ความร้อนในตัวที่เธอพึ่งจะเย็นลงได้เหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง

ใครจะไปคิดว่าเวลานี้เฮ่อโยวกลับมาแล้ว เห็นว่าทั้งสองนั่งอยู่ที่ระเบียงทางเดิน เลยพูดขึ้นมาจนเสียบรรยากาศ：“พวกท่านมานั่งทำอะไรตรงนี้?”

เห็นว่ามือของซูเจ๋อกำลังลูบไล้ที่ใบหน้าของเฉินเสียน เฮ่อโยวพูดขึ้นมาอีกพร้อมเหตุผล：“บัณฑิตซูเจ๋อ！ผิดหวังจริงที่ท่านเป็นบัณฑิต ทำรุ่มร่ามแบบนี้ได้อย่างไรกัน มือของท่านวางอยู่ที่ใด！”

ซูเจ๋อหน่ายจะใช้สายตาปรามเขาแล้ว พูดด้วยความเหนื่อยหน่าย：“เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

เฮ่อโยว：“คิดไม่ถึงว่าภายนอกท่านสุภาพเรียบร้อย แต่ธาตุแท้กลับทำเรื่องเสื่อมเสียแบบนี้！”

เฉินเสียนกระตุกหนังตา บนใบหน้าเลือดร้อนขึ้นอย่างต่อเนื่อง：“เฮ่อโยว เขาแค่กำลังช่วยข้าประคบเย็น”

“ประคบเย็น？” เฮ่อโยวมองอย่างละเอียดแล้วถาม “เฉินเสียน หน้าท่านเป็นอะไรไป?”

เฉินเสียนตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก：“หกล้ม”

เฮ่อโยวเดินมานั่งข้างเฉินเสียนอีกฝั่ง ถอนหายใจแล้วพูด：“เวลาเดินก็ต้องมองดีๆ ทำไมท่านไม่ระวังแบบนี้ล่ะ โตขนาดนี้แล้วยังหกล้มอยู่อีก”

เฉินเสียน：“……”

มีเฮ่อโยวอยู่ที่นี่ เฉินเสียนกับซูเจ๋อก็ไม่สามารถพูดคุยกันได้อย่างเมื่อครู่แล้ว

เห็นว่าทั้งสามนั่งอยู่ด้วยกันที่ระเบียงทางเดิน จู่ๆก็ไม่มีอะไรจะพูด

บรรยากาศแปลกๆ

เฉินเสียนรับรู้ได้ถึงน้ำแข็งในผ้าประคบกำลังละลายอย่างชัดเจน ก็เลยถามซูเจ๋อออกไป：“น้ำแข็งนี่ของท่านทำที่ไหนหรือ เย็นสบายดีนะ”

ซูเจ๋อเหลือบตามองก้อนน้ำแข็งในมือแวบหนึ่ง：“ท่านหมายถึงอันนี้หรือ ข้าไปขุดมาจากโลงศพแช่แข็งในห้องใต้ดินมา”

เฉินเสียนเหลือบมองเขา：“……ท่านว่าอย่างไรนะ? ท่านใช้น้ำแข็งจากโลงศพแช่แข็งประคบหน้าให้ข้า?”

เฮ่อโยวส่ายหน้าจุ๊ปากอยู่ข้างๆ：“ใจกว้างเกินไปจริงๆ ถึงขนาดที่เอาของที่คนตายใช้มาใช้กับเฉินเสียน บัณฑิตท่านเจตนาจะทำอะไรของท่าน！”

ซูเจ๋อเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้ทัน พูดด้วยความไม่สะทกสะท้าน：“รองท่านฑูตเฮ่อ ท่านพึ่งจะตื่นนอนมา ไม่คิดอยากจะทานอาหารมื้อค่ำหรือ ยังไงซะฟ้าก็มืดขนาดนี้แล้ว”

จู่ๆเฮ่อโยวก็เหมือนพึ่งตื่นจากความฝัน ลูบท้องที่ว่างเปล่าแล้วพูด：“มิน่าล่ะข้าถึงรู้สึกขาดอะไรไป ที่แท้ก็ไม่ได้ทานอาหารมื้อค่ำนี่เอง！”

เขาประกบมือขึ้นมาอีกแล้วพูด：“จริงสิ คืนนี้ไม่ใช่ว่ามีงานเลี้ยงรับแขกหรอกหรือ ทำไมพวกเรายังไม่ไปกัน?”

ซูเจ๋อ：“ตอนที่ไปลืมเรียกเจ้า พวกข้าทานกันแล้ว”

เฮ่อโยวเต็มไปด้วยความแค้นใจ：“ทำไมพวกท่านไม่เรียกข้า！”

“เพราะเจ้านอนหลับลึกเหมือนตายไง”

ทำอย่างไรดี พอคิดว่าตัวเองยังไม่ได้ทานมื้อค่ำ เฮ่อโยวก็ยิ่งรู้สึกหิวขึ้นไปอีก

เขารีบไปหาอะไรทานที่หลังครัว

ซูเจ๋อพูดไม่กี่ประโยคก็ทำให้เขาออกไปได้ ตอนนี้ที่ระเบียงทางเดินก็เหลือแค่เขากับเฉินเสียนสองคน

ครั้งนี้ซูเจ๋อมองเฉินเสียนที่ทำหน้ารังเกียจก้อนน้ำแข็งในมือเขาด้วยท่าทางจริงจัง：“น้ำแข็งก้อนนี้หามาจากที่อื่น ท่านวางใจที่จะใช้เถอะ”

เฉินเสียนจ้องเขาอย่างโกรธแค้น

หลังจากที่ประคบเย็นไป ซูเจ๋อเอายาทาที่เตรียมไว้นานแล้ว ทาจุดที่เฉินเสียนเจ็บอย่างเบามือ

เฉินเสียนถามอย่างไม่สบายใจ：“ข้าเป็นแบบนี้ดูไม่ดีใช่หรือไม่?”

“ไม่เลย”

“ท่านล้อข้า”

ซูเจ๋อมองตาเธอลึกลงไป จู่ๆก็ยื่นหน้าก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ

สัมผัสและลมหายใจที่อุ่นนั้น จู่ๆก็ครอบครองทุกส่วนบนใบหน้าของเฉินเสียนอย่างไม่ทันได้ป้องกันเลยสักนิด

เธอประหม่าขึ้นมา ทั้งตัวแข็งทื่อ

ถึงแม้ว่าเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ กลับทำให้ใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่งเหมือนจะระเบิดออกมา

แต่แค่ไม่นาน ซูเจ๋ออยากจะลิ้มรสมันอีกครั้งตั้งนานแล้ว เลือดในร่างกายของเขาพลุ่งพล่าน แต่ก็ข่มอารมณ์ไว้ เสียงของเขาแหบพร่า พูดออกมาจนทำให้หูของเฉินเสียนแดงด้วยความเขินอาย：“ข้าไม่ได้ล้อท่าน”

เฉินเสียนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นกลับมาจากระเบียงทางเดินได้อย่างไร พริบตาเดียวก็กลับมาที่ห้องแล้ว

เฮ่อโยวถืออาหารกลับมา ทานไปด้วยถามด้านนอกไปด้วย：“เฉินเสียนล่ะ?”

ซูเจ๋อตอบอย่างเฉยเมย：“พระองค์กลับห้องไปพักแล้ว”

เฮ่อโยว：“ข้าอุตส่าห์เอาหมั่นโถวมาสองลูก”

“เจ้ากินเองเถอะ”

เฮ่อโยวพูดอย่างคับแค้นใจ：“พวกท่านได้กินของอร่อย แน่นอนย่อมสบายอยู่แล้วสิ ข้าได้แค่กินหมั่นโถวที่เย็นชืดลูกนี้……”

เฉินเสียนนอนอยู่บนเตียง ทั้งๆที่ถึงเวลานอนแล้ว แต่เธอก็ยังคงพยายามที่จะให้ตัวเองกระปรี้ประเปร่าขึ้นมาสักหน่อย

เห้อ？แต่ก่อนใช่ว่าจะไม่เคยจูบ ทำไมเธอต้องหนีด้วย?

มีแค่เฉพาะตอนจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะมีปฏิกิริยาที่ชัดเจนขนาดนี้

ไม่สิ เธอไม่ได้หนี เธอแค่กลับห้องมานอน！แต่ท่าทางของเธอมันเร็วเกินไป เห็นชัดๆว่าหนี！

จบแล้ว ความฉลาดของเธอเห็นได้ชัดว่ากำลังลดลง！

แต่ว่าเมื่อได้ฟังคำพูดของเฮ่อโยวที่นอกประตู เฉินเสียนก็รู้สึกว่าน่าขัน

งานเลี้ยงแบบนั้น ไม่ใช่สถานที่ที่มีของอร่อยให้กินเลยแม้แต่นิด เธอกับซูเจ๋อไม่ได้กินอะไรด้วยซ้ำ โชคดีที่เฮ่อโยวไม่ได้ไปเพราะนอนหลับ ไม่เช่นนั้นอาจจะยุ่งยากมากไปกว่านี้

เฉินเสียนไม่รู้ว่าหลับไปเมื่อไร

บางทีคืนนี้เป็นคืนที่วุ่นวายคืนหนึ่ง แต่เธอก็ยังนอนหลับสบาย

เวลานี้เมืองชายแดนของเย่เหลียงได้จุดไฟสงครามขึ้นมา

จ้าวเทียนฉีนำทหารไปซุ่มโจมตีเย่เหลียง เดิมทีเป็นเรื่องลับเฉพาะในกลุ่มทหาร คนนอกไม่สามารถรู้ได้

แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ถึง เมื่อไปถึงกลับตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู