ราวกับว่าซูเจ๋อกำลังกระซิบคำหวานกับเธอ เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “แม้จะรู้ว่าเจ้าน่องน้อยเป็นลูกชายของข้า แต่ข้าก็ทำได้เพียงส่งเขาเข้าไปในวัง ถ้าเขาเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งที่จะสละทิ้งเมื่อไรก็ได้ก็คงดี”

“อาเสียน ข้าเริ่มรู้สึกเสียใจตั้งแต่ตอนที่ยอมให้ท่านกลับไปที่เมืองหลวง หรืออาจจะเป็นตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ตั้งแต่ตอนที่ข้าตั้งชื่อให้กับเขา”

เฉินเสียนเอ่ยปนเสียงสะอื้น “เสียใจอะไร เสียใจที่ปล่อยให้ข้ากลับไปเมืองหลวงงั้นหรือ หรือว่าเสียใจที่ทำให้เราต้องมีชีวิตอยู่เหมือนติดคุกติดตะรางเช่นนี้”

ซูเจ๋อยิ้มอย่างขมขื่นและเอ่ยว่า “ข้าเองก็เพิ่งเคยเป็นพ่อคนครั้งแรก ก่อนหน้านี้ข้าไม่แยแสสิ่งใดเลย ไม่สนใจเลยว่าเลือดจะข้นกว่าน้ำ ไม่สนใจแม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไข ข้าสนใจเพียงแต่ท่าน ถ้าถึงเวลาที่จำเป็น ข้าจะละทิ้งเขาอย่างไม่ลังเล”

น้ำตาของเฉินเสียนไหลนอง “ซูเจ๋อ แต่เขาเป็นลูกของท่าน เหตุใดท่านจึงต้องปฏิบัติต่อตนเองอย่างโหดร้ายเช่นนี้เสมอ แค่พูดว่าละทิ้งก็จะละทิ้งกันได้ง่ายๆ”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ท่านถามว่าข้าเสียใจเรื่องอะไร สิ่งที่ข้าเสียใจก็คือการที่ข้าใช้คำว่า ‘ละทิ้ง’ ได้ง่ายเกินไป”

“อาเสียน ข้าไม่รู้ว่าการเป็นพ่อคนต้องทำอย่างไร ในตอนแรกท่านเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าการเป็นแม่คนต้องทำอย่างไร แต่ท่านเรียนรู้ได้เร็วกว่าข้า โชคดีที่ท่านค่อยๆ สอนให้ข้ารู้ เมื่อก่อนเป็นการง่ายสำหรับข้าที่จะทิ้งเขา แต่ต่อไปอาจจะเป็นไปไม่ได้แล้ว” ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ซูเจ๋อพยายามจูบซับน้ำตาบนใบหน้าของเฉินเสียนแต่ถูกเธอเบือนหน้าหนี ริมฝีปากอุ่นๆ จึงเปลี่ยนไปคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเธอ

เฉินเสียนเอ่ยอย่างทุกข์ระทมว่า “ในเมื่อเจ้าน่องน้อยกีดขวางทางของท่าน แปลว่าท่านคงไม่ได้คิดอยากจะมีลูกคนนี้ หากจะบอกว่าท่านไม่ได้ต้องการเด็กคนนี้เลยสักนิดก็คงไม่ใช่คำพูดที่เกินจริง”

เธอจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ ทว่าก็ชะงักไปนิดหนึ่งและถามเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า “ท่านทำอะไรน่ะ”

นึกไม่ถึงว่าซูเจ๋อจะยกมือขึ้นเพื่อถอดเสื้อผ้าออกทั้งที่อยู่ต่อหน้าเธอ เขาค่อยๆ ถอดชุดสีดำอย่างไม่เร่งรีบ จากนั้นจึงแขวนเอาไว้บนชั้นวางที่อยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไร ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล”

“แต่ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์จะนอนกับท่าน!”

ซูเจ๋อโน้มศีรษะลงมา โอบรอบคอของเธอเอาไว้และคลอเคลียอยู่ที่ข้างหู “เช่นนั้นข้าจะนอนกับท่านเอง ดีไหม ทันทีที่ท่านเปิดประตูให้ข้า ข้าก็นึกอยากจะนอนกับท่าน นึกไปว่ากำลังกดท่านอยู่เช่นนี้ ออกแรงบดขยี้ท่านในอ้อมกอดของข้า”

คำพูดของซูเจ๋อทำให้เฉินเสียนรู้สึกเหมือนมีมดนับพันกัดแทะอยู่ในร่างกายของเธอ และความเจ็บปวดที่อ่อนนุ่มนั้นก็จู่โจมเข้ามาทั่วร่าง

เฉินเสียนยังคงกระซิบถามอย่างดึงดันว่า “ไม่ใช่ว่าท่านรู้ระยะเวลาการมีระดูของข้าอยู่แล้วหรือ ในเมื่อท่านไม่ต้องการเขา ท่านจะทำให้ข้ามีเขาทำไม ท่านช่วยลุกขึ้นและตอบข้าอย่างจริงจังได้ไหม”

ซูเจ๋อยกตัวขึ้นและโอบกอดเฉินเสียนไว้ก่อนจะซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มพร้อมกับเธอ เขากล่าวว่า “แบบนี้ท่านก็จะไม่หนาวแล้ว ข้าเองก็จะอุ่นขึ้นด้วย ขออภัยด้วย ตอนนี้ข้ายังลุกขึ้นไม่ได้ ข้าสังหรณ์ใจว่าหากข้าพูดต่อไป ท่านอาจจะรับไม่ได้ แต่ในเมื่อต้องการคุยกันให้กระจ่าง ข้าจึงปิดบังท่านอีกไม่ได้”

เฉินเสียนกับเขาอยู่แนบชิดซึ่งกันและกัน อุณหภูมิร่างกายของซูเจ๋อค่อยๆ แผ่มาถึงร่างกายของเธอ และเธอก็เพิ่งตระหนักได้ว่าตัวของเขาเย็นเยียบ และคำพูดของซูเจ๋อก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเย็นชาขึ้นทีละน้อย

เฉินเสียนถามอีกว่า “ทำไมถึงอยากสัมผัสข้า ทำไมถึงอยากให้ข้ามีเขา…”

เธอสู้แรงซูเจ๋อไม่ได้อยู่แล้ว แต่เขาก็ยังเกาะกุมข้อมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างและกดลงบนหมอน

ซูเจ๋อโน้มเข้าไปแนบชิดใบหูของเธอ จูบที่ติ่งหูของเธออย่างละเมียดละไมและเอ่ยว่า “ข้าคำนวณระยะเวลาการมีระดูของท่านไว้แล้ว และรู้ว่าท่านจะตั้งครรภ์ได้ง่ายในเวลานั้น ท่านจำเป็นจะต้องมีลูกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน เช่นนั้นท่านจึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่ข้าปล่อยให้ฉินหรูเหลียงแตะต้องท่านไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องทำมันด้วยตัวเอง ทว่าท่านเพรียกหาแต่ชื่อของเขา และคงจะคิดมาเสมอว่าข้าคือเขา”

แม้เฉินเสียนจะไร้เรี่ยวแรง แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของซูเจ๋อเธอก็เริ่มดิ้น

ซูเจ๋อกดเธอไว้พลางพูดต่อไปว่า “ข้าไม่เคยพิจารณาให้รอบคอบถึงความยากลำบากในการตั้งครรภ์ในเดือนสิบ และข้าก็ยังประเมินความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างท่านกับลูกต่ำเกินไป ที่ข้าคิดไว้ในตอนแรกคือการเสียสละเด็กคนนั้น ขอเพียงแค่ปกป้องท่านได้ก็เป็นพอ”

“ซูเจ๋อ ท่านมันสารเลว!”

“ข้ามันเลว” ดวงตาของซูเจ๋อเป็นประกาย “แต่มันเปลี่ยนไปแล้ว ข้าทำไม่ลง ในที่สุดท่านก็ให้กำเนิดเขา ในตัวท่านเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของความเป็นแม่ ยิ่งนานวันข้าก็ยิ่งทนไม่ได้ที่จะพรากเขาไปจากท่าน”