“ข้าไม่กลัว ข้าเป็นคนเสมอภาคต่อสิ่งที่ข้าเลี้ยงดู”

ซูเจ๋อไม่ได้จริงจัง เพียงแค่ยิ้มไม่เอ่ยอะไร เขารู้ว่าเฉินเสียนเพียงแค่พูดไปเท่านั้นเอง

เฉินเสียนก็ไม่ได้จริงจัง เพียงแค่พลั้งปาก เธอก็รู้ว่าซูเจ๋อไม่มีทางชอบเธอจริงๆ

แต่เฉินเสียนรู้สึกผ่อนคลาย เธอนับว่าได้แก้แค้นเรื่องที่ซูเจ๋อยกมาเมื่อคืนแล้ว

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ในที่สุดเหลียนชิงโจวก็ปรากฏตัวแล้ว

พอเจอหน้า เขาก็พูดอย่างจำใจ “โชคดีที่องค์หญิงไม่ได้อยู่ที่เรือนของกระหม่อม สองวันมานี้ท่านแม่ทัพมักจะมาก่อกวนที่เรือนของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

เวลานั้นเฉินเสียนนั่งดื่มน้ำซุปหวานอย่างสำราญอยู่“ก่อนออกจากเรือนเขาไม่ได้กินยาหรือ?”

“เรื่องนี้ใครจะรู้กันเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

ตามที่พูดมาฉินหรูเหลียงค้นเรือนของเหลียนชิงโจวจนเกลี้ยงหมดจด ค้นหาคนไม่พบจริงๆถึงได้ยกเลิก

เหลียนชิงโจวหรี่ตามองซูเจ๋อ และหรี่ตามองเฉินเสียน ยิ้มแล้วถาม“วันที่ผ่านมาองค์หญิงพักอยู่ที่นี่คุ้นชินหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ซูเจ๋อดื่มน้ำชาเหมือนไม่มีอะไร

เฉินเสียนเอ่ย“สหายของท่าน ปกติพูดจาถ้าหากไม่พูดกระตุ้นให้คนอื่นสะเทือนใจ ข้ายังจะค่อนข้างคุ้นชิน”

ซูเจ๋อเตรียมอาหารเสื้อผ้าที่อยู่ให้เธอเรียบร้อยแล้ว ดีจนไม่ต้องจู้จี้จุกจิกเรื่องมาก สิ่งนี้เฉินเสียนไม่ได้พูด

ซูเจ๋อวางแก้วน้ำชาในมือลง เอ่ย“ท่านกินและพักอยู่ที่ของข้า ยังจะไม่พอใจข้าหรือ?”

“จิ้งจอกเหลียนเจ้าดู เขาเริ่มพูดกระตุ้นคนแล้ว”

เหลียนชิงโจวกระแอมไอเสียงต่ำ พิจารณามองอาจารย์เงียบๆ เช่นนี้ก็ถือว่ามีมารยาทมากแล้วนะ โชคดีที่องค์หญิงสูญเสียความทรงจำ ถ้าหากนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนมาได้ จะพูดคุยสนทนากับอาจารย์เช่นนี้ได้อย่างไร

ซูเจ๋อเอ่ย “ชิงโจว ไปเตรียมหน่อย วันนี้ตอนพลบค่ำจะส่งองค์หญิงกลับไป”

เฉินเสียนเห็นเหลียนชิงโจวจะไปเตรียมตัว จึงเอ่ยถาม“อวี้เยี่ยนเป็นอย่างไรบ้าง?”

เหลียนชิงโจวเอ่ย“องค์หญิวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ นางไม่เป็นอันใด ในวันเดียวกับเกี้ยวถูกตีแตก แทนที่จะถูกปล้นก็หลบหนีได้พ่ะย่ะค่ะ ”

“ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว ”เฉินเสียนผ่อนคลายลงมาก

“เพียงแต่ว่าหลังจากที่รู้ว่าเกิดเรื่องกับองค์หญิง อวี้เยี่ยนนางตื่นตระหนกมาก กลับไปที่จวนแม่ทัพอย่างไม่สนสิ่งใดบอกกล่าวให้ฉินหรูเหลียงออกมาตามหาองค์หญิงที่หายไปพ่ะย่ะค่ะ”

วันนั้น ที่ใต้ตีนเขาในยามค่ำคืน คบเพลงเรียงเป็นตับๆนั้นที่แท้เป็นฉินหรูเหลียงที่พาคนออกไปนี่เอง

เฉินเสียนเอ่ย“เช่นนั้นเจ้าไปได้บอกนางหรือว่าตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นอันใด?”

“แจ้งให้นางทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางเฝ้ารอให้องค์หญิงกลับไปทุกคืนวันพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ตอนนี้ก็อยากที่จะกลับไปเร็วๆ เด็กน้อยนั่นไม่รู้ว่าจะร้องไห้งอแงไปถึงไหนแล้ว

ตามที่ซูเจ๋อกับเหลียนชิงโจวจัดการ ทุกคนจะต้องพูดข้อแก้ต่างในทางเดียวกัน

เรื่องที่เฉินเสียนพักอยู่ที่นี่สองวันไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้ ยิ่งเรื่องที่คืนนั้นนักดาบพเนจรถลันขึ้นไปบนเขา ใช้สองมือต่อสู้กับพวกโจรช่วยเธอลงมาจากภูเขา

แต่เวลานั้นเฉินเสียนสลบไม่ได้สติ ถูกส่งออกไปนอกเมืองหลวงรักษาสองวัน วันนี้ก็ถูกส่งกลับมาอย่างปลอดภัย

ตอนพลบค่ำ รถม้าทั่วไปจอดอยู่ที่ประตูหลัง ซูเจ๋อวางแผนให้คนที่เชื่อใจได้ไปส่งเฉินเสียนกลับจวนแม่ทัพด้วยตนเอง

เฉินเสียนหมุนตัวก็เดินไปทางรถม้า เธอกับซูเจ๋อได้ใกล้ชิดกันเพียงสองวัน ก็ไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์กัน

หลังจากอำลา เธอก็ไม่หันมาอีก

ซูเจ๋อสวมใส่ชุดสีเขียว ผมดกดำอยู่ที่ด้านหลัง เขายืนไม่ทุกข์ร้อนอยู่ที่ประตู หินเขียวด้านในตรอกซอยขับให้เขาเด่นราวกับวสันตฤดู เงียบวังเวง

ซูเจ๋อมองเธอขึ้นรถม้าตลอด หลังจากนั้นก็ปล่อยม่านลง

ซูเจ๋อเอ่ยกับเฉินเสียนอยู่หลังม่านด้วยเสียงแผ่วเบา“เดินทางปลอดภัย”

ที่จริงสองวันก่อนหน้านี้สามารถส่งเธอกลับไปได้ แต่ก็ดื้อรั้นพยายามให้เธอพักอยู่ที่นี่สองวัน ถึงทำเช่นนี้ก็รั้งให้เธออยู่ไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ยังต้องการที่จะจากไป

รอจนเฉินเสียนไปไกลแล้ว ซูเจ๋อถึงหมุนตัวเข้าไป เอ่ยกับเหลียนชิงโจวว่า“ตอนนี้พูดเรื่องที่อาเสียนถูกปล้นได้แล้ว เจ้าตรวจสอบเจอสิ่งใด”

สองวันนี้เหลียนชิงโจวก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ เขาพยายามไปตามหาตรวจสอบต้นสายปลายเหตุของเรื่อง

เหลียนชิงโจวเอ่ย “เป็นศิษย์ที่ประมาทเลินเล่อ ถึงทำให้พวกนั้นมันมีโอกาส มีคนจ้างวานโจรภูเขาที่อยู่นอกเมือง พวกมันต้องการให้องค์หญิงตาย”

ซูเจ๋อไม่เอ่ยพูด รอให้เหลียนชิงโจวพูดอย่างละเอียด

“วันนั้นที่จวนแม่ทัพมีคนมาบอกว่าองค์หญิงต้องการพบศิษย์ สั่งให้ศิษย์เอาเกี้ยวไปรับ แต่หลังจากเกิดเรื่องศิษย์ได้รู้จากปากของอวี้เยี่ยนว่าองค์หญิงไม่ได้สั่งให้คนอื่นมาบอกกล่าวศิษย์ และยังคิดว่าศิษย์มีธุระติดต่อมาเชื้อเชิญองค์หญิงด้วยตนเอง”

“คนนั้นไม่ใช่คนในจวนแม่ทัพ มันเป็นคนที่สวมรอย”

ซูเจ๋อสีหน้าเปล่าเปลี่ยว“หามันเจอหรือยัง?”

“เจอแล้ว มันได้รับคำสั่งให้ไปทำ ตอนนี้ศิษย์ได้ให้ช่างเขียนนำคนที่เขาบรรยายวาดลงไป แล้ว”พูดอยู่เหลียนชิงโจวก็หยิบภาพวาดออกมาจากแขนเสื้อ

ซูเจ๋อเดินอยู่ในสวน ชะงักฝีเท้า ใช้นิ้วมือเปิดภาพวาดออก มองคนที่อยู่ในภาพนั้น และไม่พูดอยู่ครู่ใหญ่ๆ

ภาพวาดนี้ก็เหมือนกับภาพของคนอื่นที่วาดบรรยายออกมา วาดหยาบๆเล็กน้อย บวกกับคนที่บรรยายภาพกับสถานที่ในความทรงจำเลือนราง เพราะว่ามีหลายสถานที่ที่เลอะเลือนเป็นอย่างมาก

ซูเจ๋อข่มสายตา ในสายตาที่เงียบสงบนั้นมีความอึมครึม

“อาจารย์เคยรู้จักมันหรือไม่?”

ซูเจ๋อทำราวกับไม่มีอะไรพับภาพวาดเก็บตามเดิม หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องตำรา

เขาไม่พูดอะไรสักคำ หยิบกระดาษวางลงบนโต๊ะ ใช้มือจับพู่กันจิ้มสีดำ ไม่กี่ทีก็วาดเค้าโครงรูปลักษณ์ภายนอกออกมา

เหลียนชิงโจวยืนอยู่อีกด้านเงียบๆ ซูเจ๋อวาดละเอียดกว่าช่างเขียน คนที่อยู่บนภาพวาดนั้นท่าทางบนใบหน้าคล้ายดั่งเคยพบเจอ

ซูเจ๋อวางพู่กันลง ปล่อยให้ลมพัดรอยหมึกแห้ง

เขาเอ่ย“เอาภาพวาดนี้ไปให้คนที่สวมรอยยืนยันหน่อย สรุปใช่มันหรือไม่ ถ้าหากมันแน่ใจแล้ว มันอาจจะไม่ให้คนอื่นตรวจสอบหามันเจอก็เป็นได้ คนเช่นนี้เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์”

“ศิษย์เข้าใจแล้ว”