เซียงซั่นเดิมที คิดว่าเขาจะมีที่นอนหลับอย่างสงบในคืนนี้

สาวใช้ที่กำลังให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของแม่บ้านจ้าวมารายงานว่า ทันทีที่ฉินหรูเหลียงกลับมาจากข้างนอกก็ถูกแม่บ้านจ้าวนำตัวไปที่สวนสระวสันตฤดู

แสดงว่าแม่บ้านจ้าวเข้าใจแล้ว และได้ดำเนินการไปแล้ว

คืนนี้ควรจะเป็นเฉินเสียนที่ถูกทรมานอย่างที่มีชีวิตที่ตายทั้งเป็น

เซียงซั่นในใจยังไม่โล่งอกสักเท่าไหร่ เมื่อนางรู้ถึงวิธีการของเฉินเสียน

นางคิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แม้ว่าวิธีการจะดูน่ารังเกียจเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ทำให้องค์หญิงและแม่ทัพสมหวัง

แต่หวังว่าหลังจากคืนนี้แล้ว องค์หญิงและท่านแม่ทัพจะคืนดีกันอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครนึกถึงว่าใครจะต้องรับผิดชอบ

นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับนางเช่นกัน หลิ่วเหมยอู่จะสร้างความลำบากให้กับเฉินเสียนอีกครั้ง และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนาง

เซียงซั่นถือว่าโชคดี ถ้าแม่บ้านจ้าวฉลาดกว่านี้ จะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการวางยา ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

แต่คาดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันข้ามคืน ฉินหรูเหลียงก็มาที่เซียงซั่นที่นี่แล้ว

ในเวลานั้นสีหน้าของเซียงซั่นซีดขาว แล้วออกมารับที่ประตู จึงเห็นฉินหรูเหลียงเข้ามาอย่างดุร้าย ก่อนที่จะพูดอะไรสักคำ ฉินหรูเหลียงก็จับนางเข้าไปในห้องทันที

เซียงซั่นรีบอ้อนวอนขอความเมตตา “ท่านแม่ทัพปล่อยข้าน้อยเถอะเจ้าค่ะ ร่างของข้าน้อยทนไม่ไหวแล้ว……ท่านแม่ทัพควรจะอยู่ที่สวนสระวสันตฤดูไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ แล้วทำไม…….”

ฉินหรูเหลียงหายใจไม่ออกด้วยความโกรธและความปรารถนา และได้ทำลายล้างจนพอใจ

ในเช้าวันถัดมา หลังจากที่ฉินหรูเหลียงมีสติสัมปชัญญะ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ย่อมหลีกเลี่ยงที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้

เมื่อคืนเขาดื่มมากเกินไป เพราะฤทธิ์เหล้าจึงทำให้เขากล้าทำเช่นนี้

ถ้าปกติ เขาก็จะไม่บีบบังคับคนอื่น และยังคงจะไปที่สวนสระวสันตฤดูอยู่ต่อหน้าเฉินเสียน ระหว่างสิ่งนี้กับความอัปยศในตัวเองมีความแตกต่างกันอย่างไร?”

เขาเคยบอกว่า จะไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น!

เขาได้ยับยั้งตัวเองเพื่อไม่ให้ถลำลึกเกินไป และในที่สุดเขาก็แสดงตัวตนต่อหน้าเธอหมดแล้ว

เขากับเฉินเสียนทะเลาะกันจนกลายเป็นเช่นนี้ อนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป?

ฤทธิ์ยาเมื่อคืนมีความเข้มข้นเพียงพอ และหลังจากรุ่งสางเฉินเสียนก็ตื่นขึ้น แต่ยังคงรู้สึกอ่อนแอ

อวี้เยี่ยนยังเหมือนปกติ ได้จัดอาหารเช้าอย่างประณีตและเหมาะสม

นางกับแม่นมซุยได้คุยกันแล้ว แม้ว่าอาหารจะไม่มีพิษ ก็ต้องให้ใครคนหนึ่งได้ลองชิมก็ไม่ต่างกัน ถึงจะเอาไปให้เฉินเสียนทาน

แม่นมซุยและอวี้เยี่ยน ไม่สามารถลองชิมอาหารในเวลาเดียวกันได้ เพื่อจะได้ไม่ให้เฉินเสียนได้อยู่คนเดียว

เพราะนอกจากยาพิษแล้ว ยังมียาอื่นๆ ที่ไม่มีสีและไม่มีรสอีกด้วย

เมื่อคืนที่ผ่านมานับประสาแม่นมซุยและอวี้เยี่ยนไม่สามารถตรวจพบได้ แม้แต่เฉินเสียนก็ไม่ได้กลิ่นมัน

ตำหนิอย่างเดียวคือพวกนางประมาทเกินไป และไม่เคยคิดว่าในสวนสระวสันตฤดูจะมีโจรโผล่ออกมา

ทั้งสามคนรู้ว่า เมื่อคืนพวกนางทั้งหมดได้ดื่มชาหวานที่แม่บ้านจ้าวเอามาหลังจากดื่มชาหวานแล้วก็รู้สึกผิดแปลกไป

เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่ามีความเกี่ยวข้องกับแม่บ้านจ้าว

อวี้เยี่ยนพูดอย่างโกรธเคือง “แม่บ้านจ้าวทำให้องค์หญิงตกอยู่ในอันตรายหลายครั้งแล้วนะเจ้าคะ องค์หญิงก็ไม่สนใจสิ่งที่นางเคยทำในอดีต แต่คาดไม่ถึงว่านางจะยังหมกมุ่นอยู่ และก็แย่ลงไปอีก!”

แม่นมซุยพูดว่า “เป็นเพราะองค์หญิงที่คิดถึงความรักครั้งเก่ามากเกินไป เดิมทีแม่บ้านจ้าวเป็นคนของจวนแม่ทัพและตำแหน่งของนางไม่ได้อยู่ฝ่ายองค์หญิง”

เฉินเสียนถามอย่างเฉยเมย “ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?”

แม่นมชุยพูดว่า “เมื่อคืนบ่าวกลัวว่านางจะหนีไป จึงได้ขังนางอยู่ในห้อง เพื่อรอให้องค์หญิงจัดการเพคะ”

เธอนิ่งไปสักพัก ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เมื่อคืนแม่บ้านจ้าวกลัวท่านชายร้องไม่หยุด จึงปิดปากท่านชายไว้ หากช้ากว่านี้สักหน่อย เกรงว่าท่านชายจะต้อง……..”

สายตาของเฉินเสียนเย็นยะเยือกลง “ไปพาตัวนางมาเจอข้า”

แม่นมซุยไปเปิดประตูห้อง แล้วนำตัวแม่บ้านจ้าวออกมาจากห้อง

หลังจากคืนนี้ แม่บ้านจ้าวดูแก่กว่าเดิมมาก มีผมหงอกและหน้าซีดเซียว และเมื่อมาอยู่ต่อหน้าเฉินเสียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็สะอื้นไห้ขึ้นมาทันที

สีหน้าของเฉินเสียนพูดอย่างไร้อารมณ์ “ร้องไห้ทำไม รู้ว่าแผนการของตัวเองไม่สำเร็จ ดังนั้นจึงเสียใจรึ?”

“บ่า บ่าวรู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้บ่าวทำ…ทำไม่ถูกต้อง…..ตะ แต่บ่าวแค่หวังว่าองค์หญิงกับท่า ท่านแม่ทัพจะสามารถ……..”

เฉินเสียนจิบชาและเหลือบขึ้นมองไปที่นางโดยไม่คาดคิด “ต้องการให้ข้ากับแม่ทัพเป็นอย่างไร? กลับมารักกันตลอดไป?”

นางวางถ้วยชาลง สีหน้าเย็นชา “แม่บ้านจ้าว เจ้าเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่อยู่ในจวนมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่เห็นฉินหรูเหลียงตั้งแต่เด็กจนโตรึ เจ้าคงยังไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร?”

แม่บ้านจ้าวเปิดปากพูดพร้อมร้องไห้ “แต่ยังไงเขาก็คือแม่ทัพ เป็นสามีขององค์หญิงนะเพคะ!”

“สามีของข้า? เขาเคยทำหน้าที่รับผิดชอบของเขาครบครึ่งหนึ่งหรือไม่?”เฉินเสียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าแม่บ้านจ้าวและก้มลงมองนาง

“แม่บ้านจ้าว ข้าคิดว่าแม้ว่าเจ้าจะภักดีต่อฉินหรูเหลียงเพียงใด ยังสามารถแบ่งแยกถูกผิด แต่ข้าดูมันผิดไป ก็ช่างมันเถอะ จนถึงวันนี้เจ้ากับข้าคือสิ้นสุด ต่อไปไม่มีความสัมพันธ์กันแล้ว”

แม่บ้านจ้าวเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ใบหน้าของเฉินเสียนก็เย็นชา

เฉินเสียนพูด “เพียงแค่นิดเดียวเจ้าก็จะฆ่าเจ้าน่องน้อยแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?”

“บ่าวไม่ดะ ได้ตั้งใจ……..บ่าวก็ปวดใจมากเช่นกัน บ่าวแค่ไม่ยะ อยากให้เขาร้องเท่านั้น………”

เฉินเสียนหรี่ตา และพูดอย่างเงียบๆ “โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าตายโดยที่ไร้ร่าง”

แม่บ้านจ้าวตัวสั่น เฉินเสียนหันและหยุดมองนาง “ยานั่นมาจากไหน?”

“ยา ยาอะไรเพ..เพคะ………บ่าวไม่รู้…….”