เหลียนชิงโจวเก็บมือและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ “ดูเหมือนข้าน้อยจะมาผิดเวลา ท่านแม่ทัพคงจะยุ่งตั้งแต่เช้า ข้าว่าท่าทางนายหญิงน้อยดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ท่านแม่ทัพจะไม่รีบตามหมอมาดูอาการหรอกหรือขอรับ”

ฉินหรูเหลียงหรี่ตามองเขา ทำเสียงฮึในลำคออย่างเย็นชาก่อนจะสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

เฉินเสียนเชิญเหลียนชิงโจวเข้าไปในลานบ้าน

สถานที่เล็กๆ แห่งนี้แม้จะเรียบง่ายและคร่ำครึ ทว่าก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาที่หาได้ยาก

รอยยิ้มของเหลียนชิงโจวจืดจางลง “องค์หญิงอาศัยอยู่ในสถานที่เช่นนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนถามกลับอย่างไม่ออกความเห็นใดๆ “เจ้ามาที่นี่มีอะไรหรือ”

เหลียนชิงโจวจึงตอบว่า “องค์หญิงทรงพระครรภ์ มีเหตุผลอะไรที่กระหม่อมจะไม่มาเยี่ยมล่ะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำยาและอาหารสำหรับคนตั้งครรภ์ไว้แล้ว ตอนนี้วางไว้ที่หน้าลาน องค์หญิงค่อยไปตรวจดูนะพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจนะ”

ทันทีที่เข้าไปในบ้านก็เห็นว่าด้านในเต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะที่ยังไม่ทันได้เก็บกวาดให้เรียบร้อย

เหลียนชิงโจวเอ่ยอย่างตกใจ “ท่านแม่ทัพฉินมาสร้างปัญหาให้องค์หญิง?”

เฉินเสียนชำเลืองมองเขา “เมื่อครู่นี้เจ้าก็เห็นหลิ่วเหมยอู่แล้วนี่ ดูแล้วนางน่าจะมีปัญหามากกว่าข้าไม่ใช่หรือ”

เหลียนชิงโจวขบคิดก่อนจะยิ้มน้อยๆ “เป็นเช่นนั้นจริงๆ ด้วย ตอนนี้องค์หญิงไม่ใช่คนที่จะถูกใครรังแกง่ายๆ แล้ว”

“กลับเข้าเรื่องกันเถอะ ดูท่าทางเหมือนฉินหรูเหลียงจะรู้จักเจ้า?”

ทันทีหลังจากถามออกไป เธอก็ได้รู้ว่านางกับเหลียนชิงโจวรวมถึงฉินหรูเหลียงมีความเกี่ยวข้องกันตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังเด็ก

ตอนที่บิดาของเฉินเสียนยังดำรงตำแหน่งเป็นจักรพรรดิแห่งต้าฉู่ ตอนยังเด็กเฉินเสียนกับเหลียนชิงโจวเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกัน ส่วนเหลียนชิงโจวก็เป็นเพื่อนเล่นกับฉินหรูเหลียง

น่าเสียดายที่เมื่อเติบใหญ่ต่างก็แยกย้ายไปคนละทาง เจ้าเดินข้ามสะพานไม้ของเจ้า ข้าเดินบนถนนหลวงของข้า

คนหนึ่งกลายเป็นแม่ทัพ คนหนึ่งกลายเป็นพ่อค้า คนหนึ่งจากที่เคยเป็นองค์หญิงผู้ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด แต่ปัจจุบันกลับกลายเป็นองค์หญิงผู้ตกอับ

เหตุผลที่องค์หญิงผู้นี้ทำตัวไร้ประโยชน์เช่นนี้เพราะนางเป็นพระธิดาของจักรพรรดิองค์ก่อน

เดิมทีนางมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อเป็นเครื่องแสดงความเมตตาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน นางไม่จำเป็นต้องมีลูก

เฉินเสียนกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงยังต้องปล่อยข่าวอีกล่ะ”

เหลียนชิงโจวตอบว่า “ยิ่งคนรู้มากขึ้นก็ยิ่งมีหูตาช่วยสอดส่องมากขึ้น ด้วยเหตุนี้องค์จักรพรรดิจะกำจัดเด็กคนนี้อย่างโจ่งแจ้งไม่ได้”

เฉินเสียนยิ้มหยัน ข้างหน้ามีหมาป่า ข้างหลังมีเสือ… ทำไมในยุคโบราณแบบนี้การจะท้องสักทีหนึ่งถึงลำบากนักนะ

แค่ต้องรับมือกับฉินหรูเหลียงคนเดียวก็เกินพอแล้ว นี่ยังต้องรับมือจักรพรรดิอีกหรือ

เหลียนชิงโจวเอ่ยด้วยความจริงใจว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม องค์หญิงจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเด็กเอาไว้ จะไว้ใจผู้ใดในจวนแม่ทัพไม่ได้อีกต่อไป องค์หญิงจะต้องให้ความสำคัญกับตัวเองและลูกเป็นอันดับแรก”

หลังจากเหลียนชิงโจวกลับไป เฉินเสียนต้องทำความสะอาดบ้านด้วยตนเองเพราะที่นี่ไม่มีสาวใช้คอยปรนนิบัติ

องค์หญิงผู้สง่างามเอ๋ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องอยู่ในสภาพที่ตกอับจนต้องมาทำความสะอาดบ้านเอง เห็นได้ชัดว่าในจวนแม่ทัพไม่มีใครสนใจเธอเลย พอได้ยินว่าหลิ่วเหมยอู่กินยาผิดจนล้มหมอนนอนเสื่อ ตอนนี้ทุกคนก็ไปรุมล้อมนาง

เธออดถอนหายใจให้กับตัวเองไม่ได้ ก่อนหน้านางมีช่องว่างอยู่ในใจ

ดูเหมือนว่าฉินหรูเหลียงจะเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของนาง คิดไม่ถึงเลยว่านางจะกล้าแต่งงานเข้ามาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

หลังจากแต่งงานเข้ามาหันซ้ายแลขวาก็ไม่มีใคร ทั้งยังมีแต่คนปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้าย

เฉินเสียนขยับข้อมือไปมา เริ่มอยากรู้เกี่ยวกับโครงสร้างของร่างกายนี้อย่างละเอียด

เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าวันนี้เธอจะจัดการกับหลิ่วเหมยอู่ได้อย่างง่ายดายราวกับคนมีทักษะ ร่างกายนี้ดูเผินๆ เหมือนจะอ่อนแอ แต่ความจริงแล้วแข็งแกร่งมาก

คิดๆ ดูแล้วก่อนหน้านี้คงจะทุ่มเทอย่างหนักเพื่อเสริมสร้างสมรรถภาพทางร่างกาย

ไม่อย่างนั้นก่อนหน้านี้ตอนที่ได้รับความเจ็บปวดมากมายตอนอยู่ในจวนแม่ทัพ เด็กคงจะไม่ปลอดภัยเป็นแน่

เฉินเสียนอยากรู้เหลือเกินว่าสัญชาตญาณการตอบสนองของร่างกายที่เพิ่งพัฒนาขึ้นนี้ใครเป็นคนสอนนาง