ในบริเวณนั่งที่อยู่หน้าเวทีในงานเปิดตัว มินามิชูวอิจิและโนดะมาซาโอะจ้องหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ มินามินั้น เขาสามารถฟังและเข้าใจภาษาจากประเทศซีได้เป็นอย่างดี หลังจากแปลคำปราศรัยของหลิวจูดง บนเวทีเขาหันไปที่โนดะมาซาโอะและพูดว่า“ โนดะซัง บริษัท นี้จากประเทศซีคงเป็นบ้าไปแล้ว พวกเขาคว่ำบาตส่วนประกอบหุ่นยนต์จาก ยากาวาอิเล็กทริก และ ฟานูคอเบอร์เรชั่นได้อย่างไร พวกเขาไม่เข้าใจว่าเราพวกเราแข็งแกร่งแค่ไหนหรอ! คนเหล่านี้ทำไมถึงโง่สิ้นดี!”

 

“ ใช่แล้วประเทศในซี อาจไม่เคยรู้ว่าบริษัทของพวกเราโดดเด่นด้านส่วนประกอบหุ่นยนตร์ระดับไฮเอนด์มาถึง 50 ปีแล้ว! พวกเขาไม่สามารถเทียบชั้นฝีมือการผลิตของพวกเราได้หรอก เพราะพวกเขายังขาดช่างที่มีประสิทธิภาพ! แต่พวกเขากับแก้ไขปัญหาด้านสายการผลิตมอเตอร์แบบไร้ตัวแปรงและชิ้นส่วนแขนกลได้อย่างไร คุณภาพของวัสดุของพวกเขาดีจริงๆกับที่ปล่าวประกาศ หรือป่าว” โนดะมาซาโอะ เต็มไปด้วยความสงสัย เขารู้สึกว่ามันเป็นปริศนาที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องได้รับการเปิดคลี่คลาย

 

“มันน่าจะเป็นเรื่องหลอกลวง คุณภาพของส่วนประกอบของหุ่นยนตร์ที่พวกเขาใช้มันไม่ดีอย่างที่เขาแถลงข่าวหรอก! อย่างน้อยที่สุดอายุการใช้งานส่วนประกอบของอาจใช้ได้เพียงครึ่งหนึ่งของส่วนประกอบที่บริษัทเราผลิตด้วยซ้ำ!” มินามิกล่าวด้วยความมั่นใจสูงสุด“ ยิ่งกว่านั้นพวกเขาอาจจ้างสายลับ เขาไปสืบหาข้อมูลอุตสาหกรรมและขโมยเทคโนโลยีของเรา พวกเขาเป็นพวกหัวขโมย!”

 

โนดะมาซาโอะเองก็ เห็นด้วย“ ผมก็คิดเหมือนกัน!”

 

“ ผมต้องรายงานเรื่องนี้ต่อสมาคมทันที ยงหยิงมอเตอร์ได้ละเมิดลิขสิทธิ์เทคโนโลยีของยากาวาอิเล็กทริก สมาคมจะต้องทำการคัดค้านฟ้องร้องพวกเขาและเรียกร้องให้พวกเขาหยุดการกระทำที่เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์นี้อย่างแน่นอน!”

 

“ถูกตัอง. ฉันต้องรายงานเรื่องนี้กลับประเทศด้วย “

 

นักธุรกิจญี่ปุ่นสองคนได้พูดคุยด้วยเสียงกระซิบด้วยความหงุดหงิดโกรธเกรี้ยวและดูถูกเหยียดหยาม

 

…

 

ภายในห้องพักอพาร์ทเมนต์ห้อง 302 เฉินจินกำลังนำทรัพย์สินของเขาไปเก็บไว้ในคลังสินค้า เขาถือแล็ปท็อปไว้ที่มือซ้ายและมีเครื่องคิดเลขอยู่ทางขวา สิ่งที่เขาต้องการคำนวณส่วนใหญ่เป็นเงินสดที่เขามี ไม่รวม บริษัท โรงงาน บ้านรถยนต์และสินทรัพย์อื่น ๆ

 

เขาต้องการดูว่ากระแสเงินสดของเขาเป็นอย่างไร! เขาจะคำนวณงบที่เล็กกว่าก่อนเช่นกำไรจากร้านมรดกแห่งอัญมณีของเขา “ เมื่อไม่นานมานี้ ในบริษัทนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมากดังนั้นฉันจึงนำทองคำมาให้น้อยกว่า ฉันนำนันออกมาเพียง 30 กิโลกรัมต่อเดือนเพื่อเอาไปที่ร้านและส่งมอบให้กับชิววันติงจัดการกับเรื่องนี้ สองสามเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงนอกฤดูท่องเที่ยว ขายเครื่องประดับไม่สูง ฉันแทบจะขายมันไม่ออกเลย สิ่งที่ฉันได้รับคือเงินที่ได้จากการขายทองคำ 30 กิโลกรัม คูณด้วยสามเดือน

 

… รายได้รวมประมาณ  25,000,000 หยวน เมื่อเทียบกับผลกำไรที่สร้างโดยหุ่นยนต์วาวามันดูเป็นผลกำไรที่ดูเล็กน้อยมาก”

 

หากต้องการทราบว่าหุ่นยนต์วาวา สร้างกำไรให้กับเฉินจินได้มากน้อยเพียงใดเขาต้องคำนวณหน่วยทั้งหมดของหุ่นยนต์วาวา ที่ขายไป ทั้งหมดสามล้านตัว ยอดขายของวาวารุ่น 1.1 ยังไม่ได้เริ่มต้น จนถึงปัจจุบันหุ่นยนต์วาวายอดขายทั้งหมดของรุ่น 1.0 รุ่นมีทั้งหมดสามล้านตัวเท่านั้น

 

ในบรรดาล้านหน่วยแรกเป็นสินค้าที่ผลิตก่อนที่จะขาดแคลนส่วนประกอบหลัก ในจำนวนนี้หนึ่งล้านตัว 500,000 ตัวถูกขายเป็นส่วนหนึ่งของการส่งเสริมด้านการขาย กำไรสุทธิจากแต่ละตัวอยู่ที่  240 หยวนส่วนที่เหลืออีก 500,000 หน่วยขายในราคาปกติ กำไรสุทธิของมันจากแต่ละตัวในราคานั้นอยู่ที่  555  หยวนเพื่อให้ง่ายต่อการคำนวณกำไรจากการขายสองล้านหน่วยในภายหลังเขาคิดว่าต้นทุนการผลิตของฮาร์ดแวร์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง กำไรสุทธิต่อหน่วยของหุ่นยนตร์อยู่ที่  555 หยวน

 

แต่เดิมมอเตอร์ไร้ตัวแปรงมีราคานำเข้าอยู่ที่ 310 หยวนต่อชิ้น และชิ้นส่วนแขนกลที่นำเข้ามามีราคา 350 หยวนต่อคู่ ค่าใช้จ่ายในการจัดซื้อส่วนประกอบหลักทั้งสองประเภทนี้มีมูลค่ารวม  660 หยวนมันถูกบันทึกไว้ทั้งหมดและกลายเป็นกำไรสุทธิพิเศษ … ชิ้นส่วนอะไหล่ที่ผลิตในดาวเคราะห์ไฮเออร์แอลฟาทำจากวัสดุที่หุ่นยนต์สำรวตได้มาฟรี ต้นทุนการผลิตจึงเป็นศูนย์

 

เมื่อรวมกำไรสองประเภทเข้าด้วยกันเฉินจินทำรายได้จากมันถึง 1,125 ตัวต่อหน่วยจากหุ่นยนต์สองล้านตัวที่ขายในภายหลัง ดังนั้นกำไรสุทธิส่วนบุคคลที่เขาได้รับจากการขายหุ่นยนต์วาวาสามล้านตัวคือ 2.8 พันล้าน รวมถึงกำไรจากร้านขายเครื่องประดับกำไรรวมของเขาอยู่ที่ 2.9 พันล้าน

 

กำไรรวมของเขาอยู่ที่ประมาณสามพันล้าน!

 

แน่นอนเงินสดจำนวนมหาศาลเช่นนี้จะไม่ถูกพบในบัญชีส่วนตัวของเฉินจินไม่ได้เป็นอันขาด หากเป็นเช่นนั้นเขาจะต้องจ่ายภาษีเงินได้บุคคล 40% หรือมากกว่านั้น! เงินส่วนใหญ่จะอยู่ในบัญชีการเงินของ บริษัท เพื่อใช้เป็นเงินทุนของ บริษัท หากเขาต้องการโอนเงินเพื่อใช้เองเขาจะต้องผ่านแผนกการเงิน แม้ว่าเงินเป็นของเขาในฐานะ บริษัท ที่อยู่ภายใต้ข้อบังคับเจ้านายก็ไม่มีอำนาจในการใช้เงินทุนของ บริษัท ในทางที่ไม่เหมาะสมอย่างไม่ จำกัด

 

นอกจากนี้รายได้จากร้านขายเครื่องประดับก็ถูกนำไปฝากไว้ในบัตรธนาคารที่สร้างขึ้นโดยใช้บัตรประจำตัวของ“ ลุงฉิน”

นอกจากนี้เขายังต้อง “ซื้อ” ส่วนประกอบหลักทดแทน มอเตอร์แบบไร้ตัวแปรงราคา  280  หยวนต่อตัวและชิ้นส่วนเคลื่อนที่แขนกล ราคา 300 หยวนต่อตัว คูณด้วยสองล้านและนั่นคือต้นทุนรวม 1.16 พันล้าน เงินนี้ถูกส่งไปยังบัตรธนาคารสองใบที่สร้างขึ้นภายใต้ข้อมูลของคนที่ไม่รู้จัก เงินไม่ได้อยู่ในบัญชีการเงินของ บริษัท

 

นั่นหมายความว่าเงินทั้งหมด 1.2 พันล้านมูลค่าถูกเก็บไว้ในบัตรธนาคารลึกลับสามใบของเฉินจิน เฉินจินไม่สามารถใช้เงินจากบัญชีเหล่านี้ได้โดยตรง นอกเสียจากว่าเขาจะมีเหตุผลจริงๆ …

 

จำนวนเงินที่สามารถแสดงในใช้ได้จริงทุกเวลาและชอบด้วยกฎหมายและปราศจากปัญหาใด ๆ มีเพียง 1.7 พันล้านเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าหดตัวลงมากจากผลรวมดั้งเดิม

 

“ แต่เป้าหมายของบริษัทของฉันคือ  ‘รายได้ 100 ล้านในหนึ่งปี‘ ที่ฉันคุยโวกับพวกเขา ฉันใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งปีในการบรรลุเป้าหมายนั้น ครอบครัวไม่สามารถมารบกวนการใช้ชีวิตของฉันได้อีกต่อไปเกี่ยวกับการเรื่องหาคู่หรือการนัดบอดนี้”

 

ในความเป็นจริงเฉินจินยกเรื่องนี้มาคุยกับพ่อแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างโอ้อวด เฉิงกังรู้สึกราวกับว่าเขาพึงโดนตอกหน้าไป เขาต้องยอมรับว่าเขาดูถูกดูแคลนลูกชายของเขามากเกินไป เฉินจินไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่คิด ในทางตรงกันข้ามเฉินจินกับมีความสามารถมากกว่าเฉินกังส่ะด้วยซ้ำ เงินที่เขาได้รับในช่วงชีวิตนี้ยังน้อยกว่าสิ่งที่ลูกชายของเขาได้รับในหนึ่งสัปดาห์ เหตุผลเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะวิพากษ์วิจารณ์เฉินจินได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตามเขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจและกล่าวว่า“ ลูกชายลูกมีความสามารถมากกว่าพ่อ ลูกเป็นเจ้าของบริษัทที่ประสบความสำเร็จและพ่อไม่มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์หรือตำหนิคลูก แต่พ่อก็ยังอยากจะพูดแบบนี้ ลูกต้องรอบคอบและสม่ำเสมอในสิ่งที่ทำ จงซื่อสัตย์ต่อจุดมุ่งหมายของลูกและอย่าลืมความรับผิดชอบที่ลูกมี จงจำสิ่งนี้ไว้ตลอดเวลา: ลูกไม่ใช่เศรษฐีที่ร่ำรวย แต่เจ้านายของ บริษัท ที่มีพนักงานนับร้อย! การตัดสินใจของลูกจะส่งผลต่อการดำรงชีวิตของหลายร้อยครอบครัว ไม่ว่าลูกจะทำอะไรในอนาคตลูกไม่สามารถคิดถึงตัวเองได้เท่านั้น” การแสดงออกของเฉินกังกลายเป็นเรื่องเคร่งขรึมและเข้มงวด

 

“ อืม ครับพ่อ…พ่อผมจะจำทุกอย่างที่พ่อพูด” เฉินจินพยักหน้าอย่างจริงจังมาก

 

สำหรับแม่ของเขาเฉินจินกังวลมากที่สุดว่าเธอจะทำตามข้อตกลงที่เคยสัญญากับเขาไว้หรือไหม เธอจะหยุดรบกวนเขาในเรื่องนัดเดทหรือการหาคู่ให้กับเขาหรือปล่าว? เฉาหลี่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ ด้วยความผิดหวังของเธอ เธอเช็ดน้ำตาที่ดวงตาของเธอด้วยมือของเธอ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มสะอื้น “ ลูก ลูกโตมากแล้วลูกมีความสามารถและสามารภทำอะไรได้มากมาย ลูกรวยแล้ว ลูกจึงไม่ต้องการแม่อีกต่อไป ไม่มีใครที่จะฟังคำพูดของแม่แล้ว…อ้าแม่ไม่สามารถสั่งสอนลูกได้อีกต่อไป แม่ไม่สามารถจัดการการตัดสินใจของลูกหรือดูแลลูกได้อีกต่อไป ถึงกระนั้นซู่หยุนยังเป็นเด็กดี เธอมีน้ำใจและมีเหตุผล ในอนาคตแม่จะให้เธอมาเยี่ยมแม่บ่อยขึ้น ถ้าไม่งั้นบ้านแม่จะเหงามากตอนที่ แม่เกษียณ”

 

เฉินจินโกรธมากจากคำพูดที่แม่เขาพูดออกมาก ซูหยุนเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ ตอนนี้เธอมาเยี่ยมเฉาหลี่บ่อย ๆ เพราะแม่ของเขาพยายามถ่ายถอดความรู้ต่างๆให้เธออย่างขยันขันแข็ง เมื่อแม่ของเฉินจินเกษียณแล้วมันก็คงจะดีถ้าเธอมาเยี่ยมเฉาหลี่สักสองครั้งในช่วงเทศกาลปีใหม่ แต่ทำไมซุหยุนถึงต้องมาเยี่ยมเธอทุกวัน?

 

มันไร้เหตุผล ความคิดของแม่ดูเด็กเกินไป เธอจะยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์หลังจากใช้เวลาครึ่งชีวิตในอาชีพรัฐบาล อย่างไรก็ตามเฉินจินเก็บความคิดไว้กับตัวเอง ไม่ว่าในกรณีใดเขาสามารถตัดสินใจเองเกี่ยวกับการแต่งงาน นั่นก็เพียงพอแล้ว

 

…

 

ในที่สุดเฉินจินนัยสต๊อกของเขาเสร็จ

 

ด้วยเงินก้อนใหญ่เกือบสามพันล้านหยวนของเขาตอนนี้เฉินจินเองไม่มีปัญหาเรื่องเงินทองอีกต่อไป เขาตัดสินใจเริ่มโครงการที่สองและสร้างผลิตภัณฑ์อื่นภายใต้บริษัทเซี่ยงไฮ้เทคโนโลยีที่ต้องไปไกลเกินกว่าหุ่นยนต์ทำความสะอาด