“ข้ามีเรื่องขอร้องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล องค์หญิงดีกับข้าเสมอ วันนี้ก็ถึงคราวที่ข้าควรจะทดแทนบุญคุณ แม่บ้านจ้าวได้โปรดช่วยให้ข้าสมดังปรารถนาด้วย”

พูดจบเซียงซั่นก็คุกเข่าลง แม่บ้านจ้าวรีบประคองให้นางลุกขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “นายหญิงสาม อย่าเจ้าค่ะ!”

เซียงซั่นพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงมีคุณธรรม มาวันนี้ก็ได้มีลูกชายให้กับท่านแม่ทัพ เป็นภรรยาเอกแห่งจวนท่านแม่ทัพ คู่ควรตำแหน่งชื่อเสียงเรียงนาม

ก่อนหน้านี้ท่านแม่ทัพโปรดปรานนายหญิงรอง องค์หญิงถูกเมินและละเลย ทำตัวไม่ถูกไร้ซึ่งทางเลือก แต่ตอนนี้นายหญิงรองหมดซึ่งกำลังอำนาจ จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะให้ท่านแม่ทัพและองค์หญิงกลับมาสานสัมพันธ์ใหม่อีกครั้ง

หรือแม่บ้านจ้าวไม่อยากจะเห็นท่านแม่ทัพและองค์หญิงเคารพซึ่งกันและกัน มารดาเมตตาบุตรกตัญญูหรือ? หากว่าองค์หญิงเป็นภรรยาเอก ข้ามั่นใจว่าหากนายหญิงรองขึ้นมายืนหนึ่ง จวนท่านแม่ทัพจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่อย่างแน่นอน”

คำพูดของเซียงซั่นตรงใจแม่บ้านจ้าวเป็นอย่างมาก

องค์หญิงคือภรรยาเอกที่ท่านแม่ทัพสู่ขอกลับมาอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม

แม่บ้านจ้าวเองคอยช่วยจับคู่อยู่ตลอดเวลา แต่หลายต่อหลายครั้งกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า จนเกือบจะทำให้เกิดผลที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และนางเองก็ไม่กล้าที่จะลองอีกแล้ว

เซียงซั่นจึงพูดหว่านล้อมว่า : “เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน เมื่อก่อนท่านแม่ทัพไม่ได้มีใจให้กับองค์หญิง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ท่านแม่ทัพเองได้มีใจแล้ว จะทำร้ายองค์หญิงอีกได้อย่างไรกัน? หรือแม่บ้านจ้าวอยากเห็นท่านแม่ทัพและองค์หญิงบาดหมางกันแบบนี้ไปทั้งชีวิตหรือ? สิ่งที่ท่านแม่ทัพไขว่คว้าไม่ได้ มีแต่จะยิ่งผิดหวังก็เท่านั้น”

“สิ่งที่นายหญิงพูดมาบ่าวเข้าใจดี” แม่บ้านจ้าวพูดต่อว่า : “แต่องค์หญิงนิสัยใจคอแน่วแน่ ถึงแม้ท่านแม่ทัพจะเป็นฝ่ายยอมถอยองค์หญิงเองก็คงไม่ยอมรับ พวกเขาทั้งคู่จะกลับมาสานสัมพันธ์ได้อย่างไรกัน?”

เซียงซั่นพูดขึ้นว่า : “แม่บ้านจ้าว เจ้าอย่าลืมว่าพวกเขาทั้งคู่ยังมีลูกชายร่วมกันหนึ่งคน เลือดเนื้อประสานสัมพันธ์ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำเสมอ ทุกๆ อย่างมันจะพังง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ? ข้าคิดว่าหากพวกเราช่วยผลักเรือไปตามน้ำ ถึงตอนนั้นน้ำมาคลองเกิดอย่างแน่นอน”

แม่บ้านจ้าวถามขึ้นว่า : “จะช่วยผลักเรือตามน้ำอย่างไรหรือ”

เซียงซั่นพูดเรียงเป็นขั้นเป็นตอน ในใจของแม่บ้านจ้าวอยากให้องค์หญิงกับท่านแม่ทัพได้ครองคู่กัน นางจึงเชื่ออย่างสนิทใจ และไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่นิด

ก็ในเมื่อที่ผ่านมา นางไม่เคยทำตัวเป็นศัตรูของเฉินเสียนมาก่อน และเซียงซั่นเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากเฉินเสียนมาไม่ใช่น้อย

แม่บ้านจ้าวนึกในใจ เซียงซั่นทำแบบนี้ก็คงอยากจะให้องค์หญิงและท่านแม่ทัพคืนดีกัน เพราะถึงอย่างไรก็คงดีกว่านางหลิ่วที่คู่กับท่านแม่ทัพอยู่ดี

มองจากมุมมองในส่วนของการสยบนางหลิ่ว แม่บ้านจ้าวจึงคิดว่าเซียงซั่นคงจะจริงใจอย่างแน่นอน

เซียงซั่นนำขวดขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ วางลงบนมือของแม่บ้านจ้าว พูดขึ้นเสียงเบา : “ขวดยาสีฟ้าเป็นยาสลบธรรมดาใช้กับอวี้เยี่ยนและซุยเอ้อร์เหนียงที่อยู่ในเรือน ส่วนขวดสีแดงใช้กับองค์หญิง เป็นยาปลูกกำหนัด”

“นี่……” แม่บ้านจ้าวรู้สึกตกใจขึ้นมา จึงรีบยื่นยาคืนแล้วปฏิเสธทันที

เซียงซั่นจึงกุมมือของนางเอาไว้ แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “แม่บ้านจ้าว เจ้าฟังข้า ข้าไม่ได้จะทำร้ายพวกเขาเสียหน่อย ข้าเพียงแค่อยากช่วยท่านแม่ทัพสักครั้ง เพียงแค่ทำให้อวี้เยี่ยนกับซุยเอ้อร์เหนียงนอนหลับไป แล้วให้องค์หญิงดื่มยาปลุกกำหนัด จากนั้นแม่บ้านจ้าวก็เพียงหลอกให้ท่านแม่ทัพมา

ท่านแม่ทัพกับองค์หญิงเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม และยังมีลูกด้วยกันอีกด้วย จะร่วมหลับนอนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด สุภาษิตกล่าวไว้ไม่มีผิด ทะเลาะกันที่หัวเตียงและคืนดีกันที่ปลายเตียง ถึงตอนที่น้ำมาคลองเกิด แล้วยังจะมีช่องว่างไหนที่แก้ไขไม่ได้เล่า?”

“แต่ว่า……”

“ถ้าไม่ยอมก้าวล้ำออกมา เกรงว่าพวกเขาทั้งคู่จะยังคงอยู่ในทางตันนี้ต่อไป แต่ถ้าองค์หญิงและท่านแม่ทัพได้มีค่ำคืนประสานรักเพียงแค่ค่ำคืนเดียว จะต้องใจอ่อนลงและยอมยกโทษความผิดที่ผ่านมาของท่านแม่ทัพอย่างแน่นอน แม่บ้านจ้าว เจ้าเพียงแค่ต้องระวังหน่อย ทำด้วยความละเอียดรอบคอบ และจะไม่มีผู้อื่นรู้เรื่องนี้เลย”

เซียงซั่นคะยั้นคะยอให้แม่บ้านจ้าวเก็บขวดยาเอาไว้

แม่บ้านจ้าวกำมันไว้ในมือ เป็นเรื่องที่รับมือยากมาก ราวกับว่ากำลังถือเผือกร้อนสองหัวที่ลวกมือก็ไม่ปาน

เซียงซั่นพูดขึ้นต่อว่า : “แม่บ้านจ้าว สิ่งที่ข้าควรจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว ที่เหลือก็สุดแล้วแต่เจ้าจะพิจารณาเอง”

เซียงซั่นมองแม่บ้านจ้าวด้วยความจริงใจ : “หากว่าแม่บ้านจ้าวไม่ยินดีที่จะทำ ก็ถือเสียว่าข้าไม่เคยพูดอะไร ส่วนยานี้เจ้าก็เป็นคนจัดการก็แล้วกัน แม่บ้านจ้าว อย่าให้ใครรู้เป็นอันขาดว่าข้าเป็นคงให้ยานี้กับเจ้า ไม่อย่างนั้นองค์หญิงและท่านแม่ทัพโกรธข้าขึ้นมา คงจะตีข้าจนตายแน่ๆ อย่างไรก็ตาม ข้าก็แค่หวังเพียงว่าให้ทั้งคู่ได้กลับมาคืนดีกัน”

แม่บ้านจ้าว : “เห็นแก่ความจริงใจของท่าน บ่าวจะไม่พูดแน่นอน”

แม่บ้านจ้าวกลับไปที่สวนสระวสันตฤดูด้วยจิตใจที่ไม่สงบ ยังคงสับสนกับยาสองขวดนี้ไม่หาย ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

แต่ว่านางอยากจะให้องค์หญิงและท่านแม่ทัพให้อภัยและปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน นี่เป็นเพียงสิ่งที่เดียวที่ใจของนางวาดหวัง

ในทุกๆ วันนางเห็นสวนสระวสันตฤดูเต็มไปด้วยความครื้นเครงสนุกสนานมีชีวิตชีวา นางคิดเสมอว่าหากท่านแม่ทัพอยู่ในนั้นด้วย ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา จะมีความสุขขนาดไหนกัน

ถ้าหากเรื่องนี้เป็นไปตามที่เซียงซั่นพูดไว้ หลังจากที่ช่วยผลักเรือตามน้ำแล้ว สามารถช่วยให้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกันได้ งั้นนางก็อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง

เด็กโตขึ้นทุกวัน จะทางตันแบบนี้ตลอดไปไม่ได้

แม่บ้านจ้าวคิดเสมอ ว่าหัวใจของอิสตรี ไม่ว่าจะแข็งแค่ไหน ก็ทำขึ้นจากเนื้อเหมือนกัน

ชีวิตนี้ขององค์หญิง หากสามารถรอให้ชายชาตรีอย่างท่านแม่ทัพหันกลับมา ทั้งบ้านสามคน อบอุ่นสมบูรณ์ ถือว่าโชคดีแล้ว

ความรู้สึกนี้ที่ท่านแม่ทัพมี ถึงแม้ว่านางจะวางยาองค์หญิง แต่ท่านแม่ทัพเองคงจะไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวองค์หญิงอย่างแน่นอน

ในทางตรงกันข้าม หากว่าในใจของท่านแม่ทัพมีองค์หญิงอยู่ในใจ งั้นก็เป็นเรื่องน่าดีอกดีใจกันทุกคนไม่ใช่หรือ

เมื่อฉินหรูเหลียงส่งเฮ่อโยวถึงเรือนแล้ว ก็ไม่ได้ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

เฮ่อเซียงรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ไม่อย่างงั้นเรื่องที่ลูกชายไม่เอาไหนของสกุลเฮ่อไปเล่นพนันอยู่ในบ่อนแล้วถูกจับได้ หากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไปแล้วละก็ เขาคงจะอับอายขายหน้า จนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว

ผ่านไปสองวัน เฮ่อเซียงได้เชิญฉินหรูเหลียงมาดื่มสุราที่จวนสกุลเฮ่อ เพื่อจะได้ขอบคุณเป็นการส่วนตัว ถือโอกาสให้เฮ่อโยวได้ยอมรับในความผิดและได้กล่าวขอโทษต่อหน้า

เทียบเชิญโดยอัครมหาเสนาบดี เรียนเชิญฉินหรูเหลียงเดินทางมา ณ เวลาพลบค่ำ

เข้าสู่พลบค่ำ อวี้เยี่ยนและแม่นมซุยปรนนิบัติจัดเตรียมอาหารมื้อค่ำให้กับเฉินเสียน จัดระเบียบหอนอน แม่นมซุยกำลังให้นมเด็กน้อย อวี้เยี่ยนยกจานชามตะเกียบที่ใช้แล้วออกจากหอนอนไป

บังเอิญเจอกับแม่บ้านจ้าวที่กำลังยกชาหวานเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเห็นอวี้เยี่ยนจึงพูดขึ้นว่า : “อวี้เยี่ยนเจ้ามาได้เวลาพอดี นี่เป็นชาหวานที่พึ่งทำออกมาใหม่ ไม่รู้ว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง เจ้าลองชิมดู ถ้าหากว่ารสชาติดี ค่อยนำเข้าไปให้องค์หญิงดื่ม”