“พอได้แล้ว!” เฉินเสียนตบลงไปที่โต๊ะและกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “แม้ข้าจะเรียกเขาว่าอาจารย์ แต่เขาก็อายุมากกว่าข้าไม่กี่ปีเท่านั้น ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับข้า และข้าก็ไม่เคยบอกว่าทุกคนให้เคารพนับถือเขาหรือฝากตัวเป็นศิษย์ แล้วจะเกี่ยวข้องอะไรกับบิดาและพี่น้อง! พวกท่านจะนำเรื่องนี้มาพูดถึงประเด็นอื่นหรือ?”

“นั่นเป็นเพราะฝ่าบาทคิดไปเอง! ทั้งอาณาจักรต้าฉู่ รวมไปถึงเย่เหลียง เป่ยเซี่ย ต่างก็รู้ว่าว่าฝ่าบาทมีราชครู!”

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่นำเหล่าทหารและบรรดาขุนนางก้มลงโค้งคำนับในท้องพระโรงและกล่าวว่า “ต่อให้หม่อมฉันตายก็จะไม่ยอมให้ฝ่าบาทกระทำการผิดจารีตและหลักจริยธรรม เสียหลักคุณธรรม ทำให้คนผิดหวัง ทำให้ประชาชนราษฎรแตกแยก! ฝ่าบาทได้โปรดทรงพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบ!”

“ทรงพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบ!”

เป็นเวลานานที่เฉินเสียนได้ยินเสียงของเสียงพูดว่า “หากข้าบอกว่าไม่ล่ะ?”

ผู้นำขุนนางผู้ใหญ่ลุกขึ้นและกล่าวอย่างก้าวร้าว “ถ้าเป็นเช่นนั้นหม่อมฉันยอมตายเพื่อไปพบจักรพรรดิองค์ก่อนที่ถนนยมโลกและขอพระทานอภัยโทษ! หากเลือดของหม่อมฉันสามารถใช้เพื่อปลุกให้ฝ่าบาททรงตื่นจากวังวนนี้ได้ หม่อมฉันถือว่าเป็นเกียรติและคุ้มค่าอย่าหาที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“จับตัวเขาให้ข้า!” เฉินเสียนมีลางสังหรณ์ว่าเขาจะทำอะไร จึงพูดเสียงดังทันที

สุดท้ายแล้วขุนนางเหล่านั้นก็จับตัวเขาไว้ไม่ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะหากวิธีนี้ได้ผลจริง พวกเขาก็ไม่อยากจะขัดขวาง ขุนนางผู้ใหญ่ที่พูดนั้นได้ลุกขึ้นจากพื้นและเดินเข้าไปกระแทกเข้ากับเสาที่อยู่ด้านข้างในท้องพระโรงโดยไม่ลังเล

โชคดีที่เฮ่อโยวรู้ทัน และคว้าตัวเขาไว้ได้ทัน

แม้ขุนนางผู้ใหญ่คนนั้นจะกระแทกเข้ากับเสาและทำให้ศีรษะของเขาแตก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาถึงตาย มีเพียงแค่บาดเจ็บและเป็นแผลเล็กน้อย

หัวใจของเฉินเสียนเต้นแรงและเร็วมาก เธอลุกขึ้นและเดินลงบันไดมา ใบหน้าของเธอดูมืดมนและเคร่งขรึม และเธอก็กัดฟันพร้อมด้วยดวงตาสีแดง และกล่าวว่า “ไม่รอให้ข้ากำจัดสิ่งเก่า ๆ อย่างพวกท่านทีละคนที่คอยเอาแต่ขัดขวางข้า แต่พวกท่านกลับเอาความเป็นความตายมาขู่ข้า? ตายไปก็ดี ตายไปจะได้ไม่มีใครมาคอยขัดขวางข้าได้อีก! ไม่รู้หรือว่าข้ารักและหลงใหลแต่เพียงซูเจ๋อหรือ เลือดแค่นี้หรือจะสามารถทำให้ข้ากลับใจ?!”

เฉินเสียนหยุดและกล่าวว่า “พวกท่านฟังข้าให้ดี ไม่ใช่เป็นเพราะซูเจ๋อรู้ว่าผิดแล้วยังทำผิด แต่เป็นเพราะข้ารักเขา หากประชาชนราฎษรจะด่าว่า ก็มาลงที่ข้า ข้าเองต่างหากที่บังคับเขาให้ยินยอมในฐานะที่ข้าเป็นองค์จักรพรรดิ! เรียกคนมาที่นี่ นำตัวใต้เท้าซวีไปที่สำนักหมอหลวง!”

หลังจากนั้น เฉินเสียนก็สะบัดแขนเสื้อแล้วหันกลับไปด้วยความโกรธ แล้วกล่าวว่า “ยังมีใครอาสาพร้อมจะตายอีก ทำต่อได้เลย ยังไงซะข้าก็มองไม่เห็น ความตายของพวกท่านไม่มีประโยชน์อะไร ข้าเป็นคนไม่มีศาสนาและไม่นับถือเทพเจ้า เรื่องจะไปขออภัยโทษกับองค์จักรพรรดิองค์ก่อนอะไรนั่นเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งหมด”

ใต้เท้าซวีคนที่เดินเอาศีรษะไปชนเข้ากับเสานั้นมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดิน ทำหน้าที่ตรวจสอบกำกับดูแลการทำงานของเหล่าขุนนาง หรือแม้แต่องค์จักรพรรดิ กล้าตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา เป็นคนหัวโบราณและหัวรุนแรงมาก

ตอนนี้เลือดที่หน้าผากของเขายังคงไหลออกมา และเขารู้สึกวิงเวียนอยู่พักหนึ่ง และในไม่ช้าก็ถูกนำตัวส่งสำนักหมอหลวง

หมอหลวงที่สำนักหมอหลวงได้รีบทำการรักษาให้กับเขา

บรรดาขุนนางเหล่านั้นต่างไม่สบายใจที่จะแยกย้ายกันไป จึงรวมตัวกันไปที่สำนักหมอหลวง และต่างถอนหายใจในขณะเดียวกัน

ขุนนางผู้ใหญ่ท่านหนึ่งถอนหายใจและกล่าวว่า “ใต้เท้าซวี ทำไมท่านถึงคิดทำเช่นนี้ ทำไมถึงเอาศีรษะไปกระแทกกับเสาจริง ๆ ล่ะ”

ใต้เท้าซวีกล่าวว่า “เดิมทีข้าคิดว่าจะสามารถหยุดยั้งความคิดขององค์จักรพรรดิได้ ให้พระองค์ยกเลิกความคิดเช่นนั้น แต่ตอนนี้เรื่องในราชสำนักยังไม่ถูกพูดถึงออกไปข้างนอก หากถูกพูดถึงแล้วและประชาชนต่างก็รับรู้เข้า นี่ถึงจะเรียกว่าแย่จริง ๆ”

“ใช่ ๆ เรื่องคราวก่อนที่ซูเจ๋อกระทำไว้ที่กำแพงเมือง รวมถึงการแสดงออกขององค์จักรพรรดิทำให้ถูกเป็นที่พูดถึงในเมืองหลวงอยู่หลายวัน เรื่องราวระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์นี้จะทำให้ภาพลักษณ์ขององค์จักรพรรดิเสียหายอย่างมากหากถูกพูดถึงออกไป”

ในขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีนั้น และการหารือกันยังไม่มีข้อสรุป องค์ชายหกที่ออกมาเดินเล่นก็ได้เดินมาถึงสำนักหมอหลวง

เมื่อเข้ามาถึงในสำนักหมอหลวง ก็มองเห็นเหล่าบรรดาขุนนางอย่างไม่มีพิษมีภัยและกล่าวว่า “ใต้เท้าทั้งหลายมาปรึกษาหารืออะไรกันที่สำนักหมอหลวงหรือ?”

บรรดาเหล่าขุนนางต่างพากันแสดงความเคารพ “องค์ชายหก”

องค์ชายหกมองดูอาการบาดเจ็บของใต้เท้าซวี และกล่าวว่า “เมื่อครู่ข้าเห็นฝ่าบาทดูท่าทางโกรธ และยังเห็นพวกท่านรีบเดินมาที่สำนักหมอหลวง ที่แท้ก็เกิดเรื่องขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับใต้เท้า ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนี้?”

เพราะนี่คือเรื่องของอาณาจักรต้าฉู่เอง จึงไม่สามารถให้องค์ชายหกต้องมาแปดเปื้อนไปด้วย เรื่องนี้เหล่าขุนนางต่างทราบกันดี จากนั้นใต้เท้าซวีก็กล่าวว่า “ข้าเพียงแค่หกล้มเพราะไม่ระมัดระวัง ขอบพระทัยองค์ชายหกที่ทรงเป็นห่วง หากองค์ชายหกสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง ไม่จำเป็นต้องมาที่สำนักหมอหลวงด้วยตัวเอง เพียงแค่สั่งให้นางกำนัลมาตามหมอหลวงไปดูพระอาการที่พระตำหนักจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายหกกล่าว “ข้าไม่ได้มาหาหมอหลวง ข้ามาเพื่อดูอาการบาดเจ็บของใต้เท้าต่างหาก” พูดจบเขาก็หยิบขวดยาออกมาจากแขนเสื้อ “นี่เป็นยาห้ามเลือดที่ทำขึ้นเป็นพิเศษในพระราชวังเย่เหลียง ผลที่ตามมาช่างน่าทึ่ง ใต้เท้าลองรับไปใช้ดู”

“นี่…”

ของของเย่เหลียง พวกเขาจะกล้ารับโดยสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร โดยเฉพาะของขององค์ชายหก

องค์ชายหกยิ้ม รอยยิ้มนั้นดูมีความหมายแผงอยู่ จากนั้นจึงใช้จังหวะที่เหล่าขุนนางเผลอ เขาแอบหยิบมีดเล็กที่อยู่บนโต๊ะไป ยกแขนเสื้อของเขาขึ้น และกรีดแขนของเขาด้วยมีด

บรรดาขุนนางต่างอุทานออกมา แต่พวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งได้

เมื่อเห็นเลือดสีแดงไหลออกมาจากปลายแขนขององค์ชายหก เขากลับไม่ได้สนใจหรือรู้สึกอะไร และเขาไม่ได้ขมวดคิ้วเลย

องค์ชายหกกัดที่จุกขวดยาด้วยปาก โรยผงลงบนบาดแผล แล้วตรัสว่า “ใต้เท้าทั้งหลายไม่เชื่อข้า คิดว่าข้าจะใช้ยานี้เพื่อทำร้ายใต้เท้างั้นหรือ ตอนนี้ข้าได้ใช้ตัวของข้าทดลองให้ท่านดูแล้ว ใต้เท้าน่าจะเชื่อข้าแล้วใช่ไหม”

และยานั้นใช้ได้ผลจริง ๆ พอโรยลงไปที่แผลสักพักเลือดก็หยุดไหล

เพื่อพิสูจน์ว่ายานั้นใช้ได้ผล เขาจึงกรีดแขนของตัวเอง ตอนนี้หากใต้เท้าซวีจะไม่ใช้ยาของเขา ก็ดูจะปฏิเสธลำบากและไม่สมเหตุสมผล

ในท้ายที่สุดใต้เท้าซวีก็ขอให้หมอหลวงนำยาขององค์ชายหกมาใช้กับเขา และกล่าวว่า “ขอบพระทัยองค์ชายหกที่ประทานยาให้หม่อมฉันพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายหกหรี่ตาลงและตรัสว่า “ใต้เท้าไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อข้ามาอยู่ที่ต้าฉู่ ต่อไปเราก็คือคนในครอบครัวเดียวกัน ก็ควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” เขาหยุดและตรัสต่อ “ได้ยินมาว่าพวกใต้เท้าและองค์จักรพรรดิเป็นเพราะเรื่องของซูเจ๋อ ทำให้ต้องเกิดการทะเลาะขึ้นอย่างหนัก หากจะทำให้เขาทั้งสองคนแยกออกจากกันอย่างสิ้นเชิง อันที่จริงไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องมันซับซ้อนแบบนี้ ข้ามีวิธีที่ง่ายกว่านั้น”

แม้ว่าความสนใจในผลประโยชน์ที่จะได้รับจะแตกต่างกัน แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ต่างก็ต้องการรู้ว่าวิธีการนั้นคืออย่างไร

แต่ก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาซักถามในรายละเอียด ขุนนางผู้ใหญ่ก็เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเฉินเสียนเดินเข้ามายังสำนักหมอหลวง จึงรีบกล่าวว่า “องค์ชายหกกลับไปก่อนจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดิเสด็จมาแล้ว”

องค์ชายหกหันหลังกลับไปมอง พอดีกับที่เฉินเสียนเดินเข้ามาถึงประตูและเดินขึ้นบันไดไปที่หน้าประตูห้องยา ดวงตาที่เย็นชานั้นจ้องมายังดวงตาของเขา

เฉินเสียนกล่าว “ท่านมาทำอะไรที่นี่”

องค์ชายหกหยิบยกแขนเสื้อขึ้นแล้วแสดงให้เฉินเสียนดู และกล่าวว่า “ไม่ได้ระวังเลยได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ก็เลยมาทำแผลที่นี่ ไม่คิดเลยว่าใต้เท้าทั้งหลายจะอยู่ที่นี่ เลยพูดคุยกันนิดหน่อย”

เฉินเสียนเดินเข้ามาและตรงไปที่ข้างตัวเขา ผ้าไหมสีฟ้าและมุมของชุดเครื่องแบบของจักรพรรดิ ไปโดยมือของเขา เขาเลิกคิ้ว ยกมือขึ้น วางไว้ระหว่างจมูกของเขาและดมกลิ่น กลิ่นที่ไม่มีกลิ่นแป้งที่ผู้หญิงควรมี แต่เป็นกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ทำให้เขารู้สึกสบาย

เฉินเสียนถามใต้เท้าซวีเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขา จากนั้นเหลือบมองไปยังเหล่าขุนนางผู้ใหญ่และองค์ชายหก องค์ชายหกทรงไม่รู้สึกอะไร แต่บรรดาขุนนางผู้ใหญ่เหล่านั้นหลีกเลี่ยงสายตาของเธอเพื่อหลบความสงสัย และค่อย ๆ ถอยออกไปจากสำนักหมอหลวงทีละคน

เฉินเสียนตรัสกับใต้เท้าซวี “ซวีอ้ายชิงพักผ่อนเยอะ ๆ หลังจากนี้ข้าจะแจ้งเรื่องไปยังครอบครัวของท่าน เพื่อมารับท่านกลับไปพักฟื้นที่บ้านพัก เกรงว่าหลังจากนี้อีกสิบวันหรือครึ่งเดือนท่านจะไม่สามารถมาร่วมการเข้าเฝ้ายามเช้าได้ รักษาสุขภาพร่างกายให้หายดีก่อนนะ”

ใต้เท้าซวีลังเลที่จะพูด แต่ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง