คล้ายกับว่าเธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งและซาบซึ้งถึงคุณค่ากับความหมายการใส่ใจคนคนหนึ่งเลย

แม้ว่าอนาคตเขาไม่อยู่ข้างกาย เธอยังสามารถเก็บสิ่งของของเขาไว้ สามารถคิดถึงได้

ซูเจ๋อกล่าวว่า“กลับไปนอนเถิด หากมีเรื่องอันใด ก็เป่ามันได้นะ ข้าอยู่ไม่ไกล สามารถที่จะได้ยินเสียงของมัน”

ซูเจ๋อยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน มองเธอเดินห่างไกลออกไป

เธอไม่ได้หันกลับมา แต่ทว่ายกริมฝีปากขึ้น มีความหวานละมุนนุ่มนวลอย่างไม่สามารถอธิบายได้

เธออาจจะคล้ายกับคนโง่เขลาที่ตกในวังวนของความรัก นั่นเพราะว่าเธอยินยอมที่จะหยุดฝีเท้าไว้ สัมผัสกับความรู้สึกที่สวยงามนี้

ความรู้สึกนี้ เดิมก็ควรจะสามารถพบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องมันมาได้ ขึ้นอยู่กับพรหมลิขิต เพราะฉะนั้นลองลักลอบมีความสุขสักหน่อยจะเป็นอะไรล่ะ

แต่รอหลังจากกลับไปแล้วเธอนอนอยู่บนเตียง นำปิ่นปักผมกับขลุ่ยไม้ไผ่ที่ซูเจ๋อมอบให้วางเก็บไว้ที่ใต้หมอน ตอนที่เฉินเสียนนอนไม่หลับพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นเธอได้ดิ้นรนกระวนกระวายอยู่ในวังวนแห่งรักและปีนขึ้นมาที่ฝั่งอีกครั้ง

ซูเจ๋อยังไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่าต้องการคบหากับเธอ ต้องการจีบอะไรเธอ และยิ่งไม่เคยพูดกับเธอว่าเคยมีความรู้สึกอะไรกับเธอ ถึงแม้ว่าเคยมีการกระทำที่สนิทชิดเชื้อกับเธอบ้าง แต่เขาไม่เคยแสดงออกมาอย่างเป็นทางการเลย เธอเป็นคนเดียวที่ลักลอบมีความสุขละมุนอยู่เพียงลำพัง！

สัมผัสความรู้สึกที่สวยงามอะไรกัน เชาว์ปัญญาความคิดลดลงก็คือเชาว์ปัญญาความคิดลดลง ยังจะหาข้ออ้างมากมายให้ตัวเองเช่นนี้！

เฉินเสียนอุตลุดวุ่นวายใจนอนไม่หลับอยู่บนเตียงครึ่งค่อนคืน แต่ทันใดหลังจากนั้นแรงบันดาลใจก็ได้สงบลง

เธอกับซูเจ๋ออนาคตล้วนไม่แน่นอนเลย ตอนนี้คิดๆดูเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ ยังเร็วไปจริงๆ รอหลังจากกลับไปราชสำนักสถานการณ์จะเป็นอย่างไรยังไม่รู้เลย อีกทั้งในตอนนี้ยังวุ่นวายเรื่องเจรจาสันติภาพของทั้งสองเมืองอยู่ด้วย

ยังไงก็จัดการความลำบากที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ก่อนแล้วค่อยไปคิดเรื่องอื่นเถิด

ด้วยเหตุนี้เธอจึงหลับตาลง แล้วนอนหลับลงได้สักที

วันต่อมาช่วงเช้า เฉินเสียนตื่นมาก็สอบถามสถานที่ที่จะเจรจา

เดิมทีเรื่องราวของทั้งสองเมืองไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเลย แต่ตอนที่กองกำลังทหารของสองเมืองเย่เหลียงกับต้าฉู่ตั้งค่ายสู้กันมีเธออยู่ในที่เกิดเหตุด้วย เช่นนั้นการสู้รบอย่างดุเดือดก็เป็นเพราะฐานะของเธอเลยไม่สามารถสู้รบกันได้

หากว่าไม่มีเธอ เช่นนั้นต้าฉู่มีเพียงแค่ซูเจ๋อเพียงผู้เดียว รออนาคตหลังจากนั้นจะถูกบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ ยากที่จะหลีกเลี่ยงคนรุ่นหลังหัวเราะเยาะพวกเขาว่าถูกกลั่นแกล้งเท่าไหร่กัน

ถึงแม้ว่าเมื่อวานตอนเย็นเฉินเสียนแสดงออกไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง องค์จักรพรรดิเย่เหลียงก็ไม่ได้กลัวเธอมากมาย ไม่นานหลังจากนั้นได้สั่งให้เธอเข้าร่วมการเจรจาสันติภาพด้วย

บนโต๊ะหนึ่ง บนโต๊ะนั้นมีองค์จักรพรรดิเย่เหลียงนั่งอยู่ ฝั่งตรงข้ามหนึ่งแถวคือขุนนางชั้นผู้ใหญ่เย่เหลียง ตอนที่เฉินเสียนไป ซูเจ๋อนั่งอยู่ลำพังอีกแถวหนึ่ง คนคนเดียวนั่งเผชิญหน้ากับผู้คนมากมาย เขาก็รักษาอาการได้ปกติและสงบจิตใจ

ทางด้านเย่เหลียงนั้นเปิดเงื่อนไขมา เดิมทีต้องการให้ต้าฉู่เอาห้าคูเมืองมาเป็นเงื่อนไขการเจรจาสันติภาพ และยังแลกกับชีวิตท่านแม่ทัพฉินหรูเหลียงของต้าฉู่กลับไปได้ด้วย

แต่เวลาต่อมา ต้าฉู่แอบโจมตีก่อน ไม่เอื้อผลต่อเย่เหลียง โชคดีที่ว่าเย่เหลียงจับเชลยศึกแม่ทัพเจิ้นหนานของต้าฉู่ได้ ตอนนี้ได้แม่ทัพเจิ้นหนานเป็นแต้มต่ออีก จากที่ต้องการห้าคูเมืองบวกเพิ่มเป็นเจ็ดคูเมืองแล้ว

เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของเย่เหลียงกล่าวด้วยท่าทีวางมาด พร้อมเปิดศึกมาก“เจรจาได้ก็เจรจา เจรจาไม่ได้ก็เปิดศึกเลย ”

หากว่าการเจรจาล้มเหลวจริง ต้าฉู่กับเย่เหลียงเกิดการสงครามสู้รบอย่างฉับพลัน อย่างนั้นก็ประมาณว่าซูเจ๋อกับเฉินเสียนก็ไม่มีชีวิตรอดกลับไปแล้ว

เย่เหลียงท่าทางแข็งกร้าว ซูเจ๋อไม่ปริปากพูดว่าได้หรือไม่ได้ เพียงแค่กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“องค์หญิงจิ้งเสียนได้รับคำสั่งให้มารับท่านแม่ทัพใหญ่กลับเมืองหลวง ตอนนี้สามารถให้พวกข้าพบเจอท่านแม่ทัพใหญ่ได้หรือไม่ ท่านแม่ทัพใหญ่สบายดีหรือไม่”

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของเย่เหลียงกล่าวว่า“เพียงแค่ท่านลงลายลักษณ์อักษรในหนังสือสัญญา ทางเราก็จะให้ท่านเจอ”

ซูเจ๋อกล่าวว่า“ทำการค้าขายยังต้องมือหนึ่งจ่ายเงินอีกมือหนึ่งให้สินค้า ไม่ตรวจสอบสินค้าก่อนจะให้เงินได้อย่างไรกันเล่า?”

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่เย่เหลียงไม่ถอยแม้แต่น้อย จ่ายเงินก่อนหรือว่าให้สินค้าก่อนเป็นเรื่องเดียวกันที่พวกเขาถกเถียงกันเป็นเวลานาน และต้องอภิปรายถกกันให้เข้าใจ

เฉินเสียนไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก เรื่องหนึ่งที่เข้าใจง่ายเช่นนี้ จำเป็นจะต้องทำให้เข้าใจยากซับซ้อนเช่นนี้หรือ?

ถกกันเช่นนี้ต่อไป สามวันสามคืนก็โต้เถียงไม่เสร็จสิ้นหรอก

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่กลุ่มนี้สรุปแล้วมาเจรจาสันติภาพหรือว่ามาก่อความวุ่นวาย?

ซูเจ๋อแนวคิดชัดเจน เงื่อนไขเด่นชัด ต้องการพบเจอเชลยก่อน ค่อยคุยเรื่องอื่นกัน

ตอนนี้มีเชลยศึกสองคน ในเมื่อชีวิตของจ้าวเทียนฉีก็ถูกจับเป็นเชลย ควรจะตรวจสอบดูสักหน่อยว่าจ้าวเทียนฉีนั้นมีชีวิตอยู่หรือไม่

เฉินเสียนกล่าวขึ้นว่า “เพียงแค่พบเจอหน้าเชลยศึก ข้อเรียกร้องนี้น่าจะไม่เกินไปไหม เดิมทีเชลยศึกก็เป็นเงื่อนไขหนึ่งในการเจรจาสงบศึก แต่ทว่าตอนนี้เย่เหลียงไม่ยินยอมให้ข้าพบเจอ ไม่ใช่ว่าพวกข้าไม่มีความจริงใจ แต่กลับเป็นเย่เหลียงเองที่ไม่มีความจริงใจ”

“พวกข้าพูดว่าพวกเขามีชีวิตอยู่ก็คือมีชีวิตอยู่”

“เช่นนั้นข้าไม่เห็นกับตาตัวเอง หากลงลายลักษณ์อักษรในหนังสือสัญญาแล้ว เพิ่งจะพบว่าพวกเขาอาการร่อแร่ใกล้จะหมดลมหายใจเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายไม่สามารถช่วยชีวิตกลับมาได้แล้ว จะทำอย่างไร?”

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงนวดคลึงหว่างคิ้ว ชัดเจนว่าถูกการถกกันเป็นเวลานานของพวกเขาทำให้หงุดหงิดเล็กน้อย กล่าวถามขึ้นว่า“องค์หญิงจิ้งเสียนอยากจะเจอที่นี่ หรืออยากจะไปเจอในคุก?”

เฉินเสียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า“หิ้วคนมาที่นี่ยุ่งยากแค่ไหนกันล่ะ ไม่ดีเท่าหม่อมฉันไปดูที่คุกเองหรอกเพคะ”

สถานการณ์ในคุกเป็นอย่างไร หากเธอไม่เห็นกับตา ก็จะยังไม่รู้เลยว่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่กลุ่มนี้ปิดปังความจริงอย่างไรกัน

หากสถานการณ์ย่ำแย่ ก็ยังเอามาเป็นข้อแก้ต่างต่อรองได้

ต้าฉู่ยินยอมคืนสามคูเมืองที่สมัยนั้นเอาของเย่เหลียงมา ตอนนี้ยังไง ไม่เพียงแต่ห้าคูเมืองที่เย่เหลียงไม่ยินยอมเอา ยังมีเงื่อนไขที่มากขึ้นคือต้องการเจ็ดคูเมือง

ตอนนี้เฉินเสียนคิดเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นคือรออีกสักพักหนึ่งเธอจะต่อรองอย่างไร

เธอเพียงอยากให้ซูเจ๋อสะบัดหลุดพ้นสภาพการณ์สองอย่างที่ลำบากนี้ได้ และที่ดีที่สุดสามารถใช้สามคูเมืองนั้นคุยต่อได้ด้วย

แม้ว่าความหวังจะไม่สามารถคาดเดาได้เป็นอย่างมาก แต่ต้องพยายามลองดูกันหน่อย

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงกล่าวว่า“เช่นนั้นก็ถึงตรงนี้ก่อน ทหาร！ พาองค์หญิงจิ้งเสียนกับทูตไปในคุกหน่อย”

เฉินเสียนกล่าวอย่างมีมารยาทว่า“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”