เฉินเสียนทั้งฉุนทั้งขำ : “จริงสิ ข้าเชิญท่านมากินข้าวที่บ้านท่าน ช่างน่าตื่นเต้นเสียจริง!”

ซูเจ๋อหัวเราะ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านรับปากแล้ว ว่าให้ข้าเป็นคนเลือกสถานที่เอง รู้สึกว่าท่านไม่ได้บอกไว้ว่าห้ามเป็นบ้านของข้า”

เฉินเสียนที่พึ่งตามทัน : “ท่านแกล้งข้า ท่านหลอกข้าว่าจะไปที่หอสุรา ท่านคงตั้งใจวางแผนจะให้ข้ามาที่บ้านของท่านตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก!”

“ในบ้านสบายใจกว่าเป็นไหนๆ อาเสียน เชิญ”

เฉินเสียนเองก็รู้ว่ามายืนคุยกันอยู่หน้าประตูแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ในเมื่อมาก็มาแล้วแต่กลับไม่ยอมเข้าไป เดี๋ยวจะมาคิดว่าเธอกลัวเขาจริงๆ

สวนแห่งนี้เธอรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ทั้งคู่เดินเคียงไหล่ผ่านทางเดินเล็กๆ มาด้วยกัน

ในสวนมีดอกพลัม ในช่วงฤดูนี้ เมื่อเผชิญกับอากาศที่หนาวเย็น ดอกไม้จึงเริ่มเบ่งบานชูช่อเกสรควบแน่นตามกิ่งก้านสาขาของต้น และเริ่มจะมีกลิ่นหอมกรุ่นอ่อนๆ

จากนั้นเฉินเสียนก็สังเกตเห็นว่าที่เรือนของซูเจ๋อไม่ได้เตรียมอาหารมื้อค่ำไว้

ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “มาถึงเรือนข้าทั้งที จะยอมขาดทุนได้อย่างไรกัน แน่นอนว่าต้องทานอาหารฝีมือของท่านนะสิ”

เฉินเสียนหรี่ตาลง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าองค์หญิงทั้งคน ไปลงมือทำอาหารให้ท่านทาน ซูเจ๋อ ท่านฝันหวานเกินไปแล้ว!”

ซูเจ๋อทวนความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ก่อนหน้านี้ ท่านเองก็เคยทำอาหารให้เหลียนชิงโจวไม่ใช่หรือ? ในวันเกิดของเขา ท่านทำเค้กวันเกิดให้เขา ข้าเองก็เคยชิม หวานมาก”

เฉินเสียนนิ่งไปครู่หนึ่ง : “ท่านอยากกินหรือ?”

ซูเจ๋อพยักหน้าเบาๆ

เฉินเสียนจึงถามขึ้นว่า : “วันนี้เป็นวันเกิดของท่านหรือ?”

ซูเจ๋อยืนอยู่ใต้แสงไฟ ยิ้มบางเบา : “หากท่านบอกว่าเป็นวันเกิดของข้า เกรงว่าใต้หล้าปฐพีนี้ก็ไม่มีผู้อื่นใดจะจำได้ แต่หากจะพูดว่าเป็นวันที่ข้าได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็คงจะเป็นวันนี้ของทุกปีกระมัง ฉะนั้นนี่ถือว่าเป็นวันเกิดของข้าหรือไม่ ข้าเองก็ไม่อาจรู้เหมือนกัน”

“วันเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็คือการเกิดใหม่” เฉินเสียนพูดขึ้น : “หากท่านบอกข้าว่าเป็นวันนี้ ข้าจะได้เตรียมมาล่วงหน้า ตอนนี้กว่าจะทำเสร็จเกรงว่าคงต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยามให้หลังแล้วล่ะ ห้องครัวอยู่ไหน?”

ซูเจ๋อจึงพาเฉินเสียนไปที่ห้องครัว

ไฟในห้องครัวสว่างกระจ่างชัด แต่ไม่มีคนใช้แม้แต่คนเดียว

วัตถุดิบที่อาจจะต้องใช้ได้ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ดูเหมือนว่าจะเหลือแค่ขั้นตอนสุดท้าย——ก็คือรอเธอลงมือทำอาหารให้ซูเจ๋อ

เฉินเสียนดึงแขนเสื้อขึ้น ล้างมือจนสะอาด เตรียมไข่และแป้ง แล้วเริ่มลงมือทำ

เธอก้มหน้าก้มตาทำ แล้วพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าว่า : “คราวหน้าหากต้องการอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม หากท่านอยากกินอาหารฝีมือข้า เพียงแค่ท่านพูดออกมา ข้าก็ทำให้ท่านได้ ในเมื่อตั้งใจจะขอบคุณท่านอยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นมิตรภาพเหมือนกัน”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเสริมอีกคำ : “เพียงแต่ฝีมือการทำอาหารของข้าไม่อร่อย ถึงท่านจะร้องไห้ก็ต้องทนกินมันเข้าไป”

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : “ข้ากลัวว่าท่านจะปฏิเสธ”

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมามองเขา แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “คนอย่างท่านก็กลัวถูกผู้อื่นปฏิเสธด้วยหรือ? ท่านหน้าตาดีขนาดนี้ ใครจะปฏิเสธท่านได้ลงคอกัน?”

“ท่านเองก็ปฏิเสธข้าอยู่เสมอไม่ใช่หรือ?”

“มีที่ไหนกัน!” เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : “ถ้าข้าจะปฏิเสธท่าน ข้ายังจะมายืนอยู่ในห้องครัวนี้ทำไม? ถ้ายังจะเสแสร้งไร้เดียงสาต่อ เชื่อหรือเปล่าว่าแป้งทั้งกะละมังนี้จะปลิวไป”

จากนั้นเฉินเสียนที่กำลังตีส่วนผสมของไข่ จู่ๆ ก็เหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามซูเจ๋อว่า : “เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่าเคยกินขนมเค้กที่ข้าอบให้เหลียนชิงโจว?” พูดจบเฉินเสียนก็หรี่ตาลงด้วยสายตาข่มขู่ : “ท่านยังไม่ยอมรับอีกหรือ ว่าคนในค่ำคืนนั้นก็คือท่าน?”

แววตาซูเจ๋อที่เต็มไปด้วยการปกปิด พูดขึ้นว่า : “เอ่อ ข้าหลุดปากแล้วเหรอ”

เฉินเสียนไม่รอให้เขาได้อธิบาย ก็ไล่ตีเขาไปทั่วห้องครัว

ซูเจ๋อที่หลบไปด้วยพลางหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของข้า อาเสียน ท่านจะตีข้าไม่ได้นะ”

เฉินเสียนพูดขึ้นหายใจหอบ : “ได้ ตอนนี้ข้าจะปล่อยท่าน เดี๋ยวจะให้ท่านสำลักขนมเค้กให้หนัก”

ซูเจ๋อเห็นท่าทีที่คล่องแคล่วของเธอ จึงพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ : “ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้ ท่านทำสิ่งเหล่านี้ไม่เป็น ห้องครัวทั้งห้องไม่มีอาหารหน้าตาแบบนี้”

เฉินเสียนรู้สึกเริ่มเป็นกังวลขึ้นมา จึงพูดขึ้นว่า : “ตอนที่ข้าสลบไป วิญญาณล่องลอยเดินทางไปทั่วปฐพีแล้วจึงค่อยย้อนกลับมา ได้ความรู้มากมาย แบบนี้ไม่ได้หรือไง?”

ซูเจ๋อหรี่ตาลง เก็บซ่อนแววตานั้นไว้

เฉินเสียนไม่นึกเลยว่า ตอนนี้เธอและเฉินเสียนคนเก่า สรุปแล้วคือคนคนเดียวกัน หรือเป็นคนสองคนกันแน่นะ?

แล้วเธอที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้ กำลังใช้ชีวิตแทนผู้อื่น หรือมีชีวิตเพื่อตัวเองกันล่ะ?

คำพูดของซูเจ๋อทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างหนักอึ้ง

ซูเจ๋อหั่นผักตามคำขอของเฉินเสียน เธอตั้งใจจะใช้แป้งที่เหลือทำอาหารอย่างอื่น

เฉินเสียนที่ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว จึงหาเรื่องอื่นมาชวนคุยแทน : “ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าท่านได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ มันหมายความว่ายังไงหรือ?”

ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “ข้าร่อนเร่พเนจรตั้งแต่เด็ก ต้องหนีตลอด และถูกไล่เข่นฆ่าตลอด หลังจากนั้นก็เจอกับผู้มีพระคุณได้ช่วยชีวิตไว้ ชีวิตกลับมาสงบอีกครั้ง”

ในใจของเฉินเสียนจู่ๆ ก็แน่นขึ้นมา : “ทำไมถึงมีคนตามฆ่าท่าน?”

“อาจจะเป็นเพราะการมีชีวิตอยู่ของข้า ไปเกะกะขวางทางใครเข้า

เฉินเสียนหยุดนิ่งไป แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “งั้นต้องยิ่งมีชีวิตอยู่เข้าไปใหญ่ ขวางพวกมันให้ตายกันไปข้าง”

ซูเจ๋อหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “หลังจากนั้นข้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน”

“แล้วผู้มีพระคุณของท่านล่ะ? ยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

“เขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว”

“เขามีคนในครอบครัวรึเปล่า?”

“ลูกสาวกำพร้าหนึ่งคน”

เฉินเสียนเงยหน้ามองเขา จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า : “ยังเป็นเด็กหรือว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว?”

“เป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ มันทำไมหรือ” ซูเจ๋อถาม

เมื่อเฉินเสียนได้สติ เธอก็รีบตีส่วนผสมต่ออย่างแรง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ไม่ทำไม เพียงแต่รู้สึกว่าท่านควรจะดูแลเขาให้ดี หากโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีท่านที่เป็นแบบนี้ทั้งคนอยู่ข้างหน้า การจะมีชายสักคนเข้ามาในดวงใจของนางคงจะเป็นเรื่องยาก”

ซูเจ๋อไม่ได้ตอบอะไร

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงพูดขึ้นว่า : “นางมีชายในใจอยู่แล้ว และได้แต่งงานไปแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่เฉินเสียนได้ยินน้ำเสียงที่โศกเศร้าจากคำพูดของเขา

เธอจึงพูดต่อว่า : “เหรอ ข้ายังนึกว่านางจะหลงใหลในรูปร่างหน้าตาของท่านเสียอีก”

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นอย่างบางเบา : “นางเองก็รู้สึกว่าข้าเป็นคนที่แย่มาก”