และยาที่ให้ม้ากินนั้น มีส่วนผสมของตัวยากระตุ้นการติดสัด ทำให้ม้าตัวผู้ตื่นเต้นกับตัวเมีย

สีหน้าของเซียงซั่นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ บ่าวรับใช้คนนั้นจนใจต้องหยิบตัวยาที่จะให้ม้ากินมาให้นางดู

ในระหว่างที่บ่าวรับใช้กำลังดื่มชาสมุนไพรและไม่ทันได้สังเกต เซียงซั่นก็แอบหยิบตัวยาขึ้นมาเล็ก แล้วซ่อนมันไว้ในชายแขนเสื้อ

ก่อนที่เซียงซั่นจะกลับไป นางได้หันหน้ามายิ้มให้กับบ่าวรับใช้พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “จริงสิ วันนี้ที่ข้ามา เจ้าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ นายหญิงไม่อยากให้ท่านแม่ทัพรู้ว่านางจะฝึกขี่ม้า เพราะขี่ม้ามันค่อนข้างอันตราย ท่านแม่ทัพอาจจะโกรธเอาได้”

บ่าวรับใช้รีบตอบกลับไปว่า : “ข้ารู้แล้ว”

ฉินหรูเหลียงที่พึ่งกลับมาจากข้างนอก ปกติแล้วจะไปพักผ่อนที่สวนดอกพุดตาน เวลานี้อวิ๋นเอ๋อร์ก็กำลังปรนนิบัติรับใช้อยู่ แน่นอนว่าไม่ได้มาสนใจอะไรกับเซียงซั่น

เซียงซั่นตุ๋นซุปมาหนึ่งถ้วย นางสูดลมหายใจเข้าเต็มอก จากนั้นก็เอายาที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าในแขนเสื้อออกมา เทลงไปในซุปแล้วจึงคนให้เข้ากัน

บรรยากาศพลบค่ำที่โพล้เพล้ ได้ยินมาว่าฉินหรูเหลียงกลับมาที่เรือนหลักแล้ว เซียงซั่นจึงยกน้ำซุปแล้วตรงไปที่เรือนหลักทันที

เวลานี้ฉินหรูเหลียงกำลังอยู่ในห้องตำรา เมื่อเห็นนางมาแล้ว จึงขมวดคิ้วพร้อมกับถามขึ้นว่า : “ไม่อยู่เฝ้ารับใช้เหมยอู่ เจ้ามาถึงที่นี่ทำไม”

เซียงซั่นยกน้ำซุปวางลงบนโต๊ะอย่างเหนียมอาย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “นี่เป็นซุปที่นายหญิงสั่งให้อวิ๋นเอ๋อร์ต้ม เพราะเป็นห่วงท่านแม่ทัพที่ยุ่งทำงานหลวงไม่ได้หยุดพัก ลำบากทั้งวันทั้งคืน บ่าวจึงยกมาส่งให้ท่านแม่ทัพดื่ม เพื่อให้ท่านแม่ทัพได้ผ่อนคลายลงบ้างเจ้าค่ะ”

“วางไว้ตรงนั้น”

เซียงซั่นส่งน้ำซุปเสร็จแล้วก็กลับไปทันที ขณะที่หมุนตัวจากมา นางก็ยกยิ้มมุมปากมาอย่างมีชัย สำเร็จไปแล้วครึ่งทาง

ในขณะที่กำลังจะกลับไปยังสวนดอกพุดตาน ก็เจอเข้ากับหลิ่วเหมยอู่และอวิ๋นเอ๋อร์

อวิ๋นเอ๋อร์อยู่เฝ้าหลิ่วเหมยอู่ที่สวนดอกพุดตาน ราวกับว่ากำลังแกล้งยั่วโมโหนาง

หลิ่วเหมยอู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “เจ้าไปไหนมา?”

“บ่าวไปเดินเล่นมาเจ้าค่ะ”

“เดินเล่น?” หลิ่วเหมยอู่เดินเข้ามาใกล้ น้ำเสียงแหลมเล็กเสียดแทงผ่านโสตประสาท : “ไปเดินเล่นในเรือนหลักของท่านแม่ทัพหรือ? อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าเห็นกับตาว่าเจ้าเข้าไปในเรือนหลักท่านแม่ทัพ”

เซียงซั่นเริ่มลนลาน รีบคุกเข่าอย่างพัลวัลพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “นายหญิงได้โปรดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน บ่าวส่งซุปให้กับท่านแม่ทัพในนามของนายหญิง บ่าวบอกไปว่านายหญิงเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของท่านแม่ทัพ จึงตั้งใจทำให้ท่านแม่ทัพโดยเฉพาะ……”

หลิ่วเหมยอู่อารมณ์เย็นลงบ้าง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ไม่ต้องลำบากถึงมือเจ้า ต่อไปที่เรือนหลักก็ไปให้น้อยลง หากจะส่งอาหาร ข้าจะเป็นคนไปส่งด้วยตัวข้าเอง”

“เพคะ บ่าวผิดไปแล้ว”

จากนั้นหลิ่วเหมยอู่จึงกลับเข้าเรือนไป

อวิ๋นเอ๋อร์หอบเอาเสื้อผ้าที่เปลี่ยนตอนอาบน้ำของหลิ่วเหมยอู่โยนให้เซียงซั่น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “คืนนี้เจ้าซักพวกนี้ก็แล้วกัน อีกสองวันนายหญิงจะใช้เสื้อผ้าพวกนี้”

เซียงซั่นหอบผ้าของหลิ่วเหมยอู่ไว้ หรี่ตาลง แววตาเต็มไปด้วยความเคืองขัด

ตั้งแต่นางมาที่นี่ ก็ได้ทำแต่งานหนักๆ มาโดยตลอด ตอนนี้แม้แต่อวิ๋นเอ๋อร์ก็ใช้งานนางเป็นว่าเล่น

คอยดูเถอะ ว่าใครจะเป็นคนหัวเราะคนสุดท้าย!

อวิ๋นเอ๋อร์ให้เซียงซั่นมาช่วยซักเสื้อผ้าให้หลิ่วเหมยอู่ ก็ถือว่าเป็นการเปิดทางให้เซียงซั่นด้วย

ในห้องยังมีเสื้อผ้าของหลิ่วเหมยอู่ที่เพิ่งเก็บมาเมื่อตอนบ่าย และยังไม่ทันจะได้อบกลิ่นน้ำมันหอมระเหย

นางเลือกหยิบชุดสีเขียวอ่อนที่ฉินหรูเหลียงชอบขึ้นมาสวมใส่ ขนาดตัวของนางและหลิ่วเหมยอู่พอๆ กัน พอสวมใส่แล้วก็เข้ารูปพอดีตัว

จากนั้นเซียงซั่นก็นั่งลงหน้ากระจก แต่งแต้มประทินโฉม ให้สวยที่สุดเท่าที่นางจะแต่งได้

เมื่อรู้สึกพึงพอใจในตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกเงาแล้ว นางจึงลุกขึ้น ออกจากห้องไปภายใต้ค่ำคืนที่ไร้แสงนั่น

เซียงซั่นได้เรียนรู้วิธีมากมายจากหนังสือภาพ

ไม่ว่าจะเป็นยากระตุ้นการติดสัดของม้า นางก็ทำตามหนังสือทุกอย่าง เช่นเดียวกับวันนี้ที่ได้เตรียมเสื้อผ้าชุดนี้ไว้ ก็มาจากหนังสือเล่มนั้น

นางสวมชุดสีเขียวอ่อนอยู่ด้านใน แล้วทับด้วยชุดบ่าวรับใช้อยู่ด้านนอก เมื่อถึงนอกเรือนหลักแล้ว จึงค่อยถอดชุดบ่าวที่สวมอยู่ด้านนอกออก เสร็จแล้วก็นำไปซ่อนไว้ พรุ่งนี้ยามฟ้าสางจึงค่อยเปลี่ยนกลับมาใส่อีกครา เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกสงสัยว่านางเป็นคนให้ท่าฉินหรูเหลียง

ซุปที่นางมาส่งเมื่อตอนเย็น ไม่มีเหตุผลว่าฉินหรูเหลียงจะไม่ดื่มมัน

รอให้เขาเสร็จงานแล้ว ฟ้าก็เริ่มมืดสนิท เมื่อดื่มน้ำซุปจนหมด ยังไม่ทันที่จะรับอาหารค่ำ เขาก็เริ่มรู้สึกผิดปกติ

แต่เวลานั้นดึกมากแล้ว

เมื่อเซียงซั่นไปถึงเรือนหลัก มีเพียงห้องหนังสือที่ยังมีแสงสว่างอยู่ ที่เหลือนอกนั้นมืดสนิท

เซียงซั่นยืนอยู่หน้าห้องตำรา หอบทั้งใจมาเคาะประตู : “ท่านแม่ทัพ ท่านอยู่ข้างในหรือไม่เจ้าคะ?”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงกระเส่าสายหนึ่งดังขึ้น เสียงที่ต่ำและขึงขัง : “เข้ามา”

เซียงซั่นเปิดประตูเข้าไป เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาสวาทของฉินหรูเหลียง ที่แดงก่ำและดุดันราวกับเสือร้ายไม่มีผิดเพี้ยน จนนางเองก็ตื่นตกใจจนตัวสั่น

ฉินหรูเหลียงสัมผัสได้ถึงกลิ่นกรุ่นของสตรี จมูกของเขาสูดดมกลิ่น ซึมซาบเข้าไปในหัวใจ

เขามองไปยังเงาร่างนั่น รู้เพียงแต่ว่าเป็นชุดสีเขียวอ่อน เป็นชุดที่เขาเคยซื้อให้หลิ่วเหมยอู่เมื่อนานมาแล้ว

ร่างนั้นปรากฏตัวต่อหน้าเขา แต่สายตาของเขากลับพร่ามัวมองไม่ชัด จึงนึกว่านางเป็นหลิ่วเหมยอู่ เขาจึงพูดขึ้นด้วยความปรารถนาอันแกร่งกล้า : “เหมยอู่ มานี่”

เซียงซั่นรู้สึกคอแห้งผาก นางเดินเข้าไปทีละก้าว ยังไม่ทันจะไปถึง ก็ถูกฉินหรูเหลียงดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแกร่ง

ฉินหรูเหลียงหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อรู้สึกว่าฉินหรูเหลียงขาดสติสัมปชัญญะไปแล้ว จึงผลักแผงอกแกร่งของเขาออก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก : “ท่านแม่ทัพ บ่าวไม่ใช่นายหญิง บ่าวคือเซียงซั่น……”

บุรุษที่อยู่ตรงหน้านางตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาตรึงใจ เค้าโครงใบหน้าคมกริบ เมื่อก่อนนี้เซียงซั่นไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่ตอนนี้นางกลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เซียงซั่นหวังเพียงว่าฉินหรูเหลียงยกนางแทนที่หลิ่วเหมยอู่ และก็แอบหวังว่าฉินหรูเหลียงจะมีอะไรกับนางตอนที่เขายังมีสติ

ฉินหรูเหลียงกำลังตกอยู่ภายใต้ ฤทธิ์ยากระตุ้นการติดสัด เขาไม่สามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นใครแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่คำเดียว

ในหัวของเขามีเพียงความต้องการในอิสตรี ที่จะมาตอบสนองความต้องการของเขา