สีหน้าของเขาอ่อนโยนมาก เขาถามขึ้น “หลังจากกลับมาแล้วยังร้องอีกไหม”

เฉินเสียนตอบว่า “ได้ยินว่าเขาร้องไห้บ่อยมากตอนอยู่ในวัง แต่ข้าไม่เคยเห็นกับตาตัวเอง เพราะพอกลับมาเขาก็ไม่เปล่งเสียงใดๆ อีกเลย”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ตอนนี้ท่านก็วางใจได้แล้วว่าลูกชายไม่ได้เป็นใบ้”

เฉินเสียนฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ เธอจึงเอ่ยว่า “ซูเจ๋อ คราวหน้าท่านช่วยเติมคำว่า ‘ของท่าน’ ไว้หลังคำว่า ‘ลูกชาย’ ได้หรือไม่ ไม่อย่างนั้นคนจะเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ‘ลูกชายของท่านไม่ได้เป็นใบ้’ แบบนี้ฟังแล้วจึงค่อยถูกต้องหน่อย หรือไม่ท่านจะเรียกเขาว่าเจ้าน่องน้อยก็ได้”

“คราวหน้าข้าจะระวัง” เขาลุกขึ้น “นี่ก็ดึกแล้ว ท่านกับเจ้าน่องน้อยรีบพักผ่อนเถิด ข้าไปละ”

เฉินเสียนช่วยห่มผ้าให้เจ้าน่องน้อยและเงยหน้ามองแผ่นหลังของเขา เขาเพิ่งจะเดินไปถึงประตูและกำลังจะเปิดมันออก ทันใดนั้นเฉินเสียนก็เรียกเขาไว้ “ซูเจ๋อ”

ซูเจ๋อหยุดเดินทว่าไม่ได้หันกลับมา เขาเพียงแต่ยกหางเสียงขึ้นเล็กน้อย ฟังแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกจั๊กจี้ด้วยขนนก “อาลัยอาวรณ์ข้ารึ”

เฉินเสียนยิ้มตาหยี “ท่านไม่ได้โกหกข้าจริงๆ และช่วยให้ข้าสมความปรารถนา ขอบใจนะ ซูเจ๋อ”

ซูเจ๋อเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนเปิดประตูและเดินออกไป

วันรุ่งขึ้นแม่นมซุยทำตามคำสั่งด้วยการนำน้ำร้อนเข้ามา นางใช้ผ้าชุบน้ำบิดจนหมาดและประคบไว้ที่หน้าอกของเฉินเสียน

หลังจากทำไปสองสามครั้ง อาการของเฉินเสียนก็เริ่มดีขึ้น

ตอนที่อวี้เยี่ยนนำอาหารกลางวันมาส่ง เฉินเสียนยังคงนั่งอยู่ที่ขอบเตียงและกำลังดึงผ้าที่ประคบอยู่ที่หน้าอกของเธอออก

อวี้เยี่ยนตักซุปไก่ให้หนึ่งถ้วยพลางพูดว่า “องค์หญิงรีบมาเสวยเถิดเพคะ”

เฉินเสียนเดินมานั่งลงที่โต๊ะ เธอจิบซุปไก่และถามว่า “ในระยะนี้สถานการณ์ที่สวนดอกพุดตานเป็นอย่างไรบ้าง”

อวี้เยี่ยนกล่าวว่า “ตั้งแต่องค์หญิงทำลายมือของท่านแม่ทัพ ที่สวนดอกพุดตานก็เงียบสงบมาระยะหนึ่งแล้วเพคะ คิดว่าแม่นางหลิ่วคงไม่กล้ามาตอแยองค์หญิงอีก บ่าวได้ยินมาว่าเดี๋ยวนี้ท่านแม่ทัพเองก็ไม่ค่อยไปที่สวนดอกพุดตานแล้ว แต่ไปหาเซียงซั่นอยู่สองสามคืนเพคะ”

“สองสามวันมานี้เซียงซั่นคงลำพองใจ แม่นางหลิ่วกับนางแอบแข่งขันกันอยู่เงียบๆ บ่าวเห็นมาหลายทีแล้ว ว่าเซียงหลิงแอบทำอะไรบางอย่างในอาหารของเซียงซั่น”

เฉินเสียนวางถ้วยลง เอ่ยโดยไม่แสดงความเห็นใดๆ ว่า “เดิมทีข้าคิดว่าเซียงหลิงเป็นคนฉลาด”

หลังพลบค่ำวันนี้เซียงหลิงไปเตรียมหยูกยาอาหารมาให้หลิ่วเหมยอู่และเดินผ่านไปทางศาลาริมทะเลสาบ

นางไม่คิดว่าอยู่ๆ อวี้เยี่ยนจะถลันมาขวางทางไว้ ทำให้นางไปต่อไม่ได้

เซียงหลิงถอยหลังไปสองก้าว อวี้เยี่ยนเอ่ยเสียงเย็นว่า “องค์หญิงขอให้เจ้าไปนั่งที่ศาลาสักครู่”

เซียงหลิงมองไปทางศาลาและเห็นรางๆ ว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ การเรียกหานางในเวลานี้ต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

เซียงหลิงกล่าวว่า “บ่าวกำลังไปนำยามาให้นายหญิงรอง ไม่รบกวนเวลาสุนทรีขององค์หญิงจะดีกว่า”

แต่ยังไม่ทันที่เซียงหลิงจะได้ไปไหน เสียงของเฉินเสียนก็ดังแว่วมาจากทางศาลา “อวี้เยี่ยน ถ้านางกล้าไป ข้าจะผลักนางตกลงไปในทะเลสาบแล้วปล่อยให้จมน้ำตาย”

เซียงหลิงหน้าถอดสี อวี้เยี่ยนที่ยืนอยู่ตรงหน้านางมีสีหน้าเด็ดเดี่ยวและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

เฉินเสียนหันหน้าไปทางทะเลสาบและหันหลังให้นางพลางกล่าวว่า “ตอนนี้เจ้ามีทางเลือกเพียงสองทาง จะมาคุยกับข้า หรือลงไปเป็นผีพรายที่ก้นทะเลสาบ เจ้าเลือกเอง”

ในที่สุดเซียงหลิงจึงเดินก้มหน้าเข้าไปในศาลาอย่างระมัดระวัง เอ่ยอย่างมีพิธีรีตองว่า “บ่าวเข้าเฝ้าองค์หญิง ไม่ทราบว่าองค์หญิงมีสิ่งใดจะรับสั่งหรือเพคะ”

เฉินเสียนหันกลับมองนางและกล่าวว่า “เจ้ารู้ว่าข้าจะพูดอะไรกับเจ้า เจ้าจะสารภาพความจริงเองหรือจะให้ข้าถามทีละประโยคๆ”

“บ่าวโง่เขลา องค์หญิงโปรดชี้นำด้วย”

“นั่นหมายความว่าเจ้าจะไม่สารภาพสินะ”

เฉินเสียนบังคับเซียงหลิงให้ถอยไปที่ริมศาลา เซียงหลิงก้าวถอยหลังจนกระทั่งก้าวต่อไปอีกไม่ได้ ตัวของนางสั่นสะท้านเล็กน้อย

เซียงหลิงกล่าวว่า “บ่าว… บ่าวไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เพคะ…”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว เอ่ยเนิบๆ ว่า “ไม่ต้องร้อนใจไป ข้ายังไม่ทันได้ถามอะไร เจ้าก็บอกเสียแล้วว่าไม่รู้ ไม่ตอบเร็วเกินไปหน่อยหรือ”

ความรู้สึกของการข่มขู่ที่น่ากลัวนี้ทำให้เซียงหลิงไร้ทางหนี นางเคยเห็นวิธีที่เฉินเสียนใช้มากับตาของตัวเองแล้ว

คืนนี้หากนางไม่สารภาพให้เฉินเสียนฟัง ต่อให้นางจะเข้ามาในศาลาหรือไม่ เฉินเสียนก็ไม่มีทางปล่อยนางไปอยู่ดี!

เซียงหลิงเป็นสาวใช้ข้างกายหลิ่วเหมยอู่ นางน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นางจะเป็นคนแรกที่ต้องรับผิดชอบ

เซียงหลิงกลัวจนหงอเมื่อเฉินเสียนขยับเข้ามาใกล้ นางยื่นมือออกไปผลักเธอโดยไม่รู้ตัว สัญชาตญาณของร่างกายบอกให้นางหาทางหนี

ทว่าเฉินเสียนไม่ใช่ผู้หญิงท้องโตอุ้ยอ้ายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ตอนนี้เธอมีรูปร่างประเปรียวยิ่งกว่าตอนนั้นหลายเท่า

ชั่วพริบตาเดียวเธอก็คว้ามือของเซียงหลิงไว้ได้ จากนั้นจึงกระชากเซียงหลิงกลับมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ จนตัวนางกระแทกเข้ากับเสาระเบียงในศาลาอย่างแรง

เซียงหลิงโอดครวญด้วยความเจ็บ วินาทีถัดมานางเปิดปากเตรียมจะร้องตะโกน

ขอเพียงแค่เรียกใครสักคนมาได้ก็พอ ต่อให้หนีไปตลอดชีวิตไม่ได้ ขอแค่ตอนนี้หนีพ้นก็ยังดี!

แต่ทันทีที่เซียงหลิงเปิดปาก เฉินเสียนก็รัดคอของนางไว้ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ลำคอของเซียงหลิงถูกกดแน่นจนส่งเสียงใดๆ ออกไปไม่ได้ หนำซ้ำยังหายใจลำบาก

เฉินเสียนหรี่ตาและกระซิบว่า “คิดหนีรึ? ข้ายังไม่ทันอนุญาต เจ้าจะหนีไปแล้วหรือ”

เซียงหลิงเริ่มเตะขาทั้งสองข้างเพื่อต่อสู้ดิ้นรน พยายามใช้มือของตนง้างมือของเฉินเสียนออก แต่เฉินเสียนไม่สะทกสะท้าน และนางก็ไม่อาจหลุดพ้น

เฉินเสียนกดร่างของนางไว้ที่เสาระเบียงและพูดว่า “ตอนนี้ข้าจะเริ่มถามเจ้า รอจนเจ้านึกคำตอบออกแล้ว ข้าจึงจะปล่อยให้เจ้าพูด”