โดยไม่รอคำตอบของอวี้เยี่ยน เฉินเสียนก็พูดต่อว่า “ชีวิตประจำวันของข้าไม่มีอะไรพิเศษ แค่กินอาหารครบสามมื้อและกินยาบำรุงทารกในครรภ์ ถ้าคนอื่นไม่มายุ่งกับเรา เจ้าก็ไม่ต้อง…”

ยังพูดไม่ทันจบเฉินเสียนก็หยุดไป ความที่มีสติรู้ตัวอยู่เสมอทำให้เธอสังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อลืมตาขึ้นเธอก็สบตากับสายตาที่แข็งกระด้างของฉินหรูเหลียงพอดี

นัยน์ตากลมโตของเธอสงบนิ่งยากจะหยั่งถึง ปฏิกิริยาทั้งหมดของฉินหรูเหลียงสะท้อนอยู่ในแววตาอย่างชัดเจน

ถึงแม้เธอจะขมวดคิ้วแค่เพียงเล็กน้อยก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว ทว่าฉินหรูเหลียงก็ทันเห็นมัน

ฉินหรูเหลียงตระหนักได้ว่านางไม่ได้ชอบการมาเยือนของเขาเหมือนดั่งแต่ก่อน

อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความรังเกียจเล็กน้อย

ความโกรธของฉินหรูเหลียงที่เดิมทีถูกระงับไปแล้วอยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินเสียนลุกขึ้นนั่ง เธอเลิกคิ้วน้อยๆ และเอ่ยอย่างเกียจคร้านเสียเหลือเกินว่า “อา… แขกพิเศษที่นานๆ จะมาที่นี่เสียที ข้าได้ยินว่าตอนนี้เหมยอู่เลือดกำเดาไหลไม่ใช่หรือ ท่านแม่ทัพดูว่างๆ นะ ไม่คิดว่าจะยังมีเวลามาหาข้าที่นี่”

ฉินหรูเหลียงสบตากับเธอตรงๆ และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ท่านไม่รู้หรือว่าข้ามาทำไม”

เฉินเสียนทัดผมที่ระอยู่บริเวณใบหูด้วยกิริยาที่น่ามอง ก่อนจะหันไปมองเขาและเอ่ยว่า “บอกตามตรงว่าข้าไม่รู้จริงๆ”

“ข้าได้ยินมาว่าหลิ่วเหมยอู่พบกับท่านตลอดช่วงสองสามวันมานี้”

“ทุกคนอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันก็ต้องเจอกันเป็นเรื่องธรรมดา”

“ท่านทำอะไรนาง” ฉินหรูเหลียงถามอย่างคาดคั้น

เฉินเสียนตอบนิ่งๆ ว่า “เป็นไปได้ไหมว่าข้าจะชนจมูกนางจนเบี้ยว” เธอหรี่ตาและยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ถ้าถูกชนจนจมูกเบี้ยวละก็คงไม่น่ามองสักเท่าไหร่ ใบหน้านั้นงามมากแท้ๆ”

น้ำเสียงของฉินหรูเหลียงเคร่งขรึมยิ่งขึ้น “เรื่องคราวก่อนข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับท่าน ข้าเคยบอกไปแล้วว่าถ้าท่านกล้าแตะต้องนางอีก ข้าจะไม่ปล่อยท่านไปแน่ คราวนี้ทำไมนางจึงเลือดกำเดาไหล ท่านกล้าพูดไหมว่าท่านไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง”

เฉินเสียนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ฉินหรูเหลียง ความโหดร้ายเลือดเย็นของท่านช่างไม่เป็นสองรองใคร”

ไฟโกรธในใจของฉินหรูเหลียงเริ่มลุกโชน

เธอสบตาเขาตรงๆ และเอ่ยต่อไปว่า “ท่านนำอาหารบำรุงร่างกายของข้าไปให้นาง พอนางกินของบำรุงมากเกินไปผลลัพธ์จึงไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วท่านก็มาโทษข้า?”

ฉินหรูเหลียงเองก็เพียงแต่ฟังมาจากคำบอกเล่าของเซียงซั่นว่าสองสามวันมานี้หลิ่วเหมยอู่พบกับเฉินเสียนทุกวัน ทว่าในความเป็นจริงเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลย

เฉินเสียนกำลังใช้เล่ห์สี่ตำลึงปาดพันชั่ง(คือการใช้แรงเพียงเล็กน้อยเพื่อเอาชนะแรงที่มากกว่าได้นั่นเอง) นางใช้มือของเขาตบหน้าของเขาเองโดยที่นางแทบไม่ต้องออกแรง

ใบหน้าของฉินหรูเหลียงบิดเบี้ยว เขาเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เหมยอู่ร่างกายอ่อนแอ และมันก็เป็นเพราะท่าน การให้นางกินอาหารเหล่านั้นเพื่อบำรุงร่างกายจึงไม่ใช่เรื่องผิดอะไร” พูดจบเขาก็สะบัดแขนเสื้อหันหลังเตรียมจะจากไป “เรื่องนี้ถ้าให้ดีท่านอย่ามายุ่งเกี่ยวดีกว่า”

ยิ่งอยู่ที่นี่นานๆ เขาก็ยิ่งเอียนเต็มที

ทว่าไม่คิดเลยว่าเฉินเสียนที่อยู่ด้านหลังจะตะโกนเรียกเขาไว้

เธออมยิ้มก่อนจะถามว่า “ท่านรู้ใช่ไหมว่าวันนี้คุณชายเหลียนมาที่นี่”

ตอนนั้นฉินหรูเหลียงยุ่งอยู่กับการดูแลหลิ่วเหมยอู่จึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ ทว่าเขาก็ยังได้ยินมาว่าเหลียนชิงโจวมาที่นี่ นอกจากนี้ยังพาสาวใช้คนหนึ่งมาหาเฉินเสียนด้วย

ฉินหรูเหลียงหยุดชะงัก

เฉินเสียนเอ่ยเรียบๆ ว่า “ตอนที่คุยกันเราพูดถึงเรื่องของบำรุงนั่นด้วย ในเมื่อหมอบอกว่าข้ากินของบำรุงที่ล้ำค่าเหล่านั้นไม่ได้ วันนี้ข้าจึงบอกเขาไปว่าจะนำของทั้งหมดที่เขาให้มากลับไปคืน แล้วเขาก็ตอบตกลง”

ฉินหรูเหลียงหายใจเข้าลึกๆ และโกรธจนสุดจะทน

เมื่อหันกลับมาเขาจึงเห็นว่าเฉินเสียนกำลังยิ้มอย่างเบิกบาน “ข้าแจ้งไว้ว่าจะส่งของกลับไปที่จวนของเขาในอีกสามวันข้างหน้า”

เธอลุกขึ้นและขยับร่างกายไปมาก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ท่านไปหาวิธีจัดการเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็พูดไปแล้ว ถ้าไม่มีของไปคืนผู้คนคงจะคิดว่าที่จวนแม่ทัพของเราละโมบคิดอยากจะฮุบของเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น”

“เฉินเสียน!” ฉินหรูเหลียงกัดฟันกรอด