ต่อมา เธอก็บ่นเหมือนยุง “ซูเจ๋อ…อย่าทำแบบนี้…นี่คือค่ายทหารเย่เหลียง…”

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว… เธอรู้สึกเหมือนกับกำแพงเมืองที่มีรอยแตกกำลังพังทลายลงทีละชิ้น จากนั้นเธอก็เปิดเผยว่าเธอไม่สามารถต้านทานท่าทางอ่อนโยนของซูเจ๋อได้

เธอไม่ได้ป้องกันและจริงใจ เป็นผลให้ความอ่อนโยนในใจของเธอปรากฏขึ้นต่อหน้าซูเจ๋อโดยไม่หลือ

แต่ที่ซูเจ๋อจูบเธอในคืนนี้ ทั้งคู่ก็เสี่ยงอย่างมาก

ถ้าจู่ๆ มีคนมาสังเกตเห็น มันคงประมาณการไม่ได้

ซูเจ๋อคลายเธอ การหายใจที่ยุ่งเหยิงไม่สม่ำเสมอ ลึกและตื้น และเสียงของเขาก็ดูน่าดึงดูดและทุ้มต่ำ “ขอโทษ ข้าไม่ได้บังคับตัวเองไว้”

หน้าอกของเฉินเสียนกระเพื่อม และมันก็ยุ่งเหยิงเล็กน้อย หายใจไม่ออกเล็กน้อย

ขณะที่ซูเจ๋อลุกขึ้น ผมเย็นๆ ที่ด้านข้างใบหน้าของเธอก็ยกขึ้นไปด้วย

เธอเปิดปากเธอ พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว เพียงแค่มองมาที่เขาตาเยิ้ม

จู่ๆ ซูเจ๋อก็ยกมือขึ้น ปิดตาของเธอ และพูดเบา ๆ ว่า “อาเสียน อย่ามองมาที่ข้าเช่นนี้”

ดูเหมือนเธอจะเห็นว่าซูเจ๋อมีอารมณ์

ไม่ได้มองก็ดี เธอก็หลับตาลง มีมือของเขาปิดตาอยู่ ซูเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอเช่นกัน

ไม่เห็นเธอจมดิ่งและความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้

ทั้งคู่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ลง และพื้นที่อันเงียบสงบนั้นเต็มไปด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา

เฉินเสียนไม่รู้ว่าตัวเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะเป็นตอนกลางดึกเงียบๆ หรือเมื่อท้องฟ้าสว่างไสวในยามรุ่งสาง

ในค่ายทหารที่เงียบสงบเริ่มตื่นขึ้นอย่างช้าๆ ทหารเรียงแถวและใช้ไฟปรุงอาหาร

กระโจมนี้อยู่ไม่ห่างจากโรงครัวนัก จึงได้กลิ่นฟืนจางๆ เข้ามาในค่ายแต่เช้าตรู่

เมื่อเฉินเสียนตื่นขึ้น เธอยังคงมีภาพลวงตาว่ามีใครอยู่ข้างนอก

มีคนกำลังทำอาหารอยู่ที่กองไฟ แสงแดดยามเช้าค่อยๆ ไต่ขึ้นจากภูเขา และวันใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น

เมื่อเฉินเสียนลุกขึ้นจากเตียง ซูเจ๋อก็ตื่นขึ้นเช่นกัน

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง สายตาของเฉินเสียนลอยเล็กน้อย หูของเธอก็มีสีชมพูอ่อนอย่างไม่สามารถอธิบายได้

ก่อนที่ซูเจ๋อจะพูดอะไร เธอรีบลุกจากเตียง หยิบเสื้อกั๊กจากราวแขวนเสื้อผ้ามาสวมบนตัวของเธอ แล้วเดินออกจากค่ายทันทีและกล่าวว่า “ข้าจะออกไปก่อน ท่าน ท่านจัดการตัวเองก่อนเถอะ”

หลังจากที่เฉินเสียนออกไป ซูเจ๋อนั่งอยู่คนเดียวงอขาในกระโจม เขาตื่นขึ้นหลังจากนอนหลับทั้งคืน เสื้อผ้าของเขาเรียบร้อย ผมของเขาก็ไม่ยุ่งเหยิง ราวกับว่าไม่มีอะไรต้องจัดการ

ซูเจ๋อจับหน้าผากด้วยมือของเขา และสิ่งเดียวที่จำเป็นต้องจัดการก็คือเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่พุ่งพล่านได้

เขาหลับตาลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

เมื่อซูเจ๋อออกไป เฉินเสียนได้เรียกทหารพาไปล้างหน้าล้างตาจนสะอาดแล้ว ก็รู้สึกสดชื่น

เมื่อซูเจ๋อกำลังล้างหน้าให้ตื่น เฉินเสียนยืนเหยียดมือและเท้าอยู่ข้างๆ เขา และมองขึ้นไปที่แสงจางบนท้องฟ้า ดวงตาเหมือนถูกกระทบกับคริสตัล

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับอารมณ์แล้วพูดอย่างใจเย็น “เมื่อคืนข้านอนแล้วก็สับสน แล้วท่านล่ะ?”

ซูเจ๋อมองไปทางด้านข้างของเธอ ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม “อืม ข้าก็สับสนเหมือนกัน”

เฉินเสียนกระตุกเปลือกตาของเธอด้วยใบหน้าที่เป็นแข็งทื่อ “ท่านไม่ควรใช้ท่าทางและน้ำเสียงที่มีความหมายเช่นนี้ในการพูด มันจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่ามันสองแง่สองง่าม”

ซูเจ๋อลูบแขนเสื้อของเขาเบาๆ ดูเหมือนอารมณ์ดี และกระซิบเบาๆ ว่า “ตกลง ข้าจะพูดให้จริงจังกว่านี้”

ต่อมา ท่านแม่ทัพเย่เหลียงขอให้พวกเขาไปที่กระโจมค่ายทหารเพื่อรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน

ท่านแม่ทัพรู้ว่าซูเจ๋อและเฉินเสียนไม่ได้กินอาหารที่ส่งโดยคนส่งอาหารของกองทัพเมื่อคืนนี้ หากส่งอีกในเช้าวันนี้ พวกเขาอาจจะไม่สามารถกินได้อย่างมั่นใจ

อย่างไรก็ตามทูตและองค์หญิงจากต้าฉู่ไม่ควรปล่อยให้พวกเขาไปหาจักรพรรดิเย่เหลียงอย่างหิวโหย

ท่านแม่ทัพจึงขอให้ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน ทุกคนกินและดื่มเหมือนกัน ก็สามารถให้ทั้งสองคนรับประทานอาหารอย่างวางใจ

ซูเจ๋อรู้ว่าเฉินเสียนหิวตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้เขาจำได้ว่าเมื่อเธอพูดว่าเธอหิวเมื่อคืนนี้ น้ำเสียงของเธอก็อ่อนโยนและน่าสงสาร ในใจจะยอมได้อย่างไร ให้เธอกินอิ่มน่ะมีชีวิตชีวากว่าเยอะ

อาหารเช้าคือโจ๊กและหมั่นโถว เคียงกับผักดองสองจาน ซึ่งเพียงพอสำหรับเฉินเสียน

หลังอาหารเช้า ท่านแม่ทัพเย่เหลียงได้จัดการเรื่องทางทหาร จากนั้นจึงพาซูเจ๋อและเฉินเสียนเดินทางด้วยตัวเอง

การพยายามฆ่าของหลิ่วเฉียนเฮ้อในฐานะอาชญากร แน่นอนว่าเขาต้องถูกพากลับไปที่เมือง

ได้ยินมาว่าเขาถูกจับได้เมื่อคืนนี้และพยายามจะหลบหนี ดังนั้นวันนี้ท่านแม่ทัพจึงขังเขาไว้ด้วยคุกไม้

เมื่อออกเดินทางเฉินเสียนมองสำรวจเดินผ่านคุกไม้และมองหลิ่วเฉียนเฮ้อ

ในความทรงจำที่คลุมเครือของเธอ เธอยังคงไม่คุ้นเคยกับใบหน้านี้

เฉินเสียนกล่าวว่า “ที่แท้เจ้าก็คือหลิ่วเฉียนเฮ้อ”

หลิ่วเฉียนเฮ้อเย็นชา มองไปที่เฉินเสียนจากนั้นก็มองซูเจ๋อและยิ้มชั่วร้ายทันที “หวังว่าวันหนึ่งพวกเจ้าจะไม่ล้มลงเช่นเดียวกับข้า สุนัขรับใช้ มีสิทธิ์อะไรที่จะดูคนอื่นแล้วรื่นเริง!”

เฉินเสียนยกริมฝีปากของเธอและยิ้ม แล้วกล่าวว่า “ใครจะมีเวลาดูเจ้าแล้วรื่นเริง ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเป็นใครก่อนหน้านี้ แต่เหมยอู่คิดถึงเจ้ามาก”

สีหน้าของหลิ่วเฉียนเฮ้อเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเพ่งไปที่เฉินเสียนและกล่าวว่า “ถ้าเจ้ากล้าที่จะทำอะไรนาง ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!”

“เจ้าไม่ต้องห่วง ทุกอย่างเรียบร้อยดี ยกเว้นเรื่องบ้าๆ ของนาง ข้ายังคงรอที่จะได้เห็นพวกเจ้าพี่น้องกลับมารวมตัวกัน”