เฉินเสียนเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน หันกลับไปถามผู้คุมว่า“เหตุใดต้องตีเขาจนเป็นเช่นนี้เล่า?”

ผู้คุมกล่าวว่า“มีคำสั่งจากเบื้องบน ข้าทำตามกิจวัตรประจำวันเท่านั้นเอง”

ผู้คุมน่าจะรู้ว่าบุคคลทั้งสองคนนี้เป็นคนของต้าฉู่ ต้าฉู่เป็นเมืองที่รบแพ้แล้วมาเจรจา ดังนั้นเลยไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจพวกเขา

“เป็นกิจวัตรประจำวัน สามารถที่จะใช้การลงโทษที่โหดเหี้ยมกับเชลยศึกเช่นนี้หรือ?”

ผู้คุมกล่าวขึ้นว่า“เขาสังหารทหารของเย่เหลียงไปเท่าไหร่ ได้รับความทุกข์ยากแค่นี้นับอะไรได้ ชีวิตของท่านแม่ทัพใหญ่ข้ารอที่จะเฆี่ยนตีลงโทษทุกวัน หากว่าเขายอมพูดรูปแบบการจัดเคลื่อนพลการป้องกันของเมืองต้าฉู่สักนิดหนึ่ง ยังช่วยเลี่ยงการตีเฆี่ยนอย่างโหดเหี้ยมเช่นวันนี้ได้ แต่เป็นเวลานานแสนนาน ประโยคเดียวเขาก็ไม่เคยพูดออกมาเลย”

ถึงแม้ว่าผู้คุมจะมีความเคียดแค้น แต่ทว่าจำใจต้องเคารพ “เขาใจเด็ดเดี่ยว เขาไม่กินไม่ดื่มหาเรื่องตาย เพื่อที่จะเก็บชีวิตนี้ไว้ทุกวันยังต้องกรอกให้เขากิน ถึงได้ฝืนใจมีชีวิตจนถึงวันนี้ยังไงเล่า”

ผู้คุมที่รับผิดชอบดูแลฉินหรูเหลียงรู้สึกว่าตีเขาทุกวันก็ไม่เป็นผลเลย เกิดความรำคาญเขาตั้งนานแล้ว

หากว่าเอาเขาคืนให้กลับต้าฉู่ยังสามารถแลกเปลี่ยนคูเมืองได้ ผู้คุมนั้นเฝ้าภาวนาให้รีบรายงานผล

แน่นอนว่าเฉินเสียนรู้ ฉินหรูเหลียงไม่เพียงแต่ใจเด็ดเดี่ยว เขายังดื้อรั้นอย่างมาก

เขาวินิจฉัยคนคนหนึ่งอย่างชัดเจน กำหนดเรื่องหนึ่งอย่างชัดเจน มันยากที่เขาจะสำนึกผิดเสียใจ

แต่ถึงวันนี้ คนที่เขารัก ผู้ที่เขาจงรักภักดีด้วยสามารถที่จะบำรุงขวัญปลอบใจเขาสักนิดหนึ่งหรือไม่?

สักนิดหนึ่งก็ไม่มีเลย

เฉินเสียนยกเท้าก้าวเดินเข้าไป เหยียบหญ้าแห้งทีละก้าวๆ ยืนอยู่ข้างกายเขา มองจากที่สูงลงไปที่ต่ำครู่ใหญ่ๆ และหลังจากนั้นคุกเข่าลงอย่างอ้อยอิ่ง

เธอเอื้อมมือปัดผมยุ่งเหยิงที่อยู่ด้านหน้าเขาออก ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่มีคราบเลือดติดบางเบา ยากที่จะดูออกรูปร่างใบหน้าดั้งเดิม

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เฉินเสียนยังสามารถดูออกได้ นี่ก็คือฉินหรูเหลียง

ริมฝีปากแห้งแตกของเขา ดวงตาสองข้างปิดสนิท

เฉินเสียนตะโกนกล่าวว่า“ฉินหรูเหลียง ข้าคือเฉินเสียน”

ฉินหรูเหลียงราวกับหลับอยู่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้

แต่ตอนที่เฉินเสียนจะชักมือออก คล้ายกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิความอุ่นบนมือของเธอทันที มีความรู้สึกที่คุ้นเคย ด้วยเหตุนี้มือที่มีคราบเลือดกระจายอยู่ทุกที่ได้คว้ามือเธอไว้ทันทีทันใด

ดวงตาของเขาหลับสนิท แต่ทว่าดึงดันเอามือของเฉินเสียนแปะสัมผัสใบหน้าที่เย็นเฉียบของตัวเอง เสียงแหบพร่าพึมพำว่า“เฉินเสียน……..”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว

เธอไม่ชอบความใกล้ชิดอย่างนี้ของฉินหรูเหลียงมาโดยตลอด ตอนนี้ฉินหรูเหลียงบาดเจ็บหนัก เธอแยกไม่ชัดว่าแท้ที่จริงแล้วเขารู้สึกตัวหรือว่าไม่รู้สึกตัว

เฉินเสียนกล่าวอย่างไม่แยแส “ท่านยังมีแรงคว้ามือข้า ดูเหมือนว่าสภาพท่านก็ไม่เลวนะ”

ฉินหรูเหลียงชะงักหยุดมือ ต่อมาลืมตาอย่างช้าๆ สายตาอบอุ่นมองบนตัวของเฉินเสียน ในสายตาอึมครึมเย็นชาของเขานั้นสะท้อนแสงสว่างกับเงาออกมา

หญิงสาวตรงหน้า กับภาพในความทรงจำของเขาที่เธอคลุมเสื้อให้กับเขาวันนั้น ใบหน้าที่คล้ายคลึงกันกับตอนส่งเขาออกศึกเดินทางแสนไกล

ต่อมาเขามักจะนึกถึงอยู่เสมอ ไม่มีทางที่จะลืมเลือนเลย

หน้าตานางมักจะแสดงความห่างเหินอย่างชัดเจน

คล้ายดั่งเพียงแค่เขาคิดมากหน่อย นางก็จะห่างตัวเองออกไปเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงควบคุมตัวเองไม่ให้คิดอยู่บ่อยครั้ง

รอหลังจากเขารบเสร็จแล้วกลับไป เห็นนางปลอดภัยอยู่ที่เรือนเหมือนเดิม ต่อให้วันหนึ่งพบหน้ากันไม่กี่ครั้ง ถึงอย่างไรก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ก็เพียงพอแล้ว

จะคิดว่าการสู้รบเป็นอย่างนี้ที่ไหนกัน เสียเวลาอยู่นานก็ยังไม่จบสิ้น

จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่สามารถกลับไปได้

ฉินหรูเหลียงคิดว่าหากรู้ว่าเขารบแพ้ หญิงสาวผู้นั้นต้องมีความสุขบนทุกข์ของผู้อื่นอย่างแน่นอนเลย

ถึงอย่างไรนางเกลียดเขาเช่นนี้

ฉินหรูเหลียงดึงสติกลับมา แล้วสะบัดความคิดมากมายที่ขึ้นมาในสมองออกไปทันที มองเฉินเสียนนานๆอย่างชัดเจน ปล่อยมือออกทันที เขาหลับตาลงอีกครั้ง แล้วกล่าวขึ้นว่า

“เป็นท่านจริงๆ”

เฉินเสียนพยักหน้า กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“เป็นข้าจริง ข้าได้รับคำสั่งให้มาพาซากกระดูกท่านแม่ทัพกลับเมืองหลวง จะคิดที่ไหนกันเล่าว่ามาได้ครึ่งทางถึงรู้ ท่านแม่ทัพไม่เพียงแต่ยังไม่ตาย และยังเป็นเชลยศึกของเย่เหลียงด้วย”

“เช่นนั้นท่านคงผิดหวังมากแน่ๆ”

เฉินเสียนลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า“ยังพูดเรื่องผิดหวังไม่ได้หรอก ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้คาดหวัง ข้าเพียงแค่ได้รับคำสั่งให้มาจัดการภารกิจ รอเจรจาสงบศึกเรียบร้อยแล้ว จะได้นำท่านแม่ทัพกลับต้าฉู่”

พูดจบ เฉินเสียนไม่ได้รั้งรอมาก เธอหมุนตัวเดินออกจากคุก

เพียงแต่มีชีวิตอยู่ก็ดี ไม่ได้เสียเวลาเปล่าที่มา

กำลังจะเดินออกจากประตูคุก ก็เห็นผู้คุมคนอื่นๆยกอาหารมา

ผู้คุมที่อยู่ด้านข้างดึงแขนเสื้อขึ้น ราวกับว่าต้องการกรอกอาหารให้กับฉินหรูเหลียงอีก เพื่อที่จะประคับประคองชีวิตเขา

ตอนที่ผู้คุมยกอาหารผ่านเฉินเสียนไป ไม่มีอุณหภูมิความร้อนเลย กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีกลิ่นเน่าบูดเย็นชืดลอยฟุ้งเข้าในจมูกของเฉินเสียน

ประสบการณ์กินข้าวเหม็นเน่าบูด เมื่อก่อนเฉินเสียนก็มี เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าวันนี้ก็วนมาถึงประสบการณ์ของฉินหรูเหลียงแล้ว

ผู้คุมกำลังจะเริ่มกรอกปากเขา เฉินเสียนขมวดคิ้วแล้วกล่าวออกมาทันทีว่า“พวกเจ้าคิดจะให้เขากินสิ่งนี้หรือ?”

ผู้คุมกล่าวว่า “เขาคือเชลยศึก มีข้าวให้เขากินก็ไม่เลวแล้ว หรือว่ายังต้องการอาหารที่เลิศรสโออ่ามาปรนนิบัติเล่า?”

“แต่เขาคือท่านแม่ทัพของต้าฉู่นะ”

“ท่านแม่ทัพของต้าฉู่แล้วอย่างไร ตอนนี้ไม่ใช่ถูกขังอยู่ในคุกหรือ”

สุดท้ายเฉินเสียนกล่าวด้วยความโมโหว่า“ถึงแม้ตอนนี้จะถูกขังในคุก นั่นก็เป็นเงื่อนไขกับแต้มต่อการเจรจาสันติภาพของสองเมือง ข้าต้าฉู่ปฏิเสธไม่ยอมรับการที่พวกเจ้าดูถูกเชลยศึกเช่นนี้ นี่เจ้าต้องการทำลายการเจรจาสันติภาพของทั้งสองเมืองใช่หรือไม่?”

ผู้คุมกลัวว่าตัวเองจะรับผิดชอบภาระหน้าที่นี้ไม่ไหว ด้วยเหตุนี้จึงได้หยุดการกระทำ แล้วกล่าวขึ้นว่า“ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าไม่กินไม่ดื่มนะ หากปล่อยให้เขาหิวตาย พวกข้าล้วนหนีไม่รอดความรับผิดชอบต่อความผิดเช่นกัน”

เฉินเสียนกล่าวว่า“เอาอาหารเน่าบูดนี่ไปส่งที่ห้องคุกด้านข้าง สั่งให้แม่ทัพใหญ่เจิ้นหนานกินมื้อนี้ อีกอย่างเอาอาหารมาส่งใหม่ด้วย เอาแบบร้อน สดใหม่ด้วย”