เท่ากับว่าความพยายามในหลายวันมานี้ไม่สูญเปล่า ตอนนี้องค์จักรพรรดิไม่ส่งเจ้าน่องน้อยไปโรงเรียนไท่ไม่ได้แล้ว

ให้เจ้าน่องน้อยไปเรียนที่โรงเรียนเพื่อให้ซูเจ๋อสั่งสอนและให้ความกระจ่างในภูมิปัญญาของเขา หรือจะยอมให้องค์หญิงองค์ชายในวังทั้งหลายไม่มีความสงบสุขในการเรียน

หลังจากขันทีประกาศราชโองการจบก็เดินออกไป เฉินเสียงยิ้มหัวเราะและมองไปยังเจ้าน่องน้อย และก้มไปข้าง ๆ หูของเขาพร้อมกับกระซิบว่า “ลูกแม่ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนไท่ต้องเชื่อฟังหน่อยนะ ราชครูแก่ชรา พวกที่คำพูดเต็มไปด้วยวลีวรรณกรรมยังไงเจ้าก็ฟังไม่รู้เรื่อง เจ้าเฝ้าติดตามอาจารย์คนที่เด็กที่สุดหน้าตาดีที่สุดในโรงเรียนไท่ก็พอ เจ้าต้องเชื่อฟังเขา รู้ไหม?”

เจ้าน่องน้อยพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเหมือนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข และพูดออกมา “ข้ารู้แล้ว”

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้น และจับไปที่คาง จ้องมองไปที่เจ้าน่องน้อยและพึมพำ “นี่ขนาดไม่ได้เป็นพ่อลูกกัน ทำไมข้าถึงรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา…”

เฉินเสียนคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ใช่พ่อแท้ ๆ แต่ก็ทำให้มีพ่อและลูก ต่อไปพ่อเลี้ยงและลูกเลี้ยงอาจจะเข้ากันได้ดีในอนาคต

วันต่อมาเฉินเสียนจัดเตรียมชุดให้เจ้าน่องน้อยอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และให้เสี่ยวเฮอไปส่งที่โรงเรียนไท่

พระตำหนักไท่เหอในวันที่ไม่มีเจ้าน่องน้อยนั่งเล่นกับจระเข้ทั้งวันในที่สุดก็สงบลง แม้แต่จระเข้ที่นอนอยู่ข้างน้ำก็ยังรู้สึกเบื่อหน่าย ทุกตัวต่างก็แหวกว่ายแยกย้ายกันไป ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะเดินผ่านถนนเส้นนี้เพื่อไปโรงเรียนไท่ องค์จักรพรรดิเสด็จไปดูอาการของเขาครั้งหนึ่ง เขาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กทารก แถมยังถูกองค์จักรพรรดิดุว่าขี้ขลาดเหมือนหนู ไม่ได้ความ

พระสนมฉีรู้สึกแค้นเคือง โดยในใจคิดว่าลูกชายของเธอจะไม่กลัวเช่นนี้หากพระตำหนักไท่เหอไม่ได้ทำตัวเป็นปีศาจ

แต่มาวันนี้ ลูกชายของเธอไปโรงเรียนไม่ได้ แต่กลับทำให้เจ้าเด็กป่าเถื่อนนั่นได้ไปเรียนที่โรงเรียนไท่

พระสนมฉีต้องการให้องค์จักรพรรดิลงโทษเจ้าน่องน้อยอย่างรุนแรง แต่เหตุการณ์ในวันนี้ทุกคนต่างก็เห็นว่าจระเข้คลานออกมาเอง หากไม่ใช่เพราะเจ้าน่องน้อยปรากฏตัวทันเวลา และลากมันกลับไปด้วยความกล้าหาญ เกรงว่าองค์ชายห้าคงจะถูกจระเข้กัดกินไปแล้ว

หากมองอีกมุมหนึ่ง เจ้าน่องน้อยได้ช่วยชีวิตองค์ชายห้าเอาไว้

ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ในช่วงนี้เขาไม่ต้องการที่จะพูดเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับองค์หญิงจิ้งเสียน

ทุก ๆ วันเจ้าน่องน้อยจะสะพายกระเป๋าใบเล็กไป และสะพายกลับมา ดูออกว่าเขามีความสุขในทุก ๆ วัน

ในห้องเรียนมีโต๊ะและเก้าอี้ขนาดเล็กซึ่งจัดเตรียมไว้สำหรับเขาโดยเฉพาะ

เจ้าน่องน้อยกล่าวอีกว่า “ตกปลา”

“พระตำหนักไท่เหอมีปลาซะที่ไหนล่ะ”

เจ้าน่องน้อยกล่าว “ไม่มีปลาธรรมดา แต่เป็นจระเข้”

ซูเจ๋อหัวเราะชอบใจ และรู้ได้ทันที “แม่เจ้าสอนมาไม่มีผิด”

หลังเลิกเรียน เสี่ยวเฮอมีหน้าที่มารับเจ้าน่องน้อยกลับจากโรงเรียน เมื่อกลับไปถึงพระตำหนักไท่เหอ โดยปกติจะมีนางกำนัลมาคอยตรวจสอบภายในกระเป๋าของเจ้าน่องน้อย

นางกำนัลตรวจค้นตัวของเขา เขาก็ยินยอมให้ตรวจค้นโดยดี

หลังจากกลับมาถึงพระตำหนักไท่เหอ เฉินเสียนก็นำกระเป๋าของเขาส่งไปให้แม่นมซุยหรืออวี้เยี่ยน และจูงมือเขากลับเข้าห้องไป

เฉินเสียนถาม “วันนี้เขาสอนอะไรลูกบ้าง?”

“สอนให้รู้จักตัวอักษร”

“อืม แล้วเขายังพูดอะไรกับลูกอีกไหม?” เฉินเสียนตั้งใจถามอย่างไม่คิดอะไร

เจ้าน่องน้อยกล่าวว่า “เขาถาม แม่ของเจ้าสอนอะไรเจ้าบ้าง”

“แล้วเจ้าตอบเขาไปว่าอย่างไร?”

“ข่มเหงรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”

เฉินเสียนใบหน้าบูดบึ้ง “แม่สอนให้เจ้าข่มเหงรังแกคนที่อ่อนแอกว่าตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ตกจระเข้”

เปลือกตาของเฉินเสียนกระตุก “เจ้าไม่พูดสิ่งดี ๆ เลยหรือ? เช่นแม่สอนเจ้าหัดเดินหัดพูด ทำให้เจ้าดูสะอาดและเรียบร้อยแบบนี้ ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะ?”

เจ้าน่องน้อยตอบอย่างตกใจ “ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น”

เฉินเสียนถอนหายใจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงซึมเศร้า “อย่างไรเสียแม่ก็เพิ่งจะเป็นแม่คนครั้งแรก ไม่มีประสบการณ์ ช่างมันเถอะ แต่คราวหน้าจำไว้นะลูกต้องพูดถึงแต่สิ่งดีดี”