เฉินเสียนคอยมองจนเขาเดินออกไปจากห้อง

เขาเดินออกไปอย่างสบายอกสบายใจ ไม่รีบไม่ร้อนใดๆ ราวกับกำลังเดินเข้าออกเรือนของตัวเอง ไม่รู้สึกผิดว่าตัวเองทำตัวเหมือนโจรเลยสักนิด

แม่นมซุยออกไปส่งซูเจ๋อ

นางลดเสียงลงเมื่ออยู่ในลานและกล่าวว่า “นายท่าน บ่าวไปสืบและได้ความมาบางอย่าง นายหญิงรองแห่งจวนแม่ทัพป่วยหนัก หมอบอกว่าต้องใช้รกมนุษย์มาเป็นส่วนผสมของยา ในวันที่องค์หญิงมีพระประสูติการ ท่านแม่ทัพฉินได้นำรกไปและเอาไปใช้รักษานายหญิงรองเจ้าค่ะ”

วันต่อมาอวี้เยี่ยนมาคอยปรนนิบัติแต่เช้า นางเอ่ยว่า “วันนี้องค์หญิงรู้สึกดีขึ้นไหมเพคะ”

เฉินเสียนมองอวี้เยี่ยนและเอ่ยว่า “ทำให้เจ้าลำบากมาตั้งหลายวัน”

อวี้เยี่ยนมองใบหน้าที่ป่วยไข้ของผู้เป็นองค์หญิง นางรู้สึกจุกอยู่ที่ลำคอและพยายามระงับความขมขื่นเอาไว้ ฝืนยิ้มและพูดว่า “ขอเพียงแค่องค์หญิงฟื้นขึ้นมา ให้บ่าวทำอะไรบ่าวก็ยอม”

นางหันหลังให้และเช็ดน้ำตาที่ขอบตา จากนั้นจึงพูดเรื่อยเจื้อยว่า “องค์หญิง อีกครู่หนึ่งบ่าวจะมาช่วยองค์หญิงล้างหน้าล้างตานะเพคะ ส่วนอาหารเช้าบ่าวเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว

ตอนเช้าบ่าวอาจจะยุ่งจนไม่ได้เข้ามาดูแลอยู่ใกล้ๆ องค์หญิงสักพักหนึ่ง ถ้าองค์หญิงจะรับสั่งอะไรทรงเรียกเอ้อร์เหนียงได้เลยนะเพคะ เอ้อร์เหนียงเป็นคนที่คุณชายเหลียนส่งมา”

เฉินเสียนพยักหน้า

ในสารทฤดูนั้นท้องฟ้าแจ่มใสและอากาศสดชื่น แม้จะเพิ่งรุ่งสางดวงอาทิตย์ก็ฉายแสงเต็มท้องฟ้า เป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ว่าเฉินเสียนอยู่ในช่วงอยู่เดือนหลังคลอด ทั้งยังเพิ่งจะหายจากการป่วยหนัก เธอจึงออกไปข้างนอกไม่ได้ แม้แต่หน้าต่างก็ยังห้ามเปิดกว้างเกินไป

อวี้เยี่ยนนำอาหารเช้ามาให้เฉินเสียน เมื่อกินข้าวและดื่มยาแล้ว นางจึงช่วยประคองเฉินเสียนให้นอนลงบนเตียง

เฉินเสียนกำลังง่วนอยู่กับการหยอกล้อลูกชายที่เพิ่งให้กำเนิด จึงไม่ได้สนใจอวี้เยี่ยนมากนัก

เวลานั้นมีของบางอย่างอยู่ในแขนเสื้อของอวี้เยี่ยน และนางก็รีบออกไปจากสวนสระวสันตฤดูทันที

นางเดินผ่านสวนดอกไม้ด้านหลังและมุ่งหน้าตรงไปยังสวนดอกพุดตาน

ตอนนี้พิษของหลิ่วเหมยอู่รักษาหายแล้ว แต่ร่างกายของนางยังคงอ่อนแอ ส่วนมากจึงใช้เวลาพักฟื้นอยู่บนเตียง

ครั้งก่อนที่รกของเฉินเสียนถูกนำมาใช้ทำยาถอนพิษให้นาง นางกินไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ส่วนที่เหลือใช้นำไปตุ๋นเป็นซุปบำรุงร่างกายให้หลิ่วเหมยอู่ดื่มทุกวัน

หมอผู้นั้นบอกว่านางจำเป็นต้องฟื้นพลังชีวิตด้วยการใช้รกนี้บำรุง

ดังนั้นหลิ่วเหมยอู่จึงกินได้อย่างสบายใจ

เพียงแค่คิดว่าสิ่งที่นางกินคือชิ้นเนื้อที่หลุดออกมาจากร่างกายของเฉินเสียน นางก็ยิ่งมีความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ

ความจริงการถอนพิษสั่วเชียนโหวไม่จำเป็นต้องมีสิ่งที่เรียกว่าใบสั่งยาเลย และยิ่งไม่จำเป็นต้องใช้รกมนุษย์มาผสมเป็นตัวยา

แต่นั่นเป็นข้ออ้างที่หลิ่วเหมยอู่กับหมอผู้นั้นเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว

ยาพิษนั่นหลิ่วเฉียนเฮ้อเป็นคนมอบให้นาง แน่นอนว่าเขาย่อมต้องมียาถอนพิษด้วยเช่นกัน

หลิ่วเหมยอู่ขอให้หลิ่วเฉียนเฮ้อวางยาพิษนางด้วยปริมาณเพียงเล็กน้อย ซึ่งไม่เพียงพอที่จะทำให้ถึงตายในทันที

นางมียาถอนพิษอยู่ในมือ หลิ่วเฉียนเฮ้อยังทิ้งยาพิษนั้นไว้ให้นางใช้เพื่อป้องกันตัว ซึ่งนางใช้วางยาตัวเองได้ตลอดเวลา ทั้งยังล้างพิษให้ตัวเองได้ตลอดเวลาเช่นกัน

เพียงแค่ทำเช่นนี้ซ้ำๆ นางก็จะรักษาอาการของคนถูกวางยาพิษไว้ได้ บีบบังคับให้ฉินหรูเหลียงต้องออกไปหายาแก้พิษจากทุกที่เพื่อมาช่วยนาง

แค่เพียงกดดันฉินหรูเหลียงไปได้ขั้นหนึ่งและสั่งให้หมอบอกว่าต้องใช้รกมนุษย์มาทำยา ฉินหรูเหลียงจะต้องยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อหามาให้ได้

แต่รกของหญิงมีครรภ์เป็นสิ่งที่ผู้คนถือกันมาก จะมอบให้ผู้อื่นง่ายๆ ได้อย่างไร

แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะยอมจ่ายด้วยเงินจำนวนมาก ทว่าของแบบนั้นแม้จะหาเจอแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะขอได้

เมื่อหมดหนทาง ฉินหรูเหลียงจะนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีหญิงมีครรภ์ใกล้คลอดอยู่ในจวนอีกคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเฉินเสียน

แค่ทำให้สิ่งที่อยู่ในท้องของเฉินเสียนหลุดออกมา เขาก็ได้จะยาที่ต้องการ

ทำไปทีละขั้นๆ แผนนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยให้หลิ่วเฉียนเฮ้อหนีไปได้ แต่ยังทำให้นางหลุดจากการเป็นผู้ต้องสงสัย ทั้งยังจะทำให้ได้ชีวิตลูกในท้องของเฉินเสียนไปด้วย ดีขนาดนี้ทำไมนางจะไม่ทำล่ะ?

นี่มันคือการฆ่าอินทรีสามตัวด้วยเกาทัณฑ์แค่ดอกเดียว!

ดังนั้นหลิ่วเหมยอู่จึงยอมเสี่ยงในการเดิมพันครั้งนี้ นางเดิมพันว่าตนเองจะรอดชีวิต และสุดท้ายนางก็ชนะเดิมพัน

เพียงแต่นางไม่คิดเลยว่าผลสุดท้ายเฉินเสียนจะยังปลอดภัยและให้กำเนิดบุตรได้อย่างราบรื่น

เซียงหลิงใช้ช้อนป้อนอาหารให้นางพลางพูดว่า “ทำไมนางถึงโชคดีทุกครั้งไปนะเจ้าคะ ท้องตั้งแปดเดือนกว่าและถูกท่านแม่ทัพบังคับให้คลอดก่อนกำหนด บ่าวคิดว่าครั้งนี้นางคงจะตายและคงรักษาลูกในท้องไว้ไม่ได้แน่นอน แต่ไม่คิดว่าเด็กจะยังรอด และนางก็ยังมีชีวิตอยู่!”

เซียงหลิงหยุดไปนิดหนึ่งและพูดต่อ “บ่าวได้ยินมาว่าช่วงสองสามวันมานี้องค์หญิงป่วยหนัก จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยเจ้าค่ะ”

หลิ่วเหมยอู่กล่าวว่า “ป่วยตายไปได้เสียเลยก็ดี ท่านแม่ทัพจะได้ไม่ต้องพะวงหาทั้งวันทั้งคืน”

นางจะมองไม่ออกได้อย่างไร ทุกวันนี้ฉินหรูเหลียงมาอยู่ที่เรือนของนางตลอด แต่เขามักจะใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและห่วงใยเฉินเสียนยิ่งกว่าที่เคย

เป็นเพราะหนี้บุญคุณหรือ? หรือว่าเป็นเพราะอย่างอื่น

ตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็ดังมาจากในลาน เซียงหลิงยังไม่ทันไปเปิดประตู คนที่อยู่ข้างนอกก็ผลักประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน

หลิ่วเหมยอู่เงยหน้ามองและเห็นว่าคนที่อยู่ในแสงสะท้อนจากด้านนอกและยืนอยู่ที่กรอบประตูคืออวี้เยี่ยน

สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่เปลี่ยนไป นางกล่าวว่า “นังบ่าวชั้นต่ำ เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก!”

แน่นอนว่าการที่อวี้เยี่ยนมาที่นี่คนเดียวลับหลังเฉินเสียน เป็นอะไรที่กล้าหาญมาก

นางเห็นว่าหลิ่วเหมยอู่ดื่มน้ำซุปไปแล้วครึ่งหนึ่งและยังมีบางอย่างอยู่ในน้ำซุป ตลอดหลายวันที่ผ่านมานางวิ่งเข้าวิ่งออกห้องครัวตลอด จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านั่นคือรกขององค์หญิงของนาง!

เพียงแค่คิดขึ้นมาหัวใจของอวี้เยี่ยนก็เหมือนถูกกรีดจนได้เลือด

ตอนที่เฉินเสียนยังป่วยอวี้เยี่ยนทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องอดทนอย่างสุดชีวิต

ตอนนี้เฉินเสียนฟื้นแล้วและที่ข้างกายก็มีแม่นมซุยคอยดูแล นางมีอะไรจะต้องกลัวอีก

นางแค่อยากจะมีความกล้ามากพอที่จะมาทวงคืนแทนองค์หญิง!

อวี้เยี่ยนจ้องมองหลิ่วเหมยอู่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำและพูดว่า “กินเลือดกินเนื้อผู้อื่นแบบนี้ท่านมีความสุขมากนักหรือ”

หลิ่วเหมยอู่กล่าวว่า “องค์หญิงสั่งให้เจ้ามารึ ข้าได้ยินว่าองค์หญิงประชวร บังเอิญตอนนั้นข้าก็ล้มหมอนนอนเสื่ออยู่บนเตียง เลยไม่มีเวลาไปขอบคุณองค์หญิง หากไม่ใช่เพราะรกของพระองค์ก็คงแก้พิษของข้าไม่ได้”