ฉินหรูเหลียง กล่าวว่า“ข้ารักษาสัจจะอยู่แล้ว”

“ถ้าหากว่าข้าต้องการให้นางตายเล่า”

ฉินหรูเหลียงกล่าวขึ้นว่า“ข้าซาบซึ้งในน้ำใจท่านมากที่ท่านช่วยชีวิตนาง แต่นางไม่ได้ทำสิ่งใดเลย เฉินเสียน ท่านกับลูก…….ก็ไม่ได้เป็นอันใดไม่ใช่หรือ?”

เฉินเสียนกล่าวว่า“เพียงแค่ว่าคลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือนเท่านั้น ถึงอย่างไรพวกเราก็ไม่เป็นอะไรหรอก ท่านก็ได้รับในสิ่งที่ท่านต้องการ เพราะฉะนั้นนี่คือเหตุผลที่ท่านมุทะลุแหกท้องของข้าออกหรือ?”

ฉินหรูเหลียงไม่มีอะไรจะกล่าวพูดออกมา

“ดีมาก ตอนนี้ท่านไม่อยากให้ข้าแตะต้องนาง ”เธอเอียงตัว มองฉินหรูเหลียงอย่างแน่วแน่ แล้วกล่าวขึ้นอีกว่า“เช่นนั้น ข้าก็จะให้ท่านชดใช้คืน”

“ท่านต้องการให้ข้าชดใช้คืนอย่างไร?”เพียงแค่เขาสามารถทำมันได้ เขาก็ยินยอมที่จะชดเชยให้กับเธอ

เฉินเสียนโยนกริชให้กับเขา กล่าวทีละคำอย่างชัดเจนว่า“แทงตัวท่านเองก่อนสิ”

หลิ่วเหมยอู่ตะโกนด้วยความหวาดกลัวว่า“อย่านะเจ้าคะท่านแม่ทัพ！”

ฉินหรูเหลียงกอบกุมกริชไว้ ก้มหัวลงมองกริชที่คมกริบนั่น หลังจากนั้นไม่ลังเลที่จะกำมันขึ้นแล้วหันไปทางไหล่ของตัวเองและแทงเข้าไป

เลือดสีแดงสดเปียกชื้นเสื้อของเขา ปรากฏให้เห็นระดับความลึกของรอยนั้นด้วย

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปาก กล่าวขึ้นว่า“ถ้าหากว่ากริชที่แทงลงมาที่ไหล่ของข้าสามารถทำให้ท่านคลายความเกลียดชังได้ ข้ายินยอมที่จะรับมัน”

หลิ่วเหมยอู่ตื่นตระหนกวี้ดร้องเสียงแหลม สีหน้าซีดเผือด “ท่านแม่ทัพ！”

ฉินหรูเหลียงไม่มองหลิ่วเหมยอู่เลย กล่าวขึ้นมาอย่างแน่วแน่ว่า“เจ้าไม่ต้องเข้ามา นี่เป็นบุญคุณความแค้นของข้ากับนาง”

เฉินเสียนเดินเข้าใกล้หนึ่งก้าว ยื่นมือกุมกริชที่อยู่บนไหล่ของเขาแน่น

คิ้วของฉินหรูเหลียงกระตุกสั่นไหว ฝืนอดกลั้นกับความเจ็บปวดนั้น

หลิ่วเหมยอู่ตกใจจนหน้าซีดเผือด ร้องตะโกนกล่าวขึ้นว่า“เฉินเสียน！ ท่านหยุดเดี๋ยวนี้！อย่าทำร้ายท่านแม่ทัพ！”

หลิ่วเหมยอู่ร้องตะโกนเสียงดังมากขึ้น คล้ายดั่งสามารถเพิ่มพูนความสนุกสะใจให้กับเฉินเสียนได้ นิ้วมือของเธอค่อยๆออกแรง ความคมของกริชนั้นราวกับเสียดสีกับกระดูกไหล่ของเขา

เฉินเสียนกล่าวขึ้นว่า“เกลียดชัง?การเกลียดชังคนคนหนึ่งต้องจดจำคนคนหนึ่งก่อน ท่านมีคุณสมบัติอะไรให้ข้าเกลียดชังเล่า?”

“ฉินหรูเหลียง ข้าเฉินเสียนเรื่องที่เสียใจภายหลังที่สุดก็คือ ไม่ใช่เรื่องตอนนั้นที่ข้าไม่ยอมแยกแยะผิดถูกต้องการจะแต่งงานกับท่านนะ แต่เป็นเรื่องที่ข้าคิดไม่ถึง คิดว่าท่านจะเป็นคนดีคนหนึ่งได้ ”

ความเจ็บปวดนั้นตามกันมากับคำพูดของเธอ แผ่ซ่านถึงจิตใจเขา

ฉินหรูเหลียงกล่าวเสียงต่ำว่า“ท่านคงผิดหวังมากแน่ๆ”

เฉินเสียนยิ้ม แล้วกล่าวขึ้นว่า“ผิดหวังเล็กน้อย เพราะว่าตอนที่คิดว่าท่านจะเป็นคนดีได้นั้น ภายในจิตใจของข้ามีความคาดหวังอยู่เพียงเล็กน้อย

ข้าคิดว่าเมื่อก่อนที่ท่านไม่ยุติธรรมกับไร้ความรู้สึกต่อข้า เป็นเพียงเพราะว่าท่านรักหญิงอื่นอยู่ ก็ต่อให้ท่านรักหญิงอื่น ตอนที่อยู่ต่อหน้าขุนนางราชสำนักมากมาย ท่านก็ไม่ไช่ว่าจะแยกแยะไม่ได้สิ่งใดถูกสิ่งใดผิด หรือบิดเบือนข้อเท็จจริงไม่ยุติธรรมไปทางหญิงอื่นที่ท่านรัก

มิเช่นนั้นท่านคิดว่าที่ข้ายินยอมช่วยท่าน เป็นเพียงเพราะว่าแม่บ้านจ้าววิงวอน?

เป็นเพราะท่านยินยอมรับโทษแล้วก็ไม่ได้ใส่ร้ายป้ายสีข้า เพื่อที่จะปกป้องหญิงอื่นที่ท่านรักนั้น ท่านสามารถที่จะคุกเข่าหมอบบนพื้นขอร้องอ้อนวอน ตอนที่ท่านคุกเข่ารับโทษอยู่ด้านล่างประตูหานอู่ ในตอนนั้นข้าคิดว่าท่านฉินหรูเหลียงก็เป็นชายคนหนึ่งที่ดี！”

ฉินหรูเหลียงสูดหายใจเข้าลึกๆ เปิดเปลือกตามองเธอ สั่นสะท้านเล็กน้อย

เธอกล่าวขึ้นว่า“แต่ก็เป็นความคาดหวังที่งมงาย อีกนิดหนึ่งมันก็ทำให้ข้าไม่มีทางที่จะฟื้นคืนชีพตลอดไป”

ระหว่างที่กล่าวอยู่กริชบนมือก็แทงเข้าไปในเนื้อของฉินหรูเหลียงอย่างเหี้ยมโหด เลือดสีแดงสดไหลย้อนลงมาเต็มแขนของเขา ตามด้วยแขนร่วงหล่นลงมาจากแขนเสื้อ

ฉินหรูเหลียงรู้สึกว่าทั้งแขนของเขานั้นไร้ความรู้สึกไปแล้ว

เธอยังคงสีหน้าเหี้ยมโหด“เดิมทีข้าคิดว่าเมื่อก่อนต่อให้ไม่มีความสุข ระหว่างข้ากับท่าน ยังคงอาจจะสามารถเลิกกันไปได้ด้วยดี ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแล้ว

ตั้งแต่ไหนแต่ไรท่านไม่เคยเชื่อข้าเลย กลับคิดเพ้อเจ้อข้าจะเชื่อใจท่านสักครึ่งหนึ่ง

แต่ไหนแต่ไรท่านไม่เคยสงสารข้ากับลูก ก็อย่าได้คิดเพ้อเจ้อว่าข้าจะสงสารท่านกับผู้หญิงของท่านสักครึ่งหนึ่ง

ฉินหรูเหลียง เส้นทางในอนาคต พวกเรามาคอยดูกัน”

พูดจบแล้ว เฉินเสียนชักกริชออกมาทันที ถือโอกาสกรีดลงไปด้านล่าง

เสียงขาดของผ้าไหมดังขึ้น เธอกรีดแขนเสื้อของฉินหรูเหลียงขาด สายตาไม่กระพริบเลย

เวลานั้นฉินหรูเหลียงรู้สึกว่านับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนางคงไม่คาดหวังสิ่งอื่นใดกับตัวเองอีกแล้ว

เป็นความขมขื่นที่ยากจะพูดมันออกมา เขาก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร

แต่เขารู้ว่าเขาทำผิดอะไร

เสียงร้องไห้ของหลิ่วเหมยอู่ดังอยู่ข้างหู นางด่าเฉินเสียนตามอำเภอใจ นางอยากจะพุ่งมาตบตีเฉินเสียน แต่ถึงอย่างไรนางก็ยังกลัวกริชที่อยู่ในมือของเฉินเสียน

การตัดเยื่อใยของเฉินเสียน ถ้าหากหลิ่วเหมยอู่กล้าเข้ามาใกล้ตัว เธอไม่มีทางออมมืออย่างแน่นอน

ฉินหรูเหลียงไม่โทษเธอ เขานึกถึงวันนั้นท่ามกลางฝนตกฟ้าร้องขึ้นมาทันที เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่ที่สถานที่นั้น หลังจากวันนั้นมา ต่อให้นานเพียงใด ก็คงจะไม่มีทางลืมมันได้เลย

เป็นเขาที่ติดค้างเธอ

อย่างไรก็ตามชั่วประเดี๋ยว ข้อมือของเฉินเสียนก็หมุนกลับ เธอกรีดที่แขนเสื้อของฉินหรูเหลียงแล้วทันทีหลังจากนั้นเธอก็กรีดที่ข้อมือของฉินหรูเหลียงเบาๆ

คมกริชแหลมคมมาก การเคลื่อนไหวเธอก็เร็วมาก ไหล่ของฉินหรูเหลียงเจ็บจนสูญเสียความรู้สึกจนมีปฏิกิริยากลับมาไม่ทัน เพียงแค่รู้สึกว่าข้อมือเย็นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ฉินหรูเหลียงขมวดหัวคิ้ว เขารู้สึกว่าไหล่ของตัวเองเกิดอาการชักกระตุกจนไม่มีแรง

เขาก้มหัวลงมอง เห็นข้อมือมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากรอยแผลนั้นอย่างฉับพลัน สีหน้าก็เปลี่ยนไป

เลือดสีแดงสดอุ่นๆสาดกระเด็นเข้าที่หน้าขาวของเฉินเสียน ดวงตาของเฉินเสียนถูกเลือดนั้นสาดใส่แปดเปื้อนเป็นสีแดง เธอสีหน้าไร้ความรู้สึกกล่าวขึ้นว่า“ท่านคิดว่าข้าเพียงแค่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับท่านหรือ ไร้เดียงสาเสียจริง”

เธออิงตามความชำนาญและคล่องแคล่วเป็นอย่างมากตัดที่เส้นเอ็นมือซ้ายของฉินหรูเหลียงขาด