เสียงกลองดัง

เวลาการกล่าวลาจบแล้ว

สุดท้ายฉินหรูเหลียงมองเธอลึกๆ ไม่หยุดอยู่ชั่วคราวอีก หมุนตัวขึ้นแท่นสูง สาบานด้วยความจริงใจ คัดทหารออกศึก

เฉินเสียนมองกองทัพใหญ่มโหฬารค่อยๆเคลื่อนขบวนไกลออกไป สุดท้ายภาพสีดำยาวก็หายไปลับขอบฟ้า

อวี้เยี่ยนกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิง พวกเรากลับเถิดเพคะ”

สรุปหลังจากกลับมาก็เจอหลิ่วเหมยอู่ร้องไห้โวยวายอยู่ในจวน

เฉินเสียนนึกขำขันแล้วกล่าวขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าควรใช้วิธีอะไรทำให้เจ้าเป็นฝ่ายมาเอง”

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนเลยสั่งอย่างถึงที่สุดให้คนนำหลิ่วเหมยอู่ไปไว้ในสวนดอกพุดตานไม่ให้ออกมาด้านนอก ไม่มีคำสั่งของเธอห้ามออกจากสวนดอกพุดตานแม้เพียงครึ่งก้าว

ของกินของใช้ทุกอย่าง ล้วนแล้วแต่มีคนนำเอาไปส่งทั้งสิ้น

ผ่านไปวันหนึ่งแล้วก็มาวันหนึ่งคนรับใช้จวนแม่ทัพยังคงทำตามขั้นตอนเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นเฉินเสียนรู้สึกว่าจวนแม่ทัพนี้ว่างเปล่าเงียบไม่น้อยจริงๆ

ไม่มีฉินหรูเหลียงอยู่ตรงหน้าขวางหูขวางตา และก็ไม่มีหลิ่วเหมยอู่วางแผนการร้ายลับหลัง เฉินเสียนรู้สึกว่าการดำเนินชีวิตว่างมาก ว่างจนปวดไข่

ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะฉลองตรุษจีนแล้ว จวนแม่ทัพนี้กำหนดว่าปีนี้จะฉลองแบบเรียบง่ายเงียบสงบ

ในระหว่างนั้น เฮ่อโยวพูดคำไหนคำนั้น ได้เชิญเฉินเสียนไปเดินเล่น พาหลิวอีกว้ากับอวี้เยี่ยนไปหอสุราดื่มกันสักมื้อ

หลังจากเทเหล้าใส่จอกไปสามครั้ง เฮ่อโยวดื่มจนเมาหัวปักหัวปำ เอามือวางบนไหล่เฉินเสียนต้องการจะพาเธอออกไปเดินเล่น

ผลสรุประหว่างเดินทางบังเอิญพบเข้ากับสาวงาม เดินมาตามทางชุดลอยตามลม ราวกับเทพเซียนบนสวรรค์

เฮ่อโยวเหลือบตามองไม่กระพริบ รู้สึกเพียงแค่สบายตาล้ำเลิศ ไม่ได้แบ่งจำแนกชายหญิง ลิ้นใหญ่ก็พรวดพราดผิวเป่าปากหยอกล้อฝั่งตรงข้าม

ฝั่งตรงข้ามชะงัก หมุนตัวกลับมา

เฉินเสียนมองเห็นหน้าตาเขาชัดเจน ตื่นตระหนกไปชั่วขณะ

เวลานี้อยากหลบหลีกก็ไม่ทันแล้ว ชัดเจนว่าซูเจ๋อเห็นเธอ หรี่ตาปริบๆ

เฮ่อโยวยิ่งผิวยิ่งฮึกเหิม ร้องเรียกขึ้นว่า“สาวสวย รีบมาสิ มาดื่มสุรากับคุณชายน้อย~”

เฉินเสียนออกแรงบิดเขา ดึงที่มุมปากแล้วกล่าวว่า“เลิกเป่าได้แล้ว ชวนเขาดื่มสุราท่านไม่สามารถสู้ได้……..”

แต่เฮ่อโยวไม่ฟัง เขายังฮึกเหิมกวักมือเรียกซูเจ๋อ “มาสิ รีบมาเร็วเข้าสิ~”

ขาทั้งสองของอวี้เยี่ยนอ่อนแรงลงแล้ว มองเห็นซูเจ๋อก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว แล้วกล่าวขึ้นว่า“คุณ คุณชาย ทำอย่างไร ไม่เช่นนั้นพวกเราเผ่นก่อนไหม?”

เฉินเสียนรู้สึกว่าซูเจ๋อผู้ที่มานี้คิดไม่ดีอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้ได้ผลักเฮ่อโยวไปบนตัวของหลิวอีกว้า แล้วกล่าวว่า“สหายหลิว ข้ามีธุระต้องไปก่อนแล้ว ท่านจำให้ได้นะว่าต้องนำคนผู้นี้ส่งกลับจวนอัครเสนาบดีด้วย！”

พูดจบไม่ได้รอให้หลิวอีกว้าตบปากรับคำ เฉินเสียนลากอวี้เยี่ยนหันตัวแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

รอจนซูเจ๋อเดินเข้ามาใกล้ เฮ่อโยวที่เมาหนักก็โผเข้าหาเอง ใช้สายตามองอย่างละเอียด ขมวดคิ้วขึ้นทำหน้าไม่พอใจแล้วกล่าวว่า“เมื่อครู่นี้เจ้าอยู่ตรงถนนด้านนั้นมองดูแล้วสวยงามมาก คิดไม่ถึงว่าพอมองใกล้ๆแล้วจะเป็นชายหนุ่ม！”

หลิวอีกว้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความเย็นชาที่แพร่กระจายออกมาจากตัวซูเจ๋อ สร่างเมามากกว่าครึ่งหนึ่งในทันที เช็ดเหงื่อเย็นนั้นกล่าวขึ้นว่า“ขออภัยคุณชาย เขา ดื่มสุราเมาหนัก คุณชายอย่าได้ถือสาเห็นว่าการคิดอ่านเขาปกติเลยนะ”

“ผู้ใดบอกว่าคุณชายน้อยดื่มเมาแล้ว คุณชายน้อยไม่ได้เมา！”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“ไม่เป็นไร ข้าจำเขาได้ คุณชายรองของตระกูลเฮ่อเซียง”

“ฮ่าๆๆๆ……..ที่แท้เป็นสหายกัน…….”หลิวอีกว้าหัวเราะแห้งๆ เช่นนั้นเมื่อครู่เหตุใดทั้งสองคนนั้นเห็นเขาแล้วเผ่นหนีราวกับเห็นผีนะ

ต่อมาก็เป็นซูเจ๋อที่นำเฮ่อโยวกลับมาส่งที่จวนอัครเสนาบดีด้วยตนเอง

กล่าวกันว่าเวลานั้นเฮ่อเซียงเชิญเขาเข้ามาห้องโถง อีกด้านเขาชิมรสน้ำชา อีกด้านก็มองดูเฮ่อเซียงยกมือตีเฮ่อโยว

เฮ่อเซียงทั้งตีทั้งด่า “ลูกไม่รักดี！ลูกอกตัญญู！เจ้าก่อความวุ่นวายแล้ว！คาดไม่ถึงว่าขนาดบัณฑิตเจ้ายังกล้าลวนลาม ดูว่าวันนี้ข้าจะตีเจ้าตายไหม！”

เฮ่อโยวสร่างเมาแล้ว เหลือบมองท่าทางสบายอกสบายใจไม่ใส่ใจของซูเจ๋อ ยังกล้ารู้สึกว่าเขาสวยที่ไหนกันเล่า น่ารักเกียจเป็นอย่างมากเลย！

ต่อมาเฉินเสียนทราบเรื่องนี้ ยึดมั่นรู้สึกว่าช่วงนี้ไม่เจอหน้ากันกับซูเจ๋อจะดีกว่า หลีกเลี่ยงตัวเองจะโชคร้าย

อวี้เยี่ยนกล่าวขึ้นว่า“บ่าวกลัวใต้เท้าซูเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว องค์หญิงเหมือนว่าก็กลัวใต้เท้าเช่นกันนะเพคะ?”

“ข้ากลัวเขา?”เฉินเสียนหนังตากระตุกกล่าวว่า“เขาไม่ใช่เสือ ข้าจะกลัวเขาทำไมเล่า?”

“แต่ใต้เท้าซูทำให้คุณชายรองเฮ่อโยวถูกท่านพ่อของเขาตีหนึ่งยกเลยนะเพคะ ได้ยินมาว่าตอนที่คุณชายรองถูกตี ใต้เท้าซูยังดื่มชาอยู่ด้านข้างอย่างสบายอารมณ์”

เฉินเสียนกล่าวอย่างจนปัญญาว่า“เป็นคุณชายรองเฮ่อนั่นไม่ซื่อตรงก่อน ผิวเป่าปากไปมั่วหมด คนอย่างซูเจ๋อนะ เขาก็ยังกล้าลวนลาม?ถึงอย่างไรข้าองค์หญิงก็ไม่ได้ลวนลามเขา เขาอยากจะโมโหก็ไม่สามารถโมโหมาถึงข้าได้หรอกนะ”

เฉินเสียนหันมาเล่นกับเจ้าน่องน้อย

แต่มีบางเรื่อง เธอไม่รู้ว่าพบเจอซูเจ๋อแล้วเธอควรจะเอ่ยปากว่าอย่างไร

วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า เฉินเสียนได้รับข่าว บอกว่าช่วงเวลาพลบค่ำเหลียนชิงโจวจะเดินทางถึงเมืองหลวง ถึงเวลานั้นจะเชิญเฉินเสียนไปสังสรรค์ที่ริมแม่น้ำหยางชุน

เฉินเสียนมีความสุขเป็นอย่างมาก เหลียนชิงโจวยังนับว่ารักษาคำพูด สามารถรีบเร่งกลับมาทันวันสุดท้ายของปีนี้ได้

ไม่กี่คืนมานี้ ภายในเมืองหลวงเฉลิมฉลองเคลิบเคลิ้มกับปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงนี้ ถนนหนทางยามค่ำคืนเทียบกับตอนปกติครึกครื้นอยู่บ้าง

ตอนบ่าย อวี้เยี่ยนรับใช้เปลี่ยนชุดหวีผมให้กับเฉินเสียน

อวี้เยี่ยนไปหยิบชุดตามปกติที่เมื่อก่อนเวลาเฉินเสียนออกไปข้างนอกจะสวมใส่เป็นชายหนุ่ม แต่ทว่าครั้งนี้เฉินเสียนกล่าวว่า“เอาชุดผู้หญิงที่ใส่อยู่เป็นประจำนะ”