การกระทำของซูเจ๋อหยุด พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้าก็มีความต้องการ ท่านแกล้งข้าเช่นนี้ มันอันตรายมาก”

เฉินเสียนเอาหน้าด้านข้างไปแนบชิดกับเสื้อของเขา เสื้อผ้าของเขาเย็นละอ่อนนิ่ม หนุนแล้วสบายมาก”

ผมบริเวณขมับเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ ติดอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง เมื่อได้ยินคำพูดนั้นเธอเม้มริมฝีปากอย่างเบาๆ และไม่พูดอะไรอีก

หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดแล้ว ทั้งตัวเธอเกิดอาการเสื่อมทรุดลง แม้แต่คำพูดก็ไม่อยากพูดมาก

คลื่นความร้อนค่อยๆ ลดลงเหมือนกระแสน้ำ สติก็ค่อยๆ กลับคืนมา แต่ยังทำให้อ่อนเปลี้ย

หลังจากถูกเข็มเงินขับเหงื่อออกมา ความกระตือรือร้นตั้งแต่หัวจรดเท้าค่อยๆ หายไป และยังคงมีความหนาวเย็นอยู่บ้าง

ซูเจ๋อถอดเข็มเงินออกทีละด้ามทีละด้าม เฉินเสียนแม้แต่จะนั่งตรงๆ จากอ้อมแขนของซูเจ๋อก็ยังไม่มีแรง ซูเจ๋อโอบกอดเธอไว้ หยิบเสื้อผ้าหลวมๆ ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วปล่อยให้เธอพิงไหล่ตัวเองโดยไม่พูดอะไร

ซูเจ๋อพูด “ไม่เป็นไร พักผ่อนสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

น้ำร้อนได้เติมน้ำเต็มอ่างอาบน้ำ เฉินเสียนถูกวางลงอย่างนุ่มนวล โดยมีอวี้เยี่ยนคอยปรนนิบัติรับใช้เธออย่างระมัดระวังในขณะอาบน้ำ

ถึงตอนนี้ อวี้เยี่ยนยังรู้สึกตกใจ

ซูเจ๋อยังยืนอยู่นอกฉากกั้น ยืนที่ริมหน้าต่าง และเขาไม่ได้ออกไป

แม่นมซุยได้จัดเตียงใหม่ และสิ่งของที่กระจายในห้องก็กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม

เจ้าน่องน้อยเหนื่อยมากผล็อยหลับไป ซูเจ๋อเข้ามาอุ้มเขาขึ้นเบาๆ ฝีมือยังไม่ค่อยชำนาญ

แม่นมซุยกระซิบว่า “คืนนี้ท่านชายร้องไห้ตลอด หากไม่ใช่เขาร้องไห้จนทำให้บ่าวตื่นขึ้นมา เกรงว่าองค์หญิงคงเอากลับมาไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

ขณะที่แม่นมซุยพูดก็ได้คุกเข่าลง แล้วพูดว่า “ใต้เท้า เป็นเพราะบ่าวประมาทเกินไป ใต้เท้าโปรดลงโทษด้วยเจ้าค่ะ”

เฉินเสียนอาบน้ำเสร็จทันเวลา ออกมาจากหลังฉากกั้นแล้วกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

เธอกล่าว “เจ้าพูดถูก หากว่าเจ้ามาไม่ทัน ข้าคนเดียวอาจจะรับมือไม่ไหว ข้าจะตำหนิเจ้ากับเรื่องนี้ได้อย่างไร”

ซูเจ๋อพูดเบาๆ “องค์หญิงบอกแล้วว่าไม่ได้โทษเจ้า ลุกขึ้นเถอะ”

เขาได้วางเจ้าน่องน้อยลงข้างเฉินเสียน เฉินเสียนหมดแรงอย่างมากเช่นกัน และหลับตาลงอย่างสบายใจ

ซูเจ๋อดึงข้อมือของเธอมาเพื่อตรวจชีพจร เพียงแค่เหนื่อยล้ามากเกินไปเท่านั้น ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

ต้องรักษาอาการบาดเจ็บที่แขนให้เร็ว ปกติอยู่ในห้องมีกล่องยาเตรียมไว้ และซูเจ๋อใช้ผ้าพันแผลกับเธออย่างเชี่ยวชาญ

ตอนนี้ในห้องเงียบมาก ใครก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

อวี้เยี่ยนคิดว่า ใต้เท้าซูไม่สามารถที่จะอยู่ที่ห้องนี้ได้ตลอดทั้งคืน เช่นนั้นมันไม่เหมาะสม

รอให้ซูเจ๋อพันแผลเสร็จ อวี้เยี่ยนกำลังคิดจะพูด ก็ถูกแม่นมซุยดึงออกออกไป และพูดว่า “องค์หญิง ก่อนหน้านั้นบ่าวได้สาดน้ำใส่ตัวอวี้เยี่ยน ตอนนี้เสื้อผ้ายังเปียกอยู่ บ่าวขอตัวพานางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะเพคะ ไม่เช่นนั้นเป็นหวัดมาจะไม่มีใครมาคอยปรนนิบัติองค์หญิง”

เฉินเสียนพยักหน้า

คำพูดของอวี้เยี่ยนได้หยุดลง เมื่อถูกแม่นมซุยดึงออกมาก็รีบหันหน้าเหลือบไปมอง เห็นซูเจ๋อกำลังนั่งลงที่ข้างเตียง เมื่อไม่มีใครแล้วจึงเอนตัวไปด้านข้างและกอดเฉินเสียนไว้ในอ้อมแขนของเขา!

ในใจอวี้เยี่ยนกังวลมาก แต่เมื่อแม่นมซุยเปิดประตู ลมหนาวจากข้างนอกก็พัดเข้ามา เสื้อผ้าที่เปียกบนร่างกายของเธอเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง และสมองของเธอก็ชาจากความหนาวเย็น

ราวกับว่าเธอมาถึงห้องน้ำแข็งใต้ดิน แล้วมีปฏิกิริยาตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง และต้องถูกแม่นมซุยลากอย่างแข็งทื่อกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ

เฉินเสียนหมุนไปในอ้อมกอดของซูเจ๋อ รู้สึกเล็กน้อยว่าไม่ใช่ความจริง

“ท่านกอดข้าทำไมรึ?” เธอถาม

ซูเจ๋อตอบ “ข้ารู้สึกหนาว”

เธอรู้ นี้คงเป็นข้ออ้างของเขา

เฉินเสียนมุดเข้าไประหว่างเสื้อของเขา พูดเสียงออกจมูกเล็กน้อย “ท่านต้องไม่รู้แน่นอน อ้อมกอดของท่านช่างอบอุ่นยิ่งนัก ท่านไปกอดใครสักคนง่ายๆ เช่นนี้ ก็ทำให้คนคนนั้นติดได้ง่ายเช่นกัน”

ซูเจ๋อหลับตาลง แล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านติดแล้วรึ”

เฉินเสียนยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร

เมื่อได้ติดอะไรบางอย่างไปแล้ว ไม่สามารถจะเรียกร้องมันด้วยตัวเอง ดังนั้นบางทีอาจจะสูญเสียความงามอย่างเดิมของเขาไป

“ใครเป็นคนวางยานี้? ฉินหรูเหลียง?”ซูเจ๋อถามอย่างจริงจัง

เฉินเสียนส่ายหน้า “ไม่ใช่”

ตอนนี้ได้สงบลงแล้ว เธอมีเหตุผลที่น่าเชื่อถือ ฉินหรูเหลียงเมามาก ดังนั้นเขาจึงทำตามข้อกำหนดนี้โดยไม่คัดค้าน

ธรรมดาแล้วเขาค่อนข้างระวังตัว ถ้าไม่ดื่มมากเกินไป เขาจะไม่พูดจาไร้ยางอายอย่างนั้น

การพูดคำเหล่านั้น เขาก็เทียบเท่ากับการเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดของเขาต่อเฉินเสียน รอให้เฉินเสียนไปเหยียบย่ำมัน

นั่นไม่ใช่ท่าทีที่ปกติของฉินหรูเหลียงเมื่อมีสติดี

“ข้าพอรู้แล้วว่าเป็นใคร เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”

“ในมือท่านมีมีดอยู่ ทำไมไม่ฆ่าฉินหรูเหลียง แต่กลับมาทำร้ายตัวท่านเองล่ะ”

“ยังไม่ถึงเวลาปลาจะตายอวนจะขาด ฆ่าเขาแล้วข้าก็ไม่สุขใจ”

ดวงตาสีหมึกของซูเจ๋อดำมืดขึ้น “เขากล้าทำร้ายท่านอีก ไม่ต้องรอให้ข้าจัดการ ท่านฆ่าเขาซะ ข้าจะจัดการกับผลที่ตามมา”

“เรียนรู้จากความผิดพลาด ข้าจะไม่ตกลงไปที่หลุมเดิมซ้ำสอง ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”เฉินเสียนพูดเบาๆ

“ฆ่าเขาแล้วคงจะน่าเบื่อ คราวหน้าข้าจะตัดแขนขวาของเขา และทำให้เขาไม่สามารถดูแลตัวเองได้”

“ดี งั้นก็ทำเช่นนี้”ซูเจ๋อพูดเบาๆ “อาเสียน รอสักหน่อย คงรออีกไม่นานนัก”

“รออะไรรึ?”

“รอฤดูหนาวผ่านไปฤดูใบไม้ผลิมา”