ซูเจ๋อพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า “ถ้าเกิดมีการฝ่าฝืนขึ้น ถึงเวลานั้นก็ให้ฝ่าบาทจัดการลงโทษได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนท่าทางสะลึมสะลือ แล้วรู้สึกว่าข้างเตียงนั้นมีคนอยู่

เธอพลิกตัวไปมา ค่อยๆลืมตาขึ้น ใช้สายตามองไปรอบๆนิดหน่อย แล้วจึงหลับตาลง

อืม ข้างเตียงนั้นมีเงาดำอยู่……ไม่ใช่สิ ทำไมในห้องนอนเธอถึงมีคนอื่นอยู่！

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนอื่น！

เมื่อหลังจากรู้สึกตัวดี เดิมทีที่สมองยังงัวเงียเธอก็มีสติขึ้นมาได้ทันที เธอลืมตาอย่างกะทันหัน มองไปยังข้างเตียงทันที

สุดท้ายก็พบว่ามีคนหนึ่งคนนอนฟุบอยู่ข้างเตียง มองมาที่เธอด้วยดวงตาสีดำขลับมันแวววาวอย่างไม่กะพริบตา

ดวงตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความไร้เดียงสา สายตามองมาด้วยอยากรู้อยากเห็น ไม่เหมือนกับมีเจตนาร้ายอะไร

หลังจากจ้องตากันอยู่ชั่วขณะ เฉินเสียนกรีดร้องอย่างฉับพลัน ผลสุดท้ายอีกฝ่ายจึงตื่นตกใจกลัว แล้วร้อง “อ๊ะ”เสียงดังออกมา

เฉินเสียนมองไปทางอย่างใกล้เขา เขาจึงตกใจ ตัวจึงถอยไปด้านหลัง แล้วล้มลงไปนั่งที่พื้น

เฉินเสียนนั่งรูปผมที่ยุ่งให้เรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น งอขานั่งลงบนเตียง ใบหน้าที่มีความสะลึมสะลือ มองเอียงไปทางคนที่นั่งอยู่กับพื้น ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าคือใคร？เข้ามาในห้องข้าทำไม？”

เด็กชายเยาว์วัยคนนี้ น่าจะอ่อนกว่าเฮ่อโยวนิดหน่อย เครื่องแต่งกายทั้งตัวนั้นดูสวยและล้ำค่าปลายคิ้วงอน สายตาวาว อวัยวะบนใบหน้านั้นละเอียดอ่อนงดงาม เป็นผู้ชายที่ดูแล้วมีเสน่ห์

เพียงแต่ว่าเข้ามาในห้องเฉินเสียนโดยที่ไม่มีการให้เสียงสักคำ ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบ

แม้ว่าเฉินเสียนจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่อารมณ์ที่แสดงออกมานั้นแฝงไปสามคำ——ตื่นอย่างหงุดหงิด

ชำเลืองมองผิวพรรณที่นุ่มนวลของเขา คงไม่เคยได้รับความลำบากมาก่อนแน่นอน แล้วก็ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์อะไร

เด็กชายที่ถูกเฉินเสียนขู่ให้เสียขวัญ แล้วยังทำให้เขาตกใจจนต้องล้มลงไปกับพื้น รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก รู้สึกว่านี่เป็นการทำลายน้ำใจและไม่ไว้หน้าเขา

เด็กชายลุกขึ้นปัดเสื้อผ้า แล้วพูดว่า “ข้าคือองค์ชายหกของเย่เหลียง！เสด็จพ่อมีรับสั่งให้ข้าพาท่านไปเดินเที่ยวเล่นทุกๆที่ของราชนิเวศน์ ทำไมท่านถึงได้โหดขนาดนี้！”

“เจ้าเข้ามาในห้องข้าโดยไม่ให้เสียงสักคำ แล้วยังจะมาบอกว่าข้าโหด ？หรือว่าข้าไม่ควรโหดใส่เจ้ารึ？”เฉินเสียนชำเลืองมองเขาแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อของเจ้าสั่งให้เจ้าพาข้าไปเดินเที่ยวเล่น ？เสด็จพ่อของเจ้าลืมเอาสมองออกหรือ？”

องค์ชายหกคนนี้พูดว่า“เสด็จพ่อของข้าบอกว่า ต่อจากนี้ทุกคนคือคนในครอบครัวเดียวกัน อย่าถือว่าท่านเป็นคนนอก!”

“ถุ้ย ใครเป็นครอบครัวเดียวกับเจ้า”

“อั้ยหย๋า เจ้าเป็นองค์หญิงอะไรทำไมถึงได้หยาบคายเช่นนี้！”องค์ชายหกโกรธจนหน้าแดง จ้องมองไปที่ดวงตาโตคู่นั้น ใสซื่อไร้เดียงสาไม่เป็นพิษเป็นภัยทำให้คนอยากจะทำลาย

เฉินเสียนเอามือเท้าสะเอว เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มแล้วพูดว่า “หยาบคาย? เจ้ายังไม่เคยเห็นหยาบคายที่มากกว่านี้สินะ ถ้าเจ้ายังไม่ออกไป เชื่อหรือไม่ข้าจะจัดการกับเจ้า?”

ตอนแรกองค์ชายหกไม่เชื่อ แต่เมื่อเฉินเสียนลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า และกำลังจะมาจัดการกับเขา เขาหวาดกลัว จึงหันหลังวิ่งออกไปข้างนอก แล้วยังพูดขึ้นว่า“เป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดและดุร้ายจริงๆ ไปก็ไป เจ้าไม่ถือว่าเป็นคนนอก แต่ข้ามองว่าท่านเป็นคนนอก!”

เมื่อซูเจ๋อมาถึง เฉินเสียนก็อาบน้ำเสร็จแล้ว

เธอถาม“องค์ชายหกนั้น มันเรื่องอะไรกัน？เข้ามาในห้องนอนข้าแต่เช้าตรู่”

ซูเจ๋อมีแววตาที่เข้มขึ้น พูดว่า“เขาทำอะไรหรือเปล่า”

“ไม่ได้ทำ บอกว่าจะพาข้าไปเดินเล่นทุกๆที่ของราชนิเวศน์”

ซูเจ๋อพูด “น่าจะเพราะฝ่าบาทพยายามอยากเป็นมิตร เพียงแค่มันอาจจะมากเกินไป”

เฉินเสียนไม่ได้ใส่อะไร แล้วพูดว่า“เรื่องทั้งหมดถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว？”

เมื่อซูเจ๋อพยักหน้า เฉินเสียนจึงถามว่า “ฉินหรูเหลียงหล่ะ ปล่อยออกมาหรือยัง？”

“ปล่อยออกมาแล้ว หมอในราชนิเวศน์กำลังรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอยู่”

“เดี๋ยวอีกสักครู่ค่อยไปดูเขา”

ซูเจ๋อพูด“อาเสียน เหมือนว่าเจ้าเป็นห่วงเขามากเลย”

เฉินเสียนพูดอย่างเบาๆว่า “จริงๆแล้วข้าไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นเพราะเฉินเสียนคนก่อนต้องการช่วยเขา เขาก็เคยช่วยชีวิตของเฉินเสียนไว้ ”

เธอหันไปมองซูเจ๋อ ทำท่าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ซูเจ๋อ ทำให้เจ้าอึดอัดมากเลยรึ？”

ซูเจ๋อถอนหายใจ “ก็นิดหน่อย”

สีหน้าของเฉินเสียน พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า“หลังจากที่ออกจากที่นี่แล้วกลับไปยังต้าฉู่ พวกเราคงจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดทั้งวันแบบนี้แล้ว”

ช่วงเวลาที่อยู่ใกล้ชิดกันนั้น มันใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

แม้ว่ายากที่จะได้พบกัน แต่เธอก็ใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างเห็นคุณค่าให้มากที่สุด รู้สึกว่าช่วงเวลานี้มันผ่านไปเร็วเหลือเกิน

เมื่อไปถึงสถานที่ที่จัดไว้ให้ฉินหรูเหลียงอยู่ เพียงแค่เข้าประตูไป ก็ได้กลิ่นฉุนของยาออกมา

ฉินหรูเหลียงเปลือยกายช่วงบน บาดแผลบนร่างกายของเขาถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ทั้งตัวถูกพันด้วยผ้าพันแผลเต็มไปหมด

เขายังคงตื่นอยู่ ไม่เหมือนกับตอนที่จนตรอกอยู่ในคุก ทรงผมและใบหน้าถูกชำระล้างแล้ว

เพียงแต่มองดูรูปร่างหน้าตาของเขาไม่แข็งแรงกำยำเหมือนกับแต่ก่อน

ไม่กี่เดือนที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในคุก โดนบทลงโทษอย่างโหดร้ายทางรุณ ทำให้ร่างกายเขาผอมซูบอ่อนแอ กระดูกโหนกแก้มโผล่ขึ้นมา เบ้าตาลึกโบ้ การมีชีวิตชีวานั้นดูแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างมาก

คนแบบนี้กลับไปต้าฉู่ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อน ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะสามารถกลับมาควบม้าในสนามรบได้อีกครั้ง

แม้ว่าเย่เหลียงจะไว้ชีวิตฉินหรูเหลียง แต่ทว่าความสามารถของท่านแม่ทัพฝีมือชั้นหนึ่งของต้าฉู่นั้นได้ถูกลบออกไปแล้ว

เช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะไว้ชีวิตเขาให้กลับไปต้าฉู่ มันจะมีประโยชน์อะไร？

เฉินเสียนที่ยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของฉินหรูเหลียง เมื่อเวลานี้ฉินหรูเหลียงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ สำหรับเธอแล้วกับการป้อนยา มันก็เป็นเพียงแค่เรื่องง่ายๆ

เธอจึงใช้ช้อนตักยาป้อนให้เขา แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า“ต้าฉู่กับเย่เหลียงนั้นสันติภาพกันแล้ว ใต้เท้าซูเป็นคนที่ทำให้สำเร็จสมบูรณ์ เพียงแค่เจ้าดูแลร่างกายให้ดี สามารถเดินทางได้ พวกเราก็จะเดินทางกลับไปพร้อมกัน”