เฉินเสียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ถ้าไปพบช้ากว่านี้เกรงว่าปลิงเหล่านั้นคงเจาะตัวจนทะลุ โชคดีที่วันนี้พ่อบ้านพาคนไปทำความสะอาดสระจึงพบนายหญิงน้อยทันเวลาและช่วยชีวิตนางไว้ได้”

“เป็นหน้าที่ที่บ่าวควรทำอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ถึงอย่างไรพ่อบ้านก็ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านอยู่ในจวนแม่ทัพมาหลายปี หลังจากเกิดเรื่องเช่นนี้เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

ถ้าตอนนั้นเฉินเสียนไม่ออกปากเตือนเขา เขาคงไม่รีบพาคนไปทำความสะอาดสระ หากไปถึงที่นั่นช้ากว่านี้ เกรงว่าชีวิตของนายหญิงน้อยคงจะร่วงโรยไม่ต่างจากดอกไม้

นอกจากนี้พ่อบ้านยังตระหนักได้ว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับองค์หญิง แต่พวกเขาเป็นเพียงผู้น้อย ถ้าอยากอยู่อย่างสงบก็จำต้องเงียบปากไว้

ยิ่งไปกว่านั้นถ้าองค์หญิงต้องการฆ่านายหญิงน้อยจริงๆ นางก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมาเตือนเขาเลย ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็จะไม่รับรู้สิ่งใดที่จะนำใช้ปรักปรำนางได้

แม้จะไม่รู้ว่านายหญิงน้อยตกลงไปในสระได้อย่างไร แต่องค์หญิงก็เป็นผู้ที่ยืมมือของเขาไปช่วยนายหญิงน้อยไว้

ผ่านมาถึงตอนนี้ เฉินเสียนจัดการเรื่องต่างๆ ได้อย่างเด็ดขาดและเรียบร้อยจนทำให้พ่อบ้านยอมรับ และพ่อบ้านเองก็ไม่อยากให้เกิดอันตรายใดๆ กับนางและเด็กในท้อง

แต่ดูเหมือน… องค์หญิงจะไม่ใส่ใจเรื่องของตัวเองเลย มันทำให้คนอื่นอดกังวลแทนนางไม่ได้จริงๆ!

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ เอ่ยอย่างหวังดีว่า “เวลานี้ท่านแม่ทัพกำลังโกรธมาก โชคดีที่แม้นายหญิงน้อยจะได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังช่วยชีวิตไว้ทัน เมื่อพบท่านแม่ทัพ องค์หญิงทรงอย่าแข็งข้อนะพ่ะย่ะค่ะ เมื่อควรก้มเศียรพระองค์ต้องก้มเศียร หากไม่คิดถึงพระองค์เองก็ควรนึกถึงบุตรด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรผิดงั้นหรือ”

คำถามนี้ทำให้พ่อบ้านไม่กล้าถามต่อ

เฉินเสียนกล่าวอีกว่า “แม่ทัพฉินมีนิสัยชอบกล่าวโทษข้าอย่างไม่สนถูกผิด แต่ข้าไม่ได้มีนิสัยชอบโค้งคำนับให้เขาอย่างไม่สนถูกสนผิด”

พ่อบ้านเอ่ยอย่างจำใจ “บ่าวพูดผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงลานด้านหน้า ฉินหรูเหลียงกำลังนั่งอยู่ในโถงบุปผาด้วยท่าทางที่ติดจะเย็นชา

ข้ารับใช้ในจวนยืนอยู่ที่ทั้งสองฝั่งของโถงบุปผา แม้แต่ผู้ลงโทษเฆี่ยนตีก็ถูกเรียกมาด้วย

ยังไม่ทันจะเข้าไปในโถงบุปผา พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันท่วมท้นที่ทำให้แทบหายใจไม่ออก ซึ่งความรู้สึกทั้งหมดนั้นแผ่ออกมาจากฉินหรูเหลียง

พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ องค์หญิงเสด็จแล้วขอรับ”

“บอกให้นางเข้ามา!” ฉินหรูเหลียงสั่ง เสียงของเขาทุ้มต่ำจนแทบจะเหมือนเสียงคำรามด้วยความโกรธถึงขีดสุด เสียงนั้นทำให้คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เฉินเสียนปล่อยมือไว้ข้างกาย ชายของชุดกระโปรงเอวสูงแขนบานที่เธอสวมพลิ้วไหวไปตามสายลม เธอก้าวเข้าไปยังโถงบุปผาด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

อวี้เยี่ยนกับแม่บ้านจ้าวจะก้าวตามไปแต่ถูกบ่าวสองคนขวางเอาไว้ตรงหน้าประตู

อวี้เยี่ยนกังวลจนหน้าซีด นางผลักไม้พลองที่บ่าวผู้นั้นกั้นเอาไว้แล้วกล่าวว่า “ปล่อยข้าเข้าไป!”

ฉินหรูเหลียงเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองอวี้เยี่ยนที่อยู่หน้าประตู แววอาฆาตปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

โดยไม่รอให้เขาออกคำสั่ง เฉินเสียนก็ส่งเสียงขึ้นมาก่อน เป็นน้ำเสียงที่น่าเกรงขามและเยือกเย็น เธอหันไปกล่าวกับอวี้เยี่ยนว่า “อวี้เยี่ยน ถอยออกไป”

อวี้เยี่ยนนิ่งไม่ไหวติง “องค์หญิง…”

“คำพูดของข้าไม่มีความหมายรึ แม่นมจ้าวก็ด้วย ถอยออกไปเดี๋ยวนี้”

เธอเพียงแต่กลัวว่าถ้าอวี้เยี่ยนกับแม่บ้านจ้าวยังชะเง้อชะแง้อยู่ที่หน้าประตูอยู่อย่างนั้น ฉินหรูเหลียงจะสั่งให้คนมาลากทั้งสองคนไปลงโทษก่อนจะได้พูดอะไร

พ่อบ้านเห็นดังนั้นจึงเรียกให้คนมาดึงทั้งสองออกไป ในเวลานี้การเข้ามาขวางก็เหมือนการเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ ทำให้ฉินหรูเหลียงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น

เฉินเสียนเหยียดหลังตรง ยืนอยู่อย่างภาคภูมิในโถงบุปผา เธอชายตาขึ้นเล็กน้อย จ้องตรงไปที่ฉินหรูเหลียงอย่างไม่หวั่นกลัว จากนั้นจึงกล่าวอย่างสบายๆ ราวกับกำลังพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ “ได้ยินว่าท่านเรียกหาข้า”

ฉินหรูเหลียงมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงยังรักษาท่าทีภายนอกให้สงบได้อีก!

ไม่ว่าใครจะอยู่หรือตายนางก็ยังคงสงบอยู่ได้เสมอ

เป็นไปได้หรือที่นางจะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาแทบจะอยากบีบคอนางให้ตายคามือ

บรรยากาศในโถงบุปผาทั้งอึมครึมและกดดัน ฉินหรูเหลียงกับเธอมองหน้ากันอยู่นาน ก่อนที่เขาจะเอ่ยด้วยคำพูดที่เย็นเยียบไปถึงขั้วกระดูก “เดิมทีข้าก็ไม่อยากทำให้ท่านลำบากใจ แต่เป็นท่านเองที่ไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด คุกเข่าลงซะ”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว “ว่าอย่างไรนะ”

“ข้าบอกให้ท่านคุกเข่า”

เฉินเสียนรู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลก เธอเพียงแต่เอ่ยเบาๆ โดยที่ไม่มีท่าทีตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย “ท่านขอให้ข้าคุกเข่ารึ”

ฉินหรูเหลียงหมดความอดทนและสั่งบ่าวที่อยู่ข้างๆ ว่า “ทำให้นางคุกเข่าลงซะ!”

ถึงอย่างไรฉินหรูเหลียงก็เป็นผู้นำครอบครัว แม้ว่าเฉินเสียนจะเป็นองค์หญิง แต่คนเป็นบ่าวย่อมต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉินหรูเหลียง

ด้วยเหตุนี้บ่าวจึงเดินเข้าไปหาพร้อมถือไม้ไม้พลองในมือ กล่าวว่า “องค์หญิงโปรดทรงอภัย” พูดจบก็ยกไม้ขึ้นมาและเตรียมฟาดลงไปที่ขาของเฉินเสียน

ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทนรับแรงของไม้พลองนี้ได้ เมื่อทนไม่ได้ก็มีแต่จะต้องยอมคุกเข่าลงกับพื้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ขณะที่กำลังจะเหวี่ยงไม้ลงไป เฉินเสียนก็หรี่ตาลงและหันกลับมาอย่างกะทันหัน เธอจ้องมองบ่าวที่ถือไม้พลองอย่างเฉยชา

ผู้เป็นบ่าวหยุดชะงัก มือที่ขยับของเขาไม่เร็วเท่ากับมือของเฉินเสียน เธอยกมือขึ้นมาจับไม้พลองของเขาไว้

หนีบไม้พลองนั้นไว้ด้วยสีหน้าเฉยเมย ไม่ว่าบ่าวจะออกแรงมากแค่ไหนก็ดึงไม้นั้นกลับมาไม่ได้ นิ้วบางของเธอทั้งแข็งแรงและมั่นคง

ข้อต่อที่นิ้วกลายเป็นสีขาวเนื่องจากการออกแรง และแนวกระดูกที่หลังมือก็เผยให้เห็นอย่างชัดเจน