เธอหมุนตัวและเดินไป“เจ้าอยากสู้ ข้าจะสู้เป็นเพื่อนเจ้าให้ถึงที่สุด เหมยอู่ ข้ารอเจ้าอยู่นะ”

แขนเสื้อของเฉินเสียนมีเลือดสีแดงสดเหือดแห้งติดอยู่ เธอกุมกริชไว้ ดึงอวี้เยี่ยนที่มองอย่างมึนงงขึ้น ก้าวทีละก้าวออกจากสวนดอกพุดตาน ไม่มีใครกล้าขวางเลย

ตอนที่กลับมาถึงสวนสระวสันตฤดู แม่นมซุยเห็นชุดของอวี้เยี่ยนนั้นมีเลือดติดอยู่ สีหน้าเปลี่ยนแล้วกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิงได้รับบาดเจ็บหรือเพคะ?”

เฉินเสียนก้มหัวลงปัดปลายเสื้อของตัวเองคล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวว่า“ไม่ใช่เลือดของข้า เอ้อร์เหนียงเบาใจได้”

หลังจากนั้นอวี้เยี่ยนมีท่าทางจนตรอกนั่งคุกเข่าลงไม่ยอมลุกขึ้น นางชอกช้ำระกำใจเช่นนั้นแล้ว ยังยื่นมือออกมาตบตีฝ่ามือของตัวเอง

เฉินเสียนหันกลับมาแล้วกล่าวขึ้นว่า“อวี้เยี่ยน เจ้ากำลังทำสิ่งใดกัน?”

ท้ายที่สุดอวี้เยี่ยนฝืนกลั้นไม่ไหว ร้องไห้ออกมา“องค์หญิง บ่าวไร้ประโยชน์ ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าว …….ถ้าหากวันนั้นไม่ใช่ว่าบ่าวล่าช้าไม่กลับมาเสียที องค์หญิงก็จะไม่มีอันตราย ……บ่าวอยากไปแก้แค้นแทนองค์หญิง แต่ก็ทำให้องค์หญิงลำบากไปช่วยบ่าว ……องค์หญิงอยู่ในช่วงอยู่เดือน ถ้าหากว่าหลงเหลือโรคเรื้อรังไม่หายขาดไว้ภายหลัง บ่าวไร้หนทางปฏิเสธความผิดนี้เพคะ！”

เฉินเสียนปาดน้ำตาที่ใบหน้าเขียวช้ำของอวี้เยี่ยนที่ยังร้องไห้อยู่ แล้วกล่าวขึ้นว่า“อวี้ยี่ยน เจ้ากล้าหาญไม่น้อยนะ ตอนนี้ลับหลังข้า เจ้ากล้าที่จะเอามีดไปแทงผู้อื่นแล้ว”

อวี้เยี่ยนกล่าวว่า“บ่าวเห็นเซียงหลิงยกตุ๋นรกขององค์หญิงไปให้นายหญิงหลิ่วกินทุกวัน ยังเจ็บกว่าการกินเนื้อของบ่าวเองเพคะ บ่าวอดกลั้นไม่ไหวเพคะ……..”

“ผลสรุปเจ้าก็ตีไม่ชนะ กลับถูกพวกนางตีจนกลายเป็นเช่นนี้”

“บ่าวใช้กริชตวัดใส่นายหญิงหลิ่วกับเซียงหลิงหลายครั้งเพคะ”อวี้เยี่ยนเงยหน้าขึ้น กล่าวยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจ กล่าวจบก็มีความท้อใจอีก“แต่บ่าวลืมเอาผ้ายัดเข้าไปในปากของเซียงหลิง เสียงของนางแหลมโวยวายเป็นอย่างมาก ทำให้คนอื่นๆมาดู ถึงทำให้บ่าวพ่ายแพ้เช่นนี้”

เฉินเสียนกล่าวว่า“ลุกขึ้นเถิด”

“บ่าวมีความผิด ไม่กล้าลุกขึ้นเพคะ”อวี้เยี่ยนน้ำตาไหลพรากมองเฉินเสียน

“ข้าพูดว่าเจ้าผิดแล้วหรือ”เฉินเสียนกล่าวขึ้น“เรื่องวันนั้นข้าไม่โทษเจ้าหรอก ข้าเป็นคนส่งเจ้าไปหาเหลียนชิงโจวทางด้านนั้นเอง ฝนตกหนักทำให้เจ้าเสียเวลาในการเดิน มันเป็นเจตจำนงของสวรรค์”

“แต่บ่าวยังตีองค์หญิงด้วยฝ่ามือนั้น…….”

“อ้อ ข้านึกขึ้นได้แล้ว ถ้าหากไม่ใช่ฝ่ามือนั้นทำให้ข้าได้สติขึ้นมาทันเวลา ข้าก็จะไม่รู้ว่าคืนนี้หรือคืนไหนเลย ข้าไม่โทษเจ้า ลุกขึ้นมาเปลี่ยนชุดให้กับข้าได้แล้ว”

อวี้เยี่ยนปาดน้ำตา ถึงได้ยินยอมลุกขึ้นไปหยิบชุดที่สะอาดมาเปลี่ยนให้กับเฉินเสียน

ฝนตกหนักในวันนั้นที่อวี้เยี่ยนกลับมาไม่ทันสาเหตุเพราะวิสัยทัศน์การมองเห็น แต่ว่าแม่บ้านจ้าวไม่ใช่เช่นนี้

แม่บ้านจ้าวทำเพื่อที่จะให้ฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียนอยู่ด้วยกันตามลำพัง และนางได้ออกไปจากสวนสระวสันตฤดู เป็นเวลานานไม่กลับมา เวลานั้นไม่ว่าเฉินเสียนจะเรียกนางอย่างไร ก็ไม่มีคนขานรับ

ชัดเจนว่ามีความล้มเหลวของคนรุ่นเก่าที่จะเป็นข้อเตือนใจของคนรุ่นหลังอยู่ที่นั่น แม่บ้านจ้าวแผลหายดีแล้วลืมความเจ็บปวด อีกนิดหนึ่งก็ทำความผิดอย่างใหญ่หลวง

เฉินเสียนไม่ได้จัดการนาง ถ้าหากนางอยากอยู่ที่สวนสระวสันตฤดูก็อยู่ ถ้าหากไม่อยากอยู่ เฉินเสียนก็ไม่ได้บีบบังคับ

แต่ว่าเรื่องใกล้ตัวของเฉินเสียน ได้มอบให้อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยเป็นผู้ไปทำ ไม่มีทางให้แม่บ้านจ้าวจัดการอีกแล้ว

ฉินหรูเหลียงถูกตัดเส้นเอ็นของมือขาดหนึ่งข้าง เรื่องนี้จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับ

ไม่เช่นนั้นต้าฉู่ไม่มีทางต้องการท่านแม่ทัพที่มีแขนข้างเดียวหรอก และก่อนหน้านี้ไม่นานรบแพ้เย่เหลียงก็กระสับกระส่ายอยู่แล้ว ถ้าหากรู้ว่าหัวหน้าแม่ทัพที่รบพ่ายพวกเขามาเสียมือไปอีกข้าง กลัวว่าจะยิ่งกระสับกระส่าย

ในขณะนั้นคนรับใช้ของจวนแม่ทัพทั้งหมดถอยหลังมาตั้งรับอยู่ด้านนอกสวนดอกพุดตาน ใครก็ไม่รู้ว่าด้านในแท้ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น และก็ไม่รู้ว่าเขาถูกตัดเส้นเอ็นขาดไปข้างหนึ่ง เหล่าคนรับใช้รู้เพียงว่าตอนสุดท้ายฉินหรูเหลียงใช้มีดแทงตัวเองหนึ่งที

หลังจากเกิดเรื่องภายในเรือนเปลี่ยนหมอมากมาย เพื่อที่จะรักษาบาดแผลบนแขนของฉินหรูเหลียง

แต่เส้นเอ็นของมือขาดแล้ว ไม่ง่ายที่จะประสานขึ้นมาได้ ต่อให้บาดแผลรักษาหายแล้ว แรงของมือก็ไม่ได้มีแรงเท่ากับเมื่อก่อน ยกออกแรงไม่ขึ้น สำหรับผู้ที่คุ้นชินกับการใช้อาวุธก็เหมือนกับว่าเป็นโมฆะ

โชคดีกับที่ปกติฉินหรูเหลียงใช้มือขวาจับดาบ และข้างที่ขาดคือมือซ้าย ง่ายต่อการอำพรางไว้

แต่ถ้าหากตั้งค่ายสู้กันกับบุคคลที่เก่งกาจ เขาใช้ได้มือได้เพียงแค่ข้างเดียว กำลังการสู้รบจะลดลงอย่างมาก

หมอหมดหนทางรักษากับเส้นเอ็นของฉินหรูเหลียง

หลิ่วเหมยอู่โศกเศร้าอีกทั้งยังเคียดแค้น

นางอยากไปแจ้งความเอาผิดเฉินเสียนเป็นอย่างมาก หญิงโหดเหี้ยมอำมหิตผู้นั้นคาดไม่ถึงว่าจะตัดเส้นเอ็นของท่านแม่ทัพ！

แต่ตั้งแต่นั้นมา กลัวว่าจะพัวพันมากขึ้น ประกอบกับฉินหรูเหลียงบังคับให้เฉินเสียนคลอดก่อนกำหนด ยังมียาถอนพิษสั่วเชียนโหวนั่น……ถึงขั้น ฉินหรูเหลียงพูดเปรยๆ เรื่องศัตรูเหล่านั้นที่จ้องดูเขา จะถือโอกาสกำจัดเขา

หลิ่วเหมยอู่รู้ว่าในนั้นมีคุณและโทษ ถ้าต้องการประคองสถานการณ์ปัจจุบัน เรื่องนี้จะบอกใครให้รู้ไม่ได้เลย

ถ้าไม่อย่างนั้นพอฉินหรูเหลียงล้ม ก็ยิ่งจะไม่มีผู้ใดคุ้มครองปกป้องนางได้แล้ว

หลิ่วเหมยอู่คิดไม่ถึงว่า จนถึงตอนท้ายเฉินเสียนจะยังอยู่อย่างปลอดภัยไม่ได้รับความสูญเสีย และสิ่งแลกเปลี่ยนทั้งหมดนี้คิดไม่ถึงว่าจะใช้มือของฉินหรูเหลียงมาแลก！

ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นเช่นนี้ ตอนแรกนางควรจะพยายามแสดงละครนี้หรือไม่?

แต่ตอนนี้เสียใจภายหลังก็สายไปเสียแล้ว

หลิ่วเหมยอู่เกลียดชังเฉินเสียน แทบอยากจะให้เฉินเสียนตายจนไม่มีที่ฝังร่าง ทั้งหมดนี้เป็นเฉินเสียนที่ทำให้มันเกิดขึ้น！

ส่งหมอกลับแล้ว ภายในเรือนก็เงียบสงัดเป็นอย่างมาก

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้เป็นกังวลดูแลฉินหรูเหลียงอยู่ข้างกาย เขามีสีหน้าเหงาหงอยเซื่องซึม มองมือข้างซ้ายของตัวเองที่ห่อไว้อย่างเงียบๆ พยายามออกแรงยกขึ้น

หลิ่วเหมยอู่เงียบกล่าวขึ้นว่า“ท่านแม่ทัพ ต้องดีขึ้นมาอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ หมอบบอกว่าตอนนี้ยังไม่ให้ใช้แรง ต้องรอให้ค่อยๆคืนสู่สภาพเดิมเจ้าค่ะ”

ฉินหรูเหลียงยิ้มเจื่อนๆ ส่ายหัว กล่าวขึ้นว่า“เจ้ารู้ว่ารสชาตินี้คือสิ่งใดหรือไม่? รสชาติที่ต่อไปข้าต้องกลายเป็นคนพิการ”