากับพ่อ เธออาจจะกังวลกับการแต่งงานและต้องมาอาศัยอยู่กับครอบครัวที่มีปัญหาแบบนี้ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไรผมสนับสนุนแม่เต็มที่!

น้ำตาของชิววันติ่งเริ่มหยดลงมา “ โอเคลูก แม่จะเชื่อลูก” การสนับสนุนของลูกชายของเธอขจัดความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหัวใจของเธอออกไปได้ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเธออาจขอลางาน และไปจัดการเรื่องการหย่าให้เสร็จโดยเร็ว!

…

ใบหน้าของสามีของเธอดูโกรธแค้นมาก “หย่า? อย่าพูดกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้! มันเป็นไปไม่ได้ฉันไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก!” จริงๆแล้วเขาไม่ได้กลัวการหย่าเลยแต่เขากลัวว่า ชิววันติงที่เขามองเธอเหมือนสิ่งของจะหนีจากเขาไป”!

“ ยังไงฉันก็จะหย่ากับคุณ ฉันจะไปศาลและยื่นฟ้องหย่ากับคุณ บอกว่าคุณตีและทำร้ายฉัน นี่คือหลักฐานของความรุนแรงในครอบครัว ผู้พิพากษาจะอนุมัติให้มีการหย่าร้าง!” ท่าทางของชิววันติงนั้นดูแข็งกร่าวและไม่ยอมแพ้เรื่องนี้เด็ดขาด เธอไปที่ศาลในวันเดียวกันนั้นเองและยื่นฟ้องหย่า

หลังจากรอศาลตัดสินคดี ทางศาลพบว่ามมีหลักฐานว่ามีการกระทำรุนแรงเกิดขึ้นจริงและจากการประเมินของนักจิตวิทยาตัดสินว่าบุคลิกภาพของฮวงยงซึ่งเป็นสามีของชิววันติงนั้นค่อนข้างรุนแรงและมีแนวโน้มที่จะรุนแรงมากยิ่งขึ้น หากเขาทั้งสองยังอยู่ในสถาณะคู่สามี-ภรรยาอยู่อาจเกิดอันตรายกับชิววันติงได้ ซึ่งการหย่านั้นอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดและศาลก็ได้ตัดสินให้ชิววันติงชนะคดีความสำหรับการฟ้องหย่าในครั้งนี้

ดวงตาของฮวงยงเปลี่ยนเป็นสีแดง“ ฉันไม่เห็นด้วยฉันจะไม่รับสิ่งนี้!” เขาฉีกจดหมายที่ได้มาจากศาลออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ภายใต้ความโกรธ ความรู้สึกพ่ายแพ้ และความอัปยศครั้งนี้ ดูเหมือนว่าฮวงยงกำลังจะระเบิดออกมา ดังนั้นฮวงยงจึงเดินทางไปร้านมรดกแห่งอัญมณีในวันถัดไปและเตะข้าวของพร้อมด้วยเสียงเอะอะยกใหญ่ เขาเตรียมพร้อมที่จะกระฉากชิววันติงและเตรียมลากเธอกลับบ้านทันที!

“ หยุดเขาหยุดเขา!” เกาหยานยื่นมือของเธอออกมาและใช้เล็บของเธอข่วนหน้าของฮวงยง “ อย่ายอมเขา ตอนนี้ชายคนนี้จะทำร้ายและอาจจะถึงขั้นฆ่าแกงผู้จัดการร้านของเรา เราจะยอมให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้!” เธอยกเท้าขึ้นและเตะฮวงยงอย่างดุเดือด

“โทร 110; โทรหาตำรวจเร็วเข้า!”

ภายใต้ความพยายามร่วมกันของทุกคนในร้านพวกเขาจัดการกับฮวงยงก่อนที่ตำรวจมาและเขาจับกุมเขา ฮวงยงถูกกักตัวในศูนย์กักกันเป็นเวลาห้าวัน หลังจากที่เขาได้รับการประกันตัวเขาก็มาที่ร้านอีกสองสามครั้งเพื่อมาหาเรื่อง แต่ทุกครั้งที่เขาก็จะถูกไล่ออกมาด้วยความอับอายอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย

ฮวงยงโกรธมากจนเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง วันหนึ่งหลังจากที่ชิววันติงเลิกงานฮวงยงก็เดินตามเธอไปจนถึงย่านเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงซึ่งชิววันติงแยกตัวออกมาเช่าบ้านพักอยู่ที่นี้ เขาพุ่งออกมาจากด้านข้างและปิดปากเธอ ด้วยการแสดงออกถึงความบ้าคลั่งเขาเริ่มลากเธอไปยังบริเวณที่ไม่รู้จัก

“ ปล่อยผู้จัดการร้านของเรานั้น!” หลายวันที่ผ่านมาเกาหยานได้ทำหน้าที่ปกป้องชิววันติงหลังเลิกงาน เมื่อเธอได้ยินเสียงกรีดร้อง เกาหยานก็เดินย้อนกลับไปทันที และดึงสเปรย์พริกไทยออกจากกระเป๋าของเธอ เธอพ่นใส่ตาของฮวงยง!

“อา! อา!” ฮวงยงกรี๊ดรองอย่างบอกไม่ถูกขณะคลายมือออกและนำมาปิดตาไว้

“ ตายไปส่ะไอ้ขยะ!” เกาหยานเตะจนเขาล้มลงบนพื้น เธอรีบเร่งและเอาชนะเขาด้วยหมัดและเท้าอย่างต่อเนื่องนานกว่า 10 นาทีฮวงยงต่อสู้โดยใช้พลังทั้งหมดของเขา และตระหนักว่าความแข็งแรงของเขาไม่สามารถสู้กับหญิงสาวคนนี้ได้เลย เขาพ่ายแพ้เธอ ตอนนี้หน้าของเขาชาไปหมดหลังโดนเกาหยานตบไม่ยั่งมือ จนฮวงยงไม่มีแรงที่จะสู่ต่อ!

หากชิววันติงไม่ได้รั้งเธอไว้ฮวงยงคงต้องตายคามือเกาหยานแน่ๆ

หวด!

ในที่สุดเกาหยานก็เอามีดผีเสื้อออกจากกระเป๋าของเธอแล้วถือไว้ต่อหน้าฮวงยง เธอใช้น้ำเสียงที่เย็นชาเธอพูดขึ้นมาว่า“ ฟังนะไอ้ขยะ! หากแกกล้ามารังควานผู้จัดการร้านอีกครั้งฉันจะฆ่าแก คอยดู!” แสงแวววาวที่ดูเยือกเย็นของใบมีดผีเสื้อ มันทำให้ฮวงยงถึงกับต้องถอยหนีไป

ในวันถัดไปฮวงยงถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล ที่นั่นพบว่าเขากระดูกซี่โครงหักสองซี่และมีรอยพกช้ำที่รุนแรงทั่วร่างกาย เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนเพื่อทำการรักษาตัว ตามหลักเหตุผลเขาควรจะเรียกตำรวจเพื่อที่ว่าเขาจะให้ตำรวจมาจับกุมเกาหยาน แต่เขาต้องการปกป้องภาพลักษณ์ของเขาเอง เขาไม่ได้โทรหาตำรวจเลย อีกทั้งเขายังบอกอีกว่ามันเป็นเพราะเขาตกบันไดบ้านเลยได้รับบาดเจ็บขนาดนี้

หลังจากเหตุการณ์นี้ฮวงยงไม่เคยมาคุกคามชิววันติงอีกเลย เขาไม่กล้าทำเช่นนั้นอีก ทุกครั้งที่เขาคิดถึงชิววันติงเขาจะรับรู้ถึงแววตาตาของเกาหยานที่สามารถฆ่าเขาได้ ฮวงยงรู้สึกขนลุก หลายจุดในร่างกายของเขาจะมีอาการปวดกระเพื่อม

หลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ในคืนนั้น เกาหยานกลายเป็นนางเอกของร้านค้า ทุกคนยกย่องเธอที่ปกป้องขิววันติงไว้ได้และได้รับชัยชนะมาได้ ชิววันติงเริ่มเชื่อมั่นในตัวเองมากขึ้น และเกาหยานเองก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้าน เมื่อเจ้านายของเธออย่างเฉินจินได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้และพยักหน้า “ ทำได้ดีมากเกาหยาน หากเธอไม่ได้ทำเช่นนั้นไป … อาจเกิดเรื่องแย่ๆตามมาก็ได้!” เขายกนิ้วโป้งให้กับเธอ

เกาหยานเกาหัวเธอด้วยความเขินอาย ด้วยบลัชออนบนใบหน้าของเธอเธอพูดพร้อมกัมหัวลง“ ขอบคุณเจ้านายเฉิน!” จากนั้นเธอก็อธิบายอย่างรวดเร็ว“ นั่น…เจ้านายเฉินอย่าฟังเรื่องไร้สาระของพวกเขาเลย จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรงเลย ฉันไม่รู้จักเทควันโดด้วยซ้ำ ความแข็งแรงของฉันมาจากการทำงานด้วยตนเอง ปกติฉันจะไม่มีเรื่องชกต่อยอย่างงี้หรอก…” เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอธิบายเรื่องนี้ออกไป แต่ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนขึ้นหลังจากการอธิบานจบลง

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” เฉินจินส่ายหน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ยอดเยี่ยม “ ฉันรู้ดีว่าเธอนั้นมีบุคลิกที่อ่อนโยนและใจกล้าที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก แต่เธอต้องดูแลตัวเองด้วย ในสังคมมีพวกขยะเช่นนี้มากกมาย เธอต้องป้องกันตัวเองไว้!”

“ ค่ะ! ฉันพกอาวุธป้องกันตัวสามชิ้นสำหรับผู้หญิงในกระเป๋าของฉันทุกวัน!” เกาหยานเคาะหัวของเธอ ความกังวลจากเจ้านายทำให้เธออบอุ่น

…

ชิววันติงหย่าขาดจากสามีของเธอและทำให้เธอเป็นอิสระจากผู้ชายคนนั้น เฉินจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นั้นมันไม่เกี่ยวกับเรื่องหย่าแต่อย่างใด แต่เขารู้สึกว่าสถานการณ์ครอบครัวของเธอมักจะมีความเสี่ยงฮวงยงนั้นเป็นเหมือนระเบิดเวลาที่สามารถคุกคามร้านเครื่องประดับของเขาได้ทุกเมื่อ

ปัจจุบันชิววันติงเช่าอพาร์ทเมนท์ใกล้กับร้านมรดกแห่งอัญมณี ซึ่งใช้เวลาเดินทางเพียงห้านาที ในอนาคตเธอสามารถทุ่มเทตัวเองอย่างเต็มที่กับงานของเธอและให้บริการที่ดีกว่าสำหรับลูกค้าที่เข้ามาในร้านได้ รายได้ของเธอก็จะมั่นคงมากยิ่งขึ้น

ดังนั้นเฉินจินรู้สึกมั่นใจในตัวของชิววันติงมากขึ้น เฉินจินเพิ่มเงินเดือนของเธอเป็น  80,000 หยวนหลังจากนั้นไม่กี่วัน เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการหย่าของชิววันติงช่นกัน

เฉินจินยังชื่นชมการกระทำที่กล้าหาญของเกาหยานอีกด้วย เขาคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับการฝึกอบรมเธอเป็นพิเศษ ชิววันติง เข้าใจเจตนาของเขาและได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านค้าในไม่ช้า เธอให้ความรู้และประสบการณ์ในอุตสาหกรรมทั้งหมดที่เธอได้สะสมไว้ไปที่เกาหยาน

ดังนั้นเฉินจินรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับการดำเนินงานของร้านค้า

…

มีวันหนึ่งเฉินจินได้รับโทรศัพท์ มันเป็นเบอร์ของผู้อำนวยการดงในอุตสาหกรรมธุรกิจและการพาณิชย์

“ หลานเฉิน หลานว่างอยู่ไหม หลานช่วยลูกสาวของป้าไว้ เรื่องการส่งหุ่นยนต์วาวามา 20 ชุด; ลูกสาวของป้าต้องการที่จะตอบแทนหลานในการนัดไปเลี้ยงอาหารเพื่อแสดงความขอบคุณ แต่ถ้าหลานยุ่งอยู่…หลานเฉินนี้ก็เกือบเดือนแล้วที่ทั่งคู่ยังไม่ได้ทานอาหารด้วยกัน” เมื่อเฉินจินฟังจากน้ำเสียงที่เธอพูดออกมาจากปลายสาย เฉินจินรู้ดีว่าตอนนี้ผู้อำนวยการดงค่อนข้างจะอดทนกับเขามาก

“อืม … .” เฉินจินพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“ ป้าดง ช่วงนี้งานของผมเริ่มลดน้อยลงแล้ว พรุ่งนี้ผมจะว่าง”

ผู้อำนวยการดงพูดอย่างมีความสุข“ ดีเลยอย่างงั้นลูกสาวของป้าจะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารหลานเฉินเองนะ!”

เฉินจินพยักหน้า “ตกลงครับ!”