หลังจากพันแผลเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มมืด

เฉินเสียนขลุกอยู่ในห้องของซูเจ๋อไม่ยอมไปไหน

เธอนำยาสมุนไพรที่ได้มามาบดจนละเอียดและต้มไว้บนเตาโดยที่เธอคอยดูอยู่เป็นครั้งคราว

คนของวังนำอาหารเย็นมาวางไว้ให้บนโต๊ะ ทว่าเฉินเสียนไม่มีเวลาได้แตะต้องอาหารเหล่านั้นเลย

จักรพรรดิเย่เหลียงทรงประหลาดพระทัยเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเฉินเสียนคอยดูแลซูเจ๋อและไม่ยอมออกไปไหนตั้งแต่ตอนกลางวันจวบจนกระทั่งบัดนี้

เพื่อแสดงความเสียใจ องค์จักรพรรดิเย่เหลียงจึงไปที่เรือนแห่งนั้นด้วยพระองค์เอง

เหตุการณ์ลอบสังหารครั้งนี้เย่เหลียงเองก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ เพราะการคุ้มกันของพวกเขามีช่องโหว่ ทำให้ให้นักฆ่าเหล่านั้นฉวยโอกาสลงมือได้

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ควรรอให้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บฟื้นก่อนจึงค่อยคุยกันทีหลัง

ดูเหมือนว่าเฉินเสียนจะเหนื่อยล้ามาก

“ท่านทูตซูเป็นอย่างไรบ้าง” จักรพรรดิเย่เหลียงเหลือบมองคนบนเตียงและถาม

เธอไม่สนใจแม้แต่จะแสดงความเคารพต่อจักรพรรดิเย่เหลียงและกล่าวเพียงว่า “ยังไม่ฟื้นเพคะ และก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะฟื้นตอนไหน ที่นี่ไม่เรียบร้อยนัก เชิญฝ่าบาทตามอัธยาศัยเพคะ”

“ต้องการอะไรก็บอกมาได้เลย”

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”

จักรพรรดิเย่เหลียงกล่าวว่า “ความสามารถทางการแพทย์ของหมอหลวงในราชนิเวศน์แห่งนี้มิใช่ด้อย องค์หญิงจิ้งเสียนวางใจให้หมอหลวงดูแลก็จะลดความกังวลใจได้ไม่น้อย ข้าคิดว่าองค์หญิงจิ้งเสียนเหนื่อยเกินไปแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า”

พระองค์เพิ่งรู้วันนี้เองว่าเฉินเสียนมีทักษะทางด้านการแพทย์

นอกจากนี้แม่ทัพใหญ่ยังรายงานอีกว่าศพของนักฆ่าที่อยู่ใต้กองหินถูกฆ่าตายก่อนที่จะถูกหินทับ บนลำตัวมีร่องรอยของคมมีดที่เห็นได้ชัด ด้วยฝีมือการฆ่าที่โหดเหี้ยมและจัดเจน

แต่ตอนนั้น ณ สถานที่แห่งนั้นมีซูเจ๋อและเฉินเสียนเพียงแค่สองคน

ศพนักฆ่านอนเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น แต่พวกเขาทั้งคู่กลับยังมีชีวิตอยู่ ดูเหมือนในความเรียบง่ายของทั้งสองคนจะซุกซ่อนความสามารถเอาไว้ไม่น้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเจ๋อ ซึ่งจักรพรรดิเย่เหลียงประเมินเขาต่ำเกินไปครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนเครียดมากจนไม่ยอมไปไหน จักรพรรดิเย่เหลียงก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

เฉินเสียนจะไม่กลับไป เธอต้องการเฝ้ารออยู่ที่นี่ เธอกลัวว่าหากเธอไป ซูเจ๋อจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก

องค์จักรพรรดิตรัสว่า “องค์หญิงควรใส่ใจวรกายของตนเองด้วย ไม่ทันที่ท่านทูตจะฟื้น องค์หญิงจิ้งเสียนคงจะล้มไปก่อน”

“ขอบพระทัยเพคะที่ฝ่าบาททรงห่วงใย หม่อมฉันจะไม่เป็นไรเพคะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงตรัสว่า “อีกสักครู่ข้าจะให้คนส่งอาหารมาให้ใหม่ ถึงเวลานั้นองค์หญิงจิ้งเสียนจะต้องเสวยสักเล็กน้อย”

พระองค์เดินไปถึงประตูและหยุดฝีเท้าลง หันกลับมามองแผ่นหลังของเฉินเสียนและตรัสอย่างติดจะขี้เล่นเล็กน้อยว่า “องค์หญิงจิ้งเสียน วันนี้แม่ทัพใหญ่เจอตัวท่านแม่ทัพฉินของท่านอยู่ที่เชิงเขา ถ้าข้าจำไม่ผิด ดูเหมือนแม่ทัพฉินเป็นพระสวามีขององค์หญิงจิ้งเสียน”

เฉินเสียนสะดุ้งเล็กน้อย

“แม่ทัพฉินได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่ไม่เป็นอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต” องค์จักรพรรดิเย่เหลียงยังตรัสอีกว่า “ตอนนี้เขานอนอยู่ที่ห้องตรงข้าม องค์หญิงจิ้งเสียนไม่ไปดูแลพระสวามี แต่กลับลงมือดูแลทูตผู้นี้ด้วยตนเอง ช่างน่าแปลกเสียจริง”

เฉินเสียนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและหันกลับไปมองจักรพรรดิเย่เหลียง

ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้าและความเยียบเย็น เธอกล่าวว่า “แม้ว่าพวกข้ากระหม่อมจะลงนามในสนธิสัญญากับเย่เหลียงแล้ว แต่… นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะดูแลเขา แล้วมันเป็นอย่างไรเพคะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงคิดว่าเฉินเสียนจะต้องรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแน่ๆ ที่พระองค์กล่าวเช่นนี้ หรือไม่ก็คงจะพยายามปิดบังกลบเกลื่อน

แต่พระองค์คิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเสียนจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นจึงเสด็จออกไป

อย่างน้อยพระองค์ก็ยืนยันได้แล้วว่าทูตผู้นี้มีความพิเศษสำหรับองค์หญิงจิ้งเสียน

เพิ่งจะลงนามในสนธิสัญญา ซูเจ๋อจะมาตายตอนนี้ไม่ได้

จากนั้นด้วยการยึดหลักสันติภาพและความปรองดอง องค์จักรพรรดิเย่เหลียงจึงสั่งให้นางกำนัลย้ายที่พำนักของเฉินเสียนมาที่ลานแห่งนี้เพื่อให้เธอดูแลเขาได้สะดวกยิ่งขึ้น

คนที่ฉลาดซึ่งเข้าออกในเรือนแห่งนี้ย่อมรู้อยู่แก่ใจดี เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมา

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวอย่างแท้จริง ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้อื่นและความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักรเลย

หลังจากนั้นนางกำนัลก็นำอาหารเย็นเข้ามาให้ในเรือนอีกครั้ง

คราวนี้เฉินเสียนกินในขณะที่ยังร้อน

เธอจำเป็นต้องเติมพลัง ไม่เช่นนั้นเธอเกรงว่าตัวเองจะมีแรงยืนหยัดอยู่ได้ไม่นาน

ยาหม้อต้มเสร็จเรียบร้อย จากนั้นเฉินเสียนจึงค่อยๆ ป้อนยาใส่ปากซูเจ๋ออย่างอดทนและระมัดระวัง แม้ว่าเขาจะยังไม่ฟื้น แต่เขาก็ไม่ได้ขบกรามกัดฟันแน่นจนไม่ยอมปล่อย

เฉินเสียนป้อนช้ามาก แต่ถึงอย่างไรซูเจ๋อก็กลืนลงไปจนหมด

ซูเจ๋อเริ่มมีไข้ตอนกลางดึก เฉินเสียนไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาและช่วยลดไข้ให้เขาไม่ได้หยุดพัก

แท้จริงแล้วซูเจ๋อก็อ่อนแอเช่นนี้ต่อหน้าเธอได้เหมือนกัน

ดูเหมือนความเจ็บป่วยจะถาโถมเข้ามาราวกับจะนำบาดแผลและความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขาไม่เคยได้รับโถมเข้ามาใส่ในคราวเดียว

เฉินเสียนไม่ค่อยมีสติและไม่รู้ว่าเธอผ่านช่วงสองวันนี้มาได้อย่างไร

เธอเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากแต่กลับไม่ยอมออกไปจากห้องของซูเจ๋อ เธอฟุบหลับอยู่ที่ข้างเตียงของเขาครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและตรวจสอบลมหายใจของซูเจ๋อโดยอัตโนมัติ

เธอนึกกลัวอยู่เสมอว่าตนเองจะเผลอหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจจนทำให้สิ่งต่างๆ ล่าช้า

แต่ซูเจ๋อสลบไสลไม่ได้สติเลยจนนิดเดียว และเขาก็ไม่เคยฟื้นขึ้นมาเลย

เฉินเสียนคิดว่าบางทีเธออาจจะต้องรออีกสองสามวันซูเจ๋อจึงจะฟื้นขึ้นมา

รุ่งสางของอีกวันหนึ่ง

เฉินเสียนเปิดหน้าต่างออก มือเท้าของเธอชาและเธอก็เปิดประตูอย่างใจลอย เธอกำลังจะไปล้างหน้าด้วยน้ำเย็นๆ เพื่อให้สดชื่น

แต่ไม่คิดว่าจะปะทะเข้ากับใครคนหนึ่งทันทีที่ก้าวขาออกจากประตู