จ้าวเทียนฉีส่งเสียงหัวเราะดังลั่น ทันใดนั้น เขาเอื้อมมือไปจับคางของเฉินเสียนด้วยท่าทางสับปลับและเหลาะแหละ

ยังไม่ทันเอื้อมมือไปถึงที่หมาย เฉินเสียนพลันจับข้อมือเขาไว้ หรี่ตากล่าว “แม่ทัพจ้าวคิดจะทำกระไร?”

เพียงแค่สตรีตัวเล็กๆคนหนึ่ง หากแต่สามหาวดุจแมวน้อย สร้างแรงปรารถนาให้เขาพิชิตตัวนางมาครอบครองเหลือเกิน

จ้าวเทียนฉีกล่าว “องค์หญิงจิ้งเสียน ไยท่านต้องไปอยู่กับฉินหรูเหลียงผู้ไร้ค่าด้วย ไม่สู้มาอยู่กับข้า ข้ารับรองว่าท่านจะต้องสุขสบายเป็นแน่”

สิ้นเสียงก็ใช้แรงสะบัดมือหลุดจากการจับของเฉินเสียน และเป็นฝ่ายจับมือเธอแทน

เฉินเสียนกล่าวเสียงเย็นเยียบ “แม่ทัพจ้าวสำรวมกิริยาเถิด ข้ามิเพียงเป็นองค์หญิงจิ้งเสียน ยังเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ด้วย”

จ้าวเทียนฉีหัวเราะดังกังวาน “ฮูหยินแม่ทัพใหญ่? ข้าแม่ทัพใหญ่เจิ้นหนานก็เป็นแม่ทัพใหญ่เช่นกัน เช่นนั้นท่านมาอยู่กับข้าก็ยังเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่อยู่ดี?”

แม่ทัพโฮ้วเอ่ยตวาดเสียง “แม่ทัพจ้าว ท่านทำเยี่ยงนี้จะข่มบารมีต้าฉุู่ได้นะ นางเป็นองค์หญิงนะ”

หัวหน้านายทหารผู้อื่นเอ่ยเย้าแหย่ว่า “แม่ทัพโฮ้ว ท่านยังไม่เข้าใจหรือ นางเป็นองค์หญิงราชวงศ์ก่อน ซึ่งราชวงศ์ก่อนสูญสิ้นแล้ว ท่านปกป้องนางเช่นนี้ หรือมีใจให้นาง? แม่ทัพจ้าวอยากได้องค์หญิงราชวงศ์ก่อน องค์จักรพรรดิจะว่ากระไรได้ มิหนำซ้ำจักรพรรดิแทบอยากส่งนางบนเตียงแม่ทัพจ้าวก็เป็นได้”

เมื่อวาจาชั้นต่ำเปล่งออกมา พลางเกิดเสียงหัวเราะดังกึกก้อง

เฉินเสียนดิ้นข้อมือไปพลาง ฟังจ้าวเทียนฉีเอ่ยวาจากำเริบเสิบสานไปพลาง “ได้ยินหรือยัง ท่านเป็นเพียงองค์หญิงราชวงศ์ก่อน อย่าทำตัวไม่ดื่มสุราคารวะ แต่ดื่มสุราลงโทษเชียว หากทำให้ข้าโกรธ ข้าเล่นท่านเสร็จก็จะโยนให้พวกเขาเล่นต่อ”

เฉินเสียนสะอิดสะเอียนจนเกือบอ้วก

จ้าวเทียนฉีกล่าวต่อว่า “ท่านเป็นสตรีของฉินหรูเหลียง ยามนี้ฉินหรูเหลียงเป็นเชลยของเย่เหลียง ท่านยังเพ้อฝันให้เขามาช่วยท่านอยู่หรือ? หากท่านมาอยู่ในอ้อมแขนข้าแต่โดยดี ก็จะลำบากตรากตรำน้อยลง”

เฉินเสียนหัวเราะด้วยความโกรธ “งั้นเมื่อฉินหรูเหลียงกลับจากเย่เหลียงล่ะ?ท่านจะสู้รบกับเขาหรือ?”

จ้าวเทียนฉีกล่าวด้วยความหยามเหยียด “ท่านหวังให้สองแม่ทัพแห่งต้าฉู่สู้กันเพราะสตรีอย่างท่านหรือ?”

เฉินเสียนเอ่ย “ข้ารู้ตัวว่ายังมิได้ทรงเสน่ห์ปานนั้น แต่หากฉินหรูเหลียงกลับมาทราบว่าแม่ทัพจ้าวจงใจทำข่าวรั่วไหล ไม่คำนึงอาการบาดเจ็บของผู้ใต้บังคับบัญชา จนทำให้ต้าฉู่แพ้อย่างย่อยยับในที่สุด และจะถูกป่าวประกาศสู่ประชาราษฎร์

ท่านคิดว่ายังสํามะเลเทเมาเฉกเช่นบัดนี้ได้อีกหรือ? ยามนั้นท่านจะถูกลงทัณฑ์ด้วยกฎทหาร เพื่อใช้กะโหลกท่านบูชาทหารพลีชีพอย่างไรเล่า

ท่านอย่าลืมว่า ฉินหรูเหลียงคือแม่ทัพใหญ่ขั้นหนึ่ง ซึ่งตำแหน่งทางทหารสูงกว่าท่าน หากเขาจะลงทัณฑ์ด้วยกฎทหาร เจ้าจะหลบหนีได้หรือ?”

รอยยิ้มโอหังของจ้าวเทียนฉีค่อยๆจางหาย

เฉินเสียนก้าวถอยหลังอย่างสุดพลัง กลิ่นสุราและกลิ่นเหงื่อที่โชยมาแตะจมูกเธอ ชวนให้สะอิดสะเอียนยิ่งนัก

ทุกความสนใจเพ่งเล็งไปยังจ้าวเทียนฉีกับเฉินเสียน ฉะนั้นเวลานี้ซูเจ๋อหยิบตะเกียบขึ้นมาก็ไร้ซึ่งผู้คนพบเห็น

เขาหักตะเกียบด้วยเสียงเบา ก่อนจะยื่นส่วนแหลมคมไปยังมือของเฉินเสียน ซึ่งอยู่เบื้องหลังลำตัวพอดี

เมื่อเธอได้อาวุธ ดวงตาพลันเผยความดุร้ายดั่งนกล่าเหยื่อ จากนั้นก็ไปออกตัวอย่างปราดเปรียว ไม่นานส่วนแหลมคมของตะเกียบพลันเจาะอยู่บนหลังมือของจ้าวเทียนฉี ซึ่งกำลังจับนางอยู่

จ้าวเทียนฉีรู้สึกเจ็บแปลบจำต้องยอมปล่อยมือนาง หากแต่หลังมือยังคงมีตะเกียบเสียดแทงอยู่เช่นเดิม เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟในบัดดล ก่อนจะเงื้อมือตบหน้าเฉินเสียนพร้อมกับก่นด่าว่า “นางตัวแสบ”

นาทีนั้นแม่ทัพโฮ้วชักกระบี่ออกจากฝัก

เหล่ารองแม่ทัพหาได้ให้เขาถือกระบี่ทำร้ายนายไม่ ไม่รอให้แม่ทัพโฮ้วปกป้องเฉินเสียน ทุกคนก็ชักกระบี่อันคมแหลมออกจากฝักแล้วเล็งไปยังเขา

ชั่วอึดใจเดียว บรรยายภายในห้องโถงใหญ่อบอวลไปด้วยกระบี่ที่พร้อมสู้ทุกนาที

แม่ทัพโฮ้วเอ่ยเสียงเครียด ” แม่ทัพจ้าว นางเป็นองค์หญิง ไยท่านถึงกล้าหมิ่นผู้ที่สูงศักดิ์กว่าด้วยเล่า”

จ้าวเทียนฉีหัวเราะเย้ยหยันอย่างดูแคลน “เหล่าโฮ้ว สันดานเจ้าคงเปลี่ยนยากสินะ จนถึงป่านนี้แล้วยังภักดีนายเก่าอยู่ นางกล้าแทงมือข้า ข้าตบนางสักฉาดจะเป็นไรไป”

พูดพลางดึงตะเกียบบนมือออก ก่อนจะเขวี้ยงไปที่พื้น ต่อจากนั้นหยดเลือดสดก็พุ่งกระฉูดออกมา

จ้าวเทียนฉีตบด้วยกำลังมหาศาล โดยที่เฉินเสียนไม่ทันระวังตัว ร่างกายพลันโน้มไปตามแรง แล้วล้มอยู่หน้าโต๊ะซูเจ๋อ

ผมเผ้าเธอยุ่งเหยิง สภาพน่าเวทนา และหายใจไม่เป็นจังหวะอยู่บนโต๊ะ

ชายเสื้ออาภรณ์ของเธอไปโดนเหล้าอาหารจนระเนระนาด ก่อนจะเปรอะเปื้อนด้วยคราบอาหารเหล่านั้น

รู้เต็มอกว่าซูเจ๋ออยู่เบื้องหน้าเธอ ทว่าเธอมิอยากมองรูปหน้าซูเจ๋อ ไม่อยากเห็นสีหน้าตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ของเขา

ฉะนั้นเธอหลุบตาลงพร้อมกับข่มกลั้นอารมณ์ พยายามแสดงใบหน้านิ่งสงบให้ได้มากที่สุด ทว่าถึงอย่างไร เธอก็ยังรับรู้กลิ่นอายสังหารที่แผ่ซ่านออกจากตัวซูเจ๋อไปทั่วบริเวณได้

เธอเห็นมือเรียวขาวชุ่มชื่นของเขาตรงมุมโต๊ะ กำลังกำหมัดแน่นหนึบจนเผยเส้นเอ็นอย่างเด่นชัด

เธอเอ่ยด้วยสุ้มเสียงเแผ่วเบาที่เจือความสั่นสะท้านอย่างเจ็บปวด “ท่านไม่ต้อง ข้าเอง”

ท่านจะจัดการเอง

เมื่อคิดจะทำเยี่ยงนี้แต่แรกเริ่ม งั้นลำบากหน่อยก็ช่างปะไร

อันที่จริงเธออยากบอกเขาว่า ไม่ใช่เขาเพียงผู้เดียวที่ต้องทนขมขื่น ยังมีเธอที่ตัดสินใจทำเรื่องเลวกับเขา เช่นนั้นเธอจะทำให้ดีที่สุด

ถูกตบหน้าแล้วอย่างไร อดีตก็เคยมาแล้ว

เฉินเสียนไม่เชื่อว่าซูเจ๋อจะไม่เคยผ่านความยากลำบากมาก่อน เขาเดินมาถึงจุดนี้ได้ เชื่อว่าคงประสบพบเจอกว่าเธอเป็นเท่าทวีคูณ

ฉะนั้น โดนแค่นี้ถือว่าน้อยไป