ซูเจ๋อยิ้มน้อยๆ และกล่าวว่า “หนาวไหม?”

เฉินเสียนส่ายหัว

ซูเจ๋อถอดเสื้อคลุมของเขาแล้วสวมให้เธอ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากซูเจ๋อ

ซูเจ๋อถามว่า “คืนนี้ท่านอยากกลับไปไหม?”

“อยากสิ มิเช่นนั้นอวี้เยี่ยนก็จะบ่นอีก”

ซูเจ๋อลุกขึ้นและยื่นมือให้เฉินเสียน “งั้นข้าจะไปส่งท่าน”

เฉินเสียนจับมือเขาอย่างไม่ประมาทลุกขึ้นจากทางเดินไม้ ปัดที่มุมเสื้อผ้า หมุนตัวเดินออกไปกับซูเจ๋อ

เธอดึงมือออกจากซูเจ๋อโดยธรรมชาติ และซูเจ๋อก็ปล่อยมือไปโดยธรรมชาติ

กลับไปก็ดึกแล้ว และอวี้เยี่ยนก็บ่นอีกพักหนึ่ง

เมื่อเฉินเสียนนอนอยู่บนเตียง เธอนึกถึงสระน้ำข้างป่าไผ่ แสงจันทร์ที่สาดส่องอยู่ในน้ำ และเรื่องราวของซูเจ๋อ

เธอนอนไม่หลับ

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เฉินเสียนก็หันไปทางเจ้าน่องน้อยและกล่าวเบา ๆ ว่า “เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน”

หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องคิดอะไรไร้สาระอีก และก็ไม่ต้องถูกเขากวนจนโกรธอีก

คนหนึ่งมีความผูกพัน อีกคนรู้สึกว่างเปล่า ซูเจ๋อและเธอไม่ควรมีที่ว่างสำหรับการพัฒนาต่อไป

เป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้ว

ช่วงนี้เฉินเสียนว้าวุ่นใจมาก

ไม่ว่าอวี้เยี่ยนจะคิดอะไรใหม่ๆ ก็ไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้

แม่นมซุยสังเกตเห็นบางอย่างและถามว่า “องค์หญิงมีอะไรให้กังวลหรือไม่เพคะ? มีเรื่องในใจลองพูดก็ไม่เสียหาย ดูว่าบ่าวจะสามารถช่วยอะไรได้บ้างไหม เก็บมันไว้ในใจก็จะแย่นะเพคะ”

ใบหน้าของเฉินเสียนเหมือนเป็นอัมพาตและกล่าวว่า “ข้าจะมีเรื่องอะไรได้ ตราบใดที่เอ้อร์เหนียงไม่เอาเรื่องทุกอย่างไปบอกซูเจ๋ออย่างละเอียดทุกอย่าง ข้าก็ดีใจแล้ว”

เธอลุกขึ้นจากการเอนกายบนเก้าอี้ มองแม่นมซุยอย่างจริงจัง และกล่าวว่า “เรื่องที่ข้าว้าวุ่นใจนี้ก็ห้ามไปบอกซูเจ๋อ”

แม่นมซุยถาม “องค์หญิงจะว้าวุ่นเรื่องใต้เท้าหรือเพคะ?”

เฉินเสียนนอนลงอีกครั้งและโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ กล่าวอย่างหมดแรงว่า “ตอนนี้ข้าเห็นใครก็ว้าวุ่นใจไปหมด บางทีอาจจะเพราะระดูกำลังจะมาเร็วๆ นี้”

อวี้เยี่ยนที่เดินผ่านมาพอดีก็ตกใจมาก: “ระดู? องค์หญิงมีระดูตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมบ่าวไม่รู้ล่ะเพคะ?”

เฉินเสียนขี้เกียจเกินกว่าจะตอบ

ในสวนดอกพุดตานแม้ว่าหลิ่วเหมยอู่และฉินหรูเหลียงจะคืนดีกันเหมือนดั่งเมื่อก่อน แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าฉินหรูเหลียงเปลี่ยนไป

ในระหว่างเรื่องบนเตียง ฉินหรูเหลียงไม่สนใจร่างกายของหลิ่วเหมยอู่อีกต่อไป กลายเป็นป่าเถื่อนกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย

แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะยับยั้งไว้มากแล้ว ไม่ได้ระบายมากเท่ากับที่เขาทำกับเซียงซั่น

หลิ่วเหมยอู่ตระหนักว่าสิ่งที่เซียงซั่นพูดอาจถูกต้อง

ฉินหรูเหลียงเกลียดจนรักเฉินเสียน

ตอนนี้เซียงซั่นหายไปแล้ว มีเพียงเฉินเสียนที่เป็นศัตรูคนเดียวที่เหลืออยู่ในเรือน

มีวิธีใดที่จะเอานางออกจากหัวใจของฉินหรูเหลียงในคราวเดียวเพื่อที่ฉินหรูเหลียงจะได้เกลียดนางมากเท่ากับเมื่อก่อน?

ต่อมาหลิ่วเหมยอู่คิดได้วิธีหนึ่ง

ครั้งนี้ชื่อเสียงของเฉินเสียนต้องถูกทำลาย ให้กลายเป็นเรื่องตลกของคนทั้งเมือง

หลังจากประสบการณ์มากมาย นางเรียนรู้จนฉลาดแล้ว

ครั้งนี้ต้องทำอย่างเรียบร้อยและสะอาด โดยไม่ทิ้งหลักฐานใดๆ เช่นนี้ต่อให้เฉินเสียนจะหาคนมาคิดบัญชีก็หานางไม่เจอแน่นอน

เมื่อเซียงหลิงปรนนิบัติหลิ่วเหมยอู่ขณะกำลังรับประทานอาหาร หลิ่วเหมยอู่ก็กล่าวนุ่ม ๆ ว่า “ลูกขององค์หญิงอายุเท่าไหร่?”

เซียงหลิงตอบกลับอย่างระมัดระวัง “น่าจะเกือบสามเดือนแล้วเจ้าค่ะ”

“งั้นอีกไม่กี่วันก็จะถึงร้อยวันแล้ว”

เซียงหลิงไม่รู้ว่าสิ่งที่นางพูดหมายความว่าอย่างไร แต่ก็ไม่กล้าถามให้มากความ

เมื่อฉินหรูเหลียงกลับมาจากเสร็จราชการ หลิ่วเหมยอู่ก็พาเขาไปทานอาหารเย็นด้วยกัน

ในเวลาพลบค่ำ หลิ่วเหมยอู่กล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านชายน้อยอายุเกือบจะครบร้อยวันแล้ว เหมยอู่คิดว่าควรจัดงานเลี้ยงฉลองร้อยวันสำหรับท่านชายน้อยหรือไม่เจ้าคะ”

ฉินหรูเหลียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา?”

หลิ่วเหมยอู่ตักซุปให้ฉินหรูเหลียงขณะที่กล่าวอย่างโอมอ้อมอารีว่า “ท่านชายน้อยก็เป็นลูกของท่านแม่ทัพกับองค์หญิงและจักรพรรดิก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ ดังนั้นเหมยอู่จึงคิดว่าควรให้จัดงานฉลองให้ท่านชายน้อย งานเลี้ยงเฉลิมฉลอง ในจวนแม่ทัพนานแล้วที่ไม่มีงานรื่นเริง”

ฉินหรูเหลียงตอบรับเสียงเข้ม

หลิ่วเหมยอู่กล่าวอีกว่า “ท่านแม่ทัพ ผ่านเรื่องราวมามากมาย เหมยอู่เข้าใจแล้ว เหมยอู่กับองค์หญิงต่างก็เป็นคนของจวนแม่ทัพ ดังนั้นควรอยู่กันอย่างสงบสุข ให้ท่านแม่ทัพเป็นหลัก มีเพียงแค่ครอบครัวสงบสุขสามัคคี ถึงจะสามารถทำให้ท่านแม่ทัพวางใจไปทำเรื่องได้เจ้าค่ะ”

ฉินหรูเหลียงสะเทือนใจเล็กน้อย

“อย่างไรก็ตามองค์หญิงเคยเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเหมยอู่ เหมยอู่รู้สึกผิดและรู้สึกขอบคุณองค์หญิง ถ้าสามารถตอบแทนคืนได้ ก็พอใจแล้วเจ้าค่ะ”

“เหมยอู่ช่างมันเถอะ ปีที่แล้วก็ช่วงเวลาประมาณนี้ องค์หญิงแต่งงานเข้าจวนแม่ทัพ กลายเป็นนายหญิงของแม่ทัพ ตอนนี้เวลาผ่านไปเร็วมาก แค่ชั่วพริบตาก็ผ่านไปปีหนึ่งแล้ว”

ฉินหรูเหลียงไม่พูดว่าอะไรผิดหรือถูก แต่นึกถึงสถานการณ์ปีที่แล้วในใจของเขา ตอนนั้นเขาลังเลอย่างยิ่งที่จะแต่งงานกับเฉินเสียนมาเป็นภรรยาของเขา แต่เขาจำเป็นต้องแต่งงาน

ตอนนั้นเขารู้สึกว่าเฉินเสียนน่ารังเกียจอย่างยิ่ง

หนึ่งปีผ่านไป ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเฉินเสียนก็เปลี่ยนไป นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะยอมรับ

หลิ่วเหมยอู่กล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ…รู้สึกกับองค์หญิงแล้วสินะเจ้าคะ”