ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันและพอจะซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เงามืดของแสงไฟที่หน้าประตูได้

เฉินเสียนกลั้นหายใจ ไม่รู้เลยว่าหัวใจของใครที่กำลังเต้นอยู่ในอกของเธอ

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ซูเจ๋อกดเธอไว้ในซอกมุมและกอดเธอไว้แน่น

เธออยากจะสูดลมหายใจเข้าใจลึกๆ แต่รู้สึกว่าตนเองยังหายใจติดขัด

เธอคิดว่าซูเจ๋อผู้นี้เจ้าเล่ห์มาก

เป็นเช่นนี้เสมอ

เธอรู้ว่าซูเจ๋อจงใจ จงใจไม่ออกไป จงใจเข้ามาพัวพันกับเธอ

เหตุใดเขาจึงมั่นใจนักว่าเธอจะไม่ผลักเขาออกไป แต่จะดึงเขากลับมา?

ดูเหมือนว่าเธอจะตกหลุมพรางของเขาเสียแล้ว เป็นเธอเองที่พาตัวเองตกลงมาในกับดัก

ทั้งสองคนรอคอยอยู่เงียบๆ รอจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของเฮ่อเซียงเดินเข้ามา ใกล้โถงไว้ทุกข์เข้ามาเรื่อยๆ

“ซูเจ๋อ ท่านอย่าลืม ข้าเคยบอกไปแล้วว่าข้าเกลียดท่าน”

“ท่านกำลังเตือนข้าหรือว่าเตือนตนเอง”

ทันใดนั้นเอง เสียงอันเกรี้ยวกราดของเฮ่อเซียงก็ดังมาจากห้องโถงไว้ทุกข์ เป็นเสียงด่าทอดังมาแว่วๆ “เจ้าลูกอกตัญญู!”

เฉินเสียนได้สติและคิดจะดิ้นหนี ซูเจ๋อขยับเข้ามาชิดใบหูของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่นว่า “ท่านไปไม่ได้ นั่นเป็นปัญหาของพวกเขา”

ในที่สุดเฉินเสียนก็เข้าใจอะไรๆ ขึ้นมา เธอถามว่า “ท่านเป็นคนทำให้เฮ่อเซียงมาที่นี่รึ”

“การถามมากเกินไปจะทำให้ท่านไม่มีความสุข”

“นั่นคือคำสารภาพหรือเปล่า” เฉินเสียนถาม “ท่านจงใจพาเขามา ทั้งยังคิดจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกขาดสะบั้นด้วยรึ”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “หากการตายของฮูหยินใหญ่มีเงื่อนงำจริงๆ ต่อให้คืนนี้พวกท่านค้นพบอะไร แต่ถ้าไม่มีใครเป็นพยาน ท่านคิดว่าจะมีคนเชื่อหรือ”

ในเวลานี้มีเสียงดุด่าทุบตีของเฮ่อเซียงดังมาจากห้องไว้ทุกข์

เฉินเสียนไม่ได้กังวลว่าเฮ่อเซียงจะทุบตีเฮ่อโยว แต่เธอกังวลว่าเฮ่อเซียงจะเรียกคนมาขับไล่เฮ่อโยวออกไปอีกครั้ง

ไม่คิดว่าแค่บิดาบังเกิดเกล้าอย่างเฮ่อเซียงทุบตีไปเพียงไม่กี่ที เฮ่อโยวจะทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น เดิมทีอาการบาดเจ็บของเฮ่อโยวยังไม่หายสนิท และตอนนี้รอยเลือดก็เริ่มซึมออกมา

เฮ่อเซียงตกใจ เมื่อเขาเลิกเสื้อของเฮ่อโยวออกดูถึงได้รู้ว่าเขามีรอยบาดแผลอยู่นับไม่ถ้วน

และแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มชายชรา เขาทั้งเจ็บปวดและคับแค้นใจ

เฉินเสียนตกใจเมื่อได้ยิน ซูเจ๋อกระซิบเบาๆ อีกครั้งว่า “ตราบใดที่ทำให้เฮ่อเซียงเห็นว่าการตายของฮูหยินใหญ่มีความผิดปกติกับตาของตัวเองได้ เฮ่อโยวก็จะมีโอกาส”

เฉินเสียนถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเราจะมาคืนนี้ เอ้อร์เหนียงบอกท่านอีกแล้วหรือ”

“เมื่อตอนกลางวันข้าเห็นท่านพาเด็กหนุ่มคนใช้มาด้วย เมื่อก่อนท่านไม่เคยมีคนใช้ซึ่งเป็นเด็กหนุ่มอยู่ข้างกาย จึงเดาว่านั่นคงเป็นเฮ่อโยว ท่านอยากช่วยเขา ก่อนอื่นท่านจึงต้องลบล้างความผิดของเขาก่อน ซึ่งนั่นก็คือการเริ่มต้นจากศพของฮูหยินใหญ่”

เธอไม่เคยคาดเดาความคิดที่ละเอียดรอบคอบของซูเจ๋อได้เลย และนั่นทำให้เธอไม่มีอะไรจะพูด

เฉินเสียนอยากทำลายข้อจำกัดของเขาและกล่าวว่า “เหตุใดท่านจึงแน่ใจขนาดนั้นว่าการตายของฮูหยินใหญ่มีเงื่อนงำ ถ้าไม่ใช่ขึ้นมาล่ะ ท่านพาเฮ่อเซียงมาที่นี่ เมื่อเขาเห็นว่าเฮ่อโยวดูหมิ่นฮูหยินใหญ่ ก็มีแต่จะทำร้ายเขาเท่านั้น”

ซูเจ๋อตอบว่า “นั่นเพราะข้าเชื่อในการตัดสินของอาเสียน”

เฮ่อโยวคุกเข่าอยู่ข้างๆ โลงศพภายในโถงไว้ทุกข์ ดูเหมือนเขาจะเติบโตขึ้นมากในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วัน ไม่ว่าเฮ่อเซียงจะดุด่าทุบตีอย่างไรเขาก็ไม่ตอบโต้หรือพูดอะไร

สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาเป็นการแสดงออกถึงความเศร้าและผิดหวังที่แตกต่างจากในอดีต

เฮ่อโยวกลืนเลือดที่อยู่ในปากและกล่าวว่า “ข้าเป็นลูกอกตัญญู แต่ข้าไม่เคยโกรธเคืองท่านย่า วันนี้ท่านขับไล่ข้าออกไปจากเรือนข้าไม่ได้ว่าอะไร แต่ท่านไม่อนุญาตให้ข้ามาเคารพท่านย่า ข้าจะจำไปจนตลอดชีวิต ข้าแค่อยากจะคืนความบริสุทธิ์ให้ตัวเอง”

พูดจบเขาก็กัดฟันลุกขึ้นยืน เมื่อหันไปมองฮูหยินใหญ่ซึ่งนอนอยู่ในโลงศพเขาก็หลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้งและพูดว่า “ท่านย่า หลานมันอกตัญญู”

เขาพูดพลางจับมือที่แข็งทื่อและเย็นเยียบของฮูหยินใหญ่ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เมื่อพบว่าเล็บมือของท่านเป็นสีดำเล็กน้อย เขาจึงใช้เข็มเงินแทงเข้าไปที่นิ้วของท่าน

ผ่านไปครู่หนึ่งเฮ่อโยวก็ดึงเข็มเงินออกมา จากนั้นจึงแสดงให้เห็นต่อหน้าเฮ่อเซียง

สีหน้าของเฮ่อเซียงเปลี่ยนไปอย่างมาก

แค่ส่วนที่เจาะลงไปของเข็มเงินกลายเป็นสีดำ เท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามีพิษอยู่ในร่างกายของฮูหยินใหญ่ และท่านตายเพราะถูกวางยาพิษ

เฮ่อเซียงไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นเฮ่อโยวจึงกล่าวว่า “ข้าจะพูดอีกครั้งว่าข้าไม่ได้โกรธเคืองท่านย่า เพียงแต่ว่าตอนนี้ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาเชื่ออีกแล้ว”

ในเมื่อทำให้เรื่องกระจ่างแล้ว เฮ่อโยวจึงไม่น่าจะได้กลับไปพร้อมกับเฉินเสียน

เขามีแต่ต้องอยู่ที่นี่จึงจะตรวจสอบเรื่องนี้ต่อไปได้

ซูเจ๋อกระซิบว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามที่ท่านต้องการแล้ว ไปกันเถอะ”

ท้ายที่สุดซูเจ๋อก็พาเฉินเสียนออกมาจากจวนตระกูลเฮ่อ เธอไม่ต้องเสียแรงเพื่อปีนกำแพง เพียงแค่กระโดดขึ้นไปก็มายืนอยู่นอกกำแพงแล้ว

เธอผลักซูเจ๋อออกไปทันที

เมื่อซูเจ๋อปล่อยเธอเขาก็ก้มศีรษะลงมา ยื่นนิ้วมาเขี่ยขลุ่ยไม้ไผ่ที่อยู่ที่เอวของเธออย่างแผ่วเบา

เธอหันหนีและก้าวยาวๆ ไปข้างหน้า

ซูเจ๋อยังคงเดินตามหลังเธออยู่ไกลๆ อย่างเช่นที่เคยทำ

เธอไม่หันกลับมามอง เมื่อถึงจวนแม่ทัพเธอก็ตรงเข้าประตูไปเลย

ซูเจ๋อหยุดยืนอยู่ในตรอกเล็กๆ ที่มืดสนิท

เฉินเสียนกลับไปที่สวนสระวสันตฤดู เมื่อเธอก้มลงมองเห็นขลุ่ยไม้ไผ่ที่เอวของตน เธอก็พาลหงุดหงิดขึ้นมา

เธอเคยชินกับการพกขลุ่ยไม้ไผ่นี้ติดตัวไปด้วยและไม่เคยถอดมันออก การที่ซูเจ๋อเห็นมันในวันนี้จะไม่ทำให้เขาคิดว่าเธอยังคิดถึงเขาอยู่หรอกหรือ

ขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉินเสียนก็บอกกับอวี้เยี่ยนว่า “เอาขลุ่ยไม้ไผ่นี่ไปทิ้ง”

อวี้เยี่ยนเอ่ยอย่างงงงวยว่า “องค์หญิงจะไม่พกมันแล้วหรือเพคะ”

“ข้าจะไม่พกมันแล้ว” เฉินเสียนเอ่ยเบาๆ

“แล้วองค์หญิงจะให้เอาไปไว้ที่ไหนเพคะ บ่าวจะได้ช่วยองค์หญิงเก็บมันไว้”

เฉินเสียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่รู้ เจ้าหาเอาเถอะ อย่าให้ข้าหาเจอและอย่าให้ข้าเห็นมันอีกเป็นพอ”