ตอนนี้แต่ละสถานที่ของต้าฉู่ กำลังวุ่นวายประสบกับหิมะตกหนักก่อตัวเป็นภัยพิบัติอาณาประชาราษฎร์อดอยาก จะถึงปลายปีแล้วเรื่องงานในราชสำนักขั้นตอนยิ่งซับซ้อนมากขึ้น องค์จักรพรรดิยุ่งจนกดดัน จะมีความสบายใจไร้กังวลไปสนใจเฉินเสียนกับลูกชายที่ไหนกัน

ถึงอย่างไรเข้ามาในพระราชวังแล้ว ก็เลิกคิดที่จะออกไปการให้สองแม่ลูกนั้นเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ก็ไม่เห็นเป็นไร หลีกเลี่ยงการพูดไร้สาระขึ้นมาว่าองค์จักรพรรดินำองค์หญิงจิ้งเสียนกับลูกมากักบริเวณไว้

ทูตของเป่ยเซี่ยเข้ามาอาณานิคมต้าฉู่ ก่อนปีใหม่ก็น่าจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง องค์จักรพรรดิกักบริเวณเฉินเสียนหากทำชัดเจนเกินไป จะทำให้เป่ยเซี่ยมีเรื่องพูดได้

คล้ายกับว่าเจ้าน่องน้อยไม่ได้สนใจการเล่นหิมะ เขามุ่งตรงไปตามทางเล็กๆ เฉินเสียนเดินตามด้านหลังของเขาไม่ใกล้และไม่ไกล

เฉินเสียนหยิบหิมะก้อนกลมโยนใส่เขา เขาก็ไม่ตอบโต้ สั่นสะบัดหิมะออกจากชุดของเขาเงียบๆ แล้วเดินอย่างต่อเนื่อง

เฉินเสียนกล่าวถามว่า “เจ้าจะไปที่ใดกัน?”

เจ้าน่องน้อยเอียงเท้า สะดุดล้มบนพื้น เขานั่งลงบนพื้นหันกลับมาแววตาคู่นั้นมองที่เฉินเสียน

เฉินเสียนก็เลยเดินไปดึงมือน้อยๆของเขา สองแม่ลูกเดินผ่านทางเล็กๆใต้ป่าต้นสน เดินไปด้านหน้าอีกก็เป็นป่าต้นอู๋ถง

เทศกาลนี้ ป่าต้นอู๋ถงนี้ไม่เหลือใบแล้ว กิ่งไม้โบร่วงโรยแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่ ถูกหิมะหล่นใส่จนเป็นเงารูปร่าง

ช่วงเช้าที่จิตใจไม่ว้าวุ่น ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เฉินเสียนใจเต้นรัว มองเจ้าน่องน้อยแล้วกล่าวถามว่า “เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร?”

เจ้าน่องน้อยไม่พูดไม่จา ราวกับเคลิบเคลิ้มหลงใหลในเสียงท่องตำรานั้น เสียงท่องตำรานุ่มนวลและอีกทั้งยังเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

เจ้าน่องน้อยยังอยากยื่นเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า เลยถูกเฉินเสียนดึงรั้งร่างกายน้อยๆไว้แล้วอุ้มเขาขึ้น

แต่น่าเสียดาย เจ้าน่องน้อยเรียนดีตั้งใจ จะเข้าเรียนที่โรงเรียนไท่ได้ที่ไหนกันล่ะ ตอนนี้เขากับเฉินเสียนล้วนถูกกักบริเวณ

เสี่ยวเฮอปรากฏความห่วงใยออกมาให้เห็น ทอดถอนหายใจแล้วกล่าวขึ้นว่า “ราชครูในโรงเรียนไท่ล้วนเป็นผู้เก่งกาจมีความสามารถ ได้ยินว่าบัณฑิตท่านนั้นยิ่งเป็นผู้ที่มีความรู้ลึกซึ้งหลายแขนงน้อยที่มีผู้เทียบเท่าได้ เพียงแต่เป็นที่โปรดปราณของพระราชบุตรกับองค์หญิง ล้วนเชื่อฟังเขาให้ความรู้ระดับที่สูงขึ้น หากท่านชายน้อยมีเขาอบรมสั่งสอนบ้าง อย่างนั้นก็ดีเพคะ”

เฉินเสียนปิดปากเงียบ เจ้าน่องน้อยก็กินโจ๊กอย่างว่าง่าย

แน่นอนว่าอวี้เยี่ยนรู้ที่เสี่ยวเฮอพูดนั้นคือผู้ใด เลยสามารถพูดคุยกันกับนางได้ แล้วกล่าวขึ้นว่า “แต่ด้านนอกล้วนเป็นที่รู้กันทั่วว่าบัณฑิตท่านนั้นเมื่อไม่นานมานี้ถูกตรวจสอบแล้วไม่ใช่หรือ องค์จักรพรรดิยังให้เขามาสอนตำราอยู่หรือ?”

เสี่ยวเฮอกล่าวว่า “ต่อมาเขาก็ถูกพิสูจน์ยืนยันว่าเป็นการได้รับโทษทั้งที่ไม่ได้ทำผิด ได้ยินมาว่าหลักฐานเหล่านั้นล้วนเป็นการปลอมแปลง ในเรือนของบัณฑิตสุจริตบริสุทธิ์เป็นอย่างมาก”

เฉินเสียนกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “พวกเจ้าถกเรื่องในราชสำนักกันเช่นนี้ ไม่เกรงว่าด้านนอกฝาผนังจะมีคนแอบฟัง หลังจากนั้นก็ถูกตัดลิ้นหรือ?”

เสี่ยวเฮอกับอวี้เยี่ยนสบตากันแล้วยิ้ม แลบลิ้นปลิ้นตากัน

คิดไม่ถึงตอนที่เพิ่งจะมา อวี้เยี่ยนยังมีความคิดเห็นไม่พอใจต่อเสี่ยวเฮออย่างมาก วันนี้นางกับเสี่ยวเฮอใกล้ชิดกันแล้ว

นี่ก็เป็นความหมายของเฉินเสียน เด็กสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันพอตอนที่อยู่อาศัยคบหากันค่อนข้างร่วมมือกันได้ และก็พูดคุยกันง่าย

ในพระราชวังคนมากมายหลายปาก ขนาดเสี่ยวเฮอยังรู้เรื่องเหล่านี้ คาดว่าก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก เหล่านางกำนัลเวลารวมตัวกันอยู่เป็นการเฉพาะตัว ผู้ใดไม่พูดเรื่องสอดรู้สอดเห็นเล่า

ตั้งแต่หลังจากที่เสี่ยวเฮอรู้ว่าเจ้าน่องน้อยโหยหาโรงเรียนไท่เป็นอย่างมาก มีภารกิจหรือไม่มีภารกิจเสี่ยวเฮอล้วนสนใจเรื่องของโรงเรียนไท่เป็นพิเศษ วันรุ่งขึ้นก็มาบอกกล่าวกับเฉินเสียนว่า “ได้ยินมาว่าวันนี้บัณฑิตมาสอนตำราที่โรงเรียนไท่เพคะ”

เฉินเสียนใจสั่นสะท้าน มือที่เคลื่อนไหวชะงักงัน ใบหน้าเย็นชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นสวมใส่ชุดให้เจ้าน่องน้อยอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้ว่าเจ้าน่องน้อยฟังเข้าใจหรือไม่ เริ่มไม่สงบอยู่ในอ้อมกอดของเธอ และยื่นขาสั้นสองข้างอยากจะลงมาที่พื้น

เฉินเสียนฉวยคว้าขาของเขากลับมา สวมใส่กางกางต่อ

แม่นมซุยพึงพอใจอยู่ด้านแล้วกล่าวถามขึ้นว่า “บัณฑิตไม่ใช่ออกจากศาลยุติธรรมต้าหลี่แล้วก็กลับไปพักฟื้นที่เรือนหรือ เหตุใดถึงได้เข้าพระราชวังมาสอนตำราเร็วเช่นนี้?”